Οι Αμοιβές της Υπηρετήσεως Ενός Κυρίου

Αφήγησις υπό Έρνεστ Ε. Μπήβορ

ΠΟΛΛΑ προβλήματα παραμένουν άλυτα επειδή προσωρινά αναβάλλονται λόγω συμβιβασμού, με συνέπεια τη δυστυχία· και ο συμβιβασμός μπορεί να προέρχεται από την προσπάθεια κάποιου να υπηρετή δύο κυρίους. Ο Ιησούς Χριστός το διευκρίνισε αυτό όταν είπε: «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη . . . Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμμωνά.» Και ο ετεροθαλής του αδελφός Ιάκωβος έγραψε: «Η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού.»—Ματθ. 6:24· Ιακ. 4:4.

Ας σκεφθούμε λοιπόν. Πολύ απλά, τίνος τη φιλία επιθυμούμε; Αυτό μοιάζει μ’ έναν πόλεμο με τον κόσμο, η σάρκα και ο Διάβολος από τη μια πλευρά και ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός από την άλλη. (1 Ιωάν. 2:15-17) Η εκλογή είναι δική μας. Αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο: η εκλογή του Ιεχωβά σαν κυρίου φέρνει τα οφέλη που οδηγούν σε απεριόριστη ευτυχία. Αυτό ακριβώς συνέβη και σ’ εμένα.

ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΣΠΕΙΡΟΝΤΑΙ

Όταν γεννήθηκα, το 1902, οι γονείς μου ήταν Σπουδαστές των Γραφών, όπως ήσαν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Συνηθίζαμε να παρακολουθούμε την Εκκλησία του Λονδίνου, εκεί όπου συναθροίζονταν οι Σπουδαστές των Γραφών. Απόδειξις της σπουδαιότητας του να παίρνουν οι γονείς μαζί τους τα μικρά παιδιά τους στις Χριστιανικές συναθροίσεις είναι το ότι θυμάμαι πολύ καλά έναν από τους παλιούς ύμνους—«Μια χιλιετηρίδα! η επικείμενη δόξα της γης! Είναι η προλεχθείσα από πολύ καιρό χαρούμενη μέρα.» Πόσο αληθινά είναι τα λόγια αυτά! Να ζη κανείς για πάντα σε μια ένδοξη παραδεισιακή γη—τι αμοιβή για τους πολλούς εκείνους που υπηρετούν τον ένα Κύριο!

Η μητέρα μου συνήθιζε να μου διαβάζη—δεν υπήρχε τηλεόρασις εκείνο τον καιρό. Οι σπόροι της αλήθειας σπείρονταν. Επίσης, ο πατέρας μου με τιμωρούσε όταν δεν τον άκουα κι έλεγε, «Αυτό θα πονέση περισσότερο εμένα παρά εσένα»—μια αλήθεια που δεν κατανοούσα εκείνο τον καιρό. Ωστόσο, το εδάφιο Παροιμίες 23:13 λέει: «Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον· διότι εάν κτυπήσης αυτό διά της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει.» Δεν πέθανα και είμαι ευγνώμων που ο πατέρας μου με δίδαξε να υπηρετώ τον ένα Κύριο.

Συγκινήθηκα πολύ όταν είδα το Φωτόδραμα της Δημιουργίας σε ηλικία 12 ετών. Παιζόταν επί τέσσερα βράδυα και η είσοδος ήταν δωρεάν στην Όπερα του Λονδίνου. Το Φωτόδραμα ενεφύτευσε σταθερά στην καρδιά μου την αλήθεια της δημιουργίας, σε αντίθεσι με την τελείως ανακριβή θεωρία της εξελίξεως. Αξέχαστο, επίσης, ήταν αυτό το «δράμα» όταν παρουσίασε μια σύντομη κινηματογραφική ταινία που απεικόνιζε τον Αβραάμ που πήγαινε να θυσιάση τον Ισαάκ. Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Αβραάμ απέδειξε ότι υπηρετούσε τον Ιεχωβά Θεό. Και πόσο μεγάλη ήταν η αμοιβή του, να ονομασθή «φίλος Θεού!» «Μακάρι να μπορούσα κι’ εγώ να γίνω!» σκέφθηκα.—Ιακ. 2:23.

ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ ΚΥΡΙΟ

Στη διάρκεια των ετών του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ο λαός του Κυρίου διήλθε έναν πολύ ταραχώδη καιρό. Οι γονείς μου για κάποια αιτία σκανδαλίσθηκαν, κι’ εγώ μπήκα στον κόσμο, κι’ επηρεάσθηκα από τις συνήθειές του. Γεμάτος πατριωτισμό, παρακολούθησα την τελετή ανακωχής στο Χουάιτχωλ που έγινε στις 11 Νοεμβρίου 1918, και άκουσα έναν κληρικό να λέη: «Αυτοί δεν πέθαναν μάταια. Πέθαναν για να κάνουν τη χώρα μας κατάλληλη για ήρωες.» Ήταν αλήθεια αυτό; Ποιον κύριο είχαν υπηρετήσει; Χωρίς αμφιβολία, η απογοήτευσις ήταν εκείνη που, τα μεταγενέστερα χρόνια, με βοήθησε να φθάσω σε κατάλληλα συμπεράσματα όταν άρχισαν να εμφανίζωνται τα σκοτεινά σύννεφα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εν τω μεταξύ, ήμουν δέσμιος στον κύριο του παλαιού κόσμου. Η δημοσιογραφία με είλκυε, και με δύο κοσμικούς φίλους μου άνοιξα ένα γραφείο «φωτορεπορτάζ.» Αυτό με ωδήγησε σε κοσμικές συναναστροφές, στο κάπνισμα, στο ποτό και στο να υποχωρώ σε σαρκικές επιθυμίες. Ωστόσο, η φράσις ‘Δεν μπορείς να υπηρέτης δύο κυρίους’ αντηχούσε στα αυτιά μου, και ένοιωθα τη δουλεία αυτού που έκανα.

Ο πατέρας μου πέθανε το 1934. Στη διάρκεια του 1936, ένας μάρτυς του Ιεχωβά επισκέφθηκε το σπίτι της μητέρας μου κι’ εκείνη πήρε το βοήθημα Γραφικής μελέτης Πλούτη. Η μητέρα μου διέκρινε πόσο ανόητο ήταν να αποσκιρτήση από την πίστι και αποφάσισε να εξαγοράση τον καιρό. (Παράβαλε με Κολοσσαείς 4:5.) Το έκανε αυτό; Αν και ήταν μια ασθενική μικρόσωμη γυναίκα, ήταν «πάντοτε» έξω κηρύττοντας την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Με «φόρτωσε» με έντυπα, τα οποία δεν διάβασα. Μολονότι γνώριζα ότι αυτά που μου έλεγε ήσαν ορθά, δεν πρόσεξα τα λόγια της επειδή δεν ήθελα ν’ αλλάξω τη ζωή μου.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΕΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Ευημερώντας υλικά, είχα ένα ωραίο σπίτι και επίσης πολλές υλικές ανέσεις. Ο κοσμικός μου κύριος, όμως, με ωδήγησε σε μια σαρκική κρίσι που θα μπορούσε να καταστρέψη την οικογενειακή μου ευχαρίστησι. Οι μαχαιριές τής Γραφικά εκπαιδευμένης συνειδήσεώς μου με ωδήγησαν σ’ ένα ξαφνικό σταμάτημα. Το βιβλίο Εχθροί, ένα από τα βιβλία που μου είχε δώσει η μητέρα μου, έδειχνε αρκετά καθαρά την απόφασι που πρέπει όλοι να πάρωμε—να εκλέξωμε ποιον κύριο θα υπηρετήσωμε. Η αλήθεια σταθεροποιήθηκε μέσα μου όταν παρακολούθησα τη δημόσια διάλεξι «Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα,» που έδωσε ο Τζ. Ρόδερφορδ στην Αίθουσα Ρόγιαλ Άλμπερτ το 1938. Η σαφής ομιλία του εντύπωσε μέσα στην καρδιά μου το γεγονός ότι δεν μπορείτε να υπηρετήτε δύο κυρίους.

