Το Πρώτιστο Μέλημά μου Είναι να Ευαρεστώ τον Ιεχωβά
ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΝΕΡΟΣ
Η πόρτα του κελιού μου άνοιξε απότομα, και ένας αξιωματικός φώναξε: «Ποιος είναι ο Νέρος;» Όταν είπα ότι είμαι εγώ, διέταξε: «Σήκω. Πάμε να σε εκτελέσουμε». Αυτό συνέβη σε ένα στρατόπεδο στην Κόρινθο το 1952. Γιατί βρέθηκε η ζωή μου σε τέτοιο οριακό σημείο; Προτού σας εξηγήσω, θα ήθελα να σας πω λίγα πράγματα για το παρελθόν μου.
ΠΕΡΙΠΟΥ το έτος 1925, ο πατέρας μου ήρθε σε επαφή με τους Σπουδαστές της Γραφής (όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά). Σύντομα έγινε ένας από αυτούς και μετέδωσε τις πεποιθήσεις του στα οχτώ αδέλφια του που δέχτηκαν όλα τη Βιβλική αλήθεια. Το ίδιο συνέβη και με τους γονείς του. Κατόπιν παντρεύτηκε, και εγώ γεννήθηκα το 1929 στο Αγρίνιο.
Τι τρομερά χρόνια ήταν εκείνα για την Ελλάδα! Κατ’ αρχάς, ήταν η σκληρή δικτατορία του στρατηγού Μεταξά. Κατόπιν, το 1939, ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και λίγο αργότερα η χώρα καταλήφθηκε από τους Ναζί. Οι αρρώστιες και η πείνα θέριζαν. Οι άνθρωποι κουβαλούσαν τα πρησμένα σώματα των νεκρών σε καροτσάκια. Η κακία που υπήρχε στον κόσμο ήταν ολοφάνερη, και μαζί με αυτήν ήταν ολοφάνερη η ανάγκη για τη Βασιλεία του Θεού.
Μια Ζωή Αφιερωμένης Υπηρεσίας
Στις 20 Αυγούστου 1942, καθώς μερικοί αδελφοί συγκεντρωθήκαμε για κάποια συνάθροιση έξω από τη Θεσσαλονίκη, ο προεδρεύων επίσκοπός μας έδειξε τα βρετανικά αεροπλάνα που βομβάρδιζαν την πόλη και τόνισε πώς προστατευτήκαμε υπακούοντας στην προτροπή “να μην παύουμε να συναθροιζόμαστε”. (Εβραίους 10:25) Εκείνη η συνάθροισή μας έγινε δίπλα στην ακρογιαλιά, και εγώ ήμουν ένας από αυτούς που παρουσιάστηκαν για βάφτισμα. Όταν βγήκαμε από το νερό, σταθήκαμε στη σειρά και οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας έψαλαν έναν ύμνο με τον οποίο μας επαίνεσαν για την απόφαση που είχαμε πάρει. Τι αξέχαστη μέρα ήταν εκείνη!
Λίγο αργότερα, ενώ επισκεπτόμουν ανθρώπους στην από σπίτι σε σπίτι διακονία μας μαζί με κάποιον άλλο νεαρό, μας συνέλαβαν αστυνομικοί και μας οδήγησαν στο τμήμα. Για να τονίσουν το γεγονός ότι μας θεωρούσαν κομμουνιστές και ότι το έργο μας κηρύγματος ήταν απαγορευμένο, μας έδειραν και μας είπαν: «Ιεχωβά ίσον Στάλιν βρε!»
Εκείνον τον καιρό ο εμφύλιος πόλεμος μαινόταν στην Ελλάδα, και επικρατούσαν ισχυρά αντικομμουνιστικά αισθήματα. Την άλλη μέρα μας πέρασαν δεμένους με χειροπέδες μπροστά από τα σπίτια μας σαν να ήμασταν εγκληματίες. Αλλά αυτές δεν ήταν οι μόνες δοκιμασίες που αντιμετώπισα.
Δοκιμασίες της Πίστης στο Σχολείο
Στις αρχές του 1944 πήγαινα ακόμη σχολείο, και οι Ναζί εξακολουθούσαν να έχουν υπό την κατοχή τους τη Θεσσαλονίκη. Μια μέρα στο σχολείο, ένας παπάς, ο καθηγητής μας των θρησκευτικών, με σήκωσε για να πω το μάθημα. «Δεν είναι Ορθόδοξος», είπαν τα άλλα παιδιά.
«Τι είναι;» ρώτησε ο καθηγητής.
«Είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά», απάντησα εγώ.
«Λύκος μέσα στα πρόβατα», φώναξε εκείνος καθώς με άρπαξε και με χαστούκισε.
“Πώς γίνεται”, σκεφτόμουν, “να είμαι λύκος και να τρώω ξύλο από ένα πρόβατο;”
Λίγες μέρες αργότερα, καθόμασταν μπροστά στα στρωμένα τραπέζια, περίπου 350 παιδιά, για να φάμε το μεσημεριανό φαγητό. Ο επιστάτης είπε: «Ο Νέρος να κάνει προσευχή». Είπα το λεγόμενο “Πάτερ Ημών”, την προσευχή που δίδαξε ο Ιησούς στους ακολούθους του και η οποία καταγράφεται στα εδάφια Ματθαίος 6:9-13. Αυτό δεν άρεσε στον επιστάτη, και γι’ αυτό με ρώτησε θυμωμένος από τη θέση που καθόταν στο τραπέζι: «Γιατί είπες έτσι την προσευχή;»
«Επειδή είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά», είπα εγώ. Τότε και αυτός επίσης με άρπαξε και με χαστούκισε. Αργότερα την ίδια μέρα, με φώναξε ένας καθηγητής στο γραφείο του και μου είπε: «Μπράβο, Νέρο, κράτα αυτό που πιστεύεις και μην υποχωρήσεις». Εκείνη τη νύχτα, ο πατέρας μου με ενθάρρυνε με τα εξής λόγια του αποστόλου Παύλου: «Όλοι όσοι θέλουν να ζουν με θεοσεβή αφοσίωση σε σχέση με τον Χριστό Ιησού θα υποστούν διωγμό».—2 Τιμόθεο 3:12.
Όταν τελείωσα το γυμνάσιο, έπρεπε να διαλέξω τι σταδιοδρομία θα ακολουθούσα. Εξαιτίας της εμφύλιας διαμάχης που υπήρχε στην Ελλάδα, έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσω το ζήτημα της Χριστιανικής ουδετερότητας. (Ησαΐας 2:4· Ματθαίος 26:52) Τελικά, στις αρχές του 1952, καταδικάστηκα σε 20 χρόνια φυλάκιση επειδή αρνήθηκα να πάρω όπλο στη διάρκεια εκείνης της δύσκολης περιόδου στην ιστορία της Ελλάδας.
Η Χριστιανική μου Ουδετερότητα Τίθεται σε Δοκιμασία
Στα στρατόπεδα του Μεσολογγίου και της Κορίνθου όπου βρέθηκα φυλακισμένος, είχα την ευκαιρία να εξηγήσω στους διοικητές ότι η Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή μου δεν μου επέτρεπε να γίνω στρατιώτης και να υποστηρίζω πολιτικούς σκοπούς. «Είμαι στρατιώτης του Χριστού», εξήγησα, αναφέροντας το εδάφιο 2 Τιμόθεο 2:3. Όταν με παρακίνησαν να το ξανασκεφτώ, είπα ότι η απόφασή μου δεν ήταν της στιγμής, αλλά την είχα πάρει κατόπιν σοβαρής σκέψης και λαβαίνοντας υπόψη την αφιέρωση που είχα κάνει στον Θεό για να εκτελώ το θέλημά του.
Ως αποτέλεσμα, με ανάγκασαν να κάνω αγγαρείες, με άφηναν μέρα παρά μέρα νηστικό επί 20 μέρες, και με έβαζαν να κοιμάμαι στο τσιμεντένιο πάτωμα ενός κελιού το οποίο είχε διαστάσεις ένα επί δύο. Και μοιραζόμουν εκείνο το κελί με άλλους δύο Μάρτυρες! Τότε ήταν που με φώναξαν να βγω από το κελί μου, στο στρατόπεδο της Κορίνθου, για να με εκτελέσουν.
Καθώς πηγαίναμε στον τόπο της εκτέλεσης, ο αξιωματικός ρώτησε: «Δεν θα πεις τίποτα;»
«Όχι», απάντησα.
«Δεν θα γράψεις στους δικούς σου;»
«Όχι», απάντησα ξανά. «Ξέρουν ήδη ότι μπορεί να με εκτελέσουν εδώ».
Φτάσαμε στην αυλή, και με διέταξαν να σταθώ στον τοίχο. Κατόπιν, αντί να δώσει ο αξιωματικός στους στρατιώτες την εντολή να πυροβολήσουν, διέταξε: «Πάρτε τον μέσα». Ήταν μια εικονική εκτέλεση, με σκοπό να δοκιμάσουν την αποφασιστικότητά μου.
Αργότερα, με έστειλαν στη Μακρόνησο, όπου δεν επιτρεπόταν να έχω κανένα άλλο έντυπο εκτός από την Αγία Γραφή. Ήμασταν 13 Μάρτυρες σε ένα μικρό σπίτι ξεχωριστά από τους σχεδόν 500 ποινικούς κρατούμενους. Ωστόσο, με κάποιον τρόπο λαβαίναμε κρυφά τα έντυπα. Λόγου χάρη, μια μέρα μου έστειλαν ένα κουτί λουκούμια. Οι ελεγκτές ανυπομονούσαν τόσο πολύ να δοκιμάσουν τα λουκούμια ώστε δεν είδαν το περιοδικό Σκοπιά που ήταν κρυμμένο από κάτω. «Οι στρατιώτες έφαγαν τα λουκούμια, αλλά εμείς “φάγαμε” τη Σκοπιά!» παρατήρησε ένας Μάρτυρας.
Στα χέρια μας βρέθηκε ένα αντίτυπο του βιβλίου Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος;, το οποίο είχε εκδοθεί πρόσφατα στην αγγλική, και κάποιος κρατούμενος που ήταν Μάρτυρας και ήξερε αγγλικά το μετέφρασε. Μελετούσαμε επίσης μαζί τη Σκοπιά, διεξάγοντας κρυφά τις συναθροίσεις μας. Θεωρούσαμε τη φυλακή σχολείο, μια ευκαιρία να ενισχύσουμε την πνευματικότητά μας. Πάνω από όλα, ήμασταν ευτυχισμένοι επειδή γνωρίζαμε ότι η πορεία ακεραιότητας που διακρατούσαμε ευαρεστούσε τον Ιεχωβά.
Η τελευταία φυλακή στην οποία με έκλεισαν ήταν της Τίρυνθας, στην ανατολική Πελοπόννησο. Εκεί πρόσεξα ότι ένας φύλακας παρακολουθούσε προσεκτικά καθώς διεξήγα Γραφική μελέτη με κάποιο συγκρατούμενο. Τι έκπληξη ήταν για εμένα όταν, χρόνια αργότερα, συνάντησα εκείνον το φύλακα στη Θεσσαλονίκη! Είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά. Αργότερα, ένα από τα παιδιά του πήγε στη φυλακή, όχι ως φύλακας αλλά ως κρατούμενος. Είχε φυλακιστεί για τον ίδιο λόγο που είχα φυλακιστεί και εγώ.
Ανανεωμένη Δράση Μετά την Αποφυλάκιση
Τελικά έμεινα στη φυλακή μόνο τρία από τα είκοσι χρόνια στα οποία είχα καταδικαστεί αρχικά. Μετά την αποφυλάκισή μου αποφάσισα να μείνω στην Αθήνα. Ωστόσο, σύντομα αρρώστησα από πλευρίτιδα και αναγκάστηκα να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη. Έμεινα στο κρεβάτι δύο μήνες. Αργότερα συνάντησα μια αξιαγάπητη κοπέλα ονόματι Κούλα, και παντρευτήκαμε το Δεκέμβριο του 1959. Το 1962 άρχισε να υπηρετεί ως σκαπάνισσα, όπως αποκαλούνται οι ολοχρόνιοι διάκονοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έπειτα από τρία χρόνια, μπόρεσα να αρχίσω και εγώ την υπηρεσία σκαπανέα.
Τον Ιανουάριο του 1965 διοριστήκαμε στο έργο περιοχής, δηλαδή να επισκεπτόμαστε εκκλησίες και να τις ενισχύουμε πνευματικά. Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε επίσης το προνόμιο να παρακολουθήσουμε την πρώτη μας μεγάλη συνέλευση περιφερείας στη Βιέννη της Αυστρίας. Ήταν διαφορετική από εκείνες που διεξάγονταν στην Ελλάδα, όπου έπρεπε να συναθροιζόμαστε κρυφά στα δάση εξαιτίας της απαγόρευσης του έργου μας. Στα τέλη του 1965, προσκληθήκαμε να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αθήνα. Λόγω όμως των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπισαν κάποιοι συγγενείς μας, χρειάστηκε να επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη το 1967.
Ενώ φροντίζαμε για τις οικογενειακές μας ευθύνες, εξακολουθούσαμε να είμαστε πολυάσχολοι στο ευαγγελιστικό έργο. Κάποτε, μιλώντας στον ξάδελφό μου τον Κώστα, του περιέγραφα την ομορφιά της οργάνωσης του Θεού και την αγάπη, την ενότητα και την υπακοή στον Θεό που βρίσκει κανείς σε αυτήν. Εκείνος είπε: «Αυτά τα πράγματα θα ήταν πολύ όμορφα αν υπήρχε Θεός». Δέχτηκε την πρόταση που του έκανα να εξετάσει αν υπάρχει Θεός ή όχι. Ανέφερα ότι επρόκειτο να παρακολουθήσουμε μια διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας τον Αύγουστο του 1969. Ρώτησε αν θα μπορούσε να έρθει μαζί μας· μάλιστα ένας φίλος του, ο Αλέκος, ο οποίος επίσης μελετούσε την Αγία Γραφή με εμάς, ήθελε να έρθει και αυτός.
Η συνέλευση της Νυρεμβέργης ήταν ένα μεγαλειώδες θέαμα! Διεξάχθηκε σε ένα τεράστιο στάδιο, σε εκείνο στο οποίο ο Χίτλερ είχε γιορτάσει τις στρατιωτικές νίκες του. Οι παρόντες ξεπέρασαν τους 150.000, και το πνεύμα του Ιεχωβά ήταν έκδηλο σε όλο το πρόγραμμα. Έπειτα από λίγο καιρό βαφτίστηκε και ο Κώστας και ο Αλέκος. Και οι δύο υπηρετούν τώρα ως Χριστιανοί πρεσβύτεροι, και οι οικογένειές τους είναι επίσης Μάρτυρες.
Άρχισα να μελετώ με κάποια ενδιαφερόμενη κυρία. Ο σύζυγός της είπε ότι θα ήθελε να ερευνήσει τις πεποιθήσεις μας, και λίγο αργότερα με ειδοποίησε ότι είχε προσκαλέσει κάποιον κ. Σάκκο, ένα θεολόγο, για να γίνει μια συζήτηση. Ο σύζυγός της ήθελε να κάνει μερικά ερωτήματα και στους δυο μας. Ο κ. Σάκκος ήρθε μαζί με έναν παπά. Ο άντρας τον οποίο επισκεπτόμασταν ξεκίνησε λέγοντας: «Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να μου απαντήσετε κ. Σάκκο σε τρία ερωτήματα».
Κρατώντας τη μετάφραση της Αγίας Γραφής την οποία χρησιμοποιούσαμε στις συζητήσεις μας, ο άντρας ρώτησε: «Ερώτηση πρώτη: Είναι αυτή η Αγία Γραφή γνήσια ή είναι η Γραφή των Μαρτύρων;» Ο κ. Σάκκος απάντησε ότι ήταν εγκεκριμένη μετάφραση, και επίσης περιέγραψε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ως «εραστές της Αγίας Γραφής».
Συνεχίζοντας, ο άντρας ρώτησε: «Ερώτηση δεύτερη: Είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ηθικοί άνθρωποι;» Στην πραγματικότητα, ήθελε να ξέρει με τι είδους ανθρώπους είχε αρχίσει να συναναστρέφεται η σύζυγός του. Ο θεολόγος απάντησε ότι βεβαίως και είναι ηθικοί άνθρωποι.
«Ερώτηση τρίτη», συνέχισε ο άντρας. «Πληρώνονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;» «Όχι», απάντησε ο θεολόγος.
«Εγώ έλαβα απαντήσεις στα ερωτήματά μου και έχω πάρει την απόφασή μου», κατέληξε εκείνος ο άντρας. Από τότε προχώρησε στη Γραφική του μελέτη και σύντομα βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.
Μια Πλούσια, Ανταμειφτική Ζωή
Άρχισα να υπηρετώ και πάλι ως επίσκοπος περιοχής τον Ιανουάριο του 1976. Περίπου έξι χρόνια αργότερα, είχα το προνόμιο να είμαι ανάμεσα σε εκείνους που πρωτοστάτησαν σε μια νέα μορφή κηρύγματος στην Ελλάδα—στο έργο δρόμου. Κατόπιν, τον Οκτώβριο του 1991, η σύζυγός μου και εγώ αρχίσαμε να υπηρετούμε ως ειδικοί σκαπανείς. Λίγους μήνες αργότερα, χρειάστηκε να κάνω εγχείρηση καρδιάς με τετραπλό μπάι-πας, η οποία ευτυχώς ήταν επιτυχής. Τώρα η υγεία μου είναι αρκετά καλή, και είμαι σε θέση να συνεχίζω το ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Υπηρετώ επίσης ως πρεσβύτερος σε μια εκκλησία της Θεσσαλονίκης, καθώς και στην τοπική Επιτροπή Νοσοκομείων βοηθώντας εκείνους που έχουν ιατρικές ανάγκες.
Καθώς ανασκοπώ τη ζωή μου, καταλαβαίνω πόσο ικανοποιητικό υπήρξε το να κάνω αυτό που ευαρεστεί τον ουράνιο Πατέρα μας. Χαίρομαι που δέχτηκα προ πολλού την ένθερμη πρόσκλησή του: «Γίνε σοφός, γιε μου, και κάνε την καρδιά μου να χαίρεται, για να έχω τι να απαντήσω σε εκείνον που με εμπαίζει». (Παροιμίες 27:11) Πράγματι, η καρδιά μου γεμίζει χαρά καθώς βλέπω την παγκόσμια αύξηση του αριθμού των ειλικρινών ανθρώπων που έρχονται στην οργάνωση του Ιεχωβά. Είναι αληθινά προνόμιο να συμβάλλω στην απελευθέρωση ανθρώπων μέσω της Γραφικής αλήθειας, διανοίγοντάς τους έτσι την προοπτική της ατέλειωτης ζωής σε ένα δίκαιο νέο κόσμο!—Ιωάννης 8:32· 2 Πέτρου 3:13.
Προσπαθούμε πάντα να ενθαρρύνουμε τους νεαρούς υπηρέτες του Ιεχωβά να θέσουν στόχο τους την ολοχρόνια διακονία, να δώσουν το χρόνο και τη δύναμή τους σε αυτόν. Πράγματι, το να εμπιστεύεται κάποιος στον Ιεχωβά και να βρίσκει εξαιρετική ευχαρίστηση κάνοντας την καρδιά του να χαίρεται είναι ο πιο ικανοποιητικός τρόπος ζωής!—Παροιμίες 3:5· Εκκλησιαστής 12:1.
[Εικόνες στη σελίδα 21]
(Από αριστερά προς τα δεξιά)
Υπηρεσία στην κουζίνα του Μπέθελ το 1965
Ενώ εκφωνώ κάποια ομιλία το 1970, όταν το κήρυγμά μας ήταν υπό απαγόρευση
Μαζί με τη σύζυγό μου το 1959
[Εικόνα στη σελίδα 23]
Μαζί με τη σύζυγό μου, την Κούλα