Μια Σοφή Παροιμία

«Τα χείλη του δικαίου βόσκουσι πολλούς· οι δε άφρονες αποθνήσκουσι δι’ έλλειψι φρενών (καρδίας, ΜΝΚ).»—Παρ. 10:21.

Στην αρχή, διαβάζοντας κανείς αυτή την παροιμία, μπορεί να νομίση ότι βασικά αναφέρεται στον τρόπο χρήσεως της γλώσσης· αλλά το κεντρικό της σημείο, στην πραγματικότητα, είναι πολύ βαθύτερο. Σχετίζεται με ό,τι είναι το άτομο στην καρδιά και πώς αυτό επηρεάζει τα πράγματα.

Εκείνος που αντιλαμβάνεται την πνευματική του ανάγκη και προσπαθεί και να την ικανοποιήση και να ζη σε αρμονία μ’ αυτή, είναι μια ευλογία γι’ αυτούς που είναι γύρω του. Εκτιμά τις συμβουλές και τις αρχές του Ιεχωβά. Αυτό φαίνεται από το πώς και γιατί χρησιμοποιεί τα χείλη του.

Πώς, όμως, μπορεί ο δίκαιος να βόσκη πολλούς; Μερικές μεταφράσεις της Βίβλου το αποδίδουν αυτό, ‘εξακολουθεί να «τρέφη» άλλους.’ Αλλά η Εβραϊκή λέξις που χρησιμοποιείται εδώ έχει περισσότερη σημασία από το να «τρέφη» απλώς. Ενέχει τη σκέψι του να καθοδηγή κανείς καθώς επίσης και να διατρέφη, όπως ένας αρχαίος ποιμήν φρόντιζε για τα πρόβατά του. (1 Σαμ. 16:11· Ψαλμ. 23:1-3· Άσμ. Ασμ. 1:7) Αυτό συμβαίνει και με το δίκαιο άτομο. Καθοδηγεί ή οδηγεί άλλους στον δρόμο της αρετής και της δικαιοσύνης, και τα λόγια του διατρέφουν τους ακροατές του. Ως αποτέλεσμα, μπορούν να διάγουν πιο ευτυχισμένη, πιο ικανοποιητική ζωή. Και μπορεί ν’ αποκτήσουν και αιώνια ζωή. Τι αντίθεσις, όμως, μ’ εκείνον που έχει «έλλειψιν καρδίας»! Δείχνει έλλειψι καλού ελατηρίου και δεν νοιάζεται και πολύ για τις συνέπειες της πορείας του. Γνωρίζετε πολλούς ανθρώπους αυτού του είδους των οποίων η άποψις για τη ζωή είναι, ‘Δεν με νοιάζει ό,τι κι αν γίνη;’ Ένα τέτοιο άτομο κάνει ό,τι θέλει, δεν νοιάζεται για τις μελλοντικές συνέπειες. Επειδή δεν σκέπτεται τις άσχημες συνέπειες της πορείας του, συχνά πέφτει θύμα σ’ αυτές. Μολονότι ο δίκαιος βοηθεί τους άλλους να παραμένουν ζώντες, το άτομο που έχει ελλειψι καρδίας, δεν μπορεί να διατηρήση στη ζωή ούτε τον εαυτό του.