Υπήρχαν τόσα πολλά που έπρεπε να μάθω, και μάλιστα γρήγορα. Η οικογένειά μου ήταν πάντοτε στενά συνδεδεμένη· κάναμε μαζί πολλά πράγματα—όταν ήμουν στο σπίτι δηλαδή, διότι η δημοσιογραφία συχνά με κρατούσε μακρυά. Αντιμετωπίζοντας τα γεγονότα, αποφάσισα να επιστρέψω στον παλιό κύριο και μαζί με την οικογένειά μου πήγαμε στην πρώτη μας Χριστιανική συνάθροισι. Φαντασθήτε τη χαρά στο πρόσωπο της μητέρας μου! Σε μια συνάθροιση ένας αδελφός στο βήμα μιλούσε για το κάπνισμα, αποδεικνύοντας από το εδάφιο 2 Κορινθίους 7:1, ότι το κάπνισμα είναι μολυσμός της σαρκός. Ρώτησε, «Θα μπορούσατε να φαντασθήτε το Χριστό Ιησού μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα του, ή τον Αδάμ να καπνίζη μέσα στον κήπο της Εδέμ;» Δεν μπορούσα να το φαντασθώ αυτό. Ενώ άκουα, είχα 20 τσιγάρα στη μια τσέπη και μια πίπα και καπνό στην άλλη. Εκείνο το βράδυ, στις 29 Αυγούστου 1939, τα έρριξα όλα στη φωτιά.

ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΡΘΟ ΚΥΡΙΟ

Με την έναρξι του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, τα πάντα λογοκρίνονταν, και ουσιαστικά κάθε φωτογραφία που παρήγε η εταιρία μου χαρακτήριζε κάποια όψι του πολέμου. Έβγαζα χρήματα απ’ αυτό. Το βιβλίο Εχθροί με έκανε να διακρίνω τη Γραφική αλήθεια ότι ο Σατανάς είναι ο θεός αυτού του κόσμου. (2 Κορ. 4:4) Δεν ήθελα πια να υπηρετώ τον Διάβολο· έτσι, βαπτίσθηκα τον Οκτώβριο του 1939 συμβολίζοντας την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά. Από τότε και στο εξής, υπηρετώ τον Ιεχωβά και τον αγαπητό του Υιό, το Χριστό Ιησού.

Σκεπτόμουν ο γιος μου, ο Ντάγκλας, να μάθη την τέχνη του «φωτορεπορτάζ.» Μετά τις τρεις πρώτες μέρες που ερχόταν στο γραφείο, τον ρώτησα πώς τα πήγαινε. Εκείνος είπε: «Θέλω να γίνω σκαπανέας.» Αμέσως, πήγαμε στο γραφείο της Εταιρίας Σκοπιά για να κάνη την αίτησί του γι’ αυτό το ολοχρόνιο έργο μαρτυρίας. Φοίτησε στην ιεραποστολική Σχολή Γαλαάδ το 1950 και από τότε υπηρετεί σαν επίσκοπος περιοχής στην Ιαπωνία. Και αυτός, επίσης, συμμερίζεται τις χαρές της υπηρεσίας στον Κύριο.

Κάθε μέρα ο πόλεμος της συνειδήσεως γινόταν πιο μεγάλος. Σχετικά με τις υλικές ανάγκες, πίστευα ότι ‘ζητώντας πρώτον τη βασιλεία όλα αυτά τα πράγματα θα προσετίθοντο.’ (Ματθ. 6:25-33) «Έλπιζε επί Κύριον εξ όλης σου της καρδίας» ήταν η διαβεβαίωσις που είχα. Γιατί «χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων;» Αισθανόμουν ότι χώλαινα.—1 Βασ. 18:21· Παρ. 3:5.

Καλώντας σε συγκέντρωσι τους διευθυντές της εταιρίας μου, υπέβαλα την παραίτησί μου, εγκαταλείποντας κάθε δικαίωμά μου έτσι ώστε να είμαι απολύτως ελεύθερος. Έχοντας υπογράψει το τελευταίο σχετικό έγγραφο, πήγα κατ’ ευθείαν στο Μπέθελ και υπέβαλα την αίτησί μου σαν σκαπανέας. Η ελευθερία και η χαρά εκείνης της στιγμής εξακολουθούν να ζουν μέσα μου. Αυτό έγινε την 1η Ιουνίου 1940. Αγόρασα ένα καινούργιο ποδήλατο κι’ ένα φορητό γραμμόφωνο, που χρησιμοποιούσαμε τότε στο έργο μαρτυρίας από πόρτα σε πόρτα.

