Δεν θα Μάθω Πια τον Πόλεμο

Η ΝΟΤΙΑ ΝΤΑΚΟΤΑ στις Μεσοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια αγροτική Πολιτεία. Γελάδια βόσκουν στις όμορφες πεδιάδες της. Στους αγρούς της αφθονούν το ανοιξιάτικο σιτάρι, κριθάρι, βρώμη, καλαμπόκι και σίκαλη. Εδώ στην πόλη Αμπερντίν, άρχισα να ζω στις 10 Ιουλίου 1921—η ζωή μου θα με οδηγούσε στις ακρότητες του πολέμου και της ειρήνης, του μίσους και της αγάπης.

Οι γονείς μου ήταν εργατικοί Γερμανοί που πίστευαν στη θρησκεία και στην εκπαίδευση. Έτσι βαφτίστηκα και ανατράφηκα στη Λουθηρανική πίστη. Μέχρι την άνοιξη του 1939 είχα τελειώσει το σχολείο. Οι γονείς μου είχαν πάρει διαζύγιο και ο πατέρας μου είχε πεθάνει. Ποια πορεία θα διάλεγα στη ζωή;

Είχα βαθιά εκτίμηση για την Αγία Γραφή και τον Θεό. Έτσι έκανα αίτηση να παρακολουθήσω μια Λουθηρανική ιερατική σχολή και να γίνω διάκονος. Στο μεταξύ ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη και μην έχοντας νέα από τη σχολή, τον Ιούλιο του 1940 κατατάγηκα στο Ναυτικό των ΗΠΑ. Έτσι ρίχτηκε ο κύβος για μια καριέρα στον πόλεμο μάλλον παρά στην ειρήνη. Μετά από τη βασική εκπαίδευση, διάλεξα να υπηρετήσω στις αεροπορικές δυνάμεις του Ναυτικού. Ο πρώτος μου υπερπόντιος διορισμός ήταν σε μια αεροπορική βάση στο Ολονγκάπο, όχι πολύ μακριά από τη Μανίλα, στις Φιλιππίνες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν αναμιχθεί ακόμη στον πόλεμο, έτσι οι αποστολές μας ήταν κυρίως αναγνωριστικές πτήσεις για την επιτήρηση του Ιαπωνικού στόλου του Ειρηνικού.

Η Ιαπωνική Επίθεση

Στις 7 Δεκεμβρίου 1941, ήμουν υπηρεσία το Σαββατοκύριακο, πράγμα που σήμαινε ότι απλώς είχα στο νου μου τον ασύρματο—συνήθως μια υπηρεσία ξεκούραστη. Ξαφνικά ο ασύρματος άρχισε να μεταδίδει σιγά-σιγά ένα εκπληκτικό μήνυμα σε κώδικα Μορς: «Το Περλ Χάρμπορ υπέστη επίθεση από Ιάπωνες»! Αναπήδησα από την καρέκλα κι έτρεξα στο συναγερμό. Γνώριζα ότι προτού περάσει πολλή ώρα οι Ιάπωνες θα έκαναν επίθεση επίσης στις Φιλιππίνες.

Μέχρι να βγει το πρωινό φως ήδη μας βομβάρδιζαν. Πολλά από τα αεροπλάνα μας καταστράφηκαν πάνω στο έδαφος. Εκείνα που τα κατάφεραν να ανέβουν στον ουρανό βομβάρδισαν και τορπίλισαν τα Ιαπωνικά πλοία. Καινούργια πληρώματα αντικατέστησαν τα παλιά αμέσως μόλις έφτασαν αεροπλάνα. Έτσι κι εγώ με τη σειρά μου βγήκα σ’ αυτές τις φαινομενικά ατέλειωτες επικίνδυνες αποστολές.

Πολεμούσαμε για μια χαμένη μάχη. Τα Ιαπωνικά μαχητικά αεροπλάνα έπεφταν πάνω μας με την ευκολία ενός γερακιού που πέφτει πάνω σ’ ένα κοτοπουλάκι. Μέσα σε λίγες μέρες όλα μας τα αεροπλάνα είχαν καταστραφεί, και από τους 500 άντρες της βάσης μας είχαν μείνει μόνο γύρω στους 50. Έπρεπε να φύγουμε από τα νησιά. Έτσι επιτάξαμε ένα μικρό Γαλλικό επιβατικό, περάσαμε από τον Ιαπωνικό αποκλεισμό και διαφύγαμε στις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες κάπου 2.000 μίλια μακριά.

Αποβιβαστήκαμε στη Σουραμπάγια, σ’ αυτό που τώρα ονομάζεται Ινδονησία. Αλλά οι Ιάπωνες σύντομα ήρθαν κατόπιν μας και υποχρεωθήκαμε να υποχωρήσουμε στο Πορτ Ντάργουην στην Αυστραλία, όπου νομίσαμε ότι ήμαστε έξω από το βεληνεκές της δράσης τους για λίγο. Το επόμενο πράγμα που είδαμε ήταν τα Ιαπωνικά αεροπλάνα των αεροπλανοφόρων που ξεπρόβαλαν ξαφνικά στον ορίζοντα και μετέτρεψαν το λιμάνι σε μια φλεγόμενη κόλαση. Κάπου 20 πλοία βούλιαξαν. Το δικό μας το Γουίλυ Μπ. Πρέστον, ένα αντιτορπιλικό που είχε μετατραπεί σε εφοδιοφόρο πλοίο αεροπλάνων, βομβαρδίστηκε και σφυροκοπήθηκε με τα πολυβόλα μέχρις ότου πήρε φωτιά. Καταφέραμε να σβήσουμε τη φωτιά και, κάτω από το κάλυμμα της νύχτας, σιγά-σιγά βγήκαμε από το λιμάνι και πήγαμε προς τη δυτική ακτή της Αυστραλίας στο Φρεμάντλ.

Εκείνη τη νύχτα οι νεκροί πολλοί από τους οποίους ήταν στενοί φίλοι μου, τυλίχτηκαν μέσα σε καναβάτσο και, μετά από λίγα λόγια που ελάχιστη παρηγοριά πρόσφεραν, αφήσαμε τα σώματα να γλιστρήσουν μέσα στη γκρίζα θάλασσα. Ο πόλεμος με είχε διδάξει να μισώ τον εχθρό. Η τρομερή αυτή σφαγή με έκανε να αισθάνομαι ακόμη μεγαλύτερη πικρία.

Μια Νέα Ζώνη Μάχης

Μετά από άδεια 30 ημερών ο επόμενος διορισμός μας ήταν τα νησιά Αλεούτες, τα οποία έχουν ένα καμπύλο σχήμα προς τα νοτιοδυτικά της Αλάσκας. Κάναμε συνεχείς ανιχνευτικές αποστολές και καταστρέφαμε Ιαπωνικά πλοία.

Στις 8 Αυγούστου 1942, στη μάχη του Άττου μας πυροβόλησαν και το ραντάρ μας τέθηκε εκτός λειτουργίας. Γυρνώντας πίσω προς τη βάση, μπήκαμε σε πυκνή ομίχλη και χάσαμε τη θέση μας. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν η κραυγή του πιλότου, «Συντριβόμαστε!»

Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου είδα το αεροπλάνο μας που καιγόταν. Είχαμε χτυπήσει στην πλευρά ενός βουνού και είχα πεταχτεί αρκετά μακριά από το συντριμμένο αεροπλάνο. Το τμήμα της ουράς είχε σπάσει κατά την πρόσκρουση και αν υπήρχε κανένας ζωντανός θα ήταν εκεί μέσα. Κάθε ίνα του σώματος μου πόναγε, αλλά με κάποιο τρόπο κατάφερα να μπουσουλήσω μέχρι το ουραίο τμήμα του αεροπλάνου κι εκεί βρήκα τον πιο στενό μου φίλο ζωντανό ακόμη. Βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Κατάφερα να τον σύρω μακριά από το αεροπλάνο που καιγόταν και κατόπιν έπεσα πάλι αναίσθητος.

Θα ήταν μάλλον ο δυνατός θόρυβος των κινητήρων των ανιχνευτικών αεροπλάνων που έκαναν βουτιές πάνω από τα συντρίμμια εκείνο που με ξύπνησε την επόμενη μέρα. Καθώς το αεροπλάνο περνούσε πάνω μας κατάφερα να ανεμίσω το τζάκετ που φόραγα και κατόπιν έπεσα πάλι αναίσθητος. Την επόμενη φορά που άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν μέσα στο Ναυτικό νοσοκομείο με το σύντροφο μου στο διπλανό κρεβάτι. Έζησε μόνο για λίγες μέρες. Έτσι ήμουν ο μόνος που είχε επιζήσει από το πλήρωμα των εννέα ατόμων. Είχα δει πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν πριν, αλλά τώρα οι πιο στενοί μου σύντροφοι ήταν όλοι νεκροί. Ρωτούσα συνεχώς τον εαυτό μου, ‘Μα γιατί να συμβεί αυτό σ’ εμένα; Γιατί έπρεπε εγώ να μείνω ζωντανός;’ Σ’ αυτό το σημείο σταμάτησα να διαβάζω τη Βίβλο και έφτασα στην κατώτατη πνευματική πτώση.

Μια «Κιθάρα» Άλλαξε τη Ζωή Μου

Από το Ολλανδικό λιμάνι στις Αλεούτες το Ναυτικό νοσοκομειακό πλοίο με έφερε στο Ναυτικό Νοσοκομείο Μπρέμερτον στην πολιτεία της Ουάσιγκτον. Τα σαγόνια μου που είχαν σπάσει σε αρκετές μεριές, δεν είχαν μπει σωστά, έτσι ήταν απαραίτητο να τα ξανασπάσουν και να τα ξαναβάλουν στη θέση τους. Έμεινα έξι μήνες αναρρώνοντας από τις πολλαπλές πληγές μου.

Όταν με άφησαν να βγω επισκέφθηκα τη μεγαλύτερη αδελφή μου στην Καλιφόρνια. Μια μέρα είδα το γείτονα της να πετάει κάτι βιβλία που μου φάνηκαν καινούργια στην εμφάνιση. Το ένα λεγόταν Προφητεία. Ρώτησα αν ήταν Βιβλικού περιεχομένου. Είπε. «Ναι, είναι, και αυτά τα άλλα είναι επίσης. Μπορείς να τα πάρεις όλα.» Έτσι απόκτησα την Κιθάρα του Θεού και αρκετά άλλα βιβλία που είχε εκδώσει η Εταιρία Σκοπιά.

Φάνηκε λες και το πνευματικό μου ενδιαφέρον αναζωπυρωνόταν. Ήθελα να καταλάβω τη Βίβλο καλύτερα. Πήρα το βιβλίο Προφητεία και το διάβασα από την αρχή μέχρι το τέλος αλλά δεν κατάφερα να το καταλάβω. Έτσι άφησα στην πάντα όλα τα άλλα βιβλία εκτός από την Κιθάρα του Θεού, την οποία έβαλα μέσα στον ταξιδιωτικό μου σάκο.

Για μερικούς μήνες πετούσα με έναν υψηλόβαθμο αξιωματικό του Ναυτικού που επιθεωρούσε τις Ναυτικές βάσεις στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό μου άφηνε πολύ ελεύθερο χρόνο γι’ αυτό που ονομάζουν απολαύσεις αυτής της ζωής, αλλά τελικά με άφηναν άδειο και ανικανοποίητο. Γύρεψα εθελοντικά να ξαναγυρίσω σε καθήκοντα μάχης. Η νέα μου μοίρα των γρήγορων μεσαίων βομβαρδιστικών στάλθηκε στη Σαϊπάν και στην Τίνιαν του Ειρηνικού. Ο διορισμός μου ήταν να χειρίζομαι το ραντάρ βομβαρδισμού στο κύριο αεροπλάνο της μοίρας. Κάθε πλήρωμα πήγαινε σε αποστολή βομβαρδισμού κάθε δύο μέρες, πράγμα που άφηνε αρκετό ελεύθερο χρόνο στη βάση.

Μια μέρα ενώ έψαχνα στον ταξιδιωτικό μου σάκο για να πάρω μια τράπουλα, τράβηξα έξω το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού. Άρχισα να το διαβάζω. Προς έκπληξη μου άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο «άδης» είναι ο τάφος, ότι ο άνθρωπος είναι ψυχή και όχι αθάνατη, και ότι δεν υπάρχει Γραφική υποστήριξη για το δόγμα της Τριάδας. Η βασική αυτή κατανόηση με συγκλόνισε.

Αμέσως πήρα τη Βίβλο μου και άρχισα να ψάχνω και να βρίσκω όλα τα Γραφικά εδάφια που αναφέρονταν. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν όλα τόσο καθαρά και απλά. Συναρπαζόμουν μ’ όλα αυτά που μάθαινα. Αλλά κατόπιν, αφού το σκέφτηκα, αποφάσισα να πάω στον Προτεστάντη και στον Καθολικό στρατιωτικό ιερέα και να τους ζητήσω να μου αποδείξουν από τη Βίβλο ότι ο άδης δεν ήταν ο τάφος.

Η Συμβουλή του Στρατιωτικού Ιερέα

Ασφαλώς, δεν το κατάφεραν. Ο ένας μου έδωσε τη συμβουλή που θυμάμαι μέχρι σήμερα ακόμη. Είπε: «Μίλλερ, έχεις ένα υπέροχο αρχείο στο Ναυτικό και σε σέβονται πολύ. Το μέλλον σου είναι εξασφαλισμένο στο Ναυτικό. Είσαι ένας από τους πιο νεαρούς αρχικελευστές που διορίστηκε ποτέ. Μην κάνεις το τρομερό λάθος να γίνεις Μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι δεν χαιρετάνε τη σημαία ούτε πολεμούν για τη χώρα τους.» Οι στρατιωτικοί αυτοί ιερείς αρνήθηκαν να απαντήσουν σε οποιαδήποτε από τις Γραφικές μου ερωτήσεις, και η μόνη τους ανταπόκριση ήταν να επιτεθούν σε πασίγνωστους Μάρτυρες οι οποίοι τότε ήταν νεκροί.

Οι παρατηρήσεις τους με έκαναν να αποκτήσω προκατάληψη ενάντια στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωστόσο, κανείς τους δεν άνοιξε τη Βίβλο για να αποκρούσει τις πεποιθήσεις που μόλις είχα βρει. Σκέφτηκα, ‘Ασφαλώς αυτή είναι η αλήθεια. Πρέπει να κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω και άλλους να το καταλαβαίνουν αυτό’. Την επόμενη μέρα άρχισα να λέω στους άλλους τι μάθαινα. Όλοι σκέφτηκαν ότι αυτό βρισκόταν σε τέλεια αντίθεση με τον προηγούμενο τρόπο της σκέψης μου.

Οι φήμες σχετικά με το κήρυγμα μου έφτασαν στον διοικητή, ο οποίος με κάλεσε στο γραφείο του και είπε: «Μίλλερ, περάσαμε πολλά πράγματα μαζί και σε λίγες μόνο μέρες πρόκειται να πάμε σε μια από τις δυσκολότερες αποστολές μας, στο Ιούο Τζίμα! Τώρα, δεν πρόκειται να ασχοληθώ σχετικά με το τι είναι αυτό το κήρυγμα. Αλλά σου ζητάω να το σταματήσεις μέχρις ότου τελειώσει η αποστολή.» Η αίτηση αυτή φαινόταν λογική κι έτσι συμφώνησα.

Η Μάχη για το Ιούο Τζίμα

Σ’ όλες τις αποστολές γινόταν ενημέρωση. Για να πάρουμε το Ιούο Τζίμα υπολόγισαν πόσοι από μας θα πέθαιναν. Ανατρίχιασα καθώς άκουσα τον αριθμό. Δεν επρόκειτο πια για συνηθισμένα νούμερα πάνω σ’ ένα χαρτί αλλά για ανθρώπινες ζωές.

Οι Ιάπωνες προσπάθησαν σκληρά να κρατήσουν το ζωτικό αυτό νησί. Είχαν χωθεί μέσα σε ορύγματα για προστασία, μέσα στους κοραλλένιους βράχους κατά μήκος της ακτής, πράγμα το οποίο καθιστούσε σχεδόν αδύνατο να τους μετακινήσουμε έστω και με τη βία. Υπήρχε μόνο ένας σίγουρος τρόπος—να πετάξουμε χαμηλά και να βομβαρδίσουμε μέχρι πλήρους καταστροφής τα απότομα βράχια με θανατερές βόμβες ναπάλμ. Όταν χτύπαγαν, η υγρή φωτιά τους έτρεχε πάνω στις ρωγμές και στις σχισμές, μετατρέποντας τις σε πύρινη κόλαση.

Μετά από μερικές μέρες καταλάβαμε το Ιούο Τζίμα και μπορέσαμε τελικά να αποβιβαστούμε στο αεροδρόμιο. Βγαίνοντας έξω από το βομβαρδιστικό, είδα ολόγυρα το θάνατο. Πήγα πίσω στην κοραλλένια ακτή για να δω τα αποτελέσματα της επίθεσης. Η σκηνή ήταν εφιαλτική πέρα από κάθε περιγραφή—καρβουνιασμένα σώματα παντού. Ήταν συντριπτικό. Αισθάνθηκα άρρωστος στην καρδιά.

Το τελικό αποτέλεσμα στο Ιούο Τζίμα όπως αναφέρθηκε ήταν 8.000 Αμερικανοί νεκροί και 26.000 πληγωμένοι. Οι Ιάπωνες έχασαν 22.000 νεκρούς. Όλ’ αυτά για ένα νησάκι 20 τετραγωνικών χιλιομέτρων!

Τον Αύγουστο του 1945 ρίχτηκαν οι ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία. Μέσα σε μια εβδομάδα οι Ιάπωνες παραδόθηκαν, και ο πόλεμος τέλειωσε.

Η Πρώτη Επαφή με τους Μάρτυρες

Φτάνοντας πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες, πήγα στο Πόρτλαντ του Όρεγκον για να επισκεφθώ την οικογένεια μου. Αντιτάχθηκαν σκληρά στις νέες μου πεποιθήσεις. Ωστόσο, γνώριζαν τον Χάουαρντ Μέιερ που ήταν ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά. Ήρθα αμέσως σε επαφή μαζί του και τον προκάλεσα πάνω σ’ αυτά που μου είχαν πει οι στρατιωτικοί ιερείς σχετικά με τους Μάρτυρες. Σύντομα ξεκαθάρισε τις κακοήθειες αυτές. Έτσι άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας και να συμμετέχω στο έργο κηρύγματος.

Καθώς μελετούσα τις αρχές της Γραφής για τον πόλεμο και για την ειρήνη συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα πια να συμμετέχω στις στρατιωτικές δραστηριότητες ούτε να συμβιβάζω τη στρατιωτική καριέρα με την αληθινή Χριστιανική ζωή. (Ησαΐας 2:4· Ματθαίος 22:37-40) Έπρεπε να πάρω μια απόφαση σχετικά με το τι θα έκανα γιατί σύντομα θα έπρεπε να επιστρέψω για υπηρεσία.

Τότε ο Χάουαρντ Μέιερ μου έδωσε κάποια συμβουλή για την οποία θα είμαι πάντα ευγνώμων. Είπε: «Πνευματικά είσαι ακόμη μωρό. Αντί να αποφασίσεις τώρα αμέσως για το τι είναι σωστό, γιατί να μην ξαναγυρίσεις πίσω στη βάση σου, να παρακολουθείς συναθροίσεις στην κοντινή Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και καθώς αυξάνεις σε γνώση και κατανόηση, να παρακαλείς τον Ιεχωβά να σου δώσει την καθοδήγηση και την κατεύθυνσή του.»

Πήγα πίσω στην αεροπορική βάση στο Γουίντμπυ Άιλαντ, στην Ουάσιγκτον. Άρχισα αμέσως να συναναστρέφομαι με την Εκκλησία Ανακόρτες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Σύντομα κήρυττα από σπίτι σε σπίτι και διαφήμιζα τις δημόσιες ομιλίες στους δρόμους. Σε σύντομο χρονικό διάστημα διεξήγαγα από οχτώ μέχρι δέκα Γραφικές μελέτες στην αεροπορική βάση.

Άρχισαν να γίνονται τηλεφωνήματα στη Ναυτική βάση που παραπονούνταν για έναν αρχικελευστή που περπατούσε στους δρόμους και διαφήμιζε τις Γραφικές ομιλίες. Με κάλεσε ο στρατιωτικός ιερέας και μου είπε χωρίς καθόλου περιστροφές να «ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ αυτή την ανοησία!» Και βέβαια αρνήθηκα.

Σύλληψη και Στρατοδικείο

Ενώ κήρυττα στο δρόμο συνελήφθηκα από τη Ναυτική Αστυνομία. Οι κατηγορίες; Ατίμαση της στολής του Ναυτικού. Καταλήξαμε στο στρατοδικείο όπου θα μπορούσε να σημαίνει για μένα φυλάκιση και/ή ατιμωτική απόλυση. Αποποιήθηκα την υπεράσπιση δικηγόρου του Ναυτικού καθώς θεώρησα ότι θα ήταν καλύτερο να εξηγήσω ο ίδιος τη θέση μου και τις καινούργιες μου πεποιθήσεις που βασίζονταν στη Βίβλο.

Φέρθηκα μπροστά στους δικαστές του Ναυτοδικείου, και αναγνώστηκαν οι κατηγορίες. Μετά από αξιοσημείωτη συζήτηση και ερωτήσεις γύρω από τις πεποιθήσεις μου, μου ζήτησαν αν είχα να προσθέσω τίποτα άλλο.

«Ναι, θέλω να πω κάτι ακόμη,» είπα. Δείχνοντας την Αμερικανική σημαία, ρώτησα, «Είναι αυτή η σημαία ένα σύμβολο εμπαιγμού;»

«Τι στο . . . εννοείς μ’ αυτό Μίλλερ;» είπε απότομα ένας από τους αξιωματικούς καθώς αναπήδησε από την καρέκλα του.

«Ασφαλώς, κύριοι, έχετε όλο το αρχείο μου στο Ναυτικό μπροστά σας. Γνωρίζετε ότι κατατάγηκα εθελοντής και πολέμησα για τα πράγματα τα οποία εκπροσωπεί αυτή η σημαία πολύ περισσότερο απ’ όσο μου επέβαλλε το καθήκον μου. Πίστευα ότι αυτή η σημαία εκπροσωπεί την ελευθερία της λατρείας, του λόγου και της θρησκείας. Είδα τους φίλους μου να ανατινάζονται μπροστά στα μάτια μου επειδή επίσης πολέμησαν γι’ αυτές τις ελευθερίες. Είδα χιλιάδες να κείτονται νεκροί στις Φιλιππίνες, στην Αυστραλία, στη Νέα Γουινέα, στη Σαϊπάν, στην Τινιάν, στις Αλεούτες και στο Ιούο Τζίμα. Έλαβα μέρος σε πάνω από εκατό αποστολές μάχης και σε πολλές θανάσιμες περιπολίες. Έχω περισσότερα μετάλλια και εύφημες μνείες απ’ όσο ουσιαστικά κάθε άλλος άνθρωπος από τις χιλιάδες που υπάρχουν σ’ αυτή τη βάση. Μήπως πρόκειται να μου αρνηθείτε αυτά τα ίδια πράγματα για τα οποία πολέμησα και τα οποία εκπροσωπεί η σημαία—την ελευθερία της λατρείας και την ελευθερία του λόγου;»

Ολοκληρωτική σιγή βασίλεψε σ’ όλη την αίθουσα του δικαστηρίου καθώς κάθησα κάτω. Οι δικαστές ανέβαλαν τη συνεδρίαση αλλά σύντομα ξαναγύρισαν με τη δήλωση ότι δεν μπορούσαν να λάβουν απόφαση στην περίπτωση μου και θα έπρεπε να σταλεί στην Ουάσιγκτον. Αργότερα ήρθε η τελική απόφαση από την Ουάσιγκτον. Θα τέλειωνα την κατάταξή μου στο στρατό μέσα σε τρεις μήνες και θα μου δίνονταν καθήκοντα που να συμβιβάζονται με τη συνείδηση μου. Στις 14 Ιουλίου 1946, μου δόθηκε μια τιμητική απόλυση. Τώρα ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα στη ζωή μου;

Από τον Πόλεμο στην Ειρήνη

Σύμφωνα με το πρόγραμμα για τους βετεράνους είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω κολλέγιο ή πανεπιστήμιο για να σπουδάσω στην καριέρα της εκλογής μου. Το απέρριψα. Τώρα έπρεπε να αποκτήσω τη γνώση της αλήθειας και την ελπίδα της Γραφής για αιώνια ζωή πάνω στη γη, ήθελα να βοηθήσω τους άλλους να βρουν τη ζωή. Ήθελα να αντικαταστήσω τον εφιάλτη του πολέμου και το σκοτωμό με ζωοσωτήριο έργο.—Ψαλμός 46:8, 9· Ησαΐας 9:6, 7.

Βαφτίστηκα τον Αύγουστο του 1946 στη συνέλευση, «Ευφραινόμενα Έθνη» στο Κλήβελαντ του Οχάιο. Επέστρεψα στο Ανακόρτες και άρχισα την ολοχρόνια διακονία. Το 1947 έκανα αίτηση να υπηρετήσω στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Έγινα δεκτός και παρουσιάστηκα στο Μπέθελ στις 29 Μαρτίου 1948. Εργάστηκα σε διάφορα τμήματα προτού μου δοθεί διορισμός στο Τμήμα Υπηρεσίας. Εδώ είχα το προνόμιο να εργαστώ σαν γραμματέας του Αδελφού Τ. Τζ. (Μπαντ) Σάλλιβαν, ο οποίος αργότερα υπηρέτησε σαν μέλος του Κυβερνώντος Σώματος.

Ήταν μια πηγή σοφής συμβουλής και πείρας και παράδειγμα στην μεταχείριση των άλλων με καλοσύνη. Θυμάμαι ότι όταν ο Μπαντ χειριζόταν μια δύσκολη υπόθεση, έλεγε: «Αν πρόκειται να κάνουμε λάθος, ας το κάνουμε προς την πλευρά του ελέους γιατί ο Ιεχωβά είναι Θεός ελέους.» ‘Τι υπέροχη σκέψη,’ σκεφτόμουν!—Ψαλμός 116:5.

Το 1953 ο Ν. Χ. Νορρ τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, απρόσμενα με διόρισε σαν τον νέο επίσκοπο του Τμήματος Υπηρεσίας. Αυτό σήμαινε ότι θα είχα επίβλεψη πάνω σ’ όλες τις διακονικές δραστηριότητες των Ηνωμένων Πολιτειών. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά εκπλήρωσα την ευθύνη επί 22 χρόνια. Από το 1975 το έργο αυτό το χειρίζεται επιτροπή.

Τον Μάρτιο του 1952 ήρθε μια αξιαγάπητη νεαρή αδελφή στο Μπέθελ. Ήταν στην ολοχρόνια υπηρεσία από το 1947. Το όνομα της ήταν Μπρουκ Θόρντον. Αγαπηθήκαμε και παντρευτήκαμε τον Μάιο του 1957. Η Μπρουκ έχει πλουτίσει τη ζωή μου και είμαστε πάρα πολύ ευτυχισμένοι εργαζόμενοι μαζί στο Μπέθελ.

Η Ειρήνη Φέρνει Αλλαγές

Το 1969 είχα μια πείρα που με επηρέασε βαθιά. Η σύζυγος μου κι εγώ είχαμε το προνόμιο να παρακολουθήσουμε τη διεθνή συνέλευση «Ειρήνη Πάνω στη Γη» στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα ανάμικτα αισθήματα με την επίσκεψη μου στην Ιαπωνία. Ήταν πολύ δύσκολο να σβήσω τις μνήμες του πολέμου. Παρά το γεγονός ότι είχα δεχτεί τις διδασκαλίες της Βίβλου, αναρωτιόμουν πώς θα αντιδρούσα στην Ιαπωνία.

Οι λίγες μέρες που μείναμε στη χώρα εκείνη ήταν μια αποκάλυψη για μένα! Βρήκα τον εαυτό μου να αντιμετωπίζει πρόσωπο με πρόσωπο έναν ευγενικό, ταπεινό, ειρηνικό λαό που μισούσαν τώρα τον πόλεμο όπως ακριβώς κι εγώ. Και αυτοί, επίσης, είχαν αλλάξει στα χρόνια που πέρασαν από το 1945. Εντυπωσιάστηκα βαθιά.

Προβλήματα με την Υγεία

Το 1979 είχα μια εγκεφαλική συμφόρηση που με άφησε εν μέρει τυφλό και με προβλήματα στην καρδιά μου. Κατόπιν το 1981 έγινα παράλυτος εξαιτίας ενός σπασμένου μεσοσπονδύλιου δίσκου. Τα χτυπήματα αυτά, παρά το γεγονός ότι είναι δύσκολο να τα αντιμετωπίσεις, με δίδαξαν ακόμη περισσότερο τη σημασία του να κατανοείς τα προβλήματα και τις συνθήκες των άλλων.

Δεν μπορώ πια να κάνω αυτά που συνήθιζα να κάνω. Εργάζομαι λιγότερες ώρες τη μέρα αλλά εξακολουθώ να έχω το προνόμιο να υπηρετώ σαν μέλος της επιτροπής του Τμήματος Υπηρεσίας. Είδα τον αριθμό των ενεργών ευαγγελιζομένων στις Ηνωμένες Πολιτείες να αυξάνει από τις 66.000 περίπου το 1946 σε παραπάνω από 640.000 το 1983. Όλοι αυτοί, όπως κι εγώ, εργάζονται για την ειρήνη κάτω από τη Βασιλεία του Θεού. Προς μεγάλη μου χαρά, ένας απ’ αυτούς που βαφτίστηκαν το 1975 ήταν η μητέρα μου. Αν και είναι 86 ετών τώρα εξακολουθεί να κηρύττει.

Τώρα προσμένω με λαχτάρα τη μέρα, που σύντομα θα έρθει, οπότε ο Ιεχωβά θα φέρει τη δίκαιη Νέα Τάξη του όπου δεν θα υπάρχουν πια πόλεμοι, πόνος και θάνατος. Η Βίβλος δηλώνει: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού [το βέβαιο λόγο του ίδιου του Θεού] νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρου 3:13) Η μεγάλη μου επιθυμία είναι να συμμετάσχω σ’ αυτή τη «νέα γη» και να ξεχάσω για πάντα τους τρόμους του πολέμου που γνώρισα στη ζωή μου.

[Χάρτης στη σελίδα 14]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΑΝΑΔΑΣ

ΑΛΑΣΚΑ

ΝΗΣΙΑ ΑΛΕΟΥΤΕΣ

Άττου

ΒΕΡΙΓΓΕΙΟΣ ΠΟΡΘΜΟΣ

ΣΙΒΗΡΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Χάρλεϋ Μίλλερ σαν αρχικελευστής του Ναυτικού των ΗΠΑ, το 1945

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Στην Ιαπωνία εντυπωσιάστηκα βαθιά από έναν καλό, ταπεινό, ειρηνικό λαό