Ζώντας στη Σκιά του Αναπηρικού Καροτσιού
«ΦΟΒΑΜΑΙ ότι θα υποχρεωθείς να δεχτείς την ιδέα ότι μερικοί, άνθρωποι περιορίζονται στο αναπηρικό τους καρότσι προτού ακόμη φτάσουν στα 30.»
Αυτό δεν μπορούσα να το πιστέψω. «Κοίτα να δεις! Είμαι 19, όχι 90!» είπα απότομα.
«Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε,» ήρθε ήσυχα η απάντηση. «Πρέπει να το δεχτείς. Υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο που δεν μπορούν να περπατήσουν όταν φτάνουν στα 30, κι εσύ θα είσαι από αυτούς.»
Τα αποκαρδιωτικά αυτά λόγια από έναν ορθοπεδικό ήταν η πρώτη ένδειξη ότι κάτι που υπήρχε στη σπονδυλική μου στήλη από τη γέννησή μου τελικά θα οδηγούσε σε διαρκή αναπηρία. Τελείως δύσπιστη, πήδησα στο ποδήλατό μου και έφυγα γρήγορα.
Αξιοποιώντας Όσο Περισσότερο Μπορούσα τον Καιρό Μου
Επί δύο χρόνια έκανα ολοχρόνια διακονία σαν σκαπανέας εδώ στην Αγγλία και πόσο ευτυχισμένα ήταν τα χρόνια αυτά! Η καρδιά μου με έσπρωχνε να συνεχίσω, αλλά τα λόγια του ορθοπεδικού έρχονταν στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Θα μπορούσε η πρόβλεψή του να βγει αληθινή; «Ασφαλώς, αληθινή ή λάθος,» θυμάμαι ότι έλεγα στον εαυτό μου, «δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα εγκαταλείψω προτού έρθει πραγματικά η ώρα που θα μείνω ανάπηρη, έτσι δεν είναι;» Συνέχισα να κάνω σκαπανικό.
Στα επόμενα δέκα χρόνια η επιδείνωση της σπονδυλικής μου στήλης προοδευτικά έγινε φανερή. Το γεγονός ότι συνέχιζα την ολοχρόνια δραστηριότητα του κηρύγματος οφειλόταν, κατά μεγάλο μέρος, στην ενθάρρυνση και στη σωματική βοήθεια που μου παρείχε η Έλσα, η συντρόφισσα μου σκαπανέας. Κάναμε με το ποδήλατο εκατοντάδες μίλια δίνοντας μαρτυρία σε παραθαλάσσιες πόλεις, ταξιδεύοντας στην όμορφη ύπαιθρο εργαζόμενες στα προάστια και, τελικά, στο κέντρο του Λονδίνου. Τι βαθύ αίσθημα ελευθερίας και ικανοποίησης απολαμβάναμε που μπορούσαμε να δαπανούμε όλο μας το χρόνο στο έργο κηρύγματος του Λόγου του Θεού για τις υπέροχες υποσχέσεις του για τον επικείμενο γήινο Παράδεισο.
Παρά το γεγονός ότι οι δραστηριότητές μου διακόπτονταν από περιόδους που έμενα στα νοσοκομεία όπου υποβλήθηκα σε δεκάδες εγχειρήσεις, κατάφερνα να συνεχίζω το σκαπανικό. Άρχισα να χρησιμοποιώ στηρίγματα για τα πόδια και τελικά πατερίτσες. Τα τελευταία δύο χρόνια της σκαπανικής μου υπηρεσίας με αυτόν τον τρόπο κατάφερνα να τα βγάζω πέρα. Οι άνθρωποι ήταν πραγματικά καλοί. Ένας οδηγός ταξί με είχε στο νου του και με μετέφερε δωρεάν από τη μια επίσκεψη στην άλλη. Πολλοί άλλοι άνθρωποι πρόσφεραν τα σπίτια τους για να αναπαύομαι όποτε με έβλεπαν.
Κατόπιν τα λόγια του ορθοπεδικού με οδυνηρό τρόπο βγήκαν αληθινά. Η σπονδυλική μου στήλη τελικά κατέρρευσε. Μετά από μια μεγάλη περίοδο σε νοσοκομείο και πολύ περισσότερους μήνες στο γύψο, περιορίστηκα στην αναπηρική καρέκλα. «Κάποια μέρα θα ξυπνήσω και θα δω ότι όλα αυτά δεν ήταν αλήθεια,» έλεγα στον εαυτό μου. Αισθανόμουν κάπως σαν να μέτραγα το χρόνο μέχρι εκείνη τη μέρα.
Προσαρμοζόμενη στην Αναπηρία Μου
Στην αρχή αισθανόμουν μνησικακία. Ενώ είχα απεγνωσμένα ανάγκη από τη φροντίδα και τη βοήθεια των άλλων αισθανόμουν αναστατωμένη, ακόμη και αποθαρρυμένη που ήμουν υποχρεωμένη να τη δεχτώ. Αλλά αισθανόμουν το ίδιο «άσχημα αν δεν μου προσφερόταν καμιά βοήθεια. Ίσως μόνο εκείνοι που έχουν περάσει από μια παρόμοια πείρα μπορούν να κατανοήσουν πλήρως πώς αισθάνεσαι όταν καταντάς ξαφνικά να εξαρτάσαι τόσο πολύ από τους άλλους. Το χαμόγελο που είχα δημόσια ήταν απλώς ένα κάλυμμα των βαθιών συναισθημάτων μου λύπης και αχρηστίας.
