Ευτυχισμένος σε μια Γνήσια Παγκόσμια Αδελφότητα

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΓΟΥΙΛΙ ΝΤΕΪΒΙΣ

Το 1934 η Μεγάλη Κρίση πίεζε τον κόσμο, και οι Ηνωμένες Πολιτείες πάλευαν με την οικονομική αναταραχή. Έξω από το Κέντρο Παροχής Βοήθειας στο Κλίβελαντ του Οχάιο, γινόταν συμπλοκή μεταξύ ενός αστυνομικού και κάποιου δεδηλωμένου κομμουνιστή. Ο αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε τον κομμουνιστή και τη γιαγιά μου η οποία βρισκόταν εκεί κοντά, τη Βίνι Γουίλιαμς.

ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ προσπάθησαν να μετατρέψουν αυτούς τους θανάτους σε φυλετικό επεισόδιο, αφού η γιαγιά μου ήταν μαύρη και ο αστυνομικός ήταν λευκός. Μοίρασαν φυλλάδια με τίτλους όπως: «Η Ρατσιστική Αστυνομία του Κλίβελαντ» και «Εκδικηθείτε Αυτούς τους Φόνους». Οι κομμουνιστές έκαναν διευθετήσεις και φρόντισαν για την κηδεία της γιαγιάς μου. Έχω μια φωτογραφία αυτών που μετέφεραν το φέρετρο—όλοι τους λευκοί και όλοι μέλη του κόμματος. Ο καθένας κρατάει ψηλά τη σφιγμένη γροθιά του με έναν τρόπο ο οποίος αργότερα υιοθετήθηκε ως το σύμβολο της Μαύρης Εξουσίας.

Όταν πέθανε η γιαγιά μου, η κόρη της με είχε στη μήτρα της, και έπειτα από τέσσερις μήνες γεννήθηκα. Μεγάλωσα με δυσκολίες στην ομιλία. Δεν μπορούσα να μιλήσω χωρίς να τραυλίζω, και έτσι τα πρώτα μου σχολικά χρόνια περιλάμβαναν λογοθεραπεία.

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πέντε χρονών, και η μητέρα μας μεγάλωσε την αδελφή μου και εμένα. Όταν ήμουν δέκα χρονών, άρχισα να κάνω διανομές ειδών παντοπωλείου μετά το σχολείο για να βοηθάω στα έξοδα της οικογένειας. Έπειτα από δύο χρόνια άρχισα να εργάζομαι και πριν και μετά το σχολείο, και έτσι έγινα το κύριο στήριγμα της οικογένειας. Όταν η μητέρα νοσηλεύτηκε και χρειάστηκε μερικές εγχειρήσεις, άφησα το σχολείο και άρχισα να εργάζομαι πλήρες ωράριο.

Πώς Μπήκα σε μια Αδελφότητα

Το 1944 ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά άφησε το βιβλίο «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς» στη σύζυγο του εξαδέλφου μου, και εγώ πήρα μέρος στη Γραφική μελέτη που άρχισε μαζί της. Εκείνο το ίδιο έτος άρχισα να παρακολουθώ τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας στην Εκκλησία Ιστσάιντ. Ο επίσκοπος σχολής, ο Άλμπερτ Κράντοκ, είχε το ίδιο πρόβλημα στην ομιλία το οποίο είχα εγώ αλλά είχε μάθει να το ελέγχει. Τι ενθάρρυνση ήταν αυτός για εμένα!

Η γειτονιά μας είχε κυρίως Ιταλούς, Πολωνούς, Ούγγρους και Εβραίους, και η εκκλησία αποτελούνταν από ανθρώπους από αυτές, καθώς και άλλες εθνικές ομάδες. Η σύζυγος του εξαδέλφου μου και εγώ ήμασταν ανάμεσα στους πρώτους Αμερικανούς νεγρικής καταγωγής που συναναστρέφονταν με αυτή την εκκλησία, η οποία κατά τα άλλα είχε μόνο λευκούς, αλλά οι Μάρτυρες ποτέ δεν έδειξαν φυλετική προκατάληψη προς εμάς. Στην πραγματικότητα, τακτικά με φιλοξενούσαν στο σπίτι τους για γεύμα.

Το 1956, μετακόμισα στο νότιο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών για να υπηρετήσω εκεί που η ανάγκη για διακόνους ήταν μεγαλύτερη. Όταν επέστρεψα στα βόρεια κάποιο καλοκαίρι για τη συνέλευση περιφερείας, πολλοί από τους αδελφούς στο Κλίβελαντ ήρθαν να με δουν και έδειξαν θερμό ενδιαφέρον για τις δραστηριότητές μου. Το ενδιαφέρον τους με δίδαξε ένα ζωτικό μάθημα: Ότι πρέπει πάντοτε να δίνεται «προσοχή, όχι με προσωπικό ενδιαφέρον μόνο σε ό,τι αφορά τα δικά σας ζητήματα, αλλά με προσωπικό ενδιαφέρον και σε ό,τι αφορά τα ζητήματα των άλλων».—Φιλιππησίους 2:4.

Διεύρυνση της Ολοχρόνιας Διακονίας

Αφού υπηρέτησα επί τρία χρόνια στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος ως σκαπανέας, το Νοέμβριο του 1959, προσκλήθηκα να εργαστώ στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη. Διορίστηκα στο Τμήμα Αποστολής. Ο επίσκοπος του τμήματός μου, ο Κλάους Γένσεν, και ο συγκάτοικός μου, ο Ουίλιαμ Χάναν, που και οι δύο ήταν λευκοί, έγιναν πνευματικοί πατέρες για εμένα. Ως τον καιρό που πήγα εγώ, ο καθένας είχε υπηρετήσει σχεδόν 40 χρόνια στο Μπέθελ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, υπήρχαν περίπου 600 μέλη στην οικογένεια Μπέθελ, και περίπου 20 ήταν Αμερικανοί νεγρικής καταγωγής. Τότε, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αρχίσει να βρίσκονται σε αναβρασμό εξαιτίας φυλετικών προστριβών, και οι σχέσεις των φυλών ήταν τεταμένες. Ωστόσο, η Αγία Γραφή διδάσκει ότι «ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης», και ούτε εμείς πρέπει να είμαστε. (Πράξεις 10:34, 35) Οι πνευματικές συζητήσεις που είχαμε στο τραπέζι κάθε πρωί στο Μπέθελ βοήθησαν να ενισχύσουμε την απόφασή μας να δεχόμαστε την άποψη του Θεού σε αυτά τα ζητήματα.—Ψαλμός 19:7.

Ενώ υπηρετούσα στο Μπέθελ του Μπρούκλιν γνώρισα τη Λόις Ράφιν, μια σκαπάνισσα από το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνιας, και παντρευτήκαμε το 1964. Η απόφασή μας ήταν να παραμείνουμε στην ολοχρόνια διακονία, και έτσι έπειτα από το γάμο μας επιστρέψαμε στο νότιο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρώτα υπηρετήσαμε ως ειδικοί σκαπανείς, και έπειτα το 1965, προσκλήθηκα να αναλάβω το έργο περιοχής. Τα επόμενα δέκα χρόνια, επισκεπτόμασταν τις εκκλησίες στις πολιτείες Κεντάκι, Τέξας, Λουιζιάνα, Αλαμπάμα, Γεωργία, Βόρεια Καρολίνα και Μισισιπή.

Μια Δοκιμασία για την Αδελφότητά Μας

Εκείνα ήταν χρόνια μεγάλης αλλαγής. Πριν από τη μετακίνησή μας στο Νότο, οι φυλές είχαν διαχωριστεί. Στους μαύρους απαγορευόταν από το νόμο να πηγαίνουν στα ίδια σχολεία, να τρώνε στα ίδια εστιατόρια, να κοιμούνται στα ίδια ξενοδοχεία, να ψωνίζουν στα ίδια καταστήματα, ή ακόμη και να πίνουν από τις ίδιες βρύσες με τους λευκούς. Αλλά το 1964, το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών ψήφισε το Νόμο για τα Πολιτικά Δικαιώματα ο οποίος απαγόρευε τη διάκριση σε δημόσιους χώρους, περιλαμβανομένων και των μέσων μεταφοράς. Έτσι δεν υπήρχε πλέον καμιά νομική βάση για φυλετικό διαχωρισμό.

Επομένως το ερώτημα ήταν: Θα ενώνονταν οι αδελφοί και οι αδελφές μας που ανήκαν σε εκκλησίες αποκλειστικά μαύρων και αποκλειστικά λευκών, και θα έδειχναν αγάπη και στοργή ο ένας για τον άλλον, ή η πίεση από την κοινότητα και από αισθήματα που είχαν ριζώσει βαθιά από το παρελθόν θα τους έκαναν να αντισταθούν στη φυλετική συνένωση; Αποτελούσε πρόκληση το να δώσουν προσοχή στη Γραφική εντολή: «Με αδελφική αγάπη, να νιώθετε τρυφερή στοργή ο ένας για τον άλλον. Στο να αποδίδετε τιμή ο ένας προς τον άλλον, να παίρνετε την πρωτοβουλία».—Ρωμαίους 12:10.

Όσο μπορούσε να θυμηθεί κανείς, η άποψη που επικρατούσε ιδιαίτερα στο Νότο ήταν ότι οι μαύροι ήταν κατώτεροι. Αυτή η άποψη είχε χαραχτεί βαθιά στις διάνοιες των ανθρώπων κυριολεκτικά από κάθε πλευρά της κοινωνίας, περιλαμβανομένων και των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου. Έτσι δεν ήταν εύκολο για μερικούς λευκούς να θεωρούν τους μαύρους ως ίσους. Πραγματικά, εκείνος ήταν ένας καιρός δοκιμασίας για την αδελφότητά μας—και για τους μαύρους και για τους λευκούς.

Το ευχάριστο ήταν ότι γενικά υπήρχε μια θαυμάσια ανταπόκριση στη φυλετική συνένωση των εκκλησιών μας. Ολόκληροι αιώνες κατά τους οποίους είχαν εμφυτευτεί με επιμέλεια απόψεις φυλετικής υπεροχής δεν σβήστηκαν γρήγορα. Ωστόσο, όταν άρχισε η φυλετική συνένωση, την αποδέχτηκαν πολύ καλά οι αδελφοί μας, οι περισσότεροι από τους οποίους χαίρονταν που μπορούσαν να συναθροίζονται μαζί.

Είναι ενδιαφέρον ότι ακόμη και άτομα που δεν ήταν Μάρτυρες συνήθως συμφωνούσαν με τη φυλετική συνένωση των εκκλησιών μας. Για παράδειγμα, στην πόλη Λανέτ της Αλαμπάμα, γείτονες κοντά στην Αίθουσα Βασιλείας ρωτήθηκαν αν είχαν αντίρρηση που έρχονταν μαύροι στις συναθροίσεις. Μια ηλικιωμένη λευκή κυρία έσφιξε το χέρι ενός μαύρου αδελφού, λέγοντας: «Να έρχεστε εδώ στη γειτονιά μας και να λατρεύετε τον Θεό σας όπως θέλετε!»

Οι Πιστοί Αδελφοί στην Αιθιοπία

Το 1974 είχαμε τη μεγάλη χαρά να λάβουμε ιεραποστολική εκπαίδευση διάρκειας πεντέμισι μηνών στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς στη Νέα Υόρκη. Έπειτα διοριστήκαμε στην αφρικανική χώρα της Αιθιοπίας. Ο Χαϊλέ Σελασιέ, ο αυτοκράτορας, μόλις είχε εκθρονιστεί και τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό. Εφόσον το έργο μας κηρύγματος βρισκόταν υπό απαγόρευση, εκτιμούσαμε τη θερμή στενή σχέση που υπήρχε στη Χριστιανική μας αδελφότητα.

Μέναμε και υπηρετούσαμε με πολλούς από εκείνους οι οποίοι αργότερα φυλακίστηκαν λόγω της προσκόλλησής τους στην αληθινή λατρεία. Μερικούς από τους αγαπητούς μας φίλους έφτασαν μέχρι του σημείου να τους εκτελέσουν. Ο Αντέρα Τεσόμι ήταν συμπρεσβύτερός μου σε μια εκκλησία στην πρωτεύουσα της Αιθιοπίας, την Αντίς Αμπέμπα.a Έπειτα από τρία χρόνια στη φυλακή, τον εκτέλεσαν. Φυσικά, η σύζυγός του ήταν βαθιά λυπημένη. Τι ευχάριστο που ήταν να τη δω έπειτα από χρόνια να ακτινοβολεί από ευτυχία καθώς υπηρετεί ως σκαπάνισσα!

Ο Γουόρκου Αμπέμπε, ένας άλλος πιστός αδελφός, καταδικάστηκε σε θάνατο οχτώ φορές.b Αλλά ποτέ δεν πτοήθηκε! Όταν τον είδα τελευταία, μου έδειξε τα αφτιά του τα οποία οι δεσμοφύλακες είχαν συνθλίψει με τους υποκόπανους των τουφεκιών. Αστειευόμενος είπε ότι έτρωγε υποκόπανους τουφεκιών για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό γεύμα. Μολονότι έχει πεθάνει, οι αδελφοί ακόμη τον θυμούνται με αγάπη.

Ο Χάιλου Γεμίρου είναι ένας άλλος αδελφός τον οποίο θυμάμαι με αγάπη.c Αυτός έδειξε υποδειγματική αγάπη για τη σύζυγό του. Εκείνη συνελήφθη, αλλά, αφού ήταν έγκυος και σύντομα θα γεννούσε, ο Χάιλου ζήτησε από τις αρχές της φυλακής να πάρει εκείνος τη θέση της στη φυλακή. Αργότερα, όταν δεν συμβίβαζε την πίστη του, εκτελέστηκε.—Ιωάννης 15:12, 13· Εφεσίους 5:28.

Εξαιτίας της πολιτικής κατάστασης η οποία χειροτέρευε στην Αιθιοπία, εγκατασταθήκαμε στην Κένυα το 1976. Επί εφτά χρόνια υπηρετήσαμε στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου, επισκεπτόμενοι αδελφούς σε πολλές χώρες της Ανατολικής Αφρικής—στις οποίες περιλαμβάνονταν η Κένυα, η Αιθιοπία, το Σουδάν, οι Σεϋχέλλες, η Ουγκάντα και η Τανζανία. Επίσης ταξίδεψα στο Μπουρούντι και στη Ρουάντα σε αρκετές περιπτώσεις ως εκπρόσωπος για να μιλήσω με τους αξιωματούχους σχετικά με τη νομική καταχώρηση του έργου μας σε εκείνες τις χώρες.

Ήταν απολαυστικό για εμένα το ότι επέστρεψα στην Αιθιοπία τον Ιανουάριο του 1992 για να παρακολουθήσω την πρώτη συνέλευση περιφερείας η οποία διεξάχτηκε εκεί έπειτα από την άρση της απαγόρευσης του έργου μας. Πολλοί από τους 7.000 και πλέον παρόντες δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, αφού οι αδελφοί στο παρελθόν συναθροίζονταν μόνο σε μικρές ομάδες. Κάθε ημέρα της συνέλευσης, οι περισσότεροι ήταν παρόντες δύο ώρες πριν αρχίσει το πρόγραμμα και παρέμεναν μέχρι αργά το βράδυ, απολαμβάνοντας τη στοργική μας αδελφότητα.

Ο Φυλετισμός Νικιέται

Επί αιώνες ο φυλετισμός ήταν ασυγκράτητος στην Αφρική. Στο Μπουρούντι και στη Ρουάντα, για παράδειγμα, οι μεγαλύτερες εθνικές ομάδες, οι Χούτου και οι Τούτσι, έχουν μακροχρόνιο μίσος μεταξύ τους. Από τότε που αυτές οι χώρες απέκτησαν ανεξαρτησία από το Βέλγιο το 1962, μέλη των δύο εθνικών ομάδων έχουν κατά περιόδους σφαγιαστεί μεταξύ τους κατά χιλιάδες. Τι μεγάλη χαρά που είναι λοιπόν να βλέπει κάποιος μέλη αυτών των εθνικών ομάδων τα οποία έχουν γίνει Μάρτυρες του Ιεχωβά να συνεργάζονται με ειρήνη! Η γνήσια αγάπη που δείχνουν μεταξύ τους έχει ενθαρρύνει πολλούς άλλους να ακούσουν τις αλήθειες της Αγίας Γραφής.

Παρόμοια, εθνικές ομάδες στην Κένυα συνήθως έχουν τις διαφορές τους. Τι αντίθεση που υπάρχει μέσα στη Χριστιανική αδελφότητα του λαού του Ιεχωβά στην Κένυα! Μπορείτε να δείτε ανθρώπους από διαφορετικές εθνικές ομάδες να λατρεύουν ενωμένα στις Αίθουσες Βασιλείας. Ήταν απολαυστικό για εμένα το να βλέπω πολλούς από αυτούς να αποβάλλουν τα φυλετικά τους μίση και να δείχνουν γνήσια αγάπη για τους αδελφούς τους και τις αδελφές τους άλλων εθνικών ομάδων.

Ευτυχισμένος για την Αδελφότητά Μας

Καθώς αναπολώ τα 50 και πλέον χρόνια συναναστροφής με την οργάνωση του Θεού, η καρδιά μου γεμίζει με ευγνωμοσύνη για τον Ιεχωβά και τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό. Είναι πραγματικά εκπληκτικό το να παρατηρώ αυτά που έχουν κατορθώσει στη γη! Όχι, οι συνθήκες δεν ήταν πάντοτε τέλειες ανάμεσα στο λαό του Θεού, ούτε και σήμερα είναι. Αλλά δεν μπορεί να αναμένεται ότι εκατοντάδες χρόνια ρατσιστικών διδασκαλιών από τον κόσμο του Σατανά μπορούν να σβηστούν μέσα σε μια νύχτα. Άλλωστε, είμαστε ακόμη ατελείς.—Ψαλμός 51:5.

Καθώς συγκρίνω την οργάνωση του Ιεχωβά με τον κόσμο, η καρδιά μου γεμίζει από εκτίμηση για τη γνήσια, παγκόσμια αδελφότητά μας. Ακόμη θυμάμαι με αγάπη εκείνους τους αδελφούς στο Κλίβελαντ, όλοι λευκοί, που με γαλούχησαν στην αλήθεια. Επίσης, καθώς είδα τους αδελφούς μας στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, και λευκούς και μαύρους, να αντικαθιστούν τα αισθήματά τους προκατάληψης με εγκάρδια αδελφική αγάπη, η καρδιά μου χάρηκε. Έπειτα, το να πάω στην Αφρική και να δω από πρώτο χέρι πώς ο Λόγος του Ιεχωβά μπορεί να σβήσει τα φυλετικά μίση με έκανε να εκτιμήσω ακόμη περισσότερο την παγκόσμια αδελφότητά μας.

Πραγματικά, ο Βασιλιάς Δαβίδ της αρχαιότητας το εξέφρασε καλά όταν είπε: «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί»!—Ψαλμός 133:1.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Η κηδεία της γιαγιάς μου

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Μάρτυρες από τις φυλές Τούτσι και Χούτου συνεργάζονται με ειρήνη

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τη σύζυγό μου Λόις