Ερωτήσεις από Αναγνώστες

■ Όταν κάποιος γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά, υπολογίζεται πάντοτε σαν Μάρτυρας του Ιεχωβά;

Όχι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι σαν τις θρησκείες που λένε. ‘Άπαξ μέλος δια παντός μέλος’. Ένα μικρό ποσοστό ατόμων εκλέγουν να αποσυνταυτιστούν από τη Χριστιανική εκκλησία ή αποβάλλονται απ’ αυτή επειδή είναι αμετανόητοι κακοποιοί.

Σε μια περίπτωση πολλοί μαθητές απομακρύνθηκαν από τον Ιησού και «δεν περιεπάτουν πλέον μετ’ αυτού». (Ιωάννης 6:66) Η Βίβλος επίσης εξηγεί ότι αν ένας Χριστιανός διαπράττει αμετανόητα και συστηματικά χονδροειδή αμαρτία, η εκκλησία πρέπει να ‘εκβάλει τον κακό άνθρωπο από ανάμεσά τους’ και ‘να μην τον συναναστρέφονται’.—1 Κορινθίους 5:9-13.

Έτσι, σήμερα, αν ένας Χριστιανός πέσει σε μια πορεία αμαρτίας, μια επιτροπή από πρεσβυτέρους που έχουν τα κατάλληλα πνευματικά προσόντα συναντιέται μαζί του. Αυτοί θέλουν να δουν αν έχει μετανιώσει και αν μπορεί αυτός να διορθωθεί. (Γαλάτας 6:1) Αν όχι, οι πρεσβύτεροι υπακούνε στην οδηγία της Βίβλου ν’ αποκόψουν τον αμαρτωλό έτσι ώστε η εκκλησία να ‘καθαριστεί από την παλιά ζύμη’.—1 Κορινθίους 5:7.

Ή, όπως αναφέρεται στο εδάφιο Ιωάννης 6:66, κάπου-κάπου κάποιος Μάρτυρας από δικιά του πρωτοβουλία αποφασίζει να εγκαταλείψει την οδό της αλήθειας. Μπορεί μάλιστα να κάνει γνωστή την απόφασή του αφού η επιτροπή έχει αρχίσει να ερευνά την αδικοπραγία του. Μπορεί να τους πληροφορήσει γραπτώς, ή να δηλώσει μπροστά σε μάρτυρες, ότι θέλει να αποσυνταυτιστεί από την εκκλησία και να μην είναι γνωστός σαν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Κατόπιν, δε χρειάζεται πια οι πρεσβύτεροι να συνεχίσουν την έρευνά τους. Ωστόσο, οι πρεσβύτεροι θα κάνουν τότε μια σύντομη ανακοίνωση της αποσυνταύτισής του ώστε η εκκλησία να ξέρει ότι ‘εξήλθε από εμάς’. (1 Ιωάννου 2:19) Έπειτα θα προσκολληθούν στη θεόπνευστη εντολή ‘να μη δέχονται ένα τέτοιο άτομο στα σπίτια τους ή να το χαιρετούν, για να μη γίνουν κοινωνοί στα πονηρά του έργα’.—2 Ιωάννου 10, 11.

Έτσι, κανένας δεν εξαναγκάζεται να παραμείνει μέρος της εκκλησίας. Αλλά η πλειονότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει τη στάση των αποστόλων οι οποίοι προσκολλήθηκαν εκούσια στον Ιησού λαβαίνοντας την πνευματική του βοήθεια και απολαμβάνοντας τη θερμή συντροφιά της εκκλησίας του Θεού.—Λουκάς 22:28.

■ Αν ο Μωυσής ήταν πραγματικά πράος και μετριόφρων, πώς μπόρεσε να γράψει στους Αριθμούς 12:3 ότι ‘ο Μωυσής ήτο πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους’;

Ενώ μπορεί να μην ήταν εύκολο να το κάνει αυτό, ο Μωυσής μπόρεσε να γράψει αυτή την ακριβή περιγραφή κάτω από την έμπνευση του Θεού.

Ένα σημείο τού ότι η Βίβλος είναι θεόπνευστη είναι η ειλικρίνεια των συγγραφέων της, Ο Μωυσής κι άλλοι άνθρωποι τους οποίους χρησιμοποίησε ο Θεός για να γράψουν κομμάτια από τις Γραφές έγραψαν πράγματα που ήταν ασυνήθιστα ειλικρινή. Για παράδειγμα, ο Μωυσής ανέφερε περιπτώσεις αποτυχιών και αμαρτιών του λαού του, περιλαμβανομένων και εκείνων που έκανε ο αδελφός του και η αδελφή του. (Έξοδος 16:2, 3· 17:2, 3· 32:1-6· Λευιτικόν 10:1, 2) Ούτε ο Μωυσής φείσθηκε τον εαυτό του· έγραψε με ειλικρίνεια τα σφάλματα του, ακόμη και εκείνα που κατέληξαν στο να τον ελέγξει ο Θεός. (Αριθμοί 20:9-12· Δευτερονόμιον 1:37) Έτσι, ήταν συνεπές για το Μωυσή να καταγράψει αντικειμενικά ένα γεγονός που ο Ιεχωβά προφανώς θέλησε να περιλάβει—το ότι ο ίδιος ο Μωυσής ήταν ασυνήθιστα πράος. Το σκηνικό όπου βρίσκεται αυτό ενισχύει αυτή την άποψη. Αντί να αγανακτήσει ο Μωυσής όταν η Μαριάμ και ο Ααρών αμφισβήτησαν την εξουσία του, άφησε τον Ιεχωβά να διορθώσει την κατάσταση.

Ο Μωυσής προσκίαζε το Μεσσία. (Δευτερονόμιον 18:15-19) Έτσι, όταν ο Ιεχωβά Θεός έστρεψε την προσοχή στην πραότητα του Μωυσή, ο Ιεχωβά έδινε διαβεβαίωση ότι αυτή την επιθυμητή ιδιότητα θα την είχε ο Μεσσίας. Καθώς διαβάζουμε τα Ευαγγέλια δε μας ελκύει η πραότητα του Ιησού πιο κοντά σ’ αυτόν και δε μας δίνει λόγους για να εμπιστευόμαστε σ’ αυτόν;—2 Κορινθίους 10:1· Εβραίους 4:15, 16.