Ακολουθώντας τις Βιβλικές Αρχές—Η Καλύτερη Οδός

«ΚΟΥΝΓΚΤΣΙ, κούνγκτσι φα τσάι!» (Συγχαρητήρια, είθε να γίνεις πλούσιος!) Αυτός ο εθιμικός Κινέζικος Πρωτοχρονιάτικος χαιρετισμός θέτει την έμφαση στην υλική ευημερία, πράγμα που είναι τόσο κοινό σε όλο τον κόσμο. Ένας που θέλει να αυξήσει την ικανότητά του ώστε να γίνει πλούσιος, μπορεί να δείχνει τέτοια εκτίμηση για την εκπαίδευση που μπορεί να φτάσει στο σημείο να του γίνει αντικείμενο λατρείας. Σε πολλές χώρες της Άπω Ανατολής, το κύριο ενδιαφέρον των γονέων συχνά είναι το πώς να βάλουν τα παιδιά τους στο καλύτερο νηπιαγωγείο έτσι ώστε ίσως αργότερα να μπουν στο καλύτερο δημοτικό σχολείο και ούτω καθεξής μέχρι και το κολέγιο ή το πανεπιστήμιο. Παρόμοια, στις Δυτικές χώρες, πολλοί είναι απορροφημένοι στην επιδίωξη πλούτου και του εύκολου τρόπου ζωής που αυτός προσφέρει.

Πώς συγκρίνεται μια τέτοια εθιμική συνεχής ενασχόληση σε υλικές επιδιώξεις με τις Βιβλικές αρχές; «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν», προειδοποιεί ο απόστολος Παύλος. Και συνεχίζει: «Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία, την οποίαν τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς». (1 Τιμόθεον 6:9, 10) Δίνοντας έμφαση σε ένα γεγονός που γίνεται συχνά πολύ φανερό όταν άνθρωποι κάνουν υλικούς στόχους το κύριο ενδιαφέρον τους στη ζωή, το εδάφιο Εκκλησιαστής 5:10 δηλώνει: «Ο αγαπών το αργύριον δεν θέλει χορτασθή αργυρίου· ουδέ εισοδημάτων ο αγαπών την αφθονίαν· ματαιότης και τούτο».

Πόσο συχνά συμβαίνει ο σύζυγος και η σύζυγος να εργάζονται σκληρά για να αποκτήσουν όλες τις πολυτέλειες της ζωής με αποτέλεσμα να είναι τόσο απασχολημένοι που δεν βρίσκονται ποτέ στο σπίτι για να απολαύσουν τα αποκτήματά τους! Αντίθετα, πριν δώσει ο Παύλος την ανωτέρω προειδοποίηση στον Τιμόθεο, δήλωσε: «Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα». (1 Τιμόθεον 6:6, 8) Και το εδάφιο Παροιμίαι 28:20 προσθέτει αυτή τη σκέψη: «Ο πιστός άνθρωπος θέλει έχει πολλήν ευλογίαν· αλλ’ όστις σπεύδει να πλουτήση, δεν θέλει μείνει ατιμώρητος». Πόσο τραγικό είναι να βλέπει κανείς ανθρώπους που κατά τα άλλα είναι φιλικοί και φιλόξενοι να θυσιάζουν τις υψηλές αρχές της εντιμότητας, της αξιοπρέπειας, και της ηθικής συμπεριφοράς στην προσπάθειά τους να συσσωρεύσουν ακόμα περισσότερα πλούτη!

