Να Περιφρουρείτε την Αίσθησή σας του Επείγοντος

ΠΟΙΟΣ είναι ένας βέβαιος, επιδοκιμασμένος από τον Θεό τρόπος για να εξακολουθήσουμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά ολόψυχα; Είναι το να έχουμε γνήσια αίσθηση του επείγοντος βαθιά στην καρδιά μας. Το να υπηρετούμε τον Θεό με ολόψυχο τρόπο σημαίνει να τον υπηρετούμε με όλο μας το είναι, και αυτό απαιτεί ένθερμη, ανεπιφύλακτη υπακοή σε οτιδήποτε μας ζητάει να κάνουμε.

Ο προφήτης Μωυσής τόνισε αυτή την ανάγκη όταν έδωσε στο έθνος Ισραήλ την οδηγία: ‘Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου’. (Δευτερονόμιον 6:5) Αιώνες αργότερα, ο Χριστός Ιησούς επανέλαβε εκείνη την ίδια εντολή: «Πρέπει να αγαπάς τον Ιεχωβά τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλη σου τη διάνοια». (Ματθαίος 22:37) Ο απόστολος Παύλος αναφέρθηκε έμμεσα σε αυτή την ίδια απαίτηση όταν είπε στους Εφεσίους να κάνουν «το θέλημα του Θεού ολόψυχα», και όταν παρότρυνε τους Κολοσσαείς: «Οτιδήποτε κάνετε, να εργάζεστε σε αυτό ολόψυχα όπως για τον Ιεχωβά, και όχι για ανθρώπους».—Εφεσίους 6:6· Κολοσσαείς 3:23.

Είναι δύσκολο, όμως, να δώσουμε την καρδιά και την ψυχή μας στην υπηρεσία μας προς τον Θεό αν δεν έχουμε το αίσθημα του επείγοντος βαθιά μέσα μας ή αν η αίσθηση του επείγοντος την οποία είχαμε κάποτε έχει ατονήσει τώρα—ίσως έχει χαθεί εντελώς. Σήμερα, ζούμε σε έναν επείγοντα καιρό ο οποίος δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη περίοδο της ιστορίας του ανθρώπου.

Συγκεκριμένες Επείγουσες Περίοδοι

Στους προχριστιανικούς καιρούς υπήρξαν αρκετές επείγουσες περίοδοι. Οι ημέρες του Νώε και η περίοδος που οδήγησε στην καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων οπωσδήποτε ήταν πραγματικά επείγοντες καιροί. (2 Πέτρου 2:5, 6· Ιούδα 7) Τα προκατακλυσμιαία χρόνια αναμφίβολα ήταν γεμάτα με επείγουσα δραστηριότητα. Παρότι ο Νώε και η οικογένειά του δεν γνώριζαν ακριβώς πότε θα άρχιζε ο Κατακλυσμός, ο ‘θεοσεβής φόβος’ τους θα διασφάλιζε το ότι δεν θα χρονοτριβούσαν.—Εβραίους 11:7.

Παρόμοια, πριν από την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων, οι άγγελοι «εβίαζον . . . τον Λωτ» και του έλεγαν: «Διάσωσον την ζωήν σου»! (Γένεσις 19:15, 17) Ναι, και σε εκείνη την περίπτωση επίσης, η αίσθηση του επείγοντος έσωσε δίκαιες ζωές. Αιώνες αργότερα, οι Ιουδαίοι αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα έλαβαν την προτροπή: «Σύρθητε, σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον· εξέλθετε εκ μέσου αυτής». (Ησαΐας 52:11) Το 537 Π.Κ.Χ., περίπου 200.000 εξόριστοι έσπευσαν να βγουν από τη Βαβυλώνα υπακούοντας σε εκείνη την επείγουσα προφητική εντολή.