Καθώς περνούσε ο καιρός προσπαθούσα να ξεπεράσω τα απαίσια αυτά αρνητικά συναισθήματα. Κοιτάζοντας τώρα στο παρελθόν, το σημείο καμπής ήρθε όταν ένας άλλος Μάρτυρας μού διάβασε το 2 Κορινθίους 12:8-10, από τη μετάφραση Η Ζωντανή Βίβλος, που εν μέρει λέει: «Χαίρομαι που είμαι μια ζωντανή επίδειξη της δύναμης του Χριστού, αντί να επιδεικνύω τη δική μου δύναμη και ικανότητα.» Ο Μάρτυρας που μου διάβασε τα λόγια αυτά του αποστόλου Παύλου είχε και ο ίδιος πληγωθεί σε ένα ατύχημα, και ήταν μια ζωντανή μαρτυρία ότι τα λόγια αυτά αλήθευαν στην περίπτωσή του.
Έκανα δέηση στον Ιεχωβά Θεό να μου δείξει κάτι το οικοδομητικό που θα μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω τον εαυτό μου ώστε να είμαι χρήσιμη σ’ αυτόν και στους άλλους μάλλον παρά να γίνω εγωκεντρική. Όλη μου η ζωή άλλαξε.
Η Χαρά να Βοηθάς τούς Άλλους
Αρχίζοντας να κοιτάζω γύρω μου άρχισα να βλέπω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν περιορισμούς και δεν είναι ελεύθεροι να κάνουν αυτό που θέλουν. Για παράδειγμα, γυναίκες που έχουν μεγάλες οικογένειες, άντρες που όλη τη μέρα είναι υποχρεωμένοι να κάνουν μια μονότονη δουλειά και άτομα που έχουν γεράσει και δεν μπορούν πια να έχουν την ενεργητικότητα να κάνουν πολλά πράγματα. Άρχισα να σκέφτομαι γι’ αυτούς και να παρατηρώ με ποιον τρόπο κατάφερναν να τα βγάζουν πέρα.
Μετά από λίγο με ρώτησαν: «Θα ήθελες να κάνεις μια Γραφική μελέτη με μια κυρία που μπορεί να έρχεται στο σπίτι σου;» Πόσο ενθαρρυντικό ήταν αυτό! Τελικά αυτή ήταν η πρώτη από αρκετές που έχουν συμμελετήσει μαζί μου με αυτόν τον τρόπο. Ήταν μια χαρά να συνειδητοποιώ ότι η σωματική μου κατάσταση δεν είχε καμιά διαφορά στη γενική ικανότητά μου να χρησιμοποιώ τα χρόνια της πείρας μου στη μαθήτευση.
Έψαχνα διαρκώς καινούργιους τρόπους για να βρω καινούργιους μαθητές. Στην αρχή αυτό γινόταν κυρίως με το γράψιμο επιστολών. Έχω σαν διορισμό μου ένα τετράγωνο από διαμερίσματα όπου είναι δύσκολο να μπεις για να κάνεις μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι. Όταν γράφω, προσπαθώ να φαντάζομαι ένα διαφορετικό σπιτικό για κάθε διαμέρισμα και χρησιμοποιώ μια διαφορετική Γραφική παρουσίαση για το καθένα. Με αυτόν τον τρόπο κρατάω τη διάνοιά μου δραστήρια βάζοντας όλο μου τον εαυτό στη δημόσια διακονία του Λόγου του Θεού.
Τελικά, αποφάσισα να ξεπεράσω το τελευταίο μου εμπόδιο και να συμμετάσχω ξανά στη μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι. Είμαι τόσο ευτυχισμένη που το έκανα αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ισχυροποιεί τόσο πολύ την πίστη μου όσο η προφορική διακήρυξη της πίστης. Τώρα οι φίλοι στην εκκλησία έρχονται τακτικά και παίρνουν εμένα και το αναπηρικό μου καροτσάκι, έτσι ώστε μπορώ ξανά, από καιρό σε καιρό, να υπηρετώ σαν βοηθητική σκαπανέας.
Έχουν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία φορά που καβάλησα σε ποδήλατο. Μερικές μέρες νοσταλγώ πάρα πολύ την ελευθερία των κινήσεων που είχα τότε, τον καθαρό αέρα και την πολυάσχολη ζωή που απολάμβανα. Από την άλλη ωστόσο, η δραστήρια ζωή που έκανα τότε στην υπηρεσία σκαπανέα με βοήθησε ώστε, αντί να πέσω σε ακινησία μέσα στα δέκα χρόνια που είχε προβλέψει ο γιατρός, να περάσουν πάνω από δεκαπέντε.
Τα τελευταία λίγα χρόνια ζω μόνη. Αλλά η Έλσα και ο σύζυγός της μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι μέλος της οικογένειας. Τα παιδιά τους μου είναι τόσο αγαπητά σαν να ήταν δικά μου.
Υπενθυμίζω στον εαυτό μου επίσης ότι έχω κερδίσει μερικά στοιχεία τα οποία δεν κάτεχα άλλοτε. Ανάμεσα στα μεγαλύτερα από αυτά είναι ο χρόνος. Έχω πάντοτε χρόνο για να ακούω εκείνους που έχουν ανάγκη να πουν κάτι σε κάποιον. Έχω αυξήσει τη συμπονετικότητά μου για εκείνους που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Πάνω από όλα, υπάρχει η ολοένα και μεγαλύτερη στενότητα των σχέσεων με τον Ιεχωβά Θεό, ο οποίος τόσο στοργικά με δίδαξε να απολαμβάνω τη ζωή όπως είναι και μου έχει δώσει τη δύναμη και το σκοπό να συνεχίσω να τον υπηρετώ.