Αναζητώντας τον Παράδεισο

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΠΑΣΚΑΛ ΣΤΙΖΙ

Ήταν βαθιά μεσάνυχτα και οι δρόμοι της πόλης Μπεζιέ, στη νότια Γαλλία, είχαν αδειάσει. Ένας φίλος μου και εγώ, έχοντας εντοπίσει το φρεσκοβαμμένο τοίχο κάποιου θρησκευτικού βιβλιοπωλείου, γράψαμε πάνω του με πελώρια μαύρα γράμματα τα λόγια του Γερμανού φιλόσοφου Νίτσε: “Οι θεοί είναι νεκροί. Ζήτω ο Υπεράνθρωπος!” Τι με οδήγησε, όμως, σε όλα αυτά;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στη Γαλλία το 1951 σε μια Καθολική οικογένεια ιταλικής προέλευσης. Όταν ήμουν παιδί, πηγαίναμε για διακοπές στη νότια Ιταλία. Εκεί, σε κάθε χωριό υπήρχε ένα ομοίωμα της Παρθένου Μαρίας. Μαζί με τον παππού μου, περπατούσα πίσω από αυτά τα τεράστια διακοσμημένα αγάλματα στις ατέλειωτες λιτανείες που περνούσαν μέσα από τα βουνά—χωρίς όμως να έχω καθόλου πίστη. Ολοκλήρωσα τη βασική μου εκπαίδευση σε ένα θρησκευτικό σχολείο που το διηύθυναν Ιησουίτες. Ωστόσο, δεν θυμάμαι να άκουσα ποτέ κάτι που να οικοδόμησε μέσα μου πραγματική πίστη στον Θεό.

Όταν εγγράφηκα σε ένα πανεπιστήμιο στο Μονπελιέ για να σπουδάσω ιατρική, άρχισα να κάνω πρώτη φορά σκέψεις για το σκοπό της ζωής. Ο πατέρας μου είχε τραυματιστεί στον πόλεμο και πάντα υπήρχαν γιατροί δίπλα στο κρεβάτι του. Δεν θα ήταν καλύτερα να τερματίσουμε τον πόλεμο παρά να δαπανούμε τόσο χρόνο και να κάνουμε τόσες προσπάθειες για να θεραπεύσουμε τους ανθρώπους από τα δεινά του; Παρ’ όλα αυτά, ο Πόλεμος του Βιετνάμ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Κατά την άποψή μου, ο μόνος λογικός τρόπος για τη θεραπεία του καρκίνου του πνεύμονα, λόγου χάρη, ήταν η εξάλειψη της βασικής αιτίας του—του καπνού. Και τι θα μπορούσε να πει κανείς για τις αρρώστιες που προέρχονταν από την κακή διατροφή στις αναπτυσσόμενες χώρες και από την πολυφαγία στις πλούσιες χώρες; Δεν θα ήταν καλύτερα να απομακρύνουμε τις αιτίες αντί να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τις οδυνηρές συνέπειες; Γιατί υπήρχαν τόσο πολλά παθήματα στη γη; Πίστευα ότι κάποιο φοβερό λάθος πρέπει να υπήρχε σε αυτή την αυτοκαταστροφική κοινωνία, και θεωρούσα υπεύθυνες τις κυβερνήσεις.

Το αγαπημένο μου βιβλίο το είχε γράψει ένας αναρχικός, και από αυτό έπαιρνα τις προτάσεις που έγραφα πάνω στους τοίχους. Σιγά σιγά έγινα και εγώ αναρχικός, χωρίς πίστη και ηθικούς νόμους· δεν ήθελα κανέναν Θεό ή κύριο. Για εμένα, ο Θεός και η θρησκεία αποτελούσαν επινοήσεις των πλουσίων και των ισχυρών προκειμένου να διαφεντεύουν και να εκμεταλλεύονται εμάς τους υπόλοιπους. “Δούλεψε σκληρά για εμάς στη γη, και η ανταμοιβή σου θα είναι μεγάλη στον παράδεισο στον ουρανό”, φαινόταν να λένε. Αλλά η εποχή των θεών είχε παρέλθει. Οι άνθρωποι έπρεπε να το μάθουν. Το γράψιμο στους τοίχους ήταν ένας τρόπος για να τους το πει κανείς.

