Ταπεινοφροσύνη—Μια Πολύ Επιθυμητή Ιδιότης
Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, και όχι η ταπεινοφροσύνη ή η πραότης, αποτελεί συχνά την επικρατούσα τάσι των ατελών ανθρώπων. Ο Υπέρτατος Κυρίαρχος του σύμπαντος, όμως, είναι ταπεινός. Αυτό είναι φανερό από την προθυμία του Ιεχωβά Θεού ν’ ασχολήται σπλαγχνικά με ταπεινούς αμαρτωλούς που με προθυμία ζητούν την επιδοκιμασία του και την ευλογία του.
Η ταπεινοφροσύνη του Ιεχωβά περιγράφεται με ωραίο τρόπο στο 3ο κεφάλαιο του βιβλίου των Θρήνων. Εκεί ο προφήτης Ιερεμίας εκφράζει τα έντονα αισθήματά του για τις τρομερές συμφορές που βρήκαν τους Ισραηλίτας στα χέρια των Βαβυλωνίων. Ως έθνος, οι Ισραηλίται είχαν κατανικηθή. Τελικά, όμως, ο Ιεχωβά Θεός θα ενεθυμείτο αυτούς που θα μετανοούσαν από το έθνος. Εμπιστοσύνη σ’ αυτό δείχνουν τα λόγια της προσευχής του Ιερεμία, που αναγράφονται στους Θρήνους 3:19 και 20, ΜΝΚ: «Ενθυμήθητι την θλίψιν μου και την έξωσίν μου, το αψίνθιον και την χολήν. Η ψυχή σου θέλει ενθυμηθή ταύτα ακαταπαύστως και θέλει κύψει προς εμέ.» Ναι, σε μια έκφρασι της μεγάλης ταπεινοφροσύνης του, ο Υπέρτατος Θεός θα ‘έκυπτε’ για να δώση στους μετανοημένους ευνοϊκή προσοχή και να τους ανυψώση από την καταφρονημένη κατάστασί τους.
Έτσι, ο Ιεχωβά Θεός, μολονότι είναι υπέρτατος και υπεράνω πάσης αμφισβητήσεως, συγκαταβαίνει σ’ εκείνους οι οποίοι έχουν περιέλθει σε ταπεινή κατάστασι. Λογικά, λοιπόν, απαιτεί και οι δούλοι του να είναι ταπεινοί. Μόνο στους ταπεινούς δίνει ευνοϊκή προσοχή, κάνοντάς τους το αντικείμενο του ειδικού ενδιαφέροντός του. Ο Λόγος του μας λέγει: «Ο Ιεχωβά είναι υψηλός και επιβλέπει επί τον ταπεινόν· τον δε υψηλόφρονα γινώσκει μακρόθεν.» (Ψαλμ. 138:6, ΜΝΚ· Ιακώβου 4:6) Μεγάλη απόστασις χωρίζει τους υψηλόφρονας από τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος κατοικεί στους υψηλούς ουρανούς. Παρ’ όλ’ αυτά, διακρίνει τα κίνητρά τους και, επομένως, αρνείται να τους αναγνωρίση ως δούλους του. Στην πραγματικότητα, δεν τους θεωρεί ούτε ως απλούς γνωστούς.
ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ
Εν τούτοις, αν επιθυμούμε να έχωμε την αναγνώρισι του Ιεχωβά, θα κάνωμε καλά να εξετάσωμε το παράδειγμα των ταπεινών του δούλων στους αρχαίους χρόνους. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Δαβίδ. Μολονότι ήταν χρισμένος ως βασιλεύς, δεν επιζήτησε να λάβη αυτή τη θέσι δια της βίας, αλλά με προθυμία υπέστη ταπεινώσεις και διωγμούς στα χέρια του Βασιλέως Σαούλ. Στην καρδιά του ο Δαβίδ δεν έτρεφε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Δεν έβλεπε με φθόνο εκείνους που είχαν ανώτερες θέσεις, ούτε υπέβλεπε με περιφρόνησι εκείνους που ήσαν ταπεινοί και πονεμένοι. Ανεγνώριζε τους περιορισμούς του και δεν απέβλεπε σε πράγματα που ήσαν πέρα από τις δυνατότητές του. Γι’ αυτό το λόγο μπορούσε να πη: «Ιεχωβά, δεν υπερηφανεύθη η καρδία μου ουδέ υψώθησαν οι οφθαλμοί μου· ουδέ περιπατώ εις πράγματα μεγάλα και υψηλότερα υπέρ εμέ.»—Ψαλμ. 131:1, ΜΝΚ.
Απαιτείτο προσπάθεια από μέρους του Δαβίδ για ν’ αναπτύξη αυτή την ταπεινοφροσύνη, διότι κάτω από έμπνευσι παραδέχθηκε: «Βεβαίως υπέταξα και καθησύχασα την ψυχήν μου, ως το απογεγαλακτισμένον παιδίον.» (Ψαλμ. 131:2) Είναι φανερό, λοιπόν, ότι κατά καιρούς η ψυχή του Δαβίδ, δηλαδή η ολοκάρδια επιθυμία που τον συνείχε, απαιτούσε να καθησυχασθή ώστε αυτός ν’ αντανακλά πραγματική ταπεινοφροσύνη. Οι επιθυμίες του και οι διακαείς του πόθοι τον έκαναν ν’ αδημονή όπως ένα μωρό που αναζητεί το στήθος της μητέρας του. Εν τούτοις, μόλις απογαλακτισθή το παιδί δεν χρειάζεται πολύν καιρό για να συνηθίση στον νέο τρόπο διατροφής και βρίσκει ευχαρίστησι στην αγκαλιά της μητέρας του. Με όμοιο τρόπο, ο Δαβίδ επέτυχε να καθησυχάση τις επιθυμίες του. Αντιλαμβανόμενος ότι η υπερύψωσις, έρχεται από τον Ιεχωβά, ενεπιστεύετο σ’ αυτόν με υπομονή και γι’ αυτό μπορούσε να ενθαρρύνη τους ομοπίστους του Ισραηλίτας να κάνουν το ίδιο: «Ας ελπίζη ο Ισραήλ επί τον Ιεχωβά από του νυν και έως του αιώνος.»—Ψαλμ. 131:3, ΜΝΚ.
Ομοίως, η ταπεινοφροσύνη σήμερα κάνει ένα άτομο υπομονητικό σχετικά με το αν θα χρησιμοποιηθή ως διακονικός υπηρέτης ή ως πρεσβύτερος μέσα στην εκκλησία του λαού του Θεού. Δεν θα προσπαθή να προωθήση τον εαυτό του θέλοντας ν’ αποκτήση υπεροχή, αλλά με χαρά θα δαπανά τον εαυτό του στο ‘να κάνη το καλό προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.’ (Γαλ. 6:10) Μολονότι οι καλές του ιδιότητες και τα έργα του μπορεί να παραβλέπωνται για ένα διάστημα, μπορεί να είναι βέβαιος ότι δεν θα παραμείνουν κρυφά. Όπως λέγει το εδάφιο 1 Τιμόθεον 5:25: «Ωσαύτως και τα καλά έργα τινών είναι φανερά, και όσα είναι κατ’ άλλον τρόπον δεν δύνανται να κρυφθώσιν.»
Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΕΙΡΗΝΗ
Με το να διατηρούμε μια ταπεινή στάσι και να μη δημιουργούμε ζήτημα επειδή δεν χρησιμοποιούμεθα με κάποια ιδιότητα, συντελούμε στη διατήρησι της ειρήνης μεταξύ των Χριστιανών αδελφών μας. Ακόμη και αν έγινε ένα λάθος στην κρίσι που περιλαμβάνει εσάς, δεν είναι πάντοτε σοφό να το εκθέτετε και να προσπαθήτε να υπερασπίσετε τον εαυτό σας. Μολονότι ένα άτομο θα ήταν σε θέσι ν’ αποδείξη ότι έχει δίκιο, ίσως με τους τρόπους που θα χρησιμοποιούσε να πλήγωνε άλλους. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να υποβιβάση τον σεβασμό που έχει η εκκλησία για τους διωρισμένους πρεσβυτέρους της. Αυτό οπωσδήποτε θα καθιστούσε δύσκολο γι’ αυτόν να συνεργάζεται με τους πρεσβυτέρους τους οποίους εταπείνωσε στα μάτια των άλλων.
Έτσι, αν ένας αδελφός αισθάνεται ότι έγινε κάποιο λάθος στην κρίσι, μπορεί να ερωτήση τον εαυτό του: Είναι το σφάλμα τόσο σοβαρό ώστε να το εκθέσω παρά τις πιθανές άσχημες συνέπειες; Μήπως θα ήταν καλύτερα να περιμένω για κάποια διόρθωσι αργότερα; Μήπως το να δημιουργήσω άσκοπα ζήτημα γι’ αυτό, θα άνοιγε την οδό σε προβλήματα που θα διατάρασσαν την ειρήνη της εκκλησίας;
Ο ταπεινός άνθρωπος παραδέχεται ότι κι εκείνος κάνει λάθη και γι’ αυτό είναι πρόθυμος να δεχθή και να εφαρμόση Γραφικές συμβουλές. Αν έχη γίνει κακή κρίσις εις βάρος του, μπορεί ν’ αγωνισθή να ωφεληθή από την πείρα, εργαζόμενος σκληρά ώστε να μην κάνη όμοια λάθη όταν θα συνεργάζεται με τους άλλους.
ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ
Όσο για τους διωρισμένους πρεσβυτέρους και διακονικούς υπηρέτας, και αυτοί θα κάνουν καλά να μιμηθούν το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου στο να υπηρετούν ταπεινά τους άλλους. Για τον εαυτό του και τους ομοπίστους του, ο Παύλος έγραψε: «Ούτε εζητήσαμεν δόξαν εξ ανθρώπων, ούτε αφ’ υμών ούτε απ’ άλλων, καίτοι δυνάμενοι να δίδωμεν βάρος ως απόστολοι του Χριστού, αλλ’ εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών, καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» (1 Θεσσ. 2:6-8) Αυτή η ταπεινοφροσύνη στο να είμεθα πρόθυμοι να υπηρετούμε χωρίς καμμιά επιθυμία για «δόξαν» καθώς και το να δίνωμε από το χρόνο μας και τις ενέργειές μας δείχνοντας έτσι την αυτοθυσιαστική αγάπη μας, βρίσκει ανταπόκρισι στις καρδιές των άλλων και κάνει κάποιον να είναι ένα θαυμάσιο όργανο στα χέρια του Ιεχωβά προς ευλογία των συνανθρώπων του.
Εκτός του ότι μας βοηθεί ν’ αντανακλούμε το πνεύμα του να υπηρετούμε τους άλλους, η ταπεινοφροσύνη επίσης μας ωθεί να δείχνωμε εκτίμησι για τους ομοπίστους μας. Ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τους Φιλιππησίους να ‘μη πράττουν μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη να θεωρούν αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.’ (Φιλιππ. 2:3) Το άτομο το οποίο ακολουθεί αυτή τη συμβουλή είναι σε θέσι να διακρίνη θαυμάσιες ιδιότητες στους άλλους, ιδιότητες στις οποίες αυτός μπορεί από μερικές απόψεις να μειονεκτή. Η μετριοπαθής αξιολόγησις του εαυτού του δεν του επιτρέπει να επιμένη στον δικό του τρόπο ή να προσπαθή ν’ ανατρέψη τις συστάσεις των άλλων. Αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να χειρισθή κανείς ένα ζήτημα και ότι η κρίσις του μπορεί να μην είναι κατ’ ανάγκην η καλύτερη. Γι’ αυτό, είναι πρόθυμος να λάβη υπ’ όψιν τα αισθήματα και τις απόψεις των άλλων. Φροντίζει να μην παίρνη επάνω του την τιμή όταν κάνη κάτι για το οποίο και άλλοι έχουν συμμετάσχει. Η ταπεινοφροσύνη του τον κάνει έναν επιθυμητό σύντροφο.
Η ταπεινοφροσύνη είναι πραγματικά αναγκαία για να διατηρήσωμε μια καλή σχέσι με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας. Είναι, επομένως, μια ιδιότης που όλοι ως αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά, θέλομε να καλλιεργούμε στον μεγαλύτερο βαθμό.