Χαρούμενοι σε έναν Κόσμο Χωρίς Χαρά
«ΑΝ ΛΑΒΟΥΜΕ υπόψη τα χειρότερα χαρακτηριστικά του, αυτός ήταν ο αιώνας του Σατανά», έλεγε στον πρόλογό του ένα κύριο άρθρο της εφημερίδας Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times) με ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1995. «Σε καμιά προηγούμενη εποχή δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μεγάλη ικανότητα και διάθεση να σκοτώνουν εκατομμύρια άλλους ανθρώπους εξαιτίας της φυλής, της θρησκείας ή της τάξης».
Η 50ή επέτειος της απελευθέρωσης των αθώων θυμάτων που ήταν έγκλειστα στα στρατόπεδα θανάτου των Ναζί έδωσε το έναυσμα για να γραφτούν άρθρα όπως το παραπάνω. Ωστόσο, οι ίδιοι άγριοι σκοτωμοί εξακολουθούν να συμβαίνουν σε μερικά μέρη της Αφρικής και της Ανατολικής Ευρώπης.
Εξοντωτικοί διωγμοί, εθνικές εκκαθαρίσεις, φυλετικές σφαγές—άσχετα με το πώς ονομάζονται—καταλήγουν σε μεγάλο πόνο. Και όμως, μέσα σε όλο αυτό το αιματοκύλισμα, υψώνονται δυνατές χαρούμενες φωνές. Για παράδειγμα, ας ρίξουμε μια ματιά στη Γερμανία της δεκαετίας του 1930.
Ως τον Απρίλιο του 1935, ο Χίτλερ και το ναζιστικό κόμμα του είχαν ήδη αποκλείσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά από όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Επίσης, οι Μάρτυρες συλλαμβάνονταν, φυλακίζονταν και στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εξαιτίας του ότι διακρατούσαν Χριστιανική ουδετερότητα. (Ιωάννης 17:16) Στα τέλη Αυγούστου του 1936, έγιναν μαζικές συλλήψεις Μαρτύρων του Ιεχωβά. Χιλιάδες από αυτούς στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι περισσότεροι παρέμειναν μέχρι το 1945, όσοι από αυτούς επέζησαν. Πώς, όμως, αντιμετώπισαν οι Μάρτυρες την απάνθρωπη μεταχείριση που υπέστησαν στα στρατόπεδα; Όσο και αν φαίνεται εκπληκτικό, μπόρεσαν να παραμείνουν χαρούμενοι παρότι από το περιβάλλον τους έλειπε η χαρά.
«Βράχος Μέσα στη Λάσπη»
Η Βρετανή ιστορικός Κριστίν Κινγκ πήρε συνέντευξη από μια Καθολική που έζησε στα στρατόπεδα. «Αυτή χρησιμοποίησε μια φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ», είπε η Δρ Κινγκ. «Περιέγραψε με πολλές λεπτομέρειες τη φρίκη της ζωής, τις αποκρουστικές συνθήκες στις οποίες έζησε. Είπε δε ότι γνώρισε Μάρτυρες, και ότι αυτοί οι Μάρτυρες ήταν βράχος μέσα στη λάσπη. Κάτι σταθερό μέσα σε όλο εκείνον το βούρκο. Είπε ότι αυτοί ήταν οι μόνοι άνθρωποι που δεν έφτυναν όταν περνούσαν από μπροστά οι φρουροί. Ήταν οι μόνοι άνθρωποι που δεν αντιδρούσαν σε όλα αυτά με μίσος αλλά με αγάπη και ελπίδα, καθώς και με το αίσθημα ότι υπήρχε κάποιος σκοπός».
Τι βοήθησε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να είναι ‘βράχοι μέσα στη λάσπη’; Η αδιάσειστη πίστη στον Ιεχωβά Θεό και στον Γιο του, τον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό, οι προσπάθειες του Χίτλερ απέτυχαν να πνίξουν τη Χριστιανική τους αγάπη και χαρά.
Ακούστε καθώς δύο από εκείνους που επέζησαν από στρατόπεδα θυμούνται τα περασμένα, πέντε δεκαετίες αφότου αντιμετώπισαν με επιτυχία εκείνη τη δοκιμή της πίστης. Λέει η μία από αυτούς: «Ξεχειλίζω από χαρά επειδή ξέρω ότι είχα το μοναδικό προνόμιο να αποδείξω την αγάπη μου και την ευγνωμοσύνη μου στον Ιεχωβά κάτω από τις πιο απάνθρωπες συνθήκες. Κανείς δεν με ανάγκασε να το κάνω αυτό! Απεναντίας, εκείνοι που προσπάθησαν να μας αναγκάσουν ήταν οι εχθροί μας, οι οποίοι προσπάθησαν με απειλές να μας κάνουν να υπακούσουμε στον Χίτλερ και όχι στον Θεό—αλλά μάταια! Δεν είμαι μόνο τώρα ευτυχισμένη, αλλά, επειδή είχα καλή συνείδηση, ήμουν ευτυχισμένη ακόμη και πίσω από τους τοίχους της φυλακής».—Μαρία Χόμπαχ, 94 χρονών.
Ένας άλλος Μάρτυρας αναφέρει: «Θυμάμαι με ευγνωμοσύνη και χαρά τις ημέρες που ήμουν στη φυλακή. Τα χρόνια που πέρασα στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης την εποχή του Χίτλερ ήταν δύσκολα και γεμάτα δοκιμασίες. Αλλά δεν θα ήθελα να είχα χάσει αυτά τα χρόνια, επειδή με δίδαξαν να εμπιστεύομαι πλήρως στον Ιεχωβά».—Γιοχάνες Νόιμπάχερ, 91 χρονών.
‘Πλήρης εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά’—αυτό ήταν το μυστικό της χαράς που ένιωθαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έτσι, είναι χαρούμενοι, παρότι περιβάλλονται από έναν κόσμο χωρίς χαρά. Η χαρά τους ήταν έκδηλη στις Συνελεύσεις Περιφερείας «Χαρούμενοι Υμνητές» που έγιναν τους τελευταίους μήνες. Ας ανασκοπήσουμε σύντομα αυτές τις χαρούμενες συνάξεις.
[Εικόνα στη σελίδα 4]
Μαρία Χόμπαχ