Μια Πόλις που Εφύλαγε ο Ιεχωβά
ΑΝ προσπαθούμε με συνέπεια να υπηρετούμε τον Θεό, και να παραμένωμε προσκολλημένοι στον Λόγο του, θα εξερχώμεθα νικητές, ακόμη και αν αντιμετωπίσωμε πολλές δύσκολες πείρες δοκιμασίας της πίστεώς μας. Και αν διατηρήσωμε την πίστι μας και αποβλέπωμε στον Θεό, μπορούμε να βασιζώμεθα στην υπόσχεσι: «Άγγελος Κυρίου στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων αυτόν και ελευθερόνει αυτούς.»—Ψαλμ. 34:7.
Από την άλλη πλευρά, όσο σκληρά κι αν εργαζώμεθα, ό,τι κάνομε θ’ αποτυγχάνη αν βασιζώμεθα μόνο στη δική μας ικανότητα, ή σε ανθρώπους. Ο Βασιλεύς Σολομών ανέφερε αυτή την αλήθεια στους Ψαλμούς: «Εάν ο Κύριος δεν οικοδομήση οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν.» (Ψαλμ. 127:1) Αυτή η αρχή κατεδείχθη στην καταστροφή και αργότερα στην αποκατάστασι της αρχαίας Ιερουσαλήμ.
Στις ημέρες των Βασιλέων Δαβίδ και Σολομώντος, η Ιερουσαλήμ ήταν μια ευημερούσα πόλις, πρωτεύουσα ενός ισχυρού έθνους. Αλλά, λόγω ελλείψεως σεβασμού στο νόμο του Θεού, και λόγω των αδικιών και της διαφθοράς που επακολούθησε, η πόλις έγινε υπερβολικά ασεβής. Τελικά, ο Θεός απέσυρε την προστατευτική του χείρα. Η Ιερουσαλήμ, μολονότι ευρίσκετο σε στρατηγικό σημείο και ήταν πολύ δυνατή, έπεσε στα χέρια του βασιλέως της Βαβυλώνος, ο οποίος ερήμωσε τελείως την πόλι.
Αλλά ο Θεός είχε καλές προθέσεις για την ερημωθείσα Ιερουσαλήμ. Είχε θέσει το ναό αγνής λατρείας εκεί· το όνομά του ήταν συνδεδεμένο μ’ αυτή την πόλι. Επιθυμούσε να ξανακτισθή. Μήπως οι άνθρωποι συνέλαβαν την ιδέα αυτή, ή μήπως η αποκατάστασις της πόλεως έγινε μόνο με δική τους δύναμι; Όχι. Η ανοικοδόμησις της πόλεως ήταν ένα θαύμα, ακόμη και στα μάτια των γύρω εθνών.
Ο ναός ανοικοδομήθηκε πρώτα, από λίγους Ιουδαίους οι οποίοι έκαναν το επικίνδυνο ταξίδι 500 μιλίων (805 χιλιομέτρων) κατά μήκος της ερήμου. (Έσδρας 6:15) Εν τούτοις, κάτι που δείχνει ότι η ανοικοδόμησις της Ιερουσαλήμ δεν αφέθη σε ανθρώπους, και δεν μπορούσε ν’ αποδοθή στη δύναμι ή αποφασιστικότητα ανθρώπων, είναι το γεγονός ότι αυτοί οι πρώτοι άνθρωποι που επαναπατρίσθηκαν, λόγω εναντιώσεως από τους γύρω λαούς, εξασθένησαν και τελικά απερροφήθησαν από τις δικές τους υποθέσεις. Έφθασαν σε μια πολύ λυπηρή κατάστασι, ωνειδίσθηκαν από τους εχθρούς τους, και αυτό το όνειδος αντανακλούσε στον Θεό που αντιπροσώπευαν.
Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ
82 χρόνια περίπου μετά την επιστροφή των πρώτων επαναπατρισμένων, ένας Ιουδαίος ονόματι Νεεμίας, ο οποίος υπηρετούσε ως οινοχόος στον βασιλέα Αρταξέρξη (τον Μακρόχειρα) της Περσίας, έλαβε ειδήσεις από τον αδελφό του, τον Ανανί, και άλλους άνδρες από τον Ιούδα, σχετικά με τη θλιβερή κατάστασι της πόλεως Ιερουσαλήμ. Οι άνδρες αυτοί ανέφεραν: «Οι υπόλοιποι, οι εναπολειφθέντες εκ της αιχμαλωσίας . . . είναι εν θλίψει μεγάλη και ονειδισμώ· και το τείχος της Ιερουσαλήμ καθηρέθη [υπήρχαν μεγάλα ρήγματα στο τείχος], και αι πύλαι αυτής κατεκαύθησαν εν πυρί [όπως ακριβώς ο βασιλεύς της Βαβυλώνος τις είχε αφήσει].»—Νεεμ. 1:1-3.
Αυτό ανησύχησε πολύ τον Νεεμία. Προσευχήθηκε στον Θεό, παρουσίασε μάλιστα το αίτημά του στον Βασιλέα Αρταξέρξη, και τον παρακάλεσε να του επιτραπή να επιστρέψη για να ενισχύση και να βοηθήση τους αδελφούς του. Ο Θεός υπεκίνησε την καρδιά του βασιλέως να δώση στο Νεεμία μια φρουρά και μια ακολουθία δούλων, καθώς επίσης και την εξουσιοδότησι να πάρη υλικά και προμήθειες από τους τοπικούς κυβερνήτες.—Νεεμ. 2:3-9.
Λόγω της πικρίας που έτρεφαν οι γύρω εχθροί και λόγω μάλιστα του γεγονότος ότι μερικοί Ιουδαίοι επικοινωνούσαν μαζί τους, ο Νεεμίας στην αρχή δεν είπε σε κανένα το σχέδιό του. Έλεγξε τον βαθμό των ζημιών και καθώρισε τι έπρεπε να γίνη. Κατόπιν, σύναξε τους ιερείς, τους ευγενείς, τους προεστώτες και εκείνους που θα ήσαν επιστάτες στο έργο επιδιορθώσεως και τους ανέθεσε μερικές πύλες και τμήματα των τειχών. Η εργασία άρχισε. Εν τούτοις, αυτή η ενέργεια επέφερε πικρό χλευασμό από τον Σαναβαλλάτ τον Ορωνίτη και τον Τωβία τον Αμμωνίτη, ηγέτες των γειτονικών φυλών, οι οποίοι κατόπιν συνώμοσαν να φονεύσουν τους εργάτες. Λόγω αυτού, οι Ιουδαίοι προσευχήθηκαν στον Θεό και έβαλαν φρουρά μέρα νύχτα.—Νεεμ. 4:1-9.
Η ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΥΠΟ ΑΠΕΙΛΗ
Η έντασις της εργασίας και το καθήκον φρουρήσεως ήταν βαρύ. Οι εργάτες αποθαρρύνθηκαν, αλλά ο Νεεμίας επέσυρε την προσοχή τους στον πραγματικό Προστάτη τους με τα εξής λόγια: «Ενθυμείσθε τον Κύριον, τον μέγαν και φοβερόν.» (Νεεμ. 4:14) Ο Νεεμίας διώρισε την προσωπική του ακολουθία δούλων, τους μισούς να εργάζονται και τους άλλους μισούς να μεταφέρουν τα όπλα. Όποιος μετέφερε φορτίο (υλικών και εφοδίων) εργαζόταν με το ένα χέρι, κρατώντας το όπλο με το άλλο, ενώ κάθε κτίστης είχε ξίφος. Εκοιμώντο με τα ρούχα τους, και με τα όπλα τους στο δεξί χέρι.
Οι εχθροί, έχοντας σκοπό να ματαιώσουν την ανοικοδόμησι της Ιερουσαλήμ, συνωμοτικά προσπάθησαν να παρασύρουν τον Νεεμία σε συζήτησι (δήθεν σε μια ειρηνική συζήτησι για τακτοποίησι των διαφορών τους), αλλά πραγματικός σκοπός ήταν να τον φονεύσουν ή να τον αιχμαλωτίσουν. Αποτυγχάνοντας σ’ αυτό, χρησιμοποίησαν ψευδοπροφήτες που ζούσαν στην Ιερουσαλήμ για να προσπαθήσουν να εκφοβίσουν τον Νεεμία. Αλλά ο Νεεμίας, εμπιστευόμενος στον Ιεχωβά, δεν παρασύρθηκε.—Νεεμ. 6:1-13.
Τελικά, μετά από 52 μέρες (χρονικό διάστημα που αποτελούσε πραγματικά το όριο στο οποίο οι οικοδόμοι θα μπορούσαν να εξακολουθήσουν να εργάζωνται κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες) το τείχος συνεπληρώθη. Οι πόρτες των πυλών ετέθησαν και διωρίσθηκε φρουρά. Αλλά απέμενε να γίνη μεγάλο έργο στο εσωτερικό της πόλεως. Ο λαός χρειαζόταν πληρέστερη γνώσι σχετικά με το νόμο του Θεού. Έπρεπε να δοθή προσοχή σε ωρισμένες αταξίες και παρανομίες. Ο Νεεμίας εγνώριζε ότι ο Θεός ήταν μαζί με τον λαό και ότι ο νόμος Του έπρεπε να τεθή σε ισχύ και πάλι και να τυγχάνη προσοχής στην Ιερουσαλήμ για να συνεχίση ο λαός να έχη την εύνοιά Του.—Νεεμ. 6:15· 7:4.
ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΑΡΧΩΝ
Συνεπώς, ο Νεεμίας έκανε την εορτή της νεομηνίας τον έβδομο μήνα, και ακολούθησε η εορτή της σκηνοπηγίας, από τη 15η έως την 22α ημέρα· κατόπιν, την 24η ημέρα, οι Ιουδαίοι συγκεντρώθηκαν για να νηστέψουν και να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο ιερεύς Έσδρας διάβασε μεγαλοφώνως το νόμο του Μωυσέως ενώπιον όλου του συναθροισμένου λαού.—Νεεμ. 8:1-9:3.
Η Ιερουσαλήμ ήταν, ακόμη και τότε, πολύ αραιοκατωκημένη. Έτσι, ζητήθηκαν εθελοντές, μια από κάθε 10 οικογένειες που κατοικούσαν έξω από την πόλι, για να διορισθούν με κλήρο να κατοικήσουν στην Ιερουσαλήμ. Επίσης, ο Νεεμίας τακτοποίησε τη φορολογία του ναού, που είχε παραμεληθή, την πληρωμή των δεκάτων και τις θυσίες των πρωτοκαρπίων, έτσι ώστε η αληθινή λατρεία στο ναό αποκαταστάθηκε σε αρμονία με το νόμο. Αφού τακτοποιήθηκαν αυτά τα πράγματα, εγκαινιάσθηκε το τείχος της πόλεως με μεγάλη ευφροσύνη. Πρέπει να ήταν θαυμάσιο θέαμα να βλέπη κανείς την πολύχρωμη πομπή δύο μεγάλων χορωδιών που έψαλλαν ευχαριστήρια άσματα καθώς προχωρούσαν γύρω από το τείχος.—Νεεμ. 10:32-11:2· 12:27-39.
Εν τούτοις, και άλλα ζητήματα εχρειάζοντο προσοχή. Υπήρχε διαφθορά και παραμέλησις σχετικά με τη λατρεία στο ναό. Ενώ ο Νεεμίας έλειπε για λίγο στην υπηρεσία του Αρταξέρξη, ο Ελιασείβ ο ιερεύς ξεχώρισε μια μεγάλη αίθουσα φαγητού για χρήσι του Τωβία του Αμμωνίτη. Αυτό αποτελούσε καταφανή παράβασι του νόμου του Θεού. Επίσης, οι Λευίτες εστερούντο της μερίδας που τους παρείχε ο νόμος για να ζουν και, συνεπώς, ήσαν αναγκασμένοι να κάνουν άλλη εργασία για να συντηρηθούν. Ο Νεεμίας, όταν επέστρεψε και ανεκάλυψε αυτά τα ανησυχητικά γεγονότα, αμέσως πέταξε έξω όλα τα έπιπλα του Τωβία και αποκατέστησε την κατάλληλη λειτουργία της αιθούσης ως αποθήκης για τις προσφορές που πήγαιναν στο ναό. Κατόπιν, έκανε διευθετήσεις για τη διανομή του απαιτουμένου σίτου, οίνου και ελαίου στους Λευίτες.—Νεεμ. 13:4-14.
Ο Νεεμίας εγνώριζε ότι, αν ο νόμος του Θεού παρεβιάζετο, ο Θεός δεν θα ευλογούσε την πόλι, έστω και αν είχε βοηθήσει στην ανοικοδόμησί της. Προηγουμένως, ο Νεεμίας είχε θέσει τέρμα στη συνήθεια της τοκογλυφίας και της κατασχέσεως σπιτιών και αγρών εκ μέρους των πλουσιωτέρων Ιουδαίων. Τώρα, απαγόρευσε κάθε εργασία και εμπορική συναλλαγή το Σάββατο. Επί πλέον, διέταξε τους εμπόρους έξω από τα τείχη να παραμένουν μακρυά από την Ιερουσαλήμ το Σάββατο. Τελικά, διέλυσε τους παράνομους γάμους, στους οποίους οι Ιουδαίοι είχαν δώσει τις θυγατέρες τους σε ξένους άνδρες και είχαν λάβει ξένες συζύγους για τους γιους τους.—Νεεμ. 5:1-13· 13:2-27, 30.
Το έργο του Νεεμία, το οποίο διεξήγε με τη συνεργασία του ιερέως Έσδρα, δεν ήταν μάταιο. Ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε αυτούς τους πιστούς άνδρες, αλλά ο ίδιος ήταν πραγματικά Εκείνος ο οποίος βοήθησε και προστάτευσε την πόλι, έτσι ώστε, παρ’ όλες τις εχθρικές προσπάθειες να καταστραφή, η Ιερουσαλήμ υπήρχε ακόμη 400 περίπου χρόνια αργότερα, όταν ο Μεσσίας και οι απόστολοί του περπάτησαν στη γη. Συνεπώς, η Ιερουσαλήμ ήταν η πόλις από την οποία έγινε η έναρξις προσφοράς της ένδοξης ευκαιρίας ‘στους Ιουδαίους πρώτον και στους Έλληνας’ να γίνουν συγκληρονόμοι του Χριστού.—Ρωμ. 2:10.