Η Εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά Φέρνει Ευτυχία

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΤΖΑΚ ΧΑΛΙΝΤΕΪ ΝΕΪΘΑΝ

Μπορεί να έχετε ακούσει την αγγλική έκφραση «Γεννήθηκε με ασημένιο κουτάλι στο στόμα». Αυτό ήταν σχεδόν αληθινό κατά γράμμα στη δική μου περίπτωση, όταν γεννήθηκα το 1897.

ΗΤΑΝ το 60ό έτος της βασιλείας της Βασίλισσας Βικτωρίας, το αδαμάντινο ιωβηλαίο της. Όλα τα παιδιά, που γεννιόνταν εκείνη τη χρονιά στην Αγγλία, έπαιρναν για δώρο ένα ασημένιο κουτάλι. Η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν στις δόξες της καθώς η Αγγλία απολάμβανε τα οφέλη της Βιομηχανικής Επανάστασης και άκμαζαν οι εμπορικές συναλλαγές με τις αποικίες που ευημερούσαν στο εξωτερικό.

Ο παππούς μου ήταν Εβραίος· έτσι, ο πατέρας μου έγινε λόγιος της εβραϊκής γλώσσας και ήταν καλά κατατοπισμένος στις Εβραϊκές Γραφές. Αλλά η γιαγιά μου ήταν κόρη ενός Αγγλικανού επισκόπου, και εξαιτίας της επιρροής της, ο πατέρας μου αποδέχτηκε τον Ιησού Χριστό ως τον Μεσσία. Τα συγγράμματα του Κάρολου Τέηζ Ρώσσελ είχαν επηρεάσει και τους δυο γονείς μου και γι’ αυτό ποτέ δεν πιστέψαμε στην Τριάδα ή στη δοξασία του πύρινου άδη.

Όταν ήμουν παιδί, το άλογο ήταν ακόμη το κύριο μεταφορικό μέσο στην Αγγλία, και υπήρχαν ελάχιστα ατμοκίνητα οχήματα ή αυτοκίνητα. Επειδή αγαπούσα τα άλογα, το 1913 έγινα μέλος μιας ομάδας ιππικών μεταφορών της εθνοφρουράς. Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, μεταφέρθηκα στον τακτικό στρατό και μ’ έστειλαν στο ελληνικό μέτωπο, όπου προσβλήθηκα από ελονοσία. Αργότερα, μ’ έστειλαν στο δυτικό μέτωπο στη Γαλλία ως πολυβολητή και τελικά μ’ έπιασαν αιχμάλωτο οι Γερμανοί το 1917.

Βρίσκω ένα Σκοπό στη Ζωή στην Ινδία

Αφού τέλειωσε ο πόλεμος το 1918, δεν έβρισκα δουλειά στην Αγγλία· έτσι, κατατάχτηκα ξανά στο στρατό και έφυγα για την Ινδία ως μέλος της πολιτοφυλακής. Το Μάιο του 1920 προσβλήθηκα και πάλι από ελονοσία και μ’ έστειλαν ψηλά σε μια λοφώδη περιοχή για να αναρρώσω. Εκεί διάβασα όλα τα βιβλία που μπορούσα να βρω, περιλαμβανομένης και της Αγίας Γραφής. Η ανάγνωση των Γραφών αύξησε το ενδιαφέρον μου για την επάνοδο του Κυρίου.

Μήνες αργότερα, στην Κάνπουρ, οργάνωσα έναν όμιλο για μελέτη της Αγίας Γραφής ελπίζοντας να μάθω περισσότερα για την επάνοδο του Κυρίου. Εκεί συνάντησα τον Φρέντρικ Τζέιμς, έναν πρώην Βρετανό στρατιώτη, που ήταν τώρα ζηλωτής Σπουδαστής της Γραφής. Αυτός μου εξήγησε ότι ο Ιησούς ήταν παρών από το 1914, αν και ήταν αόρατος στα ανθρώπινα μάτια. Αυτά ήταν τα πιο συγκινητικά νέα που είχα ακούσει ποτέ. Το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να φύγω από το στρατό. Η αιματοχυσία και οι θάνατοι που έλαβαν χώρα στον πόλεμο στην Ευρώπη με είχαν αηδιάσει. Ήθελα να γίνω ειρηνικός ιεραπόστολος και να κηρύξω αυτά τα καλά νέα σχετικά με την παρουσία του Χριστού.

Ωστόσο, οι στρατιωτικές αρχές δεν συμφώνησαν να με αποστρατεύσουν. Αντίθετα, μ’ έστειλαν στη δυτική Ινδία, εκεί που βρίσκεται τώρα το Πακιστάν. Ενόσω ήμουν εκεί, διάβασα τους τόμους των Γραφικών Μελετών, του Κάρολου Τέηζ Ρώσσελ, και πείστηκα περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε ότι θα έπρεπε να ανταποκριθώ στην πρόσκληση να κηρύξω. Άρχισα να βλέπω εφιάλτες τη νύχτα που με κατέθλιβαν. Στην απελπισία μου, έγραψα στον αδελφό Τζέιμς, και αυτός με κάλεσε στο σπίτι του στην Κάνπουρ. Τη μέρα που έφτασα γιορταζόταν η Ανάμνηση του θανάτου του Κυρίου. Αυτή η μέρα είχε βαθιά επίδραση στη ζωή μου—πήρα την απόφαση και να παραμείνω άγαμος και να κάνω την ολοχρόνια διακονία στόχο μου στη ζωή.

Επιστροφή στην Αγγλία

Προς το τέλος του 1921 μετατέθηκα στην Αγγλία, και την άνοιξη του 1922 απολύθηκα από το στρατό. Εκείνο το καλοκαίρι ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ήρθε στην Αγγλία, και πήγα μαζί με τους γονείς μου να παρακολουθήσω την ομιλία του στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ του Λονδίνου. Μετά την ομιλία, υποκινήθηκα να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στο Μπέθελ, όπως ονομάζονται τα γραφεία τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά, αλλά έλαβα την ευγενική ενθάρρυνση να κάνω πρώτα λίγο έργο βιβλιοπώλη (ολοχρόνιο κήρυγμα). Έτσι, εγκατέλειψα τη δουλειά μου και δέχτηκα ένα διορισμό σε μια περιοχή στα νότια της Αγγλίας. Άρχισα τη σταδιοδρομία μου ως ολοχρόνιος διάκονος χωρίς να έχω καθόλου πείρα, με μια κορόνα (80 δρχ.) στην τσέπη, και με εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Γύρω στο Μάρτιο του 1924 με κάλεσαν στο Μπέθελ.

Την επόμενη χρονιά, όμως, μου ζήτησαν να φύγω από το Μπέθελ, και καταστεναχωρέθηκα, επειδή πίστευα ότι με διαπαιδαγωγούσαν για κάτι που δεν είχα κάνει. Σ’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, το Μπέθελ είχε γίνει η ζωή μου. Αλλά θέτοντας το πρόβλημα ενώπιον του Ιεχωβά με προσευχή και έχοντας εμπιστοσύνη ότι θα γινόταν το θέλημά του, μπόρεσα να συνεχίσω να υπηρετώ χαρούμενα στο διορισμό σκαπανέα που μου δόθηκε. Το Μάιο του 1926 με κάλεσαν πίσω στο Μπέθελ, όπου έμεινα για τα επόμενα 11 χρόνια.

Ο αδελφός Ρόδερφορντ ξαναεπισκέφτηκε την Αγγλία το 1936 και με κάλεσε να πάω στον Καναδά για να συμμετάσχω στο έργο της Βασιλείας εκεί. Ωστόσο, εξαιτίας κάποιας παρεξήγησης, επέσυρα την αποδοκιμασία του αδελφού Ρόδερφορντ, επειδή αποκάλυψα ορισμένες εμπιστευτικές πληροφορίες. Θυμάμαι ακόμη τα λόγια του λέξη προς λέξη: «Τζακ, δεν μπορώ να σ’ εμπιστευτώ. Σκίσε τα εισιτήριά σου!» Πόσο με καταρράκωσε αυτή η εμπειρία! Αλλά ήταν διαπαιδαγώγηση που τη χρειαζόμουν πάρα πολύ, και μετά απ’ αυτό το γεγονός, διορίστηκα να υπηρετήσω ως σκαπανέας μαζί μ’ έναν άλλον αδελφό για τους επόμενους οχτώ μήνες. Αυτό το προνόμιο υπηρεσίας με βοήθησε να αποβάλω από πάνω μου την αποθάρρυνση, και επιπλέον διδάχτηκα από τη διαπαιδαγώγηση.

Διευρυμένη Υπηρεσία στον Καναδά

Περίπου ένα χρόνο αργότερα, στη διάρκεια της επόμενης επίσκεψής του στην Αγγλία, ο αδελφός Ρόδερφορντ έθιξε για μια ακόμη φορά το θέμα του Καναδά. Δεν ήθελα να χάσω αυτή την ευκαιρία και με μεγάλη προθυμία δέχτηκα το διορισμό εκεί. Αφού υπηρέτησα για μερικούς μήνες στο Μπέθελ του Καναδά, διορίστηκα ως περιοδεύων εκπρόσωπος της Εταιρίας στο νοτιοδυτικό Οντάριο. Οι περισσότερες από τις εκκλησίες εκεί ήταν μικρές και χρειάζονταν πολλή ενθάρρυνση. Αλλά τι χαρούμενα ήταν εκείνα τα πρώτα χρόνια, παρά τις φυσικές δυσχέρειες εξαιτίας των κακών καιρικών συνθηκών και των αβέβαιων μεταφορικών μέσων!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη θέρμη και την εκτίμηση για τα πνευματικά πράγματα που έδειξε μια μικρή ινδιάνικη εκκλησία κοντά στο Μπράντφορντ. Ήταν χειμώνας, είχε πέσει πολύ χιόνι, και το αυτοκίνητό μου, που ήταν Μοντέλο Τ Φορντ, προχωρούσε με δυσκολία μέσα από το χιόνι. Κανείς δεν με περίμενε, και όταν έφτασα, ανακάλυψα ότι οι αδελφοί είχαν πάει στο δάσος για καυσόξυλα. Έτσι, πήγα να τους βρω προχωρώντας μέσα στο χιόνι, που έφτανε μέχρι τη μέση μου. Όταν τελικά τους βρήκα, εκείνοι έμειναν έκπληκτοι, αλλά ήταν χαρούμενοι που μ’ έβλεπαν. Άφησαν τα πάντα, γύρισαν στο σπίτι και διευθέτησαν μια συνάθροιση το ίδιο εκείνο βράδυ.

Στο κοντινό Μπίμσβιλ αγωνίστηκα μαζί με πιστούς αδελφούς επί πολλούς μήνες αντιμετωπίζοντας τους εκλεγμένους πρεσβυτέρους και τους αποστάτες. Τι προνόμιο ήταν να δούμε πώς ενήργησε το πνεύμα του Ιεχωβά για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση! Η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και η οσιότητα στην οργάνωσή του κατέληξαν σε πολλές ευλογίες για τις εκκλησίες στη διάρκεια εκείνων των πρώτων χρόνων. Πολλά παιδιά από εκείνες τις εκκλησίες, όταν μεγάλωσαν, μπήκαν στις τάξεις των σκαπανέων, πήγαν στο Μπέθελ, απόλαυσαν ιεραποστολικούς διορισμούς ή έγιναν περιοδεύοντες επίσκοποι. Δεν ξέχασα ποτέ τις χαρές που είχα καθώς έμενα με όσιες Χριστιανικές οικογένειες από τις οποίες προήλθαν τέτοια θαυμάσια νεαρά άτομα. Αυτές οι οικογένειες έγιναν δική μου οικογένεια και τα παιδιά τους δικά μου παιδιά.

Χρόνια Υπό Απαγόρευση

Ενώ επικρατούσε η υστερία του πολέμου το 1940, το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά τέθηκε υπό απαγόρευση. Τι χτύπημα ήταν αυτό! Με ανακοινώσεις της από το ραδιόφωνο, η κυβέρνηση μας διέταξε να παραδώσουμε στην αστυνομία τα έντυπά μας, τα αρχεία των εκκλησιών μας και τα κλειδιά της Αίθουσας Βασιλείας. Έχοντας συναίσθηση του επείγοντος της κατάστασης, γύρισα τις εκκλησίες και παρότρυνα τους αδελφούς να κρύψουν τα έντυπα και τα αρχεία που είχαν. Δόθηκε ενθάρρυνση στους αδελφούς να συναθροίζονται σε ιδιωτικά σπίτια, σε διαφορετικό σπίτι κάθε εβδομάδα. Με τον καιρό, οι εκκλησίες ξανάρχισαν τη διακονία από πόρτα σε πόρτα χρησιμοποιώντας μόνο την Αγία Γραφή. Αυτό αποδείχτηκε ευλογία, γιατί όλοι μας μάθαμε να χρησιμοποιούμε καλύτερα τις Γραφές μας.

Αργότερα εκείνη τη χρονιά παραλάβαμε από τις Ηνωμένες Πολιτείες μια μεγάλη ποσότητα του βιβλιαρίου Τέλος του Ναζισμού. Χρειάστηκε μεγάλη εφευρετικότητα για να εισαχθούν στον Καναδά αυτά τα απαγορευμένα έντυπα. Μερικοί αδελφοί έπαιρναν στα αυτοκίνητά τους στρατιώτες που έκαναν ωτοστόπ, και αυτοί κάθονταν πάνω στα κιβώτια καλύπτοντας άθελά τους τα απαγορευμένα βιβλιάρια. Έπειτα, ένα πρωί του Νοεμβρίου, από τις τρεις ως τις έξι, ολόκληρη η χώρα δέχτηκε αιφνιδιαστική επίθεση από Μάρτυρες που άφησαν από ένα αντίτυπο αυτού του βιβλιαρίου στο κατώφλι των περισσότερων σπιτιών στον Καναδά.

Στη διάρκεια εκείνων των χρόνων της απαγόρευσης, συνέχισα την υπηρεσία σκαπανέα στη δυτική επαρχία της Βρετανικής Κολομβίας του Καναδά. Πριν από την απαγόρευση, οι αδελφοί χρησιμοποιούσαν μια βάρκα για να επισκέπτονται τους ανθρώπους που ζούσαν στα χωριά, τα οποία βρίσκονταν στους απομονωμένους κολπίσκους από το Βανκούβερ μέχρι και την Αλάσκα. Όταν τέθηκε σε ισχύ η απαγόρευση, μεταφέρονταν πολλά έντυπα εκείνη τη στιγμή με τη βάρκα, έτσι οι Μάρτυρες τα άφησαν σε φιλικούς ανθρώπους που έβρισκαν καθ’ οδόν προς το λιμάνι, όπου η αστυνομία θα τους έπαιρνε τη βάρκα. Αργότερα, πήρα μια ψαρόβαρκα για να εντοπίσω αυτά τα έντυπα και μετά, στη διάρκεια της εποχής που επιτρέπεται το ψάρεμα του σολομού, διευθέτησα να μαζέψουν οι αδελφοί τα έντυπα από αυτά τα ενδιαφερόμενα άτομα. Κατόπιν, τα έντυπα μεταφέρθηκαν στο Βανκούβερ για να διανεμηθούν ευρύτερα, καμουφλαρισμένα στα αμπάρια που είχαν οι ψαρόβαρκες.

Προς το τέλος του 1943 μάθαμε ότι η απαγόρευση που αφορούσε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά είχε αρθεί. Ωστόσο, δεν είχε αρθεί η απαγόρευση που αφορούσε την Εταιρία Σκοπιά. Έτσι συνεχίσαμε όπως και προηγουμένως, χρησιμοποιώντας μόνο την Αγία Γραφή στη διακονία μας από σπίτι σε σπίτι. Αλλά τώρα μπορούσαμε να λέμε ανοιχτά ότι είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όταν είχε τεθεί σε ισχύ η απαγόρευση, είχαμε περίπου 6.700 Μάρτυρες· όταν άρθηκε, ο αριθμός είχε ανέλθει στους 11.000!

Η Ζωή μου ως Περιοδεύων Επίσκοπος

Ως περιοδεύων εκπρόσωπος της Εταιρίας, ταξίδεψα αμέτρητα χιλιόμετρα στη διάρκεια των επόμενων λίγων χρόνων ενθαρρύνοντας τις εκκλησίες και συνοδεύοντας στο έργο τους αδελφούς. Το χειμώνα, συνόδευα τους αδελφούς μ’ ένα ασυνήθιστο όχημα που το έλεγαν καμπούζ. Αυτό ήταν ένα σκεπαστό έλκηθρο που το έσερναν άλογα και το οποίο είχε μέχρι και θερμάστρα με ξύλα, καθώς και καπνοδόχο. Συχνά, ξεκινούσαμε πριν από την αυγή μέχρι και έξι άτομα και ταξιδεύαμε μέσα από το πυκνό χιόνι για 35 χιλιόμετρα ή και περισσότερο, κάνοντας επισκέψεις στα αγροκτήματα που βρίσκονταν στη διαδρομή. Ο οδηγός έπρεπε να είναι άγρυπνος γιατί οι χιονοστιβάδες θα μπορούσαν να αναποδογυρίσουν το καμπούζ και να πετάξουν έξω τους επιβάτες μαζί με τα κάρβουνα από τη θερμάστρα.

Το 1947 διορίστηκα να έχω την επίβλεψη της πρώτης περιφέρειας που σχηματίστηκε στη χώρα, η οποία περιελάμβανε ολόκληρη τη χώρα. Είχα να υπηρετώ μια συνέλευση περιοχής σχεδόν κάθε εβδομάδα. Οι συνελεύσεις περιοχής διεξάγονταν σε παγοδρόμια, σε γήπεδα ποδοσφαίρου, σε ιπποδρόμια, σε αίθουσες συλλόγων και σε κοινοτικές αίθουσες. Οι διευθετήσεις γι’ αυτές τις συνάξεις απαιτούσαν μεγάλη προσοχή πριν μπορέσει να αρχίσει το πρόγραμμα. Το 1950, ο Φρανκ Φράνσκε έγινε ο δεύτερος επίσκοπος περιφερείας στον Καναδά και αργότερα προστέθηκαν άλλοι πέντε τέτοιοι περιοδεύοντες επίσκοποι.

Στη διάρκεια αυτών των χρόνων, έχω ταξιδέψει με ελαφριά αεροσκάφη, με ψαρόβαρκες, με μεγάλα οχήματα ειδικά για το χιόνι εξοπλισμένα με ερπύστρια και σκι, τα λεγόμενα βομβαρδιστικά, με αεροπλάνα για το χιόνι (οχήματα μ’ έναν έλικα πίσω και σκι μπροστά για να τα κατευθύνουν) και με πιο συνηθισμένα μέσα—τρένο, λεωφορείο και αυτοκίνητο. Μερικές φορές, καθώς ταξιδεύαμε με το αεροπλάνο περνούσαμε ξυστά πάνω από τις κορυφές των μαγευτικών Βραχωδών Ορέων και μετά κατεβαίναμε ολοταχώς στις βαθιές κοιλάδες για να φτάσουμε σε απομονωμένους ομίλους αδελφών.

Έχω διασχίσει τον Καναδά πολλές φορές. Έχω μείνει σε ξύλινες καλύβες στις οποίες έκανε τόσο κρύο που μπορούσαμε να δούμε τα χνότα μας στον αέρα το πρωί, καθώς και σε αγροτικά σπίτια χωρίς τις σύγχρονες ανέσεις. Ωστόσο, καθώς τα ζούσα όλα αυτά, ένιωθα ένα θαυμάσιο αίσθημα ικανοποίησης, επειδή ήξερα ότι έκανα το έργο του Ιεχωβά ενθαρρύνοντας το λαό του Ιεχωβά.

Επιπρόσθετα Προνόμια Υπηρεσίας

Εδώ και 33 χρόνια, έχω το προνόμιο να είμαι μέλος της οικογένειας Μπέθελ στον Καναδά, καθώς επίσης και να έχω υπηρετήσει ως ομιλητής σε συνελεύσεις περιφερείας στην Αγγλία, στην Ευρώπη, στην Αφρική, στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία και στην Άπω Ανατολή. Στην Αυστραλία συνάντησα την κόρη του αδελφού Τζέιμς, που με είχε ενθαρρύνει τόσο πολύ όταν ήμουν στην Ινδία. Ο αδελφός Τζέιμς δεν ήταν ποτέ ιεραπόστολος, αλλά άφησε μια θαυμάσια πνευματική κληρονομιά στην οικογένειά του.

Σήμερα βρίσκομαι ανάμεσα σε εκατοντάδες νεαρούς άντρες και γυναίκες στο Μπέθελ του Καναδά. Ο τρόπος που χρησιμοποιούν αυτοί το νεανικό τους σφρίγος στην υπηρεσία του Ιεχωβά ενθαρρύνει και παρακινεί τους άλλους. Η όρασή μου έχει εξασθενήσει, αλλά αυτοί οι νεαροί μού διαβάζουν. Τα πόδια μου δεν με κρατάνε πια, αλλά αυτοί με παίρνουν μαζί τους στη διακονία αγρού. Μερικοί ρωτάνε πώς αντιμετωπίζω τα προβλήματα υγείας που συνδέονται με την προχωρημένη ηλικία. Ένα από τα πράγματα που με βοηθάνε να το κάνω αυτό είναι το ότι μελετάω το Λόγο του Θεού κάθε μέρα. Αυτό με βοηθάει να προσηλώνω το νου μου και την καρδιά μου σε πνευματικά πράγματα.

Αληθινά, αποτελεί ένα θαυμάσιο προνόμιο το να περπατάω και να μιλάω με τον ουράνιο Πατέρα μου, τον Ιεχωβά, για 69 χρόνια αφιερωμένης ζωής, 67 από τα οποία τα έχω δαπανήσει στην ολοχρόνια υπηρεσία. Όλα αυτά τα χρόνια έχω διαπιστώσει ότι ο Ιεχωβά είναι ένας στοργικός, συμπονετικός Θεός, που συγχωρεί τις ανθρώπινες αδυναμίες και δίνει ισχύ και δύναμη σ’ εκείνους που τον εμπιστεύονται. Η ελπίδα μου είναι να διακρατήσω την ακεραιότητα και την οσιότητά μου στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή του ως το τέλος, έχοντας εμπιστοσύνη στην υπόσχεση ότι στον κατάλληλο καιρό θα ενωθώ με τον αγαπημένο μου Κύριο, τον Ιησού Χριστό, και με πολλούς από τους πιστούς αδελφούς και αδελφές μου σε ουράνια δόξα.—Ψαλμός 84:12.

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Αεροπλάνα για το χιόνι που ταξίδευαν σ’ όλη τη χώρα με ταχύτητα πάνω από 80 χιλιόμετρα την ώρα

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Το χειμώνα χρησιμοποιούσαμε στα λιβάδια του Καναδά ένα καμπούζ, που το έσερναν άλογα, για να δίνουμε μαρτυρία