Βιογραφία

Ευλογηθήκαμε Πλούσια Επειδή Διατηρήσαμε το Ιεραποστολικό Πνεύμα

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΜ ΚΟΥΚ

Οι πυροβολισμοί διατάραξαν ξαφνικά τη γαλήνη του απογεύματος. Αδέσποτες σφαίρες περνούσαν ανάμεσα στα δέντρα του κήπου μας. Τι συνέβαινε; Προτού περάσει πολλή ώρα, μάθαμε ότι είχε γίνει πραξικόπημα και ότι η Ουγκάντα βρισκόταν τώρα υπό τον έλεγχο του στρατηγού Ίντι Αμίν. Αυτό συνέβη το 1971.

ΓΙΑΤΙ η σύζυγός μου, η Αν, και εγώ φύγαμε από τη σχετική ειρήνη που απολαμβάναμε στην Αγγλία και πήγαμε σε αυτό το εύφλεκτο μέρος της Αφρικής; Νομίζω ότι μου αρέσουν οι περιπέτειες εκ φύσεως, αλλά αυτό που καλλιέργησε μέσα μου το ιεραποστολικό πνεύμα ήταν κυρίως το παράδειγμα ζήλου των γονέων μου στην υπηρεσία της Βασιλείας.

Θυμάμαι εκείνη τη ζεστή αυγουστιάτικη μέρα του 1946 όταν οι γονείς μου συνάντησαν για πρώτη φορά Μάρτυρες του Ιεχωβά. Στέκονταν στην κύρια είσοδο και μιλούσαν στους δύο επισκέπτες επί ώρες, όπως μου φάνηκε. Αυτοί οι επισκέπτες, ο Φρέιζερ Μπράντμπερι και η Μάμι Σριβ, ξαναήρθαν πολλές φορές, και στη διάρκεια των επόμενων μηνών η ζωή της οικογένειάς μας άλλαξε ριζικά.

Το Παράδειγμα Θάρρους των Γονέων Μου

Οι γονείς μου ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμειγμένοι στα κοινά. Παραδείγματος χάρη, λίγο προτού αρχίσουν να μελετούν τη Γραφή, αφίσες του Ουίνστον Τσόρτσιλ στόλιζαν το σπίτι μας. Στη διάρκεια των μεταπολεμικών εθνικών εκλογών, το σπίτι μας χρησιμοποιήθηκε ως εκλογικό κέντρο της τοπικής Επιτροπής του Συντηρητικού Κόμματος. Η οικογένειά μας είχε επίσης διασυνδέσεις με επιφανή άτομα από θρησκευτικούς και κοινωνικούς κύκλους. Αν και εγώ ήμουν τότε μόνο εννέα χρονών, αντιλήφθηκα πόσο συγκλονίστηκαν οι συγγενείς μας όταν συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο να γίνουμε Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Το παράδειγμα των ζηλωτών, άφοβων Μαρτύρων με τους οποίους συναναστρεφόμασταν υποκίνησε τους γονείς μου να γίνουν δραστήριοι στο έργο κηρύγματος. Λίγο καιρό αργότερα, ο πατέρας μου άρχισε να εκφωνεί υπαίθριες ομιλίες με τη βοήθεια ενός ενισχυτή στην κύρια εμπορική περιοχή του Σπόντον, του χωριού μας, ενώ εμείς τα παιδιά στεκόμασταν σε στρατηγικά σημεία κρατώντας τη Σκοπιά και το Ξύπνα! Πρέπει να ομολογήσω πως, όταν με πλησίαζαν συμμαθητές μου, ευχόμουν να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Το παράδειγμα των γονέων μου παρακίνησε τη μεγαλύτερη αδελφή μου, τη Δάφνη, να αρχίσει το σκαπανικό. Το 1955, παρακολούθησε τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς και διορίστηκε ιεραπόστολος στην Ιαπωνία.a Ωστόσο, η μικρότερη αδελφή μου, η Ζωή, σταμάτησε να υπηρετεί τον Ιεχωβά.

