Μια Επιδοκιμασμένη Στάσις Ενώπιον του Ιεχωβά

ΤΟ γεγονός ότι κάποτε ένα άτομο μπορεί να έλαβε θεία εύνοια, αυτό και μόνο δεν εγγυάται ότι το άτομο θα εξακολουθήση να είναι επιδοκιμασμένος δούλος του Ιεχωβά. Οι Ισραηλίτες, παραδείγματος χάριν, ελευθερώθηκαν από τη δουλεία της Αιγύπτου και εισήλθαν στην γη Χαναάν. Παρ’ όλα αυτά, το ότι αποτελούσαν τον εκλεκτό λαό του Θεού δεν τους εξασφάλιζε μια αμετάβλητη σχέσι με τον Ύψιστο. Όταν εστράφηκαν στην ειδωλολατρία και με άλλους τρόπους αγνόησαν τον νόμο του Ιεχωβά, το ότι είχαν εκλεγή από τον Ιεχωβά χάρι των πιστών προγόνων τους έχασε τη σημασία του. Μέσω του προφήτου Αμώς, ο Παντοδύναμος είπε: «Δεν είσθε εις εμέ ως υιοί Αιθιόπων, σεις υιοί Ισραήλ; λέγει Κύριος. Δεν ανεβίβασα τον Ισραήλ εκ γης Αιγύπτου και τους Φιλισταίους από Καφθόρ και τους Συρίους από Κιρ;»—Αμώς 9:7.

Οι Ισραηλίτες μπορεί να εκαυχώντο που είχαν εκλεγή από τον Θεό. Αλλά λόγω της απιστίας των, δεν είχαν καλύτερη στάσι ενώπιον του Ιεχωβά από κείνη που είχαν οι Αιθίοπες. Η περιτομή τους δεν είχε πράγματι καμμιά αξία. Μετά από αιώνες, ο απόστολος Παύλος ετόνισε το ίδιο σημείο, λέγοντας: «Ωφελεί μεν η περιτομή, εάν εκτελής τον νόμον· εάν όμως ήσαι παραβάτης του νόμου, η περιτομή σου έγεινεν ακροβυστία.»—Ρωμ. 2:25.

Ομοίως, η έξοδος του Ισραήλ από την Αίγυπτο δεν τους διαβεβαίωνε ότι θα εξακολουθούσαν ν’ απολαμβάνουν μια ωραία στάσι ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Στην περίπτωσι των απίστων Ισραηλιτών, η θαυμαστή απελευθέρωσις των προγόνων τους από την Αίγυπτο, δεν αποτελούσε εγγύησι ότι θα εξακολουθούσαν να έχουν τη θεία εύνοια περισσότερο από το γεγονός ότι οι Φιλισταίοι και οι Σύριοι ζούσαν σε περιοχές διαφορετικές από τους αρχικούς των τόπους διαμονής.

Αυτό με ισχυρό τρόπο τονίζει ότι μια επιδοκιμασμένη στάσις ενώπιον του Θεού δεν εξαρτάται από το έθνος, τη φυλή ή την οικογένεια από την οποία προέρχεται το άτομο. Το να ομολογή κανείς απλώς ότι είναι δούλος του Υψίστου δεν σημαίνει τίποτε. Το άτομο πρέπει να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά Θεού.