Πώς Μπορείτε να Επιβιώσετε σε μια Επικίνδυνη Γειτονιά;
«ΗΜΟΥΝ συνέχεια τρομαγμένη. Φοβόμουν στο ασανσέρ. Φοβόμουν στο αυτοκίνητό μου. Φοβόμουν στο διαμέρισμά μου. Παντού υπήρχε έγκλημα. Οι άνθρωποι έπεφταν συνεχώς θύματα ληστείας», λέει η Μαρία. Μήπως φοβάστε και εσείς στη γειτονιά σας, όπως αυτή η Βραζιλιανή, ιδιαίτερα όταν πέφτει το σκοτάδι της νύχτας;
Ίσως είναι συναρπαστικό να διαβάζετε αστυνομικά μυθιστορήματα, αλλά στην πραγματική ζωή συνήθως δεν υπάρχει ευχάριστο τέλος. Ένα έγκλημα μπορεί να παραμείνει ανεξιχνίαστο. Ή, σε περίπτωση ανθρωποκτονίας, πρέπει κάποιος να συνεχίσει να ζει χωρίς ένα σύζυγο, πατέρα ή γιο, χωρίς μια σύζυγο, μητέρα ή κόρη. Μήπως αυξάνει το βίαιο έγκλημα στην περιοχή σας; Λαχταράτε κάποιο ήσυχο μέρος όπου η οικογένειά σας θα ήταν ασφαλής; Ή, αν αναγκάζεστε να αναθρέψετε τα παιδιά σας σε περιοχή που μαστίζεται από έγκλημα, τι μπορείτε να κάνετε για να επιβιώσετε;
Ασφαλώς, εξακολουθούν να υπάρχουν πόλεις με χαμηλή εγκληματικότητα. Σε πολλές χώρες, οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν στη γαλήνη της επαρχίας ή σε ήσυχα χωριά. Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν γοργά ακόμη και σε περιοχές οι οποίες προηγουμένως θεωρούνταν απαλλαγμένες από έγκλημα. Για παράδειγμα, στη Βραζιλία πριν από 50 χρόνια, το 70 τοις εκατό του πληθυσμού ζούσε στην επαρχία. Τώρα το 70 τοις εκατό ζει στις πόλεις. Μαζί με τις ευκαιρίες για εργασία, αυξάνονται και τα προβλήματα των πόλεων, όπως είναι το έγκλημα και η βία. Είτε ζείτε σε επικίνδυνη περιοχή είτε όχι, πρέπει να πηγαίνετε στην εργασία ή στο σχολείο και να κάνετε πάρα πολλά πράγματα εκτός σπιτιού.
Αναγνωρίζοντας ότι επικρατεί «σύνδρομο πανικού», κάποιος αξιωματικός της αστυνομίας στο Ρίο ντε Τζανέιρο αναφέρει πως η κοινωνική αδικία και το οργανωμένο έγκλημα αποτελούν παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτό. Πιστεύει επίσης ότι οι εφημερίδες και η τηλεόραση συμβάλλουν στη μεγάλη εξάπλωση του φόβου, «επηρεάζοντας τη διάθεση του πληθυσμού με τις τραγικές ειδήσεις». Ο εθισμός στα ναρκωτικά, η οικογενειακή κατάρρευση και η εσφαλμένη θρησκευτική εκπαίδευση συμβάλλουν επίσης στην αυξανόμενη ανομία. Τι θα φέρει το μέλλον; Θα οδηγήσει η συνεχής παρουσίαση βίαιων σκηνών, οι οποίες έχουν γίνει κάτι το τετριμμένο στα βιβλία και στις ταινίες όπου προβάλλονται ως ψυχαγωγία, στο να γίνουν οι άνθρωποι αναίσθητοι απέναντι στους άλλους; Θα γίνουν επικίνδυνες και οι περιοχές που θεωρούνται απαλλαγμένες από έγκλημα;
Εφόσον η βία δεν είναι καθόλου ευχάριστη στο θύμα, έχουμε έντονη επιθυμία να είμαστε ασφαλείς. Δεν προξενεί απορία το γεγονός ότι ορισμένοι ανήσυχοι πολίτες ζητούν να υπάρχουν περισσότεροι αστυνομικοί στους δρόμους καθώς και αυστηρότερες ποινές φυλάκισης, ή ακόμη και η θανατική ποινή! Παρά τους κινδύνους, μερικοί αγοράζουν όπλα για αυτοάμυνα. Άλλοι θέλουν να περιορίσουν οι αρχές την πώληση όπλων. Ωστόσο, παρά τα άσχημα νέα ότι το έγκλημα αφθονεί, δεν υπάρχει λόγος για απελπισία. Στην πραγματικότητα, πολλοί κάτοικοι μεγάλων πόλεων, όπως είναι το Γιοχάνεσμπουργκ, η Νέα Υόρκη, η Πόλη του Μεξικού, το Ρίο ντε Τζανέιρο και το Σάο Πάουλο, δεν έχουν πέσει ποτέ θύματα ληστείας. Ας εξετάσουμε πώς τα βγάζουν πέρα μερικοί άνθρωποι που ζουν σε επικίνδυνη γειτονιά.
Διακράτηση Θετικής Στάσης
Σχετικά με κάποια περιοχή που μαστίζεται από έγκλημα, ένας συγγραφέας σχολιάζει «την επινοητικότητα και την εγκαρτέρηση που δείχνουν χιλιάδες Βραζιλιανοί οι οποίοι έχουν κάποια αξιοπρέπεια και ευπρέπεια παρά τις σκληρές συνθήκες ζωής». Έπειτα από 38 χρόνια στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Ζόρζε λέει: «Αποφεύγω ορισμένους δρόμους και περιοχές και δεν δείχνω καθόλου περιέργεια. Αποφεύγω επίσης να βρίσκομαι στο δρόμο όταν είναι αργά και δεν εκδηλώνω υπερβολικό φόβο. Μολονότι είμαι προσεκτικός, αντιμετωπίζω τους ανθρώπους ως έντιμους, και τους συμπεριφέρομαι με αξιοπρέπεια και σεβασμό».
Ναι, να αποφεύγετε την άσκοπη ανησυχία. Να μην ανακατεύεστε στις υποθέσεις των άλλων. Να μην υποτιμάτε το γεγονός ότι ο υπερβολικός φόβος μπορεί να επηρεάσει τα νεύρα, κάνοντας ακόμη και ευγενικούς ανθρώπους να ενεργούν παράλογα. Σχετικά με την εργασία του σε επικίνδυνες περιοχές, ο Οντάρ παρατηρεί: «Προσπαθώ να είμαι θετικός και να μην τρέφω τη διάνοιά μου με το φόβο των άσχημων πραγμάτων που θα μπορούσαν να συμβούν, επειδή αυτό προξενεί άσκοπη ένταση και πανικό. Προσπαθώ να δείχνω σεβασμό σε όλους τους ανθρώπους». Εκτός από το να είναι κανείς άγρυπνος και να αποφεύγει τα ύποπτα άτομα, ο ίδιος προσθέτει και ένα άλλο βοήθημα για να ελέγχει κάποιος τα αισθήματά του: «Πάνω από όλα, καλλιεργώ εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά Θεό, σκεπτόμενος πως τίποτα δεν ξεφεύγει από τα μάτια του και πως οτιδήποτε συμβαίνει είναι με την άδειά του».
Εντούτοις, κανείς δεν θέλει να ζει σε διαρκή φόβο. Επιπλέον, ποιος αρνείται ότι ο υπερβολικός φόβος και η ένταση είναι επιβλαβή για τη συναισθηματική και τη φυσική υγεία; Επομένως, ποια ελπίδα υπάρχει για εκείνους που φοβούνται ότι θα μπορούσαν να πέσουν θύματα επίθεσης ανά πάσα στιγμή; Εφόσον πολλοί φοβούνται ότι η κατάσταση όσον αφορά το έγκλημα θα χειροτερέψει ακόμη περισσότερο, θα δούμε ποτέ το τέλος της βίας; Σας προσκαλούμε να διαβάσετε το επόμενο άρθρο: «Πότε θα Εκλείψει ο Φόβος;»