Με Στηρίζει η Εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΑΖΕΝΟΡ ΝΤΑ ΠΑΪΣΑΟΥ

Ο μονάκριβος γιος μας, ο Πάουλου, πέθανε από βρογχίτιδα όταν ήταν μόλις 11 μηνών. Έπειτα από τρεις μήνες, στις 15 Αυγούστου 1945, η πολυαγαπημένη μου σύζυγος πέθανε από πνευμονία. Ήμουν 28 χρονών, και αυτά τα χτυπήματα με έκαναν να νιώθω θλιμμένος και συντετριμμένος. Ωστόσο, η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και στις υποσχέσεις του με στήριξε. Επιτρέψτε μου να σας αφηγηθώ πώς έφτασα στο σημείο να έχω αυτή την εμπιστοσύνη.

ΑΠΟ τότε που γεννήθηκα, στο Σαλβαντόρ της πολιτείας Μπάια στη Βραζιλία, στις 5 Ιανουαρίου 1917, η μητέρα με δίδαξε να λατρεύω τους «αγίους» της Καθολικής Εκκλησίας. Μάλιστα ξυπνούσε εμένα και τα αδέλφια μου νωρίς το πρωί για να προσευχηθούμε μαζί. Εντούτοις, οι γονείς μου παρακολουθούσαν επίσης καντομπλέ, δηλαδή τελετές βουντού αφρικανικής και βραζιλιάνικης προέλευσης. Σεβόμουν αυτές τις πεποιθήσεις, αλλά δεν εμπιστευόμουν καθόλου τους λεγόμενους αγίους του Καθολικισμού ή το καντομπλέ. Αυτό που με απογοήτευε ιδιαίτερα ήταν η φυλετική προκατάληψη η οποία υπήρχε σε αυτές τις θρησκείες.

Έπειτα από καιρό, τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια μου έφυγαν από το σπίτι για να βρουν εργασία. Αργότερα, ο πατέρας μου εγκατέλειψε την οικογένεια. Έτσι, σε ηλικία εννιά χρονών, αναγκάστηκα να βρω εργασία για να βοηθήσω τη μητέρα μου και τη μικρότερη αδελφή μου. Περίπου 16 χρόνια αργότερα, οι συζητήσεις που είχα με ένα συνάδελφό μου στο εργοστάσιο αποδείχτηκαν σημείο στροφής στη ζωή μου.

Αναπτύσσω Εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά

Συνάντησα τον Φερνάντου Τέλεζ το 1942. Ο Φερνάντου έλεγε συχνά ότι η λατρεία των «αγίων» είναι εσφαλμένη. (1 Κορινθίους 10:14· 1 Ιωάννη 5:21) Στην αρχή δεν του έδινα προσοχή. Αλλά η ειλικρίνειά του και το ενδιαφέρον του για τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το χρώμα τους, με έλκυσαν, και άρχισα να θαυμάζω τις Βιβλικές γνώσεις του, ιδιαίτερα μάλιστα αυτά που έλεγε για τη Βασιλεία του Θεού και για μια παραδεισένια γη. (Ησαΐας 9:6, 7· Δανιήλ 2:44· Αποκάλυψη 21:3, 4) Διακρίνοντας το ενδιαφέρον μου, μου έδωσε μια Αγία Γραφή και μερικά Γραφικά έντυπα.

Έπειτα από λίγες εβδομάδες, δέχτηκα την πρόσκληση να παρευρεθώ σε μια εκκλησιαστική μελέτη της Αγίας Γραφής. Ο όμιλος μελετούσε το βιβλίο Θρησκεία, ένα έντυπο της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Απόλαυσα τη μελέτη και άρχισα να παρακολουθώ όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτό που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα ήταν η απουσία προκατάληψης καθώς και ο τρόπος με τον οποίο με δέχτηκαν αμέσως. Εκείνον περίπου τον καιρό άρχισα να βγαίνω ραντεβού με τη Λινταούρα. Όταν της μίλησα για τα όσα μάθαινα, άρχισε και αυτή να παρακολουθεί συναθροίσεις μαζί μου.

Κάτι άλλο που με εντυπωσίαζε στις συναθροίσεις ήταν ότι δινόταν έμφαση στο έργο κηρύγματος. (Ματθαίος 24:14· Πράξεις 20:20) Με την ενθάρρυνση των σκαπανέων, όπως αποκαλούνται οι ολοχρόνιοι διάκονοι, άρχισα να μιλώ ανεπίσημα σε άλλους στο τρένο καθώς πηγαινοερχόμουν στην εργασία μου. Όταν έβρισκα κάποιον που ενδιαφερόταν, έπαιρνα τη διεύθυνσή του και τον επισκεπτόμουν για να καλλιεργήσω το ενδιαφέρον.

Στο μεταξύ, η εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά και στην οργάνωση που χρησιμοποιεί αυξανόταν συνεχώς. Έτσι, όταν άκουσα μια Γραφική ομιλία με θέμα τη Χριστιανική αφιέρωση, βαφτίστηκα στον Ατλαντικό Ωκεανό στις 19 Απριλίου 1943. Την ίδια μέρα, συμμετείχα πρώτη φορά στην τακτική διακονία από σπίτι σε σπίτι.

Έπειτα από δυο εβδομάδες, στις 5 Μαΐου, η Λινταούρα και εγώ παντρευτήκαμε. Κατόπιν, τον Αύγουστο του 1943, βαφτίστηκε και εκείνη στην πρώτη συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που διεξάχθηκε στην πόλη Σαλβαντόρ. Το Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1973 (στην αγγλική) έλεγε τα εξής σχετικά με εκείνη τη συνέλευση: «Οι ενέργειες του κλήρου κατάφεραν να σταματήσουν τη δημόσια ομιλία στο Σαλβαντόρ, αφού πρώτα όμως δόθηκε . . . εκτενής και θαυμάσια δημοσιότητα». Οι αποδείξεις της καθοδηγίας του Ιεχωβά κάτω από σφοδρό διωγμό ενίσχυσαν την εμπιστοσύνη μου σε Αυτόν.

Όπως ανέφερα στην αρχή, ακριβώς δύο χρόνια μετά το βάφτισμα της Λινταούρα—και τρεις μήνες μετά το θάνατο του γιου μας—η αγαπημένη μου σύζυγος πέθανε. Ήταν μόλις 22 χρονών. Αλλά η εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά με στήριξε στη διάρκεια εκείνων των δύσκολων μηνών.

Οι Πνευματικές Δραστηριότητες με Ενισχύουν

Το 1946, ένα χρόνο μετά την απώλεια της συζύγου μου και του γιου μου, διορίστηκα υπηρέτης Γραφικών μελετών στη μοναδική εκκλησία που υπήρχε τότε στο Σαλβαντόρ. Το ίδιο εκείνο έτος άρχισε να λειτουργεί η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας στις εκκλησίες στη Βραζιλία, και έγινα ο πρώτος οδηγός της σχολής στην πολιτεία Μπάια. Κατόπιν, τον Οκτώβριο του 1946, διεξάχθηκε στην πόλη Σάο Πάολο η Θεοκρατική Συνέλευση «Ευφραινόμενα Έθνη». Ο εργοδότης μου, στον οποίο εργαζόμουν δέκα χρόνια, είπε ότι με χρειαζόταν και με πίεσε να μην πάω. Όταν όμως του εξήγησα πόση σημασία θα είχε για εμένα το να παρευρεθώ στη συνέλευση, μου έδωσε ένα μεγάλο δώρο και μου ευχήθηκε καλό ταξίδι.

Τα μέρη της συνέλευσης που διεξάχθηκε στο Δημοτικό Θέατρο του Σάο Πάολο παρουσιάστηκαν στην πορτογαλική—τη γλώσσα της Βραζιλίας—καθώς και στην αγγλική, γερμανική, ουγγρική, πολωνική και ρωσική. Σε εκείνη τη συνέλευση κυκλοφόρησε στην πορτογαλική το περιοδικό Ξύπνα! Η συνέλευση με συγκίνησε τόσο πολύ—στη δημόσια ομιλία παρευρέθηκαν περίπου 1.700 άτομα—ώστε συμπλήρωσα μια αίτηση για να αρχίσω σκαπανικό από την 1η Νοεμβρίου 1946.

Εκείνον τον καιρό χρησιμοποιούσαμε πολύ το φωνογράφο στο έργο σκαπανέα. Συχνά βάζαμε στους οικοδεσπότες να ακούσουν την ομιλία «Προστασία». Έπειτα λέγαμε: «Για να προστατευτούμε από έναν αόρατο εχθρό, πρέπει να προσκολληθούμε σε έναν επίσης αόρατο φίλο. Ο Ιεχωβά είναι ο μεγαλύτερος φίλος μας και είναι πολύ πιο ισχυρός από τον εχθρό μας, τον Σατανά. Έτσι, πρέπει να προσκολληθούμε στενά στον Ιεχωβά για να προστατευτούμε από αυτόν». Κατόπιν, προσφέραμε το βιβλιάριο Προστασία, το οποίο παρείχε περισσότερες πληροφορίες.

Ήμουν σκαπανέας λιγότερο από ένα χρόνο όταν προσκλήθηκα να υπηρετήσω ως ειδικός σκαπανέας στην Εκκλησία Καριόκα στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Εκεί μερικές φορές δεχτήκαμε ισχυρή εναντίωση. Μάλιστα μια φορά κάποιος οικοδεσπότης επιτέθηκε στο συνεργάτη μου, τον Ιβάν Μπρένερ. Οι γείτονες φώναξαν την αστυνομία, και οδηγηθήκαμε όλοι στο τμήμα.

Στη διάρκεια της ανάκρισης, ο θυμωμένος οικοδεσπότης μάς κατηγόρησε για διατάραξη της ειρήνης. Ο διοικητής του τμήματος τον διέταξε να σωπάσει. Κατόπιν στράφηκε σε εμάς και με ήπιο τόνο είπε ότι μπορούσαμε να φύγουμε. Κράτησε τον εναντιούμενο και υπέβαλε μήνυση εναντίον του με την κατηγορία της επίθεσης. Τέτοιες καταστάσεις στήριξαν την εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά.

Διευρύνω την Ολοχρόνια Διακονία Μου

Την 1η Ιουλίου 1949, ενθουσιάστηκα όταν προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο Μπέθελ, όπως ονομάζονται οι κύριες εγκαταστάσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στις διάφορες χώρες. Το Μπέθελ στη Βραζιλία βρισκόταν τότε στην οδό Λισίνιο Καρντόσου 330 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Εκείνον τον καιρό, υπήρχαν συνολικά μόνο 17 μέλη στην οικογένεια Μπέθελ. Κάποιο διάστημα πήγαινα στην τοπική Εκκλησία Ενζένιο ντε Ντέντρου, αλλά αργότερα διορίστηκα προεδρεύων επίσκοπος στη μοναδική εκκλησία που υπήρχε στο Μπέλφορ Ρόσου, μια πόλη η οποία απείχε λίγα μόνο χιλιόμετρα από το Ρίο ντε Τζανέιρο.

Τα σαββατοκύριακα ήταν πολύ γεμάτα. Τα Σάββατα πήγαινα με το τρένο στο Μπέλφορ Ρόσου, έβγαινα στη διακονία αγρού το απόγευμα και κατόπιν, το βράδυ, πήγαινα στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και στη Συνάθροιση Υπηρεσίας. Διανυκτέρευα στους αδελφούς και το επόμενο πρωινό συμμετείχα στη διακονία αγρού. Το απόγευμα παρακολουθούσα τη δημόσια Γραφική ομιλία και τη Μελέτη Σκοπιάς και επέστρεφα στο Μπέθελ γύρω στις εννιάμισι το βράδυ. Σήμερα υπάρχουν 18 εκκλησίες στο Μπέλφορ Ρόσου.

Το 1954, έπειτα από τριάμισι χρόνια σε αυτόν το ρυθμό, διορίστηκα πάλι στο Ρίο ντε Τζανέιρο ως προεδρεύων επίσκοπος στην Εκκλησία Σάο Κριστάβαου. Τα επόμενα δέκα χρόνια, υπηρέτησα σε εκείνη την εκκλησία.

Οι Διορισμοί μου στο Μπέθελ

Ο πρώτος μου διορισμός στο Μπέθελ ήταν να χτίσω ένα γκαράζ για το μοναδικό αυτοκίνητο της Εταιρίας, ένα φορτηγάκι μάρκας Ντοτζ, μοντέλο του 1949, που το ονομάζαμε Σοκολάτα επειδή είχε καφέ χρώμα. Όταν ολοκληρώθηκε το γκαράζ, διορίστηκα στην κουζίνα όπου έμεινα τρία χρόνια. Κατόπιν, μεταφέρθηκα στα μικρά πιεστήρια, όπου υπηρετώ επί 40 και πλέον χρόνια τώρα.

Μεγάλο μέρος του εκτυπωτικού εξοπλισμού μας ήταν μεταχειρισμένο. Για παράδειγμα, επί πολλά χρόνια είχαμε ένα παλιό επίπεδο πιεστήριο που το φωνάζαμε χαϊδευτικά Σάρρα, το όνομα της γυναίκας του Αβραάμ. Είχε χρησιμοποιηθεί πολλά χρόνια στο εργοστάσιο των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Έπειτα, στη δεκαετία του 1950, το έστειλαν στη Βραζιλία. Εδώ, σαν τη γυναίκα του Αβραάμ, παρά τη μεγάλη του ηλικία παρήγαγε καρπό—τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα!

Ποτέ δεν έπαψα να νιώθω κατάπληκτος με την αύξηση του αριθμού των εντύπων που παράγει το τυπογραφείο της Βραζιλίας. Το 1953 τυπώσαμε συνολικά 324.400 περιοδικά, αλλά τώρα παράγουμε κάθε μήνα πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα!

Οι Εγκαταστάσεις του Μπέθελ

Είναι συναρπαστικό να παρατηρεί κανείς στο πέρασμα των ετών την επέκταση των εγκαταστάσεων του Μπέθελ στη Βραζιλία. Το 1952 χτίσαμε ένα διώροφο εργοστάσιο πίσω από τον οίκο μας στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Κατόπιν, το 1968, το Μπέθελ μεταφέρθηκε σε ένα καινούριο κτίριο στην πόλη Σάο Πάολο. Όταν μετακομίσαμε, όλα ήταν άνετα και ευρύχωρα για την οικογένεια Μπέθελ η οποία είχε 42 μέλη. Πιστεύαμε ειλικρινά ότι αυτό το κτίριο θα εξυπηρετούσε όλη τη μελλοντική μας αύξηση. Εντούτοις, το 1971 χτίστηκαν δύο πενταώροφες προσθήκες, και αγοράσαμε ένα γειτονικό εργοστάσιο, το οποίο ανακαινίσαμε και συνδέσαμε με αυτό το συγκρότημα. Μέσα σε λίγα χρόνια, όμως, η συνεχής αύξηση των διαγγελέων της Βασιλείας—ξεπεράσαμε τους 100.000 το 1975—δημιούργησε την ανάγκη για περισσότερο χώρο.

Έτσι, οικοδομήθηκε ένα καινούριο συγκρότημα κτιρίων, σε μια περιοχή περίπου 140 χιλιόμετρα έξω από το Σάο Πάολο, κοντά στην κωμόπολη Σεζάριο Λάνζε. Το 1980 η οικογένειά μας Μπέθελ, η οποία είχε 170 μέλη, μεταφέρθηκε σε αυτές τις καινούριες εγκαταστάσεις. Από τότε το έργο της Βασιλείας έχει αυξηθεί θεαματικά. Τώρα έχουμε πάνω από 410.000 άτομα τα οποία συμμετέχουν τακτικά στο έργο κηρύγματος στη Βραζιλία! Προκειμένου να φροντίζουμε για τις πνευματικές ανάγκες όλων αυτών των διαγγελέων της Βασιλείας, χρειάστηκε να συνεχίσουμε να χτίζουμε και νέα εργοστάσια για την εκτύπωση Γραφικών εντύπων καθώς και καινούριες κατοικίες για τη διαμονή των εθελοντών που υπηρετούν στο Μπέθελ. Τώρα, η οικογένεια Μπέθελ έχει περίπου 1.100 μέλη!

Ανεκτίμητα Προνόμια

Θεωρώ την υπηρεσία Μπέθελ πολύτιμο προνόμιο. Γι’ αυτό, αν και τα παλιότερα χρόνια σκεφτόμουν να ξαναπαντρευτώ, προτίμησα να συγκεντρωθώ πλήρως στα προνόμιά μου στο Μπέθελ και στο έργο κηρύγματος. Εδώ είχα τη χαρά να υπηρετήσω μαζί με αναρίθμητα νεαρά άτομα στο τυπογραφείο καθώς και να τα εκπαιδεύσω στο διορισμό τους. Προσπαθώ να τους συμπεριφέρομαι σαν να ήταν γιοι μου. Ο ζήλος και η ανιδιοτέλειά τους είναι για εμένα πηγή μεγάλης ενθάρρυνσης.

Ένα άλλο προνόμιο είναι ότι, στο πέρασμα των ετών, έχω απολαύσει τη συντροφιά πολλών θαυμάσιων συγκατοίκων. Είναι αλήθεια ότι οι διαφορές στην προσωπικότητα μερικές φορές δημιουργούν δυσκολίες. Ωστόσο, έμαθα να μην περιμένω τελειότητα από τους άλλους. Προσπαθώ να μη δημιουργώ ζητήματα και να μην παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά. Το να γελάω με τα δικά μου λάθη με έχει βοηθήσει να ανέχομαι τα λάθη των άλλων.

Ένα άλλο πολύτιμο προνόμιο που απόλαυσα ήταν το ότι μπόρεσα να παρακολουθήσω μεγάλες διεθνείς συνελεύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η μία από αυτές ήταν η Συνέλευση «Αιώνιον Ευαγγέλιον», η οποία διεξάχθηκε στο Στάδιο Γιάνκι της Νέας Υόρκης το 1963, και η άλλη ήταν η Διεθνής Συνέλευση «Επί Γης Ειρήνη» που διεξάχθηκε στο ίδιο μέρος το 1969. Στη διάρκεια της παραμονής μου εκεί, είχα τη χαρά να επισκεφτώ τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που βρίσκονται εκεί κοντά, στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης!

Επίσης, επί δέκα χρόνια είχα το προνόμιο—εκ περιτροπής, μαζί με άλλους—να είμαι επικεφαλής στην πρωινή λατρεία της οικογένειας Μπέθελ. Εντούτοις, το πιο μεγαλειώδες προνόμιο, εκείνο που μου δίνει μεγάλη χαρά και ενθάρρυνση, είναι το ότι μεταδίδω το άγγελμα της Βασιλείας σε ειλικρινείς ανθρώπους, όπως έκανε και ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός.

Τα πρόσφατα χρόνια, αντιμετωπίζω τη δυσκολία να ζω με τη νόσο του Πάρκινσον. Η στοργική φροντίδα την οποία μου παρέχουν οι αδελφοί και οι αδελφές που υπηρετούν στο ιατρείο του Μπέθελ είναι για εμένα πηγή συνεχούς βοήθειας και παρηγοριάς. Με πλήρη εμπιστοσύνη, προσεύχομαι να μου δίνει ο Ιεχωβά τη δύναμη να συνεχίζω να κάνω το καλύτερο που μπορώ υπέρ της αληθινής του λατρείας.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Το τμήμα της Βραζιλίας, όπου ζω τώρα

[Εικόνες στη σελίδα 23]

Μαζί με τη σύζυγό μου, η οποία πέθανε το 1945