Ερωτήσεις από Αναγνώστες
◼ Όταν ο Δαβίδ και η Βηθ-σαβεέ αμάρτησαν, γιατί χρειαζόταν να πεθάνει ο γιος τους, αφού τα εδάφια Δευτερονόμιον 24:16 και Ιεζεκιήλ 18:20 λένε ότι ο γιος δεν θα πεθαίνει για το σφάλμα του πατέρα του;
Ο Δαβίδ και η Βηθ-σαβεέ ήταν και οι δυο παντρεμένοι όταν διέπραξαν μοιχεία και αυτή έμεινε έγκυος. Η μοιχεία τους ήταν μια σοβαρή αμαρτία που τιμωρούνταν με θάνατο κάτω από το νόμο του Θεού. (2 Σαμουήλ 11:1-5· Δευτερονόμιον 5:18· 22:22) Έτσι αν ο Θεός είχε επιτρέψει να δικαστούν από ανθρώπους κάτω από το Νόμο, ο γιος που αναπτυσσόταν μέσα στη μήτρα της θα είχε πεθάνει μαζί με τη μητέρα του. Αλλά ο Ιεχωβά διάλεξε να χειριστεί την περίπτωσή τους διαφορετικά, κάτι που είχε οπωσδήποτε το δικαίωμα να κάνει «ο κρίνων πάσαν την γην».—Γένεσις 18:25.
Όταν ήρθε αντιμέτωπος με την ενοχή του, ο Δαβίδ αναγνώρισε: ‘Έχω αμαρτήσει ενάντια στον Ιεχωβά’. Κατόπιν ο εκπρόσωπος του Θεού είπε στον Δαβίδ: ‘Και ο Ιεχωβά με τη σειρά του, συγχωρεί την αμαρτία σου. Δεν πρόκειται να πεθάνεις’. (2 Σαμουήλ 12:13, ΜΝΚ) Ο Δαβίδ έλαβε έλεος λόγω της διαθήκης για τη Βασιλεία. Επιπλέον, αφού ο Θεός είναι ικανός να διαβάζει καρδιές, θα πρέπει να είχε διαπιστώσει τη γνησιότητα της μετάνοιας του Δαβίδ και να είχε συμπεράνει ότι υπήρχε βάση για να δείξει έλεος στον Δαβίδ και στη Βηθ-σαβεέ. Παρ’ όλα αυτά δεν επρόκειτο να αποφύγουν όλες τις συνέπειες του σφάλματός τους. Λέχθηκε: ‘Όμως, επειδή χωρίς αμφιβολία μ’ αυτή την πράξη συμπεριφέρθηκες στον Ιεχωβά με ασέβεια, γι’ αυτό ο γιος, που μόλις γεννήθηκε, οπωσδήποτε θα πεθάνει’.—2 Σαμουήλ 12:14, ΜΝΚ.
Ο Θεός τους έδωσε ένα χτύπημα που περιελάμβανε το παιδί τους το οποίο δεν τους ανήκε· το αγόρι αρρώστησε και πέθανε. Σήμερα ένα άτομο μπορεί να τείνει να δίνει έμφαση στο θάνατο του παιδιού και να αισθάνεται ότι εκτελέστηκε σκληρή κρίση. Όμως, είναι καλό να θυμούμαστε ότι αν τη μοιχεία την είχαν χειριστεί και την είχαν αποδείξει ανθρώπινοι κριτές κάτω από το Νόμο, και οι τρεις (ο Δαβίδ, η Βηθ-σαβεέ, και ο γιος μέσα στη μήτρα της) θα είχαν χάσει τη ζωή τους. Αν το δούμε από αυτή την άποψη, το ότι ο Θεός επέτρεψε δυο απ’ αυτούς να επιζήσουν ήταν μια πράξη ελέους. Επιπλέον, στη σημερινή εποχή δεν έχουμε διαθέσιμα όλα τα γεγονότα, όπως παραδείγματος χάρη στοιχεία σχετικά με την υγεία του βρέφους αμέσως μετά τη γέννηση. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε να δεχτούμε τον τρόπο χειρισμού του ζητήματος από τον Θεό, έχοντας εμπιστοσύνη ότι αυτό που έκανε ήταν αμερόληπτο, σοφό, και δίκαιο. Ακόμα και ο Δαβίδ αργότερα αναγνώρισε: «Του Θεού, η οδός αυτού είναι άμωμος».—2 Σαμουήλ 22:31· παράβαλε Ιώβ 34:12· Ησαΐας 55:11.
Αυτό είναι σύμφωνο με την αντίδραση του Δαβίδ όταν άκουσε την απόφαση του Θεού. Ενώ το παιδί ήταν άρρωστο, ο Δαβίδ θλιβόταν και νήστευε. Αλλά όταν ήρθε ο θάνατος, ο Δαβίδ κατάλαβε ότι το ζήτημα είχε λήξει. (2 Σαμουήλ 12:22, 23) Έτσι, εμπιστευόμενος την κρίση του Θεού, ο Δαβίδ προχώρησε να παρηγορήσει τη Βηθ-σαβεέ (που τώρα ήταν νόμιμη σύζυγός του), διαβεβαιώνοντάς την ότι η γαμήλια σχέση τους θα συνεχιζόταν. Αργότερα απέκτησαν τον Σολομώντα που έγινε ο διάδοχος του Δαβίδ.
Δεν είναι ανάγκη να θεωρούμε ότι ο χειρισμός αυτής της υπόθεσης από μέρους του Θεού έρχεται σε αντίθεση με τα εδάφια Δευτερονόμιον 24:16 ή Ιεζεκιήλ 18:20.
Σαν μέρος του Νόμου, ο Θεός διέταξε: «Οι πατέρες δεν θέλουσι θανατόνεσθαι δια τα τέκνα, ούτε τα τέκνα θέλουσι θανατόνεσθαι δια τους πατέρας· έκαστος θέλει θανατόνεσθαι δια το ίδιον εαυτού αμάρτημα». (Δευτερονόμιον 24:16) Αυτές οι κατευθύνσεις προορίζονταν για Ισραηλίτες κριτές που χειρίζονταν νομικές υποθέσεις. Οι κριτές δεν μπορούσαν να διαβάσουν τις καρδιές. Έπρεπε να χειρίζονται τον κάθε άνθρωπο με βάση τη δική του διαγωγή όπως αποδείκνυαν τα γεγονότα.
Παρόμοια, το Ιεζεκιήλ 18:20 αναφέρει: «Ο υιός δεν θέλει βαστάσει την ανομίαν του πατρός και ο πατήρ δεν θέλει βαστάσει την ανομίαν του υιού· η δικαιοσύνη του δικαίου θέλει είσθαι επ’ αυτόν και η ανομία του ανόμου θέλει είσθαι επ’ αυτόν». Αυτό αναφερόταν κυρίως σε ενήλικα άτομα. Τα συμφραζόμενα μιλούν για ένα γιο ο οποίος είχε δει την ανομία του πατέρα του αλλά αρνήθηκε να πάρει μέρος σε αυτή· αντίθετα, ο γιος ακολούθησε τις δικαστικές αποφάσεις του Ιεχωβά και βάδισε στα διατάγματά Του. Ένας τέτοιος γιος θα διαφυλαγόταν όταν ο πατέρας του θα πέθαινε.—Ιεζεκιήλ 18:14-17.
Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο ότι τα παιδιά μπορεί να υποφέρουν συνέπειες λόγω των ενεργειών των γονέων τους. Γονείς που είναι σπάταλοι ή ανόητοι μπορεί να φέρουν σε φτώχεια ολόκληρη την οικογένεια. Ή φανταστείτε τι επίδραση έχει στα παιδιά η καταδίκη ενός γονέα σε φυλάκιση για εγκληματικές ενέργειες. Ακόμα, όταν ο Θεός έφερνε δικαιολογημένα καταστροφές στον Ισραήλ για την ανομία τους, τα παιδιά της εποχής εκείνης επηρεάζονταν. (Δευτερονόμιον 28:15, 20-32· Ιεζεκιήλ 8:6-18· 9:5-10) Αντίστροφα ο Θεός προειδοποίησε το λαό του: «Εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλωμένος εις αυτόν· διότι τούτο είναι η ζωή σου και η μακρότης των ημερών σου».—Δευτερονόμιον 30:19, 20.
Επομένως, η εμπειρία του Δαβίδ και της Βηθ-σαβεέ θα πρέπει να τονίζει στους γονείς ότι η διαγωγή τους μπορεί να επηρεάσει τα παιδιά τους σε μεγάλο βαθμό. Αν οι γονείς ‘φοβούνται το όνομα του Θεού, ο ήλιος της δικαιοσύνης μπορεί να ανατείλει’ για την ευλογία ολόκληρης της οικογένειας.—Μαλαχίας 4:2.