Η αίσθηση του επείγοντος σε καθεμιά από αυτές τις καταστάσεις κατέληξε σε ολόψυχη υπηρεσία από μέρους εκείνων που είχαν και διατηρούσαν ζωντανή την πεποίθηση ότι ζούσαν σε επείγοντες καιρούς.

Αίσθηση του Επείγοντος στους Χριστιανικούς Καιρούς

Αναφορές στην αίσθηση του επείγοντος γίνονται επίσης επανειλημμένα από την αρχή ως το τέλος των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. «Να κοιτάζετε συνεχώς», «να μένετε άγρυπνοι», «να είστε σε εγρήγορση», «να αποδειχτείτε . . . έτοιμοι»—όλες αυτές είναι εκφράσεις τις οποίες χρησιμοποίησε ο Χριστός Ιησούς για να ενσταλάξει την κατάλληλη αίσθηση του επείγοντος στους ακολούθους του. (Ματθαίος 24:42-44· Μάρκος 13:32-37) Επιπλέον, οι παραβολές του σχετικά με τις δέκα παρθένες, τον πονηρό δούλο, τα τάλαντα και το χωρισμό των προβάτων από τα κατσίκια, όλες ενθαρρύνουν την προσμονή και γεννούν ένα αίσθημα επείγοντος.—Ματθαίος 25:1, 14, 15, 32, 33.

Ο Ιησούς δεν μίλησε απλώς για την αίσθηση του επείγοντος αλλά επίσης υποστήριξε την πρακτικότητα των λόγων του εργαζόμενος με αυτή την αίσθηση. Σε κάποια περίπτωση είπε στα πλήθη όταν προσπάθησαν να τον εμποδίσουν να φύγει: «Και σε άλλες πόλεις πρέπει να διακηρύξω τα καλά νέα της βασιλείας του Θεού, επειδή για αυτό στάλθηκα». (Λουκάς 4:42, 43) Ακόμη, ενθάρρυνε τους μαθητές του να παρακαλέσουν τον Κύριο του θερισμού να στείλει περισσότερους εργάτες στο θερισμό Του επειδή «ο θερισμός είναι πολύς, αλλά οι εργάτες είναι λίγοι». (Ματθαίος 9:37, 38) Μια τέτοια αίτηση που υποβάλλεται με προσευχή στον Θεό εκφράζει πράγματι το πνεύμα του επείγοντος.

Μήπως Ήταν Άτοπη Αυτή η Αίσθηση του Επείγοντος;

Μερικοί μπορεί να εγείρουν το λογικό ερώτημα: Γιατί ήταν αναγκαία η αίσθηση του επείγοντος εκείνη την εποχή αν η προειπωμένη «μεγάλη θλίψη» απείχε αιώνες ολόκληρους;—Ματθαίος 24:21.

Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι αυτό δεν ήταν απλώς ένα τέχνασμα το οποίο χρησιμοποίησε ο Ιησούς για να κρατήσει τους ακολούθους του απασχολημένους στο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας. Όχι, η αγάπη του Χριστού για τους μαθητές του, καθώς και η τέλεια κατανόηση που είχε για την άποψη του Ιεχωβά σχετικά με το χρόνο, ήταν εκείνο που αποτέλεσε τη βάση των συμβουλών του αναφορικά με την αίσθηση του επείγοντος. Ναι, ο Χριστός Ιησούς γνώριζε ότι το πνεύμα του επείγοντος χρειαζόταν για να επιτελεστεί το θέλημα του Ιεχωβά σύμφωνα με το σκοπό του Θεού. Επιπλέον, γνώριζε ότι και οι ίδιοι οι μαθητές του θα ωφελούνταν πνευματικά αν διατηρούσαν την αίσθηση του επείγοντος μέχρι την επιστροφή του.

Ο Ιησούς Χριστός είχε δείξει σαφώς ότι έπρεπε να επιτελεστεί ένα παγκόσμιο έργο μαρτυρίας και μάλιστα σε περιορισμένο χρόνο. (Ματθαίος 24:14· Μάρκος 13:10) Τα διαδοχικά στάδια αυτής της αποστολής αποκαλύπτονταν μόνο καθώς εκτυλισσόταν το έργο. Αλλά χρειαζόταν η αίσθηση του επείγοντος για να ολοκληρωθεί το κάθε βήμα. Ο Ιησούς έδειξε τη σταδιακή εξέλιξη αυτής της αποστολής όταν είπε: «Θα είστε μάρτυρές μου τόσο στην Ιερουσαλήμ όσο και σε όλη την Ιουδαία και τη Σαμάρεια και ως το πιο απομακρυσμένο μέρος της γης». (Πράξεις 1:8) Και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο εκτυλίσσεται αυτή η αποστολή μέχρι σήμερα. Προέκυψαν μερικές εκπλήξεις για τους υπηρέτες του Θεού στο διάβα του χρόνου, πράγμα που κατέστησε αναγκαίο να γίνονται κατά καιρούς προσαρμογές στην κατανόηση.

Η Χριστιανική αίσθηση του επείγοντος έχει εξυπηρετήσει το σκοπό του Ιεχωβά. Έχει βοηθήσει τους μαθητές του Χριστού να επιτελούν σταδιακά την αποστολή τους σύμφωνα με το αλάνθαστο πρόγραμμα του Ιεχωβά. Έτσι σήμερα, αναπολώντας τα σχεδόν 2.000 χρόνια που πέρασαν, κατανοούμε πληρέστερα εκείνο το θεϊκό πρόγραμμα.

Η Χριστιανική αίσθηση του επείγοντος βοήθησε τους μαθητές να δώσουν πλήρη μαρτυρία στην Ιερουσαλήμ, στην Ιουδαία, στη Σαμάρεια και στους διεσπαρμένους Ιουδαίους πριν από το 36 Κ.Χ., οπότε η ειδική εύνοια προς τον Ισραήλ τερματίστηκε. (Δανιήλ 9:27· Πράξεις 2:46, 47) Παρόμοια, η Χριστιανική αίσθηση του επείγοντος βοήθησε την πρώτη εκκλησία να δώσει σαφή προειδοποίηση σε όλους τους Ιουδαίους ότι το σύστημά τους επρόκειτο σύντομα να φτάσει στο τέλος του. (Λουκάς 19:43, 44· Κολοσσαείς 1:5, 6, 23) Αφότου δε αυτό τερματίστηκε απρόσμενα το 70 Κ.Χ., η αίσθηση του επείγοντος βοήθησε τους μάρτυρες του Χριστού στη διάρκεια του πρώτου αιώνα να διακηρύξουν την ουράνια ελπίδα σε πολλά άτομα προτού η προειπωμένη αποστασία απλώσει το νοσηρό της πέπλο. (2 Θεσσαλονικείς 2:3· 2 Τιμόθεο 4:2) Κατόπιν, σε όλη τη διάρκεια των Σκοτεινών Αιώνων, οι λίγοι όμοιοι με σιτάρι Χριστιανοί κράτησαν την ελπίδα της Βασιλείας ζωντανή, όπως είχε προείπει ο Χριστός Ιησούς. (Ματθαίος 13:28-30) Τελικά, στον προσδιορισμένο του καιρό, ο Ιεχωβά ήγειρε μια δυναμική, σύγχρονη εκκλησία, η οποία παρακινείται από το επείγον άγγελμα κρίσης του που απευθύνεται σε εκείνους που ζουν σε αυτή την τελευταία γενιά.—Ματθαίος 24:34.

Όπως και ο Δανιήλ της αρχαιότητας, οι πιστοί σύγχρονοι Μάρτυρες του Θεού δεν θα τολμούσαν ποτέ να αμφισβητήσουν τον Ιεχωβά, να τον ρωτήσουν: «Τι έκαμες;» (Δανιήλ 4:35) Είναι πεπεισμένοι ότι ο Ιεχωβά γνωρίζει ακριβώς τι είναι αναγκαίο για να επιτελεστεί το έργο του σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα. Έτσι, αντί να αμφισβητούν τον τρόπο με τον οποίο ο Ιεχωβά διευθετεί τα ζητήματα, είναι ευτυχείς που ο Θεός τούς έχει δώσει την ευκαιρία να εργάζονται μαζί του σε αυτούς τους μνημειώδεις καιρούς.—1 Κορινθίους 3:9.

Μια Επιπλέον Ενθάρρυνση για να Έχουμε Αίσθηση του Επείγοντος

Ένας άλλος λόγος για να έχουμε αίσθηση του επείγοντος είναι το γεγονός ότι αδυνατούμε να ορίσουμε την ακριβή ημέρα και ώρα του αιφνίδιου ξεσπάσματος της μεγάλης θλίψης. Ο Χριστός Ιησούς είπε σαφώς ότι κανείς πάνω στη γη δεν γνωρίζει την προκαθορισμένη ημέρα και ώρα της έναρξης αυτού του κρίσιμου γεγονότος. (Ματθαίος 24:36) Σε κάποια άλλη περίπτωση, είπε στους ανυπόμονους αποστόλους του: «Δεν ανήκει σε εσάς να λάβετε γνώση για τους καιρούς ή τις εποχές που ο Πατέρας έχει θέσει στη δική του δικαιοδοσία». (Πράξεις 1:7) Ναι, η έκβαση είναι σαφής, αλλά απλώς δεν ανήκει σε εμάς να γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες.

Ο απόστολος Παύλος είχε τη σωστή στάση σε σχέση με την αίσθηση του επείγοντος. Ίσως να είχε τα λόγια του Ιησού κατά νου όταν έγραψε τα εξής στους Θεσσαλονικείς σχετικά με την παρουσία του Χριστού: «Τώρα, όσο για τους χρόνους και τους καιρούς, αδελφοί, δεν έχετε ανάγκη να γράφεται τίποτα σε εσάς». (1 Θεσσαλονικείς 5:1) Έγραψε αυτή την επιστολή περίπου 17 χρόνια αφότου ο Ιησούς είχε πει: «Θα είστε μάρτυρές μου . . . ως το πιο απομακρυσμένο μέρος της γης». (Πράξεις 1:8) Εκείνη την εποχή τίποτα περισσότερο δεν θα μπορούσε να γραφτεί επειδή τίποτα περισσότερο δεν είχε αποκαλυφτεί. Ακόμη και έτσι, εκείνοι μπορούσαν να είναι πεπεισμένοι ότι η ημέρα του Ιεχωβά οπωσδήποτε θα ερχόταν «όπως ένας κλέφτης τη νύχτα» ενόσω οι Χριστιανοί θα εξακολουθούσαν να κηρύττουν με την αίσθηση του επείγοντος.—1 Θεσσαλονικείς 5:2.

Θα φαινόταν απίθανο για τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα, έχοντας αυτά τα λόγια υπόψη, να νομίζουν ότι η ημέρα του Ιεχωβά απείχε αιώνες. Πράγματι, γνώριζαν τις παραβολές του Ιησού σχετικά με το βασιλιά που πήγε σε μακρινή χώρα και σχετικά με τον άνθρωπο που ταξίδεψε σε ξένη χώρα. Γνώριζαν, επίσης, ότι οι παραβολές έδειχναν πως ο βασιλιάς θα επέστρεφε «τελικά» και ο ταξιδιώτης θα γύριζε «έπειτα από πολύ καιρό». Αναμφίβολα, όμως, τους προβλημάτιζαν ερωτήματα όπως: Πότε είναι το «τελικά»; Τι σημαίνει δε η φράση «έπειτα από πολύ καιρό»; Δέκα χρόνια; Είκοσι χρόνια; Πενήντα χρόνια; Ή περισσότερο; (Λουκάς 19:12, 15· Ματθαίος 25:14, 19) Τα λόγια του Ιησού θα εξακολουθούσαν να ηχούν στα αφτιά τους: «Και εσείς να είστε συνεχώς έτοιμοι, επειδή κάποια ώρα που δεν τη θεωρείτε πιθανή έρχεται ο Γιος του ανθρώπου».—Λουκάς 12:40.

Η Θετική Επίδραση της Αίσθησης του Επείγοντος

Ναι, η υποκινούμενη από τον Θεό αίσθηση του επείγοντος είχε θαυμαστά ενθαρρυντική επίδραση στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα, βοηθώντας τους να μένουν απασχολημένοι στο σπουδαιότατο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας. Αυτή συνεχίζει να μας ενθαρρύνει σήμερα με πολλούς τρόπους. Μας εμποδίζει να γινόμαστε αυτάρεσκοι ή ‘να αποκάμνουμε από το να πράττουμε το καλό’. (Γαλάτες 6:9, ΝΜ) Μας προστατεύει από υπερβολική ανάμειξη με τον κόσμο και με το δελεαστικό υλισμό του. Κρατάει το νου μας στην «πραγματική ζωή». (1 Τιμόθεο 6:19) Ο Κύριος Ιησούς είπε ότι οι μαθητές του θα ήταν σαν «πρόβατα ανάμεσα σε λύκους», και γνώριζε ότι είναι αναγκαίο να διατηρούμε μια αποφασιστική, σταθερή άποψη προκειμένου να αντιμαχόμαστε τον κόσμο. Ναι, η Χριστιανική μας αίσθηση του επείγοντος μας περιφρουρεί, μας προστατεύει.—Ματθαίος 10:16.

Ο Ιεχωβά Θεός με την απεριόριστη σοφία του παρείχε ανέκαθεν στους υπηρέτες του αρκετές πληροφορίες ώστε να διατηρούν ζωντανή την αίσθησή τους του επείγοντος. Μας διαβεβαιώνει με καλοσύνη ότι βρισκόμαστε στις «τελευταίες ημέρες» αυτού του διεφθαρμένου συστήματος πραγμάτων. (2 Τιμόθεο 3:1) Μας γίνεται διαρκώς η υπενθύμιση ότι πρέπει να λάμπουμε σαν φωτοδότες μέχρις ότου η γενιά στην οποία ζούμε εξαλειφτεί στη μεγάλη θλίψη, που θα αποκορυφωθεί στον Αρμαγεδδώνα.—Φιλιππησίους 2:15· Αποκάλυψη 7:14· 16:14, 16.

Ναι, η θεοσεβής αίσθηση του επείγοντος είναι αναπόσπαστο μέρος της ολόψυχης υπηρεσίας προς τον Ιεχωβά. Αποκρούει και βοηθάει στην ανατροπή των προσπαθειών που καταβάλλει ο Διάβολος για να κάνει τους υπηρέτες του Θεού να ‘κουραστούν και να εξαντληθούν στις ψυχές τους’. (Εβραίους 12:3) Σε όλη την αιωνιότητα, η ολόψυχη αφοσίωση θα κάνει τους υπηρέτες του Ιεχωβά να υπακούν σε αυτόν, αλλά τώρα, σε αυτές τις ημέρες πριν από τον Αρμαγεδδώνα, η βαθιά, γνήσια αίσθηση του επείγοντος αποτελεί ουσιώδες μέρος της ολόψυχης αφοσίωσης.

Είθε ο Ιεχωβά ο Θεός μας να βοηθάει όλους μας να περιφρουρούμε την αίσθησή μας του επείγοντος ενόσω εξακολουθούμε να απηχούμε τα λόγια του αποστόλου Ιωάννη: «Αμήν! Έλα, Κύριε Ιησού».—Αποκάλυψη 22:20.