Όταν Πλήττουν Φυσικές Καταστροφές

Άκρα, Γκάνα, 4 Ιουλίου 1995: Οι χειρότερες βροχοπτώσεις των τελευταίων 60 περίπου ετών προκάλεσαν μεγάλες πλημμύρες. Περίπου 200.000 άνθρωποι έχασαν τα πάντα, 500.000 δεν μπορούσαν να μπουν στα σπίτια τους και 22 έχασαν τη ζωή τους.

Σαν Άντζελο, Τέξας, Η.Π.Α., 28 Μαΐου 1995: Ανεμοστρόβιλοι και χαλάζι κατέστρεψαν αυτή την πόλη των 90.000 κατοίκων, προξενώντας ζημιές που υπολογίζονται σε 120 εκατομμύρια δολάρια (περ. 27,5 δισ. δρχ.).

Κόμπε, Ιαπωνία, 17 Ιανουαρίου 1995: Ένας σεισμός που κράτησε μόλις 20 δευτερόλεπτα άφησε χιλιάδες νεκρούς, δεκάδες χιλιάδες τραυματίες και εκατοντάδες χιλιάδες αστέγους.

ΖΟΥΜΕ σε μια εποχή που μπορεί να αποκληθεί εποχή καταστροφών. Κάποια έκθεση των Ηνωμένων Εθνών αποκαλύπτει ότι, σε μια περίοδο 30 ετών, από το 1963 έως το 1992, ο αριθμός των ανθρώπων που σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν ή εκτοπίστηκαν εξαιτίας καταστροφών σημείωνε αύξηση 6 τοις εκατό κατά μέσο όρο κάθε χρόνο. Η ζοφερή κατάσταση έκανε τον Ο.Η.Ε. να ανακηρύξει τη δεκαετία του 1990 ως «τη Διεθνή Δεκαετία για τη Μείωση των Φυσικών Καταστροφών».

Ασφαλώς, μια δύναμη της φύσης—όπως είναι κάποια θύελλα, μια ηφαιστειακή έκρηξη ή ένας σεισμός—δεν φέρνει πάντοτε καταστροφή. Εκατοντάδες τέτοια φαινόμενα συμβαίνουν κάθε χρόνο χωρίς να προξενείται βλάβη σε ανθρώπους. Όταν όμως περιλαμβάνονται μεγάλες απώλειες σε ζωές και σε αποκτήματα, το φαινόμενο δικαιολογημένα αποκαλείται καταστροφή.

Η αύξηση των φυσικών καταστροφών φαίνεται αναπόφευκτη. Το βιβλίο Φυσικές Καταστροφές—Πράξεις του Θεού ή του Ανθρώπου; (Natural Disasters—Acts of God or Acts of Man?) επισημαίνει: «Οι άνθρωποι αλλάζουν το περιβάλλον τους κάνοντάς το πιο επιρρεπές σε ορισμένες καταστροφές και συμπεριφέρονται έτσι ώστε να καθίστανται οι ίδιοι πιο ευπρόσβλητοι σε αυτούς τους κινδύνους». Το βιβλίο παρουσιάζει κάποιο υποθετικό παράδειγμα: «Σε μια παραγκούπολη από σπίτια χτισμένα με βαρείς χωματένιους πλίθους σε κάποια απότομη ρεματιά, ένας ήπιος σεισμός μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει καταστροφή όσον αφορά ανθρώπινους θανάτους και δεινά. Οφείλεται, όμως, η καταστροφή περισσότερο στις δονήσεις ή μήπως στο γεγονός ότι οι άνθρωποι ζουν σε τόσο επικίνδυνα σπίτια χτισμένα σε τόσο επικίνδυνο έδαφος;»

Οι μελετητές της Αγίας Γραφής έχουν άλλον ένα λόγο για τον οποίο δεν εκπλήσσονται από την αύξηση των φυσικών καταστροφών. Πριν από 2.000 χρόνια περίπου, ο Ιησούς Χριστός προείπε ότι ‘η τελική περίοδος του συστήματος πραγμάτων’ θα χαρακτηριζόταν, μεταξύ άλλων, από ‘ελλείψεις τροφίμων και σεισμούς στον έναν τόπο μετά τον άλλον’. (Ματθαίος 24:3, 6-8) Η Αγία Γραφή προείπε επίσης ότι, στη διάρκεια των ‘τελευταίων ημερών’, οι άνθρωποι θα ήταν φίλαυτοι, φιλάργυροι, άστοργοι και χωρίς αγάπη για την αγαθότητα.a (2 Τιμόθεο 3:1-5) Αυτά τα χαρακτηριστικά πολλές φορές κάνουν τον άνθρωπο να υπονομεύει το περιβάλλον του, καθιστώντας τον εαυτό του πιο ευπρόσβλητο στις δυνάμεις της φύσης. Οι ανθρωποποίητες καταστροφές είναι και αυτές ένα παράγωγο της άστοργης κοινωνίας στην οποία είναι αναγκασμένοι να ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι.

Καθώς ο πληθυσμός του πλανήτη μας αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, καθώς η ανθρώπινη συμπεριφορά εκθέτει τους ανθρώπους σε μεγαλύτερους κινδύνους και καθώς οι πόροι της γης υφίστανται ολοένα και πιο κακή διαχείριση, οι καταστροφές θα εξακολουθήσουν να πλήττουν τον άνθρωπο. Η παροχή βοήθειας παρουσιάζει προκλήσεις, όπως θα δείξει το άρθρο που ακολουθεί.

[Υποσημείωση]

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 3]

Top: Information Services Department, Ghana· right: San Angelo Standard-Times

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 2]

COVER: Maxie Roberts/Courtesy of THE STATE