Ερωτήσεις από Αναγνώστες

● Το εδάφιο Γένεσις 3:22 υπονοεί ότι, και άλλοι στον ουρανό, εκτός από τον Ιεχωβά, κατείχαν κάποια ιδιαίτερη γνώσι σχετικά με το καλό και το κακό. Αληθεύει αυτό;

Φαίνεται ότι, όχι μόνο ο Ιεχωβά, αλλά επίσης και ο μονογενής Υιός του είχαν γνώσι του καλού και του κακού με την έννοια που υπονοείται στη Γένεσι.

Αφού ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν, ο Ιεχωβά εξέφερε κρίσι εναντίον τους. Κατόπιν, ο Θεός είπε «Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως είς εξ υμών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως.»—Γέν. 3:22.

Το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος δεν εστερείτο της γνώσεως του καλού και του κακού. Ο Θεός τους είχε πει ότι θα ήταν εσφαλμένο ή κακό να φάγουν από τον καρπό ενός καθωρισμένου δένδρου· αντιθέτως, το να υπακούουν στον Θεό ήταν καλό. (Γέν. 2:16, 17) Έτσι, η ιδιαίτερη «γνώσις» που υπονοείται από το ‘δένδρον (ή ξύλον) της γνώσεως του καλού και του κακού’ περιελάμβανε έναν αυτοκαθορισμό του τι είναι καλό και κακό. Σχετικά μ’ αυτό, ο καθηγητής Τ. Τζ. Κόναντ έγραψε: «Ο άνθρωπος, δείχνοντας έλλειψι σεβασμού στο θείο θέλημα, και αποφασίζοντας και ενεργώντας βάσει του δικού του θελήματος, προτίμησε να καθορίση μόνος του τι είναι καλό και τι είναι κακό.» Ναι, ο Αδάμ και η Εύα απέρριψαν τον καθορισμό του Θεού και προτίμησαν να διατυπώσουν τους δικούς τους κανόνες σχετικά με τι είναι καλό και τι είναι κακό.

Ωστόσο, τι θα λεχθή σχετικά με τη δήλωσι του Θεού, «Έγεινεν ο Αδάμ ως είς εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν»;

Μερικοί διετύπωσαν τη σκέψι ότι ο Θεός χρησιμοποίησε εδώ τον πληθυντικό μεγαλειότητος, όπως ακριβώς ένας ανθρώπινος βασιλιάς θα μπορούσε να πη «Δεν είμεθα ευχαριστημένοι,» ενώ αναφερόταν μόνο στον εαυτό του. Υπάρχει, όμως, μια άλλη πιθανότης που φαίνεται ότι έχει ισχυρή Γραφική υποστήριξι.

Στο εδάφιο Γένεσις 1:26 ο Ιεχωβά είπε: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών.» Οι Γραφές υποδεικνύουν το συμπέρασμα ότι ο Θεός μιλούσε εδώ στον μονογενή Υιό του, ο οποίος αργότερα ήλθε στη γη ως Ιησούς. Αυτός, ο Λόγος, ήταν ο αρχιεργάτης του Θεού μέσω του οποίου έγιναν όλα τα άλλα πράγματα. (Ιωάν. 1:1, 3· Κολ. 1:15, 16· Παρ. 8:22-31) Η ομοιότης εκφράσεως που απαντάται στο εδάφιο Γένεσις 3:22 υπονοεί ότι ο Ιεχωβά μιλούσε πάλι σ’ εκείνον που ήταν πλησιέστερα σ’ αυτόν, στον μονογενή Υιό του.

Αν αυτό αληθεύη, θα αποδείκνυε ότι ο Λόγος ήδη είχε ‘γνώσι του καλού και του κακού.’ Από τη μακρά και στενή σχέσι του με τον Ιεχωβά, ο Υιός ασφαλώς έμαθε καλά τον τρόπο σκέψεως, τις αρχές και τους κανόνες του Πατέρα του. Ο Ιεχωβά, πεπεισμένος ότι ο Υιός εγνώριζε όλα αυτά και ότι παρέμενε πιστός σ’ αυτά, μπορεί να του είχε παραχωρήσει κάποια ελευθερία, επίσης, στον χειρισμό ζητημάτων χωρίς την άμεση προσφυγή στον Πατέρα του σε κάθε περίπτωσι. Έτσι, ο Υιός θα μπορούσε, σ’ αυτό τον βαθμό, να είναι ικανός και εξουσιοδοτημένος να καθορίζη τι ήταν καλό και τι ήταν κακό. Ωστόσο, δεν θα έθετε μια αρχή που θα ήταν σε αντίφασι με την αρχή του Ιεχωβά.

Σχετικά με τον Αδάμ και την Εύα, το ότι εγνώριζαν το καλό και το κακό περιελάμβανε παράβασι της εντολής του Ιεχωβά και απόρριψι των αρχών του. Γι’ αυτό, άξιζαν να πεθάνουν και καταδικάσθηκαν σε θάνατο.

Στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου και σε μερικές άλλες μεταφράσεις, το εδάφιο Γένεσις 3:22 τελειώνει με μία παύλα. Αυτό υπονοεί ότι ο Θεός δεν κατέγραψε μια δήλωσι σχετικά με το τι έπρεπε να γίνη. Αντιθέτως, τα λόγια του σταματούν και το επόμενο εδάφιο περιγράφει την ίδια την ενέργεια· έδιωξε τον Αδάμ και την Εύα από τον κήπο. Έτσι, η ανεξάρτητη αρχή που έθεσαν σχετικά με το καλό και το κακό, δεν ήταν σαν την αρχή του Ιεχωβά και του Υιού του. Αντιθέτως, ήταν μια αρχή που ωδηγούσε μόνο σε αθλιότητα.—Ιερ. 10:23.

● Στο εδάφιο Ψαλμός 89:19, ποιος είναι ο «όσιος» στον οποίο ο Ιεχωβά μίλησε σε όρασι;

Μια εξέτασις του Ψαλμού 89 αποκαλύπτει ότι το θέμα συζητήσεως είναι η διαθήκη της Βασιλείας. Τα εδάφια 19, 20 και 29 αυτού του ψαλμού λέγουν «Ελάλησας τότε δι’ οράματος προς τον όσιόν σου και είπας· Έθεσα βοήθειαν επί τον δυνατόν· ύψωσα εκλεκτόν εκ του λαού· εύρηκα Δαβίδ τον δούλον μου· με το έλαιον το άγιόν μου έχρισα αυτόν· . . . Και θέλω κάμει να διαμένη το σπέρμα αυτού εις τον αιώνα, και ο θρόνος αυτού ως αι ημέραι του ουρανού.»

Η αφήγησις του 1 Χρονικών 17 αποκαλύπτει ότι η υπόσχεσις μιας συνεχούς δυναστείας στον οίκο του Δαβίδ απεκαλύφθη στον προφήτη Νάθαν σε όραμα. Το εδάφιο 1 Χρονικών 17:15 μάς λέγει: «Κατά πάντας τούτους τους λόγους και καθ’ όλην ταύτην την όρασιν, ούτως ελάλησεν ο Νάθαν προς τον Δαβίδ.» Έτσι, ο ‘όσιος’ είναι και ο Νάθαν και ο Δαβίδ, μια περίπτωσις στην οποίαν ο Δαβίδ λαμβάνει θεία αποκάλυψι μέσω του Νάθαν.