Στο μεταξύ, εγώ ολοκλήρωσα την εκπαίδευσή μου σπουδάζοντας γραφικές τέχνες. Εκείνον τον καιρό, ένα φλέγον ζήτημα ανάμεσα στους συμφοιτητές μου ήταν η υποχρεωτική κατάταξη. Όταν τους είπα ότι ήμουν αντιρρησίας συνείδησης, το πήραν για αστείο. Αυτό το ζήτημα μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω πολλές Γραφικές συζητήσεις με μερικούς φοιτητές. Λίγο καιρό αργότερα, καταδικάστηκα σε 12μηνη φυλάκιση επειδή αρνήθηκα τη στρατιωτική υπηρεσία. Μια φοιτήτρια από το κολέγιο καλών τεχνών, η οποία ενδιαφέρθηκε για το άγγελμα της Γραφής, έγινε αργότερα σύζυγός μου. Τώρα όμως θα αφήσω την Αν να σας πει πώς γνώρισε την αλήθεια.

Η Αν Έρχεται σε Επαφή με την Αλήθεια

«Η οικογένειά μου δεν ήταν θρησκευόμενη και εγώ δεν βαφτίστηκα ως μέλος κάποιας θρησκείας. Ωστόσο, έβλεπα με περιέργεια το θέμα της θρησκείας και πήγαινα σε οποιαδήποτε εκκλησία πήγαιναν οι φίλοι μου. Το ενδιαφέρον μου για τη Γραφή κεντρίστηκε όταν άκουσα τις ζωηρές συζητήσεις που είχε ο Τομ και ένας άλλος Μάρτυρας με άλλους φοιτητές στο κολέγιο. Όταν ο Τομ και ο άλλος Μάρτυρας φυλακίστηκαν επειδή αρνήθηκαν τη στρατιωτική υπηρεσία, συγκλονίστηκα.

»Συνέχισα να αλληλογραφώ με τον Τομ για όσο διάστημα εκείνος βρισκόταν στη φυλακή και το ενδιαφέρον μου για τη Γραφή γινόταν όλο και πιο βαθύ. Όταν μετακόμισα στο Λονδίνο για να συνεχίσω τις σπουδές μου, συμφώνησα να κάνω Γραφική μελέτη με τη Μιούριελ Άλμπρεχτ. Η Μιούριελ είχε υπηρετήσει ως ιεραπόστολος στην Εσθονία, και τόσο εκείνη όσο και η μητέρα της αποτέλεσαν μεγάλη πηγή ενθάρρυνσης για εμένα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις και να στέκομαι έξω από το σταθμό Βικτώρια προσφέροντας τη Σκοπιά και το Ξύπνα!

»Πήγαινα στην Εκκλησία Σάδορκ στο νότιο Λονδίνο. Αυτή η εκκλησία αποτελούνταν από πνευματικούς αδελφούς και αδελφές διαφόρων εθνικοτήτων, πολλοί από τους οποίους είχαν πολύ λίγα από υλική άποψη. Αν και ήμουν άγνωστη, μου συμπεριφέρονταν σαν να ήμουν μια από αυτούς. Η αγάπη εκείνης της εκκλησίας ήταν που με έπεισε πραγματικά ότι αυτή ήταν η αλήθεια, και βαφτίστηκα το 1960».

Ίδιοι Στόχοι—Αλλαγή στις Περιστάσεις

Η Αν και εγώ παντρευτήκαμε αργότερα το 1960 και είχαμε στόχο να ξεκινήσουμε την ιεραποστολική υπηρεσία. Αλλά οι περιστάσεις μας άλλαξαν όταν μάθαμε ότι θα αποκτούσαμε παιδί. Αφού γεννήθηκε η κόρη μας η Σάρα, η Αν και εγώ εξακολουθούσαμε να έχουμε την επιθυμία να υπηρετήσουμε σε κάποια χώρα όπου η ανάγκη για ευαγγελιζομένους της Βασιλείας ήταν μεγαλύτερη. Υπέβαλα αίτηση για εργασία σε πολλές χώρες και, τελικά, το Μάιο του 1966, έλαβα μια επιστολή από το Υπουργείο Παιδείας της Ουγκάντα με την οποία με βεβαίωναν ότι είχα προσληφθεί. Τότε, όμως, η Αν ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί μας. Μερικοί αμφέβαλλαν για το πόσο σοφή ήταν ακόμη και η σκέψη να μετακομίσουμε. Συμβουλευτήκαμε το γιατρό μας, ο οποίος είπε: «Αν πρόκειται να πάτε, πρέπει να ταξιδέψετε προτού φτάσει η σύζυγός σου στον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης της». Έτσι λοιπόν, ξεκινήσαμε αμέσως για την Ουγκάντα. Ως αποτέλεσμα, οι γονείς μας δεν είδαν τη δεύτερη κόρη μας, τη Ρέιτσελ, ώσπου έγινε δύο χρονών. Τώρα που εμείς είμαστε παππούδες, εκτιμούμε πλήρως το αυτοθυσιαστικό πνεύμα των αγαπημένων μας γονέων.

Φτάνοντας στην Ουγκάντα το 1966 νιώθαμε ενθουσιασμό αλλά και φόβο. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, εντυπωσιαστήκαμε αμέσως από τα χρώματα. Ήταν τόσο φωτεινά. Το πρώτο μας σπίτι βρισκόταν κοντά στη μικρή πόλη Ιγκάνγκα, η οποία απείχε 50 χιλιόμετρα από την Τζίντζα, μια πόλη κοντά στις πηγές του ποταμού Νείλου. Οι πλησιέστεροι στο σπίτι μας Μάρτυρες ήταν ένας απομονωμένος όμιλος στην Τζίντζα. Οι ιεραπόστολοι Γκίλμπερτ και Τζόουν Γουόλτερς και Στίβεν και Μπάρμπαρα Χάρντι φρόντιζαν για τον όμιλο. Έκανα αίτηση για μετάθεση στην Τζίντζα ώστε να μπορούμε να βοηθούμε καλύτερα αυτόν τον όμιλο. Λίγο καιρό μετά τη γέννηση της Ρέιτσελ, μετακομίσαμε στην Τζίντζα. Εκεί είχαμε τη χαρά να υπηρετούμε μαζί με το μικρό όμιλο των πιστών Μαρτύρων καθώς αυτός μεγάλωνε και αποτέλεσε τη δεύτερη εκκλησία στην Ουγκάντα.

Υπηρετούμε ως Οικογένεια σε Ξένο Αγρό

Η Αν και εγώ πιστεύουμε ότι δεν θα μπορούσαμε να έχουμε επιλέξει καλύτερο περιβάλλον για να αναθρέψουμε την οικογένειά μας. Είχαμε τη χαρά να υπηρετήσουμε μαζί με ιεραποστόλους από διάφορες χώρες και να βοηθήσουμε τη νεοσύστατη εκκλησία να μεγαλώσει. Απολαμβάναμε πολύ τη συντροφιά των αδελφών από την Ουγκάντα, οι οποίοι επισκέπτονταν συχνά το σπίτι μας. Ο Στάνλεϊ και η Εσινάλα Μακούμπα αποτελούσαν ιδιαίτερη πηγή ενθάρρυνσης για εμάς.

Αλλά οι αδελφοί δεν ήταν οι μοναδικοί επισκέπτες μας, εφόσον περιβαλλόμασταν από μια εκπληκτική ποικιλία άγριων ζώων. Ιπποπόταμοι έβγαιναν από τον ποταμό Νείλο τη νύχτα και έφταναν μέχρι το σπίτι μας. Θυμάμαι έντονα μια περίπτωση που βρέθηκε στον κήπο μας ένας πύθωνας μήκους έξι μέτρων. Μερικές φορές πηγαίναμε εμείς να δούμε τα άγρια ζώα κάνοντας ταξίδια σε πάρκα θηραμάτων, όπου λιοντάρια και άλλα άγρια ζώα περιφέρονταν ελεύθερα.

Στη διακονία, αποτελούσαμε σπάνιο θέαμα για τους ντόπιους, οι οποίοι δεν είχαν δει ποτέ παιδικό καροτσάκι. Καθώς πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι, μας ακολουθούσαν συνήθως μικρά παιδιά. Οι άνθρωποι μας περιεργάζονταν με σεβασμό και κατόπιν άγγιζαν το λευκό μωρό. Η επίδοση μαρτυρίας μάς έφερνε μεγάλη ευχαρίστηση επειδή οι άνθρωποι ήταν πολύ ευγενικοί. Πιστεύαμε ότι όλοι τους θα γνώριζαν την αλήθεια, εφόσον ήταν πανεύκολη η έναρξη Γραφικών μελετών. Ωστόσο, πολλοί δυσκολεύονταν να απαγκιστρωθούν από τις αντιγραφικές παραδόσεις. Αρκετοί, όμως, υιοθέτησαν τους υψηλούς ηθικούς κανόνες της Γραφής και η εκκλησία μεγάλωνε αριθμητικά. Η πρώτη μας συνέλευση περιοχής στην Τζίντζα το 1968 αποτέλεσε ορόσημο. Το βάφτισμα στον ποταμό Νείλο μερικών ατόμων με τα οποία είχαμε μελετήσει τη Γραφή είναι κάτι το οποίο θυμόμαστε με συγκίνηση. Αλλά η ειρήνη που απολαμβάναμε επρόκειτο σύντομα να γίνει παρελθόν.

Υπό Απαγόρευση—Δοκιμασία Πίστης και Ευρηματικότητας

Το 1971, ο στρατηγός Ίντι Αμίν κατέλαβε την εξουσία. Στην Τζίντζα επικρατούσε χάος, και τότε ήταν που, καθώς απολαμβάναμε το τσάι μας στον κήπο μας, συνέβη το περιστατικό που περιέγραψα στην εισαγωγή. Στη διάρκεια των επόμενων δύο ετών, τα μέλη της μεγάλης ασιατικής κοινότητας απελάθηκαν. Οι περισσότεροι ξένοι επέλεξαν να φύγουν ενώ τα σχολεία και τα νοσηλευτικά ιδρύματα πλήγηκαν σε σοβαρό βαθμό. Κατόπιν κυκλοφόρησε το συγκλονιστικό ανακοινωθέν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τέθηκαν υπό απαγόρευση. Από ενδιαφέρον για την ασφάλειά μας, το Υπουργείο Παιδείας μάς μετέθεσε στην πρωτεύουσα, την Καμπάλα. Αυτή η μετάθεση αποδείχτηκε ωφέλιμη με δύο τρόπους. Δεν ήμασταν πολύ γνωστοί στην Καμπάλα και επομένως είχαμε μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Υπήρχε επίσης πολύ έργο να γίνει στην εκκλησία και στη διακονία αγρού.

Ο Μπράιαν και η Μάριον Γουόλας μαζί με τα δύο τους παιδιά βρίσκονταν σε παρόμοια κατάσταση με εμάς και αποφάσισαν και αυτοί να μείνουν στην Ουγκάντα. Απολαμβάναμε πάρα πολύ τη συντροφιά τους καθώς υπηρετούσαμε μαζί στην Εκκλησία Καμπάλα στη διάρκεια εκείνης της δύσκολης περιόδου. Οι αφηγήσεις που είχαμε διαβάσει για αδελφούς μας οι οποίοι είχαν υπηρετήσει υπό απαγόρευση σε άλλες χώρες αποτελούσαν τώρα ιδιαίτερη ενθάρρυνση για εμάς. Συναθροιζόμασταν σε μικρούς ομίλους και μία φορά το μήνα διεξήγαμε μεγαλύτερες συνάξεις στους Βοτανικούς Κήπους του Έντεμπε, κάνοντάς τες να μοιάζουν με κοινωνικές συγκεντρώσεις. Οι κόρες μας το θεωρούσαν αυτό καταπληκτική ιδέα.

Έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο συμμετείχαμε στο έργο κηρύγματος. Οι επισκέψεις λευκών σε σπίτια ντόπιων θα κινούσαν υπερβολικά την προσοχή. Γι’ αυτό, τομέας μας έγιναν τα καταστήματα, οι πολυκατοικίες και κάποιες φοιτητικές εστίες. Μια μέθοδος την οποία χρησιμοποιούσα στα καταστήματα ήταν το να ζητώ ένα είδος το οποίο γνώριζα ότι είχε εξαντληθεί, όπως ζάχαρη ή ρύζι. Αν ο καταστηματάρχης εξέφραζε λύπη για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα, του παρουσίαζα το άγγελμα της Βασιλείας. Αυτή η προσέγγιση είχε καλά αποτελέσματα. Μερικές φορές έφευγα από το κατάστημα, όχι μόνο με την προοπτική επανεπίσκεψης, αλλά και με μια μικρή ποσότητα από κάποιο δυσεύρετο είδος.

Στο μεταξύ, ολόγυρά μας ξεσπούσαν συνεχώς βιαιοπραγίες. Επειδή οι σχέσεις ανάμεσα στην Ουγκάντα και στη Βρετανία είχαν επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο, οι αρχές δεν ανανέωσαν το συμβόλαιό μου. Γι’ αυτό, το 1974, έπειτα από οχτώ χρόνια στην Ουγκάντα, ήρθε η σειρά μας να αποχαιρετήσουμε με λύπη τους αδελφούς μας. Εντούτοις, το ιεραποστολικό μας πνεύμα δεν εξασθένησε.

Προς τη Νέα Γουινέα

Τον Ιανουάριο του 1975, επωφεληθήκαμε από μια ευκαιρία να εργαστούμε στην Παπούα-Νέα Γουινέα. Έτσι άρχισαν οχτώ χρόνια απολαυστικής υπηρεσίας σε αυτή την περιοχή του Ειρηνικού. Η ζωή μας τόσο με τους αδελφούς όσο και στη διακονία ήταν πλούσια και ανταμειφτική.

Η οικογένειά μας θυμάται την παραμονή μας στην Παπούα-Νέα Γουινέα ως την περίοδο των δραμάτων—δηλαδή των Βιβλικών δραμάτων. Κάθε χρόνο, συμμετείχαμε στην προετοιμασία δραμάτων για τη συνέλευση περιφερείας—και πόσο το διασκεδάζαμε! Απολαμβάναμε τη συντροφιά πολλών οικογενειών με πνευματικό φρόνημα οι οποίες αποτελούσαν θετική επιρροή για τις κόρες μας. Η μεγάλη μας κόρη, η Σάρα, παντρεύτηκε έναν ειδικό σκαπανέα, τον Ρέι Σμιθ, και υπηρέτησαν μαζί ως ειδικοί σκαπανείς κοντά στα σύνορα με την Ίριαν Τζάγια (τωρινή Παπούα, επαρχία της Ινδονησίας). Το σπίτι τους ήταν μια αχυροκαλύβα στο τοπικό χωριό, και η Σάρα λέει ότι ο χρόνος που αφιέρωσε σε εκείνον το διορισμό ήταν θαυμάσια εκπαίδευση για την ίδια.

Προσαρμογή στις Μεταβαλλόμενες Περιστάσεις

Στο μεταξύ οι γονείς μου χρειάζονταν επιπρόσθετη φροντίδα. Αντί να μας ζητήσουν να επιστρέψουμε εμείς στην Αγγλία, οι γονείς μου συμφώνησαν να έρθουν εκείνοι για να ζήσουν μαζί μας, και μετακομίσαμε όλοι στην Αυστραλία το 1983. Έμειναν επίσης για λίγο καιρό με την αδελφή μου τη Δάφνη, η οποία βρισκόταν ακόμη στην Ιαπωνία. Αφού πέθαναν οι γονείς μου, η Αν και εγώ αποφασίσαμε να αρχίσουμε την υπηρεσία τακτικού σκαπανέα, και αυτό οδήγησε σε ένα προνόμιο το οποίο με φόβιζε αρκετά.

Είχαμε μόλις ξεκινήσει το σκαπανικό όταν λάβαμε την πρόσκληση να υπηρετήσουμε στο έργο περιοχής. Από παιδί, θεωρούσα την επίσκεψη του επισκόπου περιοχής ειδική περίσταση. Τώρα ήμουν και εγώ επίσκοπος περιοχής. Ανάμεσα σε όλους τους διορισμούς που είχαμε απολαύσει μέχρι τότε στη ζωή μας, αυτός αποδείχτηκε η μεγαλύτερη πρόκληση, αλλά ο Ιεχωβά μάς βοήθησε επανειλημμένα με τρόπους πρωτόγνωρους για εμάς.

Στη διάρκεια της επίσκεψης ζώνης του αδελφού Θεοντόρ Τζάρας στην Αυστραλία το 1990, τον ρωτήσαμε αν πίστευε ότι ήμασταν πολύ μεγάλοι για να υπηρετήσουμε στο ολοχρόνιο έργο σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Ο αδελφός μάς είπε: «Τι θα λέγατε για τα Νησιά Σολομώντος;» Να λοιπόν που, σε ηλικία άνω των 50, η Αν και εγώ ξεκινήσαμε για το μέρος που επρόκειτο να αποτελέσει τον πρώτο μας επίσημο ιεραποστολικό διορισμό.

Υπηρεσία στα «Ευτυχισμένα Νησιά»

Τα Νησιά Σολομώντος είναι γνωστά ως τα Ευτυχισμένα Νησιά, και η υπηρεσία μας εδώ την περασμένη δεκαετία ήταν όντως ευτυχισμένη περίοδος. Η Αν και εγώ γνωρίσαμε την ευγένεια και την καλοσύνη των αδελφών από τα Νησιά Σολομώντος καθώς υπηρετούσα ως επίσκοπος περιφερείας. Η φιλοξενία που μας έδειξαν συγκινούσε την καρδιά μας, και όλοι τους ήταν εξαιρετικά υπομονετικοί καθώς εγώ προσπαθούσα να εξηγήσω διάφορα πράγματα με αποδεκτό, όπως νόμιζα, τρόπο στην πίτζιν των Νησιών Σολομώντος—μια γλώσσα η οποία πρέπει να έχει το μικρότερο λεξιλόγιο στον κόσμο.

Λίγο καιρό μετά την άφιξή μας στα Νησιά Σολομώντος, οι εναντιούμενοι προσπάθησαν να μας εμποδίσουν να χρησιμοποιούμε την Αίθουσά μας Συνελεύσεων. Η Αγγλικανική εκκλησία κατήγγειλε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυριζόμενη ότι η καινούρια μας Αίθουσα Συνελεύσεων στη Χονιάρα καταπατούσε μέρος της γης τους. Η κυβέρνηση υποστήριξε τον ισχυρισμό τους, γι’ αυτό και εμείς προσφύγαμε στο Ανώτατο Δικαστήριο. Το αποτέλεσμα της προσφυγής θα καθόριζε αν έπρεπε να κατεδαφίσουμε την καινούρια μας Αίθουσα Συνελεύσεων χωρητικότητας 1.200 θέσεων.

Η υπόθεση εξεταζόταν στο δικαστήριο επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Ο συνήγορος των αντιδίκων απέπνεε αλαζονική αυτοπεποίθηση καθώς παρουσιαζόταν η υπόθεση εναντίον μας. Κατόπιν, με προοδευτική και ακλόνητη επιχειρηματολογία, ο δικηγόρος μας, ο αδελφός Γουόρεν Κάθκαρτ από τη Νέα Ζηλανδία, εξέθεσε και ανέτρεψε κάθε ισχυρισμό των αντιδίκων. Μέχρι την Παρασκευή, τα νέα σχετικά με τη συγκλονιστική δίκη είχαν ήδη διαδοθεί ευρέως, και στο δικαστήριο συνωστίζονταν ιεράρχες, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και Χριστιανοί αδελφοί μας. Θυμάμαι το λάθος στον κατάλογο των προς εκδίκαση υποθέσεων του δικαστηρίου, ο οποίος έγραφε: «Κυβέρνηση των Νησιών Σολομώντος και Εκκλησία της Μελανησίας κατά Ιεχωβά». Τη δίκη την κερδίσαμε εμείς.

Ωστόσο, η σχετική γαλήνη στα Ευτυχισμένα Νησιά δεν επρόκειτο να διαρκέσει. Για άλλη μια φορά, η Αν και εγώ βρεθήκαμε μέσα στην αναταραχή και στις βιαιότητες ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Η αντιζηλία μεταξύ εθνοτήτων οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο. Στις 5 Ιουνίου 2000, η κυβέρνηση ανατράπηκε και η πρωτεύουσα περιήλθε υπό τον έλεγχο ένοπλων μαχητών. Επί μερικές εβδομάδες η Αίθουσά μας Συνