Στο Βάθος των Ειδήσεων
Οι Εκκλησίες Κάτω από Πίεση
«Το θέμα της ομοφυλοφιλίας προβληματίζει τους θρησκευτικούς ομίλους σ’ όλη την Αμερική», αναφέρουν Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης. «Πιέζονται από τους έξω για να απαλύνουν την μέχρι τώρα εχθρότητά τους και από τους μέσα για να αναθεωρήσουν τη θεολογία τους». Οι βασικοί παράγοντες που βρίσκονται πίσω από τις πιέσεις είναι οι μεταβαλλόμενες στάσεις ως προς το σεξ και ο ισχυρισμός ότι τα εδάφια της Βίβλου έχουν «παρανοηθεί ή ακόμη κακομεταφραστεί από τους εχθρούς της ομοφυλοφιλίας». Για παράδειγμα, αυτοί που επικρίνουν την μέχρι τώρα ερμηνεία λένε ότι η πόλη των Σοδόμων καταστράφηκε επειδή στερούνταν φιλοξενίας που ήταν πολύ ζωτική για τους αρχαίους ταξιδιώτες, και επειδή ήθελαν να βιάζουν τους επισκέπτες—όχι για ομοφυλοφιλικές πράξεις. Υποστηρίζουν επίσης ότι στους Ρωμαίους 1:26, 27, τα λόγια του αποστόλου Παύλου σχετικά με την αλλαγή ‘της φυσικής χρήσης στην παρά φύση’, σημαίνουν απλώς «παρέκκλιση από τους νόμους της πολιτείας, και όχι ότι η ομοφυλοφιλία είναι μια παρέκκλιση από τη φύση». Κατά συνέπεια, πολλές εκκλησίες έχουν αλλάξει τη στάση τους απέναντι στους ομοφυλόφιλους, και μερικές μάλιστα έχουν δεχθεί ομοφυλόφιλους σαν διακόνους.
Συμφωνεί όμως αυτή η «μοντερνοποίηση» με το θέλημα του Θεού; Όχι, «Εγώ είμαι ο Κύριος [Ιεχωβά, ΜΝΚ]· δεν αλλοιούμαι», τονίζει εμφατικά ο Δημιουργός στον Μαλαχία 3:6. Η Βίβλος επίσης αναφέρει σαφώς ότι ούτε «μαλακοί [που διατηρούνται για αφύσικους σκοπούς, ΜΝΚ] ούτε αρσενοκοίται [άντρες που κοιμούνται με άντρες, ΜΝΚ] . . . θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού». (1 Κορινθίους 6:9, 10· παράβαλε Λευιτικό 20:13.) Η Βίβλος, αντί να λέει στους Χριστιανούς να υιοθετήσουν μια πιο φιλελεύθερη άποψη απέναντι σ’ αυτούς που αμαρτάνουν ενάντια στον Θεό, συμβουλεύει: «Απορρίψαντες πάσαν ρυπαρίαν και περισσείαν κακίας δέχθητε μετά πραότητος τον εμφυτευθέντα λόγον τον δυνάμενον να σώση τας ψυχάς σας».—Ιακώβου 1:21.
Θρησκευτική Αναβίωση;
«Έρευνες Γκάλλοπ δείχνουν ότι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν πως η θρησκεία είναι σπουδαία γι’ αυτούς απ’ ό,τι έδειξαν παρόμοιες έρευνες πριν από πέντε χρόνια», αναφέρουν Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης. Προσθέτουν: «Σε όλους τους τομείς στους οποίους έκανε έρευνα ο Γκάλλοπ, οι Αμερικανοί ομολογούν τα καθιερωμένα θεολογικά πιστεύω». Ο συνολικός αριθμός των μελών της εκκλησίας έχει επίσης αυξηθεί. Αλλά είναι αυτό πραγματικά θρησκευτική αναβίωση; «Ενώ είμαστε σαφώς θρησκευτική χώρα», λέει ο Τζωρτζ Γκάλλοπ, ο νεότερος, «η θρησκεία δεν φαίνεται να είναι το κέντρο της ζωής πολλών ανθρώπων». Επιπλέον, μια σύγκριση που έγινε σ’ αυτούς που είναι μέλη της εκκλησίας και σ’ αυτούς που δεν είναι μέλη αποκάλυψε ότι υπάρχει μικρή διαφορά ως προς την προσωπική ηθική. «Και οι δυο ομάδες», λένε οι Τάιμς, «έδειξαν αξιοσημείωτη παρέκκλιση από τους παραδοσιακούς εκκλησιαστικούς ηθικούς κανόνες».
Ενώ μερικοί αναλυτές παραδέχονται ότι υπάρχει κάποια θρησκευτική αφύπνιση, βρίσκουν σοβαρές παραλείψεις. «Δεν έχει δημιουργηθεί αναβίωση στην ηθική ακαμψία ή στη μελέτη της Βίβλου για ηθικές αρχές», λέει ο Καθηγητής Τίμοθυ Σμιθ, ειδικός στην εκκλησιαστική ιστορία στο Πανεπιστήμιο Τζωνς Χόπκινς. «Χωρίς αυτό, πολλοί άνθρωποι μπορεί να πιστεύουν πως είναι πνευματικοί κι ωστόσο να ικανοποιούν τους κοσμικούς τους πόθους για πλούτο, εξουσία και επιτεύγματα. Μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι θρησκευόμενοι αλλά δεν το εφαρμόζουν αυτό στο ηθικό μέρος της ζωής τους». Όπως έδειξε ο Ιησούς, τέτοια άτομα ‘τιμούν τον Θεό με τα χείλη τους, ενώ η καρδιά τους είναι πολύ απομακρυσμένη απ’ αυτόν’. Η απλή υπηρεσία χειλέων, ωστόσο, δεν ευαρεστεί τον Δημιουργό. Αυτή η λατρεία, όπως ο ίδιος λέει, είναι «εις μάτην». (Ματθαίος 15:8, 9) Αντίθετα, εκείνο που απαιτείται είναι να αφιερώσει κανείς τη ζωή του στον Θεό και να τον αγαπάει με όλη του την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια, και τη δύναμη. (Μάρκος 12:30) Ναι, ο Θεός αναζητάει τέτοια άτομα που θα τον λατρεύουν «εν πνεύματι και αληθεία».—Ιωάννης 4:23, 24.
Απαραίτητη η Πειθαρχική Διαπαιδαγώγηση
Τα ανυπόμονα, εγωκεντρικά, και πεισματάρικα παιδιά ολοένα αυξάνονται, λέει ο παιδοψυχολόγος Τόμας Μίλλαρ. Πιστεύει ότι αυτά τα παιδιά έχουν σχέση με την αύξηση της νεανικής εγκληματικότητας, των διαλυμένων γάμων, και των διανοητικών ασθενειών. Το πρόβλημα, όπως λέει ο Μίλλαρ στην Τορόντο Σταρ, είναι η πειθαρχική διαπαιδαγώγηση. Οι σημερινές θεωρίες για την ανατροφή των παιδιών έχουν κάνει τους γονείς να νιώθουν ένοχοι και να φοβούνται να τιμωρήσουν τα παιδιά τους. «Δεν μπορείτε να έχετε κοινωνία χωρίς νόμους», λέει ο Μίλλαρ. «Ο γονέας πρέπει να εκπαιδεύει το παιδί να ανήκει στην κοινωνία . . . αυτό θα του δώσει την ευκαιρία για μια πιο πλούσια ζωή». Η συμβουλή, όμως, αυτή δεν είναι καινούργια. Πριν από αιώνες η Βίβλος παρατήρησε ότι «η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού». Συμβουλεύει: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση».—Παροιμίες 22:15, 6.