Από τότε μέχρι σήμερα, ο Ιεχωβά προνοεί πλούσια. Έχω μάθει ότι ‘η ευσέβεια μετά αυταρκείας είναι μέγας πλουτισμός’ και ότι ο αληθινός Κύριος ανταμείβει εκείνους που τον υπηρετούν πιστά.—1 Τιμ. 6:6.

Ο «συμβιβασμός» υπήρξε πάντα για μένα μια μισητή λέξις. Συνεπώς, το κάθε τι είναι ή μαύρο ή άσπρο για μένα. Αλλά έπρεπε να μάθω να δείχνω ισορροπία. Όπως είπε ο Παύλος στο νεαρό Τιμόθεο: ‘Ο δούλος του Κυρίου πρέπει να ήναι πράος προς πάντας.’ (2 Τιμ. 2:24) Η σύζυγός μου, Τζέσση, δεν δέχθηκε την αλήθεια αμέσως. Μια μέρα ενώ βρισκόμουν έξω στην υπηρεσία αγρού, μια αδελφή μού είπε; «Ξέρεις, Έρνι, η σύζυγός σου θα μάθη την αλήθεια παρά τον απόλυτο χαρακτήρα σου!» Αυτό με συγκλόνισε. Είπα: «Τόσο απόλυτος είναι ο χαρακτήρας μου;» «Ναι!» απάντησε. Αυτή η αδελφή έχει πεθάνει, αλλά είμαι πολύ ευγνώμων που δεν δείλιασε να μου πη την αλήθεια. Μερικοί από μας χρειαζόμαστε αυτό το είδος ομιλίας. Η Τζέσση βαπτίσθηκε μετά από ένα χρόνο.

Η πρόκλησις για υπηρεσία σκαπανέως ήταν πολύ ισχυρή εκείνα τα πολεμικά χρόνια, και σαν οικογένεια συζητούσαμε διαρκώς γι’ αυτό. Η μόνη πορεία για έναν αληθινό Χριστιανό ήταν η πορεία αυστηρής ουδετερότητας. (Ιωάν. 15:19) Η υπηρεσία σκαπανέως ήταν ένα Θεόδοτο προνόμιο για κείνους οι οποίοι Γραφικά ήσαν ελεύθεροι να το δεχθούν. Ο Ντάγκλας ανέλαβε έργο σκαπανέως το 1939. Η κόρη μας Γκουέν ήταν η πιο νεαρή σκαπανεύς που ανέλαβε αυτό το έργο στην εθνική συνέλευσι που έγινε στο Λέσεστερ το 1941. Ήταν 14 ετών εκείνο τον καιρό και εξακολουθεί να είναι στην ολοχρόνια υπηρεσία· υπηρέτησε σαν ιεραπόστολος στο Λίβανο και στη Νιγηρία και υπηρετεί τώρα στο Μπέθελ του Λονδίνου. Η μικρότερη κόρη μας, η Άννα, έγινε σκαπανέας το 1942. Υπηρέτησε επίσης σαν ιεραπόστολος στο Λίβανο, όπου πανδρεύθηκε ένα πνευματικό αδελφό, και τώρα βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες με τρεις θαυμάσιες κόρες, εντυπώνοντάς τους την επιθυμία να υπηρετήσουν το μόνο αληθινό Κύριο.

ΘΕΤΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΙ

Ας επιστρέψωμε στο 1940. Έχοντας διακόψει κάθε σχέσι με την Οδό Φλητ, δεν μπορούσα ν’ απαλλαγώ πια από τη στρατιωτική υπηρεσία, κι’ έτσι έλαβα πρόσκληση για κατάταξι. Είχα διαβάσει το βιβλιάριο της Σκοπιάς Ο Θεός και το Κράτος, το οποίο παρέθετε από το σχολιολόγιο του Μπλάκστοουν σχετικά με τον Αγγλικό νόμο. Δήλωνε ότι κανένας ανθρώπινος νόμος δεν είναι έγκυρος αν δεν βασίζεται στο νόμο του Θεού. Αποφασισμένος να χρησιμοποιήσω τα λόγια αυτά σαν απολογία μου, έκανα έφεσι της πρώτης μου καταδίκης σε 12-μηνη φυλάκισι. Με προειδοποίησαν ότι, αν έχανα την έφεσι, η ποινή μου θα διπλασιαζόταν. Στη διάρκεια της δίκης μου ενώπιον του δικαστηρίου, ο δικαστής αρνήθηκε κατηγορηματικά την αίτησί μου να διαβάσω τα λόγια του Μπλάκστοουν, υπενθυμίζοντάς μου ότι η χώρα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάστασι και ότι οι διατάξεις της χώρας που ίσχυαν τότε αντικαθιστούσαν όλους τους προηγούμενους νόμους. Καταδικάσθηκα σε δύο χρόνια καταναγκαστικής εργασίας. Αλλά χρειαζόμουν εκείνα τα δύο χρόνια για να κάνω την αλήθεια κτήμα μου. Διάβασα την Αγία Γραφή από την αρχή ως το τέλος για πρώτη φορά. Τι χαρά από τον Κύριο!

Στη διάρκεια εκείνου του καιρού, άλλοι αδελφοί κι’ εγώ δίναμε μαρτυρία στους τροφίμους καθώς και στο προσωπικό της φυλακής. Το αποτέλεσμα ήταν τρεις αξιωματικοί της φυλακής να δεχθούν την αλήθεια και να βαπτισθούν. Ο ένας έχει πεθάνει και οι άλλοι δύο είναι πρεσβύτεροι στις αντίστοιχες εκκλησίες τους. Αξίζει να σημειωθή ότι τώρα έχω το προνόμιο να είμαι ο λειτουργός που έχει διορισθή να επισκέπτεται τους τροφίμους της ίδιας εκείνης φυλακής που επιθυμούν να έχουν συζητήσεις με Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Ήμουν μέλος της Βασιλικής Φυτοκομικής Εταιρίας. Ο κηπουρός μου καλλιεργούσε θαυμάσια χρυσάνθεμα για τα οποία είχα πάρει χάλκινα μετάλλια. Το σκέφθηκα καλά αυτό. Δεν καλλιεργούσα εγώ τα λουλούδια· ο κηπουρός μου τα φρόντιζε. Ακόμη κι’ έτσι, ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που τα ηύξανε και σ’ εκείνον έπρεπε ν’ αποδίδεται η τιμή—ασφαλώς όχι σ’ εμένα. Σαν εισηγητής της τοπικής φυτοκομικής εταιρίας, είχα το προνόμιο να το εξηγήσω αυτό στα μέλη όταν υπέβαλα την παραίτησί μου. Όχι ότι υπήρχε κάτι εσφαλμένο στο να είμαι μέλος μιας φυτοκομικής εταιρίας· αλλά, σαν εισηγητής, τα καθήκοντά μου μού αφαιρούσαν πάρα πολύ από το χρόνο μου, ιδιαίτερα επειδή ήμουν σκαπανέας.

Το σπίτι μας ήταν κέντρο θεοκρατικής δραστηριότητας, πάντοτε ανοιχτό σε πνευματικούς αδελφούς, νέους και ηλικιωμένους. Οι συζητήσεις και η αναψυχή περιστρέφονταν γύρω από τις Χριστιανικές αρχές. Η παρακολούθησις των συναθροίσεων ήταν μια χαρωπή υποχρέωσις, άσχετα με τις συσκοτίσεις λόγω του πολέμου και τις αεροπορικές επιδρομές. Πάντοτε ενεργούσαμε από κοινού. Μετά τον πόλεμο, σαν οικογένεια προσφερθήκαμε να πάμε όπου η Εταιρία Σκοπιά θα υποδείκνυε. Εκλέξαμε το Τάνμπριντζ Γουέλλς, στο Κεντ, όπου είχαμε τη χαρά να δούμε την εκκλησία να αυξάνεται από 12 σε 70 άτομα σε δυο χρόνια. Μας ζήτησαν να πάμε στο Μπράιτον, στο Σάσσεξ· πήγαμε και παρακολουθήσαμε τις εκκλησίες ν’ αυξάνωνται από μια σε πέντε μέσα σε τρία χρόνια. Ο Κύριος έδωσε την αύξησι.—1 Κορ. 3:5-9.

