Ιησούς—Η Βασιλική του Πράξις Ταπεινοφροσύνης

ΜΙΑ από τις εξέχουσες ιδιότητες τον Ιησού Χριστού είναι η ταπεινοφροσύνη του. Αυτός με προθυμία εγκατέλειψε την υψηλή θέσι του στους ουρανούς για να γίνη ένας άνθρωπος ‘ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων.’ (Εβρ. 2:7· Φιλιπ. 2:5-7) Ακόμη και όταν ήταν στη γη, δεν ανεζήτησε να υπηρετηθή αλλά ταπεινά υπηρέτησε άλλους. (Ματθ. 20:28) Εν τούτοις, στο μέλλον πρόκειται να συμβή η θαυμασία βασιλική πράξις της ταπεινοφροσύνης του ‘Βασιλέως των βασιλέων και Κυρίου των κυρίων.’ (Αποκάλ. 19:16) Αυτή αναφέρεται στην 1 Κορινθίους 15:24, όπου διαβάζομε: «Ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα.» Για να εκτιμήσωμε τι περιλαμβάνει αυτό, πρέπει να εξετάσωμε γιατί ο Ιεχωβά έχει σκοπό να χρησιμοποίηση τον Υιό του ως Βασιλέα.

Όταν ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε τους πρώτους ανθρώπους, τον Αδάμ και την Εύα, ήθελε αυτοί να παραμείνουν στην αγάπη του και σε τέλεια ενότητα μαζί του. Τους είχε πλάσει με τέτοιο τρόπο ώστε η αιώνιος ζωή να ήταν δυνατή γι’ αυτούς μόνο αν διακρατούσαν μια καλή σχέσι μαζί του μέσω πλήρους υπακοής. Με το να παραβούν τον νόμο του Θεού, ο Αδάμ και η Εύα αποξένωσαν τους εαυτούς των από τον Δημιουργό τους και έχασαν την πνευματική σχέσι την οποία εχρειάζοντο για να συνεχίσουν να ζουν. Έχοντας καταστρέψει την τελειότητά του, ο Αδάμ έχασε επίσης την ικανότητα ν’ αποκτήση τελείους απογόνους. «Δια τούτο,» λέγει η Αγία Γραφή, «καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12) Επειδή αμαρτία σημαίνει αστοχία στο ν’ αποδοθή τελεία υπακοή στον Θεό, ολόκληρη η ανθρώπινη φυλή απεμακρύνθη έτσι από τον Δημιουργό της.

Εν τούτοις, το θέλημα του Θεού δεν ήταν να συνεχισθή αυτή η κατάστασις. Αυτό γίνεται καταφανές απ’ όσα ο απόστολος Παύλος έγραψε για τη διακυβέρνησι του Χριστού στην 1 Κορινθίους 15:25, 26: «Διότι πρέπει να βασιλεύη εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.» Η κατάργησις του θανάτου θα έχη ως αποτέλεσμα την εξάλειψι κάθε ανθρωπίνης αδυναμίας και ατελείας. Αυτό θα συμβή διότι, όπως λέγει η Αγία Γραφή, «το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία.» (1 Κορ. 15:56) Σύμφωνα με την Αποκάλυψι 20:4, «χίλια έτη» θα διατεθούν στον Χριστό μαζί μ’ ένα σώμα συντρόφων αρχόντων που έχουν αγορασθή από το ανθρώπινο γένος για να εξαλείψουν τον θάνατο και να επαναφέρουν το ανθρώπινο γένος σε τελειότητα.

Η διευθέτησις για την απελευθέρωσι του ανθρωπίνου γένους από τη δουλεία στην αμαρτία και τον θάνατο περιγράφεται συμβολικά στην Αποκάλυψι 22:1, 2. Ο απόστολος Ιωάννης εκεί περιγράφει όσα απεκάλυψε σ’ αυτόν ένας άγγελος σε όρασι: «Και μοι έδειξε καθαρόν ποταμόν ύδατος της ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εξερχόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου . . . Και του ποταμού εντεύθεν και εντεύθεν ήτο το δένδρον της ζωής, φέρον καρπούς δώδεκα, καθ’ έκαστον μήνα κάμνον τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα του δένδρου είναι εις θεραπείαν των εθνών.»

Η Αγία Γραφή καθιστά φανερό ότι το κεντρί της αμαρτίας μπορεί ν’ αφαιρεθή μόνο με βάσι τη θυσία του Ιησού Χριστού. Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε κάτω από έμπνευσι: «Το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας.» (1 Ιωάν. 1:7) Έτσι ο ‘ποταμός ύδατος της ζωής’ που έχει δένδρα σε κάθε πλευρά του, αντιπροσωπεύει την προμήθεια του Θεού για ζωή, που περιλαμβάνει τα εκ της αφαιρέσεως της αμαρτίας οφέλη από τη θυσία του Υιού του. Εφόσον το ύδωρ της ζωής και τα δένδρα είναι συμβολικά της προμήθειας του Θεού για ζωή για να επωφεληθή κανείς απ’ αυτή την προμήθεια περιλαμβάνει οπωσδήποτε την άσκησι πίστεως στα απολυτρωτικά οφέλη του αίματος του Ιησού.—Αποκάλ. 22:17.

Αυτή η πίστις πρέπει να εκφράζεται με πράξεις, διότι η Αγία Γραφή τονίζει: «Η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» (Ιακ. 2:26) Τι πράξεις απαιτούνται; Ευπειθής ανταπόκρισις στην κατεύθυνσι της βασιλείας του Θεού στα χέρια του Χριστού και των συντρόφων του. Καθώς οι άνθρωποι με πιστότητα θα υποτάσσωνται στη διακυβέρνησι της Βασιλείας στη διάρκεια της χιλιετούς κυβερνήσεως του Χριστού και θ’ απολαμβάνουν τα απολυτρωτικά οφέλη της θυσίας του Χριστού, θα προχωρούν προς την τελειότητα.

Το γεγονός ότι η αποκατάστασις του ανθρωπίνου γένους σε τελειότητα θα είναι μια προοδευτική διαδικασία, υπονοείται από τη συμβολική περιγραφή της προμηθείας του Θεού για ζωή. Τα δένδρα που βρίσκονται στις όχθες του ‘ποταμού του ύδατος της ζωής’ αποδίδουν τους καρπούς των κάθε μήνα. Αν επρόκειτο να επωφεληθή κανείς από την προμήθεια του Θεού για ζωή μόνον άπαξ, προφανώς δεν θα υπήρχε ανάγκη ν’ αποδίδουν τα δένδρα αυτά τακτικούς, ζωοπάροχους καρπούς.

Επίσης, για να βοηθήση το ανθρώπινο γένος, ο Ιησούς Χριστός και οι σύντροφοί του άρχοντες θα χρησιμοποιήσουν επίγειους αντιπροσώπους. Αυτοί θα είναι άνδρες εξαιρετικής αφοσιώσεως προς ό,τι είναι ορθό και θα έχουν γνήσια αγάπη για τους άλλους. Μεταξύ αυτών θα είναι πιστοί άνδρες από τη γραμμή των επιγείων προγόνων του Ιησού. Αφού ο Ιησούς Χριστός θα τους αναστήση σε ζωή, αυτοί θα γίνουν τέκνα του.—Ψαλμ. 45:16.

Επομένως, είναι σαφές ότι η Μεσσιανική βασιλεία έγινε αναγκαία στον σκοπό του Θεού μόνο επειδή η ανθρώπινη φυλή είχε βυθισθή στην αμαρτία και στον θάνατο. Με την εξάλειψι όλων των αμαρτωλών τάσεων, δεν θα υπάρχη ανάγκη να κυβερνά πλέον η Μεσσιανική Βασιλεία. Εν τούτοις, αυτή δεν πρόκειται να τελειώση βίαια· αυτή η βασιλεία δεν θα ‘κατασυντριβή’ διότι οι καρποί των θαυμαστών έργων της θα παραμείνουν για πάντα. (Δαν. 7:14) Φαίνεται ότι μ’ αυτήν την έννοια οι Γραφές λέγουν ότι για τη διακυβέρνησι του Χριστού «δεν θέλει είσθαι τέλος.»—Ησ. 9:7· Λουκ. 1:33· Αποκάλ. 11:15.

Στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας, ο Ιησούς Χριστός θα έχη περατώσει το διωρισμένο σ’ αυτόν έργο, με το να φέρη το ανθρώπινο γένος στην τελειότητα. Με πραγματική ταπεινοφροσύνη θα παραδώση τότε στον Πατέρα του την εξουσία που αυτός ήσκησε πάνω στο ανθρώπινο γένος με την ιδιότητα του ‘Βασιλέως των βασιλέων και Κυρίου των κυρίων.’ Τότε θα εκπληρωθούν τα λόγια της 1 Κορινθίους 15:28: «Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν [τον Υιόν] τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσιν.» Ακολουθώντας το παράδειγμά του, οι σύντροφοί του άρχοντες και οι επίγειοι αντιπρόσωποι της Βασιλείας με ταπεινοφροσύνη και χαρά θα εγκαταλείψουν τις θέσεις των. Εκείνο τον καιρό όλοι οι άνθρωποι θα στέκουν ως ίσοι ενώπιον του Θεού, ελεύθεροι από κάθε είδους αδυναμία και ατέλεια.

Πώς πρέπει να μας επηρεάση σήμερα αυτή η γνώσις; Πρέπει να μας εντυπώση το γεγονός ότι στη Χριστιανική εκκλησία οι θέσεις δεν υπολογίζονται σαν κάτι πολύ σπουδαίο. Ούτε η ευθύνη, ούτε η εξουσία που έχει εμπιστευθή σε κάποιο άτομο, αλλά το τι είναι αυτός σαν άτομο και το ποια είναι η επιδοκιμασμένη θέσις του με τον Θεό, είναι τα πιο αξιόλογα πράγματα. Στην Χριστιανική εκκλησία δεν υπάρχουν «μεγάλοι»· ακόμη και οι πρεσβύτεροι ή επίσκοποι δεν είναι παρά απλοί υπηρέται ή δούλοι των αδελφών τους. (Ματθ. 20:25-27) Επίσης, φαίνεται ότι η διευθέτησις των πρεσβυτέρων ή επισκόπων σήμερα και στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού θα είναι μόνο πρόσκαιρη και θα συνεχισθή μόνο μέχρις ότου το ανθρώπινο γένος αποκτήση τελειότητα ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Πραγματικά, αυτή η κατανόησις γι’ αυτά τα ζητήματα θέτει την έμφασι εκεί που πρέπει να είναι—στον Υπέρτατο Κυρίαρχο, τον Ιεχωβά Θεό.

Ας μιμηθούμε, επομένως, τον Ιησού Χριστό στο να διακρατήσωμε την ταπεινοφροσύνη μας ενώπιον του Δημιουργού μας έχοντας πάντοτε κατά νουν ότι μια επιδοκιμασμένη σχέσις μαζί του είναι το πιο σταθερό απόκτημα. (Παροιμ. 22:4) Αν το κάνωμε αυτό, μπορεί να είναι προνόμιο μας να βρεθούμε μεταξύ εκείνων που θα γίνουν μάρτυρες της Βασιλικής πράξεως ταπεινοφροσύνης του Ιησού—της παραδόσεως της βασιλείας του στον Θεό και Πατέρα του.