Μέσα στον Οικογενειακό Κύκλο

Είναι έθιμο σε μερικές φυλές και λαούς να περιμένουν από τα παιδιά τους—ειδικά από τις κόρες τους, οι οποίες τελικά θα φύγουν από το σπίτι για να παντρευτούν—να πάνε να δουλέψουν και να στέλνουν σπίτι ένα μηνιαίο έμβασμα εκδηλώνοντας τη στοργή που έχουν για τους γονείς και εκπληρώνοντάς τους την οφειλή για το ότι τους μεγάλωσαν. Για παράδειγμα, σε μια οικογένεια Μαρτύρων του Ιεχωβά η κόρη είπε στους γονείς της ότι επιθυμούσε να πάει σε μια πόλη για να γίνει σκαπάνισσα (ολοχρόνια διάκονος). Φανταστείτε την κατάπληξή της όταν οι γονείς της είπαν ότι ήθελαν να πάει να εργαστεί έτσι ώστε να μπορεί να στέλνει σπίτι ένα μηνιαίο έμβασμα για να τους βοηθήσει! Όχι, αυτοί δεν είχαν υλική ανάγκη. Άρα, η αρχή τού να φροντίζουν τα παιδιά τούς ηλικιωμένους, άρρωστους ή άπορους γονείς δεν εφαρμοζόταν σε αυτήν την περίπτωση. (Ματθαίος 15:4-6· 1 Τιμόθεον 5:8) Το ζήτημα ήταν απλώς ότι το έθιμο της φυλής τους απαιτούσε να βοηθούν τα παιδιά στη συγκέντρωση πλούτου για την οικογένεια. Αν και συχνά αναγκαίο, λόγω της έλλειψης κοινωνικών παροχών, τηρούσαν αυτό το έθιμο μόνο και μόνο για να σώσουν την υπόληψή τους στην κοινότητα ή επειδή επηρεάζονταν από τη διαδεδομένη επιθυμία για «φα τσάι».

Ο πατέρας συζήτησε το ζήτημα με έναν Χριστιανό πρεσβύτερο, ο οποίος τον ενθάρρυνε να εξετάσει μερικά Γραφικά εδάφια και μετά να αποφασίσει. Ένα από τα εδάφια που του υπέδειξε ήταν το 2 Κορινθίους 12:14, όπου ο Παύλος δηλώνει αυτήν την αρχή: «Διότι δεν χρεωστούσι τα τέκνα να θησαυρίζωσι δια τους γονείς, αλλ’ οι γονείς δια τα τέκνα». Αφού εξέτασαν αυτή και άλλες Βιβλικές αρχές, οι γονείς αποφάσισαν. Πόσο χαρούμενη ήταν η κόρη όταν της επέτρεψαν—και της έδωσαν και κάποια οικονομική βοήθεια—να γίνει τακτική σκαπάνισσα!

Υποταγή—Μέχρι Ποιο Σημείο;

Ένας άλλος τομέας όπου οι τοπικές συνήθειες και οι γενικά παραδεκτές τάσεις συγκρούονται συχνά με τις Βιβλικές αρχές είναι το ζήτημα της υποταγής. Σε μερικές χώρες το έθιμο απαιτεί σε κάθε τομέα της ζωής να δείχνεται απόλυτη υποταγή στους γονείς και σε άλλες εξουσίες. Δεν είναι ασυνήθιστο σε τέτοιες χώρες άντρες ηλικίας 40 ή και περισσότερων ετών να αρνούνται να διαβάσουν οποιοδήποτε έντυπο κάποιας θρησκείας που είναι διαφορετική από αυτή των γονιών τους ή να πάρουν οποιαδήποτε μεγάλη απόφαση χωρίς πρώτα να τους συμβουλευτούν, από φόβο μήπως δυσαρεστήσουν τους γονείς. Όμως, σε τέτοιες χώρες γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο το να επαναστατούν οι νέοι απροκάλυπτα εναντίον των γονιών τους. Η Αγία Γραφή με την ισορροπημένη της άποψη μάς βοηθάει να αποφύγουμε και τα δυο άκρα. Η αρχή της σχετικής υποταγής στις ανθρώπινες εξουσίες είναι καθαρά διατυπωμένη στα εδάφια Πράξεις 4:19 και 5:29. Παρατηρήστε επίσης πώς ο Παύλος ενθαρρύνει τα παιδιά να υπακούν στους γονείς και δείχνει ταυτόχρονα ότι υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί λέγοντας: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα, ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν».—Εφεσίους 6:1-3.

Μια άλλη Γραφική αρχή η οποία θα επηρεάσει την έκταση της υποταγής κάποιου στους γονείς του είναι η υποταγή μιας συζύγου στο σύζυγό της. «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον, διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός», έγραψε ο απόστολος Παύλος. Έπειτα ενίσχυσε αυτήν την αρχή υπενθυμίζοντας τα λόγια που είπε ο Ιεχωβά μετά τη διευθέτηση του πρώτου ανθρώπινου γάμου: «Δια τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν».—Εφεσίους 5:22-31.