Ήλθε κατόπιν το έτος 1950 κι’ εκείνη η αξέχαστη Συνέλευσις Αύξησις Θεοκρατίας που έγινε στο Στάδιο Γιάνκη στην πόλι της Νέας Υόρκης. Η Εταιρία, γνωρίζοντας ότι σχεδιάζαμε να παρακολουθήσωμε τη συνέλευσι σαν οικογένεια, προσκάλεσε τα τρία μας παιδιά να παρακολουθήσουν την ιεραποστολική σχολή Γαλαάδ. Ήταν πολύ σκληρό ν’ αποχαιρετήσωμε τα παιδιά μας καθώς επιστρέφαμε στην Αγγλία. Το διαμέρισμά μας στο Μπράιτον φαινόταν πολύ άδειο. Αλλά ο Ιεχωβά άνοιξε το χέρι του ακόμη μια φορά, και με προσκάλεσαν να υπηρετήσω σαν επίσκοπος περιοχής. Η Τζέσση θα έπρεπε να γίνη σκαπανέας, όπως μου είπαν. Εκείνη συμφώνησε, κι’ αυτό μ’ έκανε πολύ ευτυχισμένο! Έτσι, αρχίσαμε την πιο χαρωπή περίοδο της ζωής μας. Επί 18 χρόνια περιοδεύαμε την Αγγλία και τη Βόρεια Ιρλανδία, οι αδελφοί στοργικά μας φιλοξενούσαν κι’ εμείς μοιραζόμαστε μαζί τους τις αλήθειες της Βασιλείας και τους υπηρετούσαμε.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ο γιος μας και οι κόρες μας πανδρεύθηκαν σε τρεις διαφορετικές τοποθεσίες στη γη. Δεν μπορέσαμε να παρευρεθούμε στο γάμο κανενός. Αλλά πάντοτε αποβλέπαμε στον Κύριό μας, ο οποίος υπόσχεται να εκπληρώση το μεγαλειώδη στίχο του Αγγλικού Ύμνου της Βασιλείας Νο. 119, «Όταν οι προσφιλείς ποτέ δεν θα χωρίζουν.»

Με την πάροδο των ετών, κάναμε φίλους πάρα πολλούς στοργικούς αδελφούς και αδελφές. Η πείρα φέρνει πολύ προσωπικές αναμνήσεις και μαθήματα. Ο Ιεχωβά παιδεύει εκείνους που αγαπά. Ο αγιασμός του θαυμάσιου ονόματός του πρέπει ν’ αποτελή διαρκώς το αντικείμενο της προσευχής μας.

Σε ηλικία 74 ετών, η Τζέσση δεν μπορούσε πια ν’ ανθέξη τις ταλαιπωρίες του έργου περιοχής. Έτσι, ζήτησα ν’ απαλλαγώ, κι’ ένας ευγενικός αδελφός μας πρόσφερε ένα δωμάτιο στο μεγάλο του σπίτι. Εγώ εξακολουθώ το έργο σκαπανέως, με λιγότερο σθένος, επειδή είμαι τώρα 77 ετών. Η σύζυγός μου, που είναι τώρα 84 ετών, φροντίζει για μένα κάνοντας τα οικιακά της καθήκοντα ενώ εγώ είμαι απασχολημένος με τα προνόμια του επισκόπου, ποιμαίνοντας τους αγαπητούς του Ιεχωβά.

Τι βρίσκεται μπροστά μας; Τα πιο θαυμάσια και καταπληκτικά γεγονότα της ανθρώπινης ιστορίας. Πόσο χαιρόμαστε για την υπόσχεσι του Ιεχωβά, «Τα έθνη θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά!’—Ιεζ. 39:7, ΜΝΚ.

Ποια είναι τα τελευταία μου λόγια; Παραμείνατε ταπεινοί, ισορροπημένοι και βεβαιωθήτε ότι ακολουθήτε τα σπουδαία πράγματα. Και μην ξεχνάτε ποτέ ότι όταν υπηρετήτε το μόνο αληθινό Κύριο θα απολαύσετε αμοιβές τώρα και στο μέλλον.