Ως αποτέλεσμα, οι σπουδές μου μπήκαν στο περιθώριο. Στο μεταξύ, είχα εγγραφεί σε ένα άλλο πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, όπου επικρατούσε κλίμα εξέγερσης, για να σπουδάσω γεωγραφία και οικολογία. Όσο περισσότερο σπούδαζα οικολογία, τόσο μεγαλύτερη απέχθεια ένιωθα βλέποντας τη μόλυνση του όμορφου πλανήτη μας.

Κάθε χρόνο, στις καλοκαιρινές διακοπές, έκανα οτοστόπ καλύπτοντας χιλιάδες χιλιόμετρα σε όλη την Ευρώπη. Καθώς ταξίδευα και μιλούσα με εκατοντάδες οδηγούς, έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια την πονηρία και τη σήψη της ανθρώπινης κοινωνίας. Κάποτε, καθώς αναζητούσα τον παράδεισο, βρέθηκα σε κάποιες υπέροχες ακρογιαλιές στο όμορφο νησί της Κρήτης και διαπίστωσα ότι ήταν γεμάτες πετρέλαιο. Η καρδιά μου πόνεσε. Είχε άραγε απομείνει κάπου στη γη μια γωνιά παραδείσου;

Επιστροφή στη Γη

Στη Γαλλία, οι οικολόγοι υποστήριζαν την επιστροφή στη γη ως λύση για τα δεινά της κοινωνίας. Ήθελα να εργάζομαι χρησιμοποιώντας τα χέρια μου. Έτσι, αγόρασα ένα παλιό πέτρινο σπίτι σε κάποιο μικρό χωριό στους πρόποδες του όρους Σεβέν, στη νότια Γαλλία. Πάνω στην πόρτα έγραψα «Ο Παράδεισος Σήμερα», το σύνθημα των Αμερικανών χίπις. Μια νεαρή Γερμανίδα που ταξίδευε σε εκείνα τα μέρη έγινε η σύντροφός μου. Το να παντρευτούμε ενώπιον του δημάρχου, ενός εκπροσώπου του συστήματος, ήταν αδιανόητο. Και τι θα λεχθεί για την εκκλησία; Ούτε λόγος!

Τον περισσότερο καιρό περπατούσαμε ξυπόλητοι, και εγώ είχα μακριά μαλλιά και αφρόντιστη γενειάδα. Μου άρεσε πολύ να καλλιεργώ φρούτα και λαχανικά. Το καλοκαίρι ο ουρανός ήταν γαλανός και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν. Τα αγριολούλουδα ήταν τόσο ευωδιαστά και τα μεσογειακά φρούτα που καλλιεργούσαμε—σταφύλια και σύκα—ήταν τόσο νόστιμα! Φαινόταν σαν να είχαμε βρει τη γωνίτσα μας στον παράδεισο.

Η Πίστη στον Θεό Αφυπνίζεται

Στο πανεπιστήμιο, είχα σπουδάσει μοριακή βιολογία, εμβρυολογία και ανατομία, και είχα εντυπωσιαστεί βαθιά από την πολυπλοκότητα και την αρμονία όλων αυτών των μηχανισμών. Τώρα που μπορούσα να στοχάζομαι και να παρατηρώ τη δημιουργία από κοντά καθημερινά, η ομορφιά και οι δυνατότητές της με γέμιζαν θαυμασμό. Μέρα με τη μέρα, το βιβλίο της δημιουργίας μού μιλούσε σελίδα σελίδα. Κάποια μέρα, ενώ έκανα ένα μακρύ περίπατο στους λόφους και σκεφτόμουν βαθιά γύρω από τη ζωή, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να υπάρχει ένας Δημιουργός. Αποφάσισα μέσα μου να πιστέψω στον Θεό. Πριν από αυτό, ένιωθα ένα κενό στην καρδιά μου, μια ενοχλητική μοναξιά. Τη μέρα που άρχισα να πιστεύω στον Θεό, είπα μέσα μου: “Πασκάλ, στο εξής ποτέ δεν θα είσαι μόνος”. Ήταν ένα παράξενο αίσθημα.

Λίγο καιρό αργότερα, η σύντροφός μου και εγώ αποκτήσαμε ένα κοριτσάκι—την Αμαντίν. Την πρόσεχα σαν κόρη οφθαλμού. Τώρα που πίστευα στον Θεό, άρχισα να σέβομαι τους λίγους ηθικούς νόμους που γνώριζα. Σταμάτησα να κλέβω και να λέω ψέματα, και σύντομα κατάλαβα ότι αυτό με βοηθούσε να αποφεύγω πολλά προβλήματα με τους γύρω μου. Βέβαια, είχαμε τα προβλήματά μας, και ο παράδεισός μου δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα. Οι τοπικοί οινοπαραγωγοί χρησιμοποιούσαν εντομοκτόνα και ζιζανιοκτόνα τα οποία μόλυναν και τις δικές μου καλλιέργειες. Το ερώτημά μου σχετικά με την αιτία της πονηρίας παρέμενε αναπάντητο. Επιπλέον, αν και είχα διαβάσει πολλά για την οικογενειακή ζωή, αυτό δεν απέτρεπε τις έντονες λογομαχίες μου με τη σύντροφό μου. Είχαμε λίγους φίλους, και αυτοί ήταν ψεύτικοι· μερικοί μάλιστα προσπάθησαν να κάνουν τη σύντροφό μου να με απατήσει. Θα έπρεπε να υπάρχει ένας καλύτερος παράδεισος.

Η Απάντηση στις Προσευχές Μου

Με το δικό μου τρόπο, προσευχόμουν πολύ συχνά στον Θεό να με κατευθύνει στη ζωή. Κάποια Κυριακή πρωί, ήρθε στην πόρτα μας μια φιλική γυναίκα ονόματι Ιρίν Λόπεζ μαζί με το αγοράκι της. Ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Άκουσα με προσοχή όσα είχε να πει και δέχτηκα την πρότασή της για μια ακόμη επίσκεψη. Δύο άντρες ήρθαν να με δουν. Από τη συζήτησή μας, συγκράτησα δύο πράγματα—τον Παράδεισο και τη Βασιλεία του Θεού. Φύλαξα προσεκτικά αυτές τις σκέψεις στην καρδιά μου και, καθώς περνούσαν οι μήνες, κατάλαβα ότι μια μέρα θα έπρεπε να τακτοποιήσω τα πράγματα με τον Θεό αν ήθελα να έχω καθαρή συνείδηση και να βρω πραγματική ευτυχία.

Προκειμένου να εναρμονίσουμε τη ζωή μας με το Λόγο του Θεού, η σύντροφός μου στην αρχή ήταν διατεθειμένη να με παντρευτεί. Κατόπιν αναμείχθηκε σε κακές παρέες με ανθρώπους που χλεύαζαν τον Θεό και τους νόμους του. Όταν επέστρεψα στο σπίτι κάποιο ανοιξιάτικο απόγευμα, με περίμενε μια συγκλονιστική έκπληξη. Το σπίτι μας ήταν άδειο. Η σύντροφός μου είχε φύγει, και μαζί της είχε πάρει την τρίχρονη κόρη μας. Μέρες περίμενα την επιστροφή τους—αλλά μάταια. Αντί να επιρρίψω την ευθύνη στον Θεό, προσευχήθηκα σε αυτόν να με βοηθήσει.

Λίγο καιρό αργότερα, πήρα την Αγία Γραφή, κάθησα κάτω από τη συκιά μου και άρχισα να διαβάζω. Στην πραγματικότητα, «ρουφούσα» αχόρταγα τα λόγια της. Αν και είχα διαβάσει κάθε λογής βιβλία από ψυχαναλυτές και ψυχολόγους, ποτέ δεν είχα συναντήσει τέτοια σοφία. Αυτό το βιβλίο θα πρέπει να ήταν θεόπνευστο. Η διδασκαλία του Ιησού και η κατανόησή του γύρω από την ανθρώπινη φύση με κατέπληξαν. Άντλησα παρηγοριά από τους Ψαλμούς και εντυπωσιάστηκα από την πρακτική σοφία των Παροιμιών. Γρήγορα αντιλήφθηκα πως, μολονότι η μελέτη της δημιουργίας είναι ένας άριστος τρόπος για να πλησιάσει κανείς τον Θεό, μπορεί να αποκαλύψει μόνο «τα κράσπεδα των οδών του».—Ιώβ 26:14.

Οι Μάρτυρες μου είχαν αφήσει επίσης τα βιβλία Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή και Πώς να Κάνετε την Οικογενειακή σας Ζωή Ευτυχισμένη.a Όταν τα διάβασα, άνοιξαν τα μάτια μου. Το βιβλίο Αλήθεια με βοήθησε να καταλάβω γιατί ο άνθρωπος αντιμετώπιζε την πανδημία της μόλυνσης, τους πολέμους, την αυξανόμενη βία καθώς και την απειλή της πυρηνικής εξαφάνισης. Και όπως ακριβώς ο κόκκινος ουρανός που αντίκριζα από τον κήπο μου προανάγγελλε καλό καιρό για την επόμενη μέρα, έτσι και αυτά τα γεγονότα αποδείκνυαν ότι η Βασιλεία του Θεού είναι πολύ κοντά. Όσο για το βιβλίο Οικογενειακή Ζωή, μακάρι να μπορούσα να το δείξω στη σύντροφό μου και να της πω ότι θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι αν θέταμε σε εφαρμογή τις συμβουλές της Αγίας Γραφής. Αλλά αυτό δεν ήταν πια δυνατόν.

Κάνω Πνευματική Πρόοδο

Ήθελα να μάθω περισσότερα, και έτσι ζήτησα από τον Ρομπέρ, ένα Μάρτυρα, να με επισκεφτεί. Προς μεγάλη του έκπληξη του είπα ότι ήθελα να βαφτιστώ, και έτσι ξεκινήσαμε Γραφική μελέτη. Άρχισα αμέσως να μιλάω σε άλλους για τα όσα μάθαινα καθώς και να δίνω έντυπα τα οποία προμηθευόμουν από την Αίθουσα Βασιλείας.

Για να κερδίζω τα προς το ζην, άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα οικοδομικής. Γνωρίζοντας πόσο καλό μπορεί να κάνει ο Λόγος του Θεού σε κάποιο άτομο, εκμεταλλευόμουν κάθε ευκαιρία για ανεπίσημη μαρτυρία σε συμμαθητές και καθηγητές. Κάποιο απόγευμα, συνάντησα τον Σερζ σε ένα διάδρομο. Κρατούσε μερικά περιοδικά στα χέρια του. «Βλέπω ότι σου αρέσει να διαβάζεις», του είπα. «Ναι, αλλά αυτά εδώ είναι ανιαρά». «Θέλεις να διαβάσεις κάτι πραγματικά καλό;» τον ρώτησα. Κάναμε μια θαυμάσια συζήτηση σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού, και κατόπιν δέχτηκε μερικά Βιβλικά έντυπα. Την επόμενη εβδομάδα ήρθε στην Αίθουσα Βασιλείας μαζί μου, και άρχισε Γραφική μελέτη.

Μια μέρα ρώτησα τον Ρομπέρ αν μπορούσα να κηρύττω από σπίτι σε σπίτι. Εκείνος πήγε στην ντουλάπα του και βρήκε ένα κουστούμι για εμένα. Την επόμενη Κυριακή, έκανα τα πρώτα μου βήματα στη διακονία αγρού μαζί του. Τελικά, στις 7 Μαρτίου 1981, συμβόλισα δημόσια την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό με το βάφτισμα.

Βοήθεια Μέσα στις Στενοχώριες

Στο μεταξύ, είχα ανακαλύψει πού έμενε η Αμαντίν με τη μητέρα της στο εξωτερικό. Δυστυχώς, η μητέρα της—εντελώς νόμιμα, σύμφωνα με τους νόμους της χώρας στην οποία ζούσε—μου απαγόρευσε να βλέπω την κόρη μου. Ένιωθα συντριβή. Η μητέρα της Αμαντίν παντρεύτηκε, και η απόγνωσή μου μεγάλωσε ακόμη περισσότερο όταν έλαβα μια επίσημη ειδοποίηση ότι ο σύζυγός της είχε υιοθετήσει την κόρη μου—χωρίς καμία δική μου συγκατάθεση. Δεν είχα πια κανένα δικαίωμα πάνω στο παιδί μου. Παρ’ όλο που έκανα νομικές ενέργειες, δεν κατάφερα να εξασφαλίσω το δικαίωμα να την επισκέπτομαι. Ένιωθα σαν να κουβαλούσα στην πλάτη μου 50 κιλά βάρος—τόσο μεγάλος ήταν ο πόνος μου.

Αλλά ο Λόγος του Ιεχωβά με στήριξε με διάφορους τρόπους. Μια μέρα που ήμουν πολύ στενοχωρημένος, επαναλάμβανα ξανά και ξανά τα λόγια του εδαφίου Παροιμίες 24:10: «Αποθαρρύνθηκες την ημέρα της στενοχώριας; Η δύναμή σου θα είναι λιγοστή». Αυτό το εδάφιο με βοήθησε να μην καταρρεύσω. Σε κάποια άλλη περίπτωση, έπειτα από μια αποτυχημένη προσπάθεια να δω την κόρη μου, βγήκα στη διακονία αγρού και κρατούσα το χερούλι της τσάντας μου όσο πιο σφιχτά μπορούσα. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, μπορούσα να νιώθω πόσο αληθινό είναι το εδάφιο Ψαλμός 126:6, το οποίο λέει: «Εκείνος που εξάπαντος βγαίνει, έστω και κλαίγοντας, βαστάζοντας ένα σακούλι με σπόρο, θα γυρίσει εξάπαντος με χαρούμενη κραυγή, βαστάζοντας τα δεμάτια του». Ένα σπουδαίο μάθημα που διδάχτηκα είναι πως, όταν αντιμετωπίζεις σοβαρές δοκιμασίες, αν έχεις κάνει όλα όσα μπορείς για να τις ξεπεράσεις, θα πρέπει να τις αγνοήσεις και να συνεχίσεις αποφασιστικά στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσεις τη χαρά σου.

Επιδιώκω Κάτι Καλύτερο

Παρατηρώντας τις αλλαγές που είχα κάνει, οι αγαπημένοι μου γονείς προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν να συνεχίσω τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο. Τους ευχαρίστησα, αλλά τώρα είχα έναν άλλο στόχο. Η αλήθεια με είχε ελευθερώσει από τις ανθρώπινες φιλοσοφίες, το μυστικισμό και την αστρολογία. Τώρα είχα αληθινούς φίλους οι οποίοι ποτέ δεν θα σκότωναν ο ένας τον άλλον στον πόλεμο. Και, επιτέλους, είχα βρει την απάντηση στις ερωτήσεις μου όσον αφορά το γιατί υπήρχαν τόσο πολλά παθήματα πάνω στη γη. Υποκινούμενος από ευγνωμοσύνη, ήθελα να υπηρετήσω τον Θεό με όλη μου τη δύναμη. Ο Ιησούς ήταν πλήρως αφοσιωμένος στη διακονία του, και εγώ ήθελα να ακολουθήσω το παράδειγμά του.

Το 1983, έπαψα να ασχολούμαι με τις οικοδομικές μου εργασίες και έγινα ολοχρόνιος διάκονος. Ως απάντηση στις προσευχές μου, βρήκα εργασία μερικής απασχόλησης σε ένα πάρκο και έτσι συντηρούσα τον εαυτό μου. Πόσο χαρούμενος ένιωσα όταν παρακολούθησα τη σχολή σκαπανέων μαζί με τον Σερζ, το νεαρό στον οποίο είχα δώσει μαρτυρία στη σχολή οικοδομικής! Έπειτα από τρία χρόνια στην υπηρεσία τακτικού σκαπανέα, αισθάνθηκα την επιθυμία να κάνω ακόμη περισσότερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Έτσι, το 1986, διορίστηκα ειδικός σκαπανέας στην όμορφη πόλη Προβέν, κοντά στο Παρίσι. Συχνά, όταν επέστρεφα στο σπίτι το βράδυ, προσευχόμουν γονατιστός στον Ιεχωβά ευχαριστώντας τον για την υπέροχη μέρα που είχα περάσει μιλώντας σε άλλους για αυτόν. Στην πραγματικότητα, οι δύο μεγαλύτερες απολαύσεις μου στη ζωή είναι το να μιλάω στον Θεό και να μιλάω για τον Θεό.

Μια άλλη μεγάλη χαρά για εμένα ήταν το βάφτισμα της 68χρονης μητέρας μου η οποία ζούσε στο Σεμπασάν, ένα μικρό χωριό στα νότια της Γαλλίας. Όταν η μητέρα μου άρχισε να διαβάζει την Αγία Γραφή, της έστειλα συνδρομές στη Σκοπιά και στο Ξύπνα! Ήταν σκεπτόμενο άτομο, και πολύ σύντομα κατάλαβε ότι αυτά που διάβαζε είχαν τη σφραγίδα της αλήθειας.

Μπέθελ—Ένας Αξιόλογος Πνευματικός Παράδεισος

Όταν η Εταιρία Σκοπιά αποφάσισε να μειώσει τον αριθμό των ειδικών σκαπανέων, έκανα αίτηση για τη Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης και για το Μπέθελ, το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γαλλία. Ήθελα να αφήσω τον Ιεχωβά να αποφασίσει με ποιον τρόπο μπορούσα να τον υπηρετώ καλύτερα. Λίγους μήνες αργότερα, το Δεκέμβριο του 1989, προσκλήθηκα στο Μπέθελ στη Λουβιέ, στη βορειοδυτική Γαλλία. Αυτό αποδείχτηκε μια θαυμάσια έκβαση, διότι εκείνη η τοποθεσία μού παρείχε τη δυνατότητα να βοηθάω τον αδελφό μου και τη νύφη μου στη φροντίδα των γονέων μου όταν αρρώστησαν βαριά. Δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό αν βρισκόμουν στην ιεραποστολική υπηρεσία χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Η μητέρα μου ήρθε να με επισκεφτεί αρκετές φορές στο Μπέθελ. Μολονότι το να ζει μακριά μου ήταν για αυτήν μια θυσία, συχνά μου έλεγε: «Μείνε στο Μπέθελ, γιε μου. Είμαι ευτυχισμένη που υπηρετείς τον Ιεχωβά με αυτόν τον τρόπο». Δυστυχώς, και οι δύο μου γονείς έχουν πεθάνει. Πόσο αποβλέπω στον καιρό κατά τον οποίο θα τους δω σε μια γη που θα έχει μεταμορφωθεί σε κατά γράμμα παράδεισο!

Πιστεύω πραγματικά ότι, αν υπάρχει κάποιο σπίτι το οποίο αξίζει να περιγράφεται ως «Ο Παράδεισος Σήμερα», αυτό είναι το Μπέθελ—ο «Οίκος του Θεού»—διότι ο πραγματικός παράδεισος είναι, πάνω από όλα, πνευματικός, και στο Μπέθελ κυριαρχεί η πνευματικότητα. Έχουμε την ευκαιρία να καλλιεργούμε τους καρπούς του πνεύματος. (Γαλάτες 5:22, 23) Η πλούσια πνευματική τροφή που λαβαίνουμε κατά την καθημερινή εξέταση του εδαφίου της ημέρας και στην οικογενειακή μελέτη Σκοπιάς με ενισχύει για την υπηρεσία Μπέθελ. Επιπλέον, το γεγονός ότι μπορώ να συναναστρέφομαι με αδελφούς και αδελφές που έχουν πνευματικό φρόνημα και υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά επί δεκαετίες καθιστά το Μπέθελ ένα μοναδικό τόπο για πνευματική ανάπτυξη. Μολονότι έχω αποχωριστεί την κόρη μου εδώ και 17 χρόνια, στο Μπέθελ έχω βρει αναρίθμητους ζηλωτές νέους, τους οποίους θεωρώ παιδιά μου και χαίρομαι με την πνευματική τους πρόοδο. Στη διάρκεια των περασμένων οχτώ ετών, έχω αλλάξει εφτά διαφορετικούς διορισμούς. Αν και αυτές οι αλλαγές δεν είναι πάντα εύκολες, αυτού του είδους η εκπαίδευση είναι μακροπρόθεσμα επωφελής.

Στο παρελθόν, καλλιεργούσα ένα είδος φασολιού το οποίο αποδίδει εκατονταπλάσιο καρπό. Παρόμοια, η πείρα μου με έχει διδάξει πως, όταν σπέρνεις κάτι κακό, θερίζεις εκατό φορές χειρότερα—και όχι μόνο μία συγκομιδή. Η πείρα είναι ένα σχολείο στο οποίο τα μαθήματα κοστίζουν πολύ ακριβά. Θα προτιμούσα να μην είχα σπουδάσει ποτέ σε αυτό το σχολείο αλλά, αντίθετα, να είχα ανατραφεί στις οδούς του Ιεχωβά. Τι προνόμιο είναι αυτό για όσους νέους έχουν ανατραφεί από Χριστιανούς γονείς! Χωρίς αμφιβολία, είναι καλύτερα να σπέρνεις το καλό στην υπηρεσία του Ιεχωβά και να θερίζεις εκατονταπλάσια ειρήνη και ικανοποίηση.—Γαλάτες 6:7, 8.

Όταν ήμουν σκαπανέας, μερικές φορές περνούσα από εκείνο το θρησκευτικό βιβλιοπωλείο στου οποίου τον τοίχο είχαμε γράψει το αναρχικό σύνθημα. Μάλιστα κάποια φορά μπήκα μέσα και μίλησα στον ιδιοκτήτη σχετικά με τον ζωντανό Θεό και το σκοπό του. Ναι, ο Θεός είναι ζωντανός! Και επιπλέον, ο Ιεχωβά, ο μόνος αληθινός Θεός, είναι ένας πιστός Πατέρας που δεν εγκαταλείπει ποτέ τα παιδιά του. (Αποκάλυψη 15:4) Είθε να βρουν και άλλα πλήθη ανθρώπων από όλα τα έθνη τον πνευματικό παράδεισο τώρα—και τον αποκαταστημένο Παράδεισο που θα έρθει—υπηρετώντας και αινώντας τον ζωντανό Θεό, τον Ιεχωβά!

[Υποσημείωση]

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Συγκινημένος από τα θαύματα της δημιουργίας, αποφάσισα μέσα μου να πιστέψω στον Θεό. (Δεξιά) Στην υπηρεσία Μπέθελ σήμερα