Τι θα πούμε όμως για την κατάσταση που επικρατεί σε πολλές χώρες όπου ο γιος εξακολουθεί να ζει στο πατρικό του σπίτι ακόμα και μετά το γάμο του; Η Γραφή δείχνει ότι, στην προχριστιανική εποχή τουλάχιστον, οι λάτρεις του Ιεχωβά συχνά το έκαναν αυτό. Κάτω από τέτοιες περιστάσεις, ο πατέρας του σπιτικού παρέμενε η πατριαρχική κεφαλή της οικογένειας, αλλά οι γυναίκες έπρεπε να υποτάσσονται στο σύζυγό τους. Σε μερικές χώρες όμως, η πεθερά συχνά καταλήγει να είναι η κεφαλή της νύφης. Αυτό δυσκολεύει περισσότερο το γιο να εφαρμόσει πλήρως την αρχή της συζυγικής ηγεσίας και τη σύζυγο να υποτάσσεται αληθινά στο σύζυγό της. Παρ’ όλα αυτά, ο γιος πρέπει να εξισορροπεί το σεβασμό για τους γονείς του με το γεγονός ότι πρέπει να είναι κεφαλή στο δικό του σπιτικό αν πρόκειται να έχει τον Ιεχωβά σαν το τρίτο νήμα στο συμβολικό ‘τριπλούν σχοινίον που δεν κόπτεται ταχέως’.—Εκκλησιαστής 4:12.

Σε μερικές χώρες, παρουσιάζεται μια ακόμα πιο δύσκολη κατάσταση όταν ένας άντρας παντρεύεται κάποια που είναι μέλος μιας οικογένειας στην οποία δεν υπάρχει κανένας άρρενας κληρονόμος. Η ακόλουθη περίπτωση είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δύσκολης θέσης πολλών τέτοιων αντρών, όταν αργότερα στη ζωή τους μαθαίνουν και προσπαθούν να εφαρμόσουν τις Βιβλικές αρχές. Ένας νεαρός Καθολικός παντρεύτηκε μια κοπέλα από Καθολική οικογένεια. Από την αρχή ανακάλυψε ότι η οικογένεια τον περιφρονούσε και ότι ήταν λίγο ανώτερος από έναν άμισθο εργάτη από τον οποίο αναμενόταν να κάνει παιδιά για να διατηρηθεί ζωντανό το όνομα της οικογένειας. Όπως ήταν έθιμο σε μια τέτοια διευθέτηση, έπρεπε να θυσιάσει το δικό του όνομα, επιτρέποντας στα παιδιά του να θεωρούνται οι κληρονόμοι της οικογενειακής περιουσίας. Όταν αυτός έμαθε την αρχή της ηγεσίας στην οικογένεια και προσπάθησε να την εφαρμόσει, η γυναίκα του απάντησε όπως και όλη η υπόλοιπη οικογένεια: ‘Δεν έφερες τίποτα σ’ αυτή την οικογένεια, έτσι δεν έχεις γνώμη για το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα!’

Ενώ δεν είναι όλοι οι γαμήλιοι δεσμοί αυτού του είδους τόσο ακραίοι όσο αυτή η ιδιαίτερη περίπτωση, μπορούμε αμέσως να αντιληφθούμε ότι οπουδήποτε ένα τέτοιο έθιμο είναι κοινό και αναμένεται υποταγή εκ μέρους τού συζύγου, θα προκύψουν προβλήματα στην εφαρμογή των Βιβλικών αρχών σχετικά με την ηγεσία. Γίνεται πολύ δύσκολο για έναν Χριστιανό σύζυγο να ασκήσει τη στοργική του ηγεσία στην ίδια του την οικογένεια και άλλο τόσο δύσκολο για τη σύζυγο να υποτάσσεται στο σύζυγό της με ‘βαθύ σεβασμό’ μάλλον παρά στους γονείς της κάτω από τη στέγη των οποίων το ζευγάρι πιθανότατα θα εξακολουθήσει να ζει.—Εφεσίους 5:33, ΜΝΚ.

Ένα άλλο παράδειγμα για το πώς Βιβλικές αρχές ίσως έρθουν σε σύγκρουση με τοπικά έθιμα περιλαμβάνει το ζήτημα της διευθέτησης των γάμων των παιδιών από τους γονείς τους. Για Χριστιανούς νέους που έχουν άπιστους γονείς, αυτό συχνά παρουσιάζει ένα σοβαρό πρόβλημα, καθώς οι γονείς αισθάνονται ότι έχουν αποτύχει αν τα παιδιά τους δεν παντρευτούν μέχρι μιας ορισμένης ηλικίας. Γι’ αυτόν το λόγο, ασκείται ισχυρή πίεση, που περιλαμβάνει ξυλοκοπήματα, για να εξαναγκαστούν τα παιδιά, και ειδικά τα κορίτσια, να παντρευτούν. Όταν δεν υπάρχουν κατάλληλοι Χριστιανοί γαμήλιοι σύντροφοι, οι άπιστοι γονείς θα κάνουν σχεδόν τα πάντα για να διευθετήσουν ένα γάμο, ενώ ο Χριστιανός θα θυμάται την αρχή τού να παντρεύεται «[μόνο (ΜΝΚ)] εν Κυρίω».—1 Κορινθίους 7:39· Δευτερονόμιον 7:3, 4.

Οφέλη Από την Τήρηση Βιβλικών Αρχών

Η αξιοσημείωτη ομορφιά των Βιβλικών αρχών βρίσκεται στο ότι αυτές μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή καθενός ο οποίος επιθυμεί να τις εφαρμόσει, άσχετα με το πού ζει. Αυτές οι αρχές είναι συνεπείς και ενώνουν τις οικογένειες. Κάνουν τους ανθρώπους πιο έντιμους, τους κάνουν καλύτερους συζύγους και πατέρες, καλύτερες συζύγους και μητέρες, καλύτερα παιδιά, καλύτερους εργαζόμενους. Αυτές οι αρχές μπορούν να ξεπεράσουν τα προβλήματα που προκαλούνται από αντίθετα τοπικά έθιμα και να ισορροπήσουν την εφαρμογή εκείνων των εθίμων που δεν βρίσκονται σε άμεση αντίθεση με το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο αλλά ίσως κάνουν τη συμμόρφωση σ’ αυτό το θέλημα πιο δύσκολη. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Πρώτον, όπως ακριβώς έκαναν οι Χριστιανοί στη Θεσσαλονίκη, πρέπει να δεχτείτε το γεγονός ότι η Αγία Γραφή είναι πραγματικά ο ‘λόγος του Θεού’. Αυτό σημαίνει να αντιληφθείτε ότι αυτός ο λόγος είναι αληθινά η σοφία από την ανώτατη Πηγή. Δεύτερον, πρέπει να προσπαθήσετε να μάθετε τι λέει ο ‘λόγος του Θεού’ για το δικό σας όφελος. Μάθετε να ξεχωρίζετε τις αρχές και τους νόμους του Θεού καθώς διαβάζετε και μελετάτε την Αγία Γραφή. Έπειτα, σαν ένα τρίτο βήμα, πρέπει να επιτρέψετε σ’ αυτό το λόγο να «ενεργείται μεταξύ» σας. (1 Θεσσαλονικείς 2:13) Αυτό περιλαμβάνει στενή συναναστροφή με τις εκκλησίες του λαού του Θεού που τώρα βρίσκονται σε περισσότερες από 200 χώρες και νησιά. Αυτό είναι εκείνο που έχει κάνει την παγκόσμια αδελφότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά ακριβώς αυτό—μια αδελφότητα στην πράξη και όχι μόνο στο όνομα.

Πρώτα-πρώτα, ο λαός του Ιεχωβά ενδιαφέρεται για ενότητα με τον Θεό που πετυχαίνεται όταν οι Βιβλικές αρχές κατευθύνουν τη ζωή του. Με ποια αποτελέσματα; Αληθινή και διαρκής ενότητα με άλλους οι οποίοι βρίσκονται επίσης σε ενότητα με τον Θεό, καθώς επίσης και ειρήνη διάνοιας η οποία στηρίζει κάποιον σε όλες τις καταστάσεις που υπάρχουν σ’ αυτό το παρόν σύστημα πραγμάτων. (Φιλιππησίους 4:6, 7) Τέτοια ενότητα και στενή σχέση με τον Θεό και μεταξύ του ενός και του άλλου είναι μια θετική βοήθεια στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής τώρα και διατηρεί την υπόσχεση για αιώνια ζωή στο δίκαιο νέο σύστημα του Θεού όπου όλα τα πράγματα θα φερθούν τελικά σε πλήρη υποταγή στο θέλημα του Θεού.—1 Τιμόθεον 4:8· 1 Κορινθίους 15:28.

[Εικόνες στη σελίδα 7]

Δεχτείτε την Αγία Γραφή ως ‘τον λόγο του Θεού’

Προσπαθήστε να μάθετε τι έχει να πει ο Λόγος του Θεού προς όφελός σας

Αφήστε αυτόν το Λόγο να «ενεργείται μεταξύ υμών»