Ένας Μόνο Λόγος θα Ήταν Αρκετός

«ΜΙΑ ΛΕΞΙΣ στον σοφό είναι αρκετή,» λέγει η παροιμία. Το συνετό άτομο ακούει συμβουλή ή διόρθωσι με ανοιχτή διάνοια και δεν έχει προκαταλήψεις. Σταθμίζει αυτά που ακούει και προσαρμόζει τον τρόπο σκέψεώς του. Ενεργεί με βάσι αρχές και γεγονότα, ή την αλήθεια. Εκείνος που χρησιμοποιεί τακτική πιέσεως ή απειλών, δεν επιτυγχάνει μ’ ένα σοφό άτομο.

Η Αγία Γραφή εκφράζει την ίδια ιδέα με κάπως διαφορετικές λέξεις. Λέγει: «Περισσότερον τύπτει ο έλεγχος τον φρόνιμον, παρά εκατόν μαστιγώσεις τον άφρονα.»—Παροιμ. 17:10.

Αν ένα άτομο με κατανόησι, κάνη ένα σφάλμα και κάποιος του το υποδείξη, αυτός αμέσως βλέπει τη βλάβη που μπορεί να προκαλέση ή που προκαλεί το σφάλμα του και, ιδιαίτερα, την έντασι που μπορεί αυτό το σφάλμα του να δημιουργήση στις σχέσεις του με τον Θεό. Δεν θυμώνει, ούτε εξοργίζεται, ούτε περιφρονεί αυτόν που τον επιπλήττει, προσπαθώντας να δείξη ότι έχει δίκιο στο ζήτημα. Το άτομο που έχει κατανόησι αφήνει αμέσως τη συνείδησί του να επηρεασθή από την επίπληξι. Ούτε είναι ανάγκη να του λεχθούν περισσότερα, διότι η συνείδησίς του θα τον υποκινήση να προσπαθήση να τακτοποιήση το ζήτημα, αν είναι δυνατόν. Θα ζητήση επίσης συγχώρησι από το άτομο στο οποίο έσφαλε, καθώς επίσης και από τον Θεό.

Ο Δαβίδ, που ήταν κεχρισμένος ως βασιλεύς του αρχαίου Ισραήλ, έδειξε, σε πολλές περιπτώσεις, ότι ήταν ένας άνδρας με κατανόησι. Ο Δαβίδ, όταν κατεδιώκετο από τον άσπονδο εχθρό του, τον Βασιλέα Σαούλ, δύο φορές είχε τον βασιλέα στα χέρια του. Αλλά ο Δαβίδ δεν φόνευσε τον Σαούλ, αλλ’ άφησε το ζήτημα στα χέρια του Θεού. (1 Σαμ. 24:2-7· 26:5-11) Ο Δαβίδ έδειξε κατανόησι και σε μια άλλη περίπτωσι. Ο Νάβαλ, ένας άνδρας με πολύ απότομες και κακές συνήθειες, είχε αδικήσει σοβαρά τον Δαβίδ. Καθώς ο Δαβίδ πήγαινε να εκδικηθή τον Νάβαλ, συνήντησε τη σύζυγο του Νάβαλ, την Αβιγαία. Εκείνη επέστησε την προσοχή του στο γεγονός ότι διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο να γίνη ένοχος αίματος αναλαμβάνοντας ο ίδιος το ζήτημα και φονεύοντας όλους τους άνδρες του οίκου του Νάβαλ. ‘Εμπιστεύσου στον Θεό κι εκείνος θ’ αποδώση δικαιοσύνη,’ τον παρεκάλεσε. Ο Δαβίδ ανταποκρίθηκε σ’ αυτό το αίτημα, εκφράζοντας εκτίμησι στον Θεό και στην Αβιγαία που τον βοήθησε ν’ αποφύγη τη συμφορά που θα προέκυπτε από τον δικό του εσφαλμένο τρόπο σκέψεως. (1 Σαμ. 25:20-35) Και πάλι, ο Δαβίδ, έδειξε κατανόησι όταν συμπεριφέρθηκε με καλοσύνη στον Μεμφιβοσθέ, τον γιο του φίλου του Ιωνάθαν, μολονότι ο Μεμφιβοσθέ ήταν εγγονός του εχθρού του Σαούλ.—2 Σαμ. 9:1-7.

Αργότερα, ήλθε καιρός που ο Δαβίδ έπρεπε να επιπληχθή. Είχε αμαρτήσει σοβαρά εναντίον του Θεού και εναντίον του συνανθρώπου του, στην υπόθεσι μοιχείας με την Βηθ-σαβεέ. Όταν ο Θεός έστειλε τον προφήτη Νάθαν, ο οποίος μέσω ενός παραδείγματος έκαμε σαφή στον Δαβίδ την ενοχή του, ο Δαβίδ αμέσως αποκρίθηκε: «Ημάρτησα εις τον Ιεχωβά.» (2 Σαμ. 12:13, ΜΝΚ) Ο πεντηκοστός πρώτος και ο τριακοστός δεύτερος ψαλμός αποκαλύπτουν πόσο βαθιά επηρεάσθηκε ο Δαβίδ από την επίπληξι του Νάθαν. Ο Δαβίδ δεν χρειαζόταν χτυπήματα, μόνο μια επίπληξις ήταν αρκετή για να τον κάνη να συνέλθη και ν’ αντιληφθή το σφάλμα του.

Ο ΑΦΡΩΝ

Από την άλλη πλευρά, ο άφρων (όχι απλώς κάποιος αδαής) είναι το άτομο εκείνο που δεν εκτιμά τις σχέσεις του με τον συνάνθρωπο του και με τον Θεό. Μπορεί ίσως να έχη γνώσι του Λόγου του Θεού, αλλά να μην έχη εκτίμησι ή ισορροπημένη λογίκευσι. Δεν επηρεάζεται από συμβουλές, ούτε από επίπληξι. Η έκκλησις στη συνείδησί του δεν τον ωθεί να παραδεχθή και να διορθώση το σφάλμα του. Ακόμη και αν εκτυπάτο με εκατό μαστιγώσεις, δεν θ’ άλλαζε. Σκέπτεται μόνο τον εαυτό του και δεν τρέφει κανένα σεβασμό για τον Θεό ούτε για άλλους ανθρώπους. Η καρδιά του σκληρύνεται και η συνείδησίς του καυτηριάζεται από την αντίστασί του σε επιπλήξεις και κτυπήματα. «Ο σοφός φοβείται και φεύγει από του κακού· αλλ’ ο άφρων προχωρεί και θρασύνεται,» λέγει ο σοφός συγγραφεύς των Παροιμιών.—Παροιμ. 14:16.

Ο Φαραώ της Αιγύπτου ήταν ένα απ’ αυτά τα άφρονα άτομα. Οι πληγές που υπέστη τον έκαναν απλώς να εκδηλώση το πείσμα της καρδιάς του και να σταθεροποιήση την απόφασί του, έως ότου τελικά το αποτέλεσμα ήταν η δική του καταστροφή.—Έξοδ. 11:9, 10· 14:5-9· Ψαλμ. 136:15.

ΜΙΑ ΑΝΤΙΘΕΣΙΣ

Ο απόστολος Πέτρος και ο προδότης Ιούδας αποτελούν μια ισχυρή αντίθεσι μεταξύ του ατόμου που δείχνει εκτίμησι και του άφρονος ή ανοήτου. Ο Ιησούς είχε πει στον Πέτρο ότι θα αρνείτο τον Κύριο του τρεις φορές. (Λουκ. 22:31-34) Αργότερα, όταν ο Ιησούς εδικάζετο ενώπιον του αρχιερέως, ο Πέτρος πράγματι αρνήθηκε τον Κύριο, αλλ’ αμέσως μετά, όταν είδε τον Ιησού που στράφηκε και του έρριξε ένα βλέμμα γεμάτο σημασία, ο Πέτρος βγήκε έξω και έκλαψε πικρά. (Λουκ. 22:54-62) Ο Πέτρος, μολονότι πληγώθηκε βαθιά, ωφελήθηκε απ’ αυτό το «βλέμμα». Η βαθειά, ολοκάρδια ανταπόκρισίς του σ’ αυτό, βοήθησε τον Πέτρο να γίνη αργότερα πηγή ενισχύσεως για τους αδελφούς του.

Αλλά ο Ιούδας, μολονότι ήταν μαζί με τον Ιησού και τους αποστόλους δύο περίπου χρόνια και είχε λάβει την εκπαίδευσι και τη διόρθωσι του Ιησού και είχε δει τα θαύματά του, δεν υποκινήθηκε. Η καρδιά του δεν συγκινήθηκε από τις θεραπείες που είχε κάνει ο Ιησούς, ούτε από την αγαθότητα της εκπαιδεύσεως και της μαθητεύσεως του Ιησού. Αντιθέτως, σιγά-σιγά εσκληρύνετο διότι τροφοδοτούσε την άπληστη επιθυμία του κλέβοντας από τα χρηματικά ποσά που ο Ιησούς και οι απόστολοι είχαν φυλάξει κατά μέρος για τα έξοδά τους για βοήθεια στους πτωχούς. (Ιωάν. 12:6· 13:29) Πόση έλλειψι εκτιμήσεως έδειξε ο Ιούδας! Όταν ο Ιησούς, την τελευταία νύχτα πριν από τον θάνατό του, του είπε: «Ό,τι κάμνεις, κάμε ταχύτερον,» ο Ιούδας δεν ανταποκρίθηκε όπως ο Πέτρος σ’ ένα απλό βλέμμα του Ιησού. (Ιωάν. 13:27) Προχώρησε, αποφασισμένος να φέρη εις πέρας τα πονηρά του σχέδια. Ακόμη κι όταν η αμαρτία του εστράφη εναντίον του, δεν προσήλθε στον Θεό με προσευχή, ούτε στους αποστόλους, αλλά στους εγκληματίες, στους οποίους είχε προδώσει τον Ιησού. Φοβισμένα προσπάθησε να επιστρέψη τα 30 αργύρια, σαν να μπορούσε αυτή η ενέργεια να ελαττώση κάπως τη βαρειά ενοχή που τον εβάρυνε. Όταν οι συνεργάτες του στο έγκλημα τον απεστράφησαν πήγε και κρεμάσθηκε.

Αυτά τα παραδείγματα τονίζουν πόσο σπουδαίο είναι να προσπαθούμε πάντοτε να δείχνωμε κατανόησι, με το να έχωμε μια ευρεία διάνοια, ν’ ακούμε τις εκκλήσεις, τον έλεγχο, ακόμη και μια «λέξι» επιπλήξεως από άλλους που προσπαθούν να βοηθήσουν. Η αποτυχία ενός ατόμου να επηρεασθή βαθιά και να υποκινηθή από μια επίπληξι, όχι μόνο επιβαρύνει τη σχέσι του με τον Θεό και τους συνανθρώπους του, αλλά επίσης καταλήγει και στα χειρότερα: σε μια σκληρή καρδιά και έλλειψι ευαισθησίας ακόμη και στις «μαστιγώσεις» πειθαρχίας ή στις δυσκολίες που έπρεπε να συνεφέρουν το άτομο. Αν δεν ληφθούν ισχυρά μέτρα για τη διόρθωσι της καταστάσεως, το αποτέλεσμα θα είναι η πλήρης καταστροφή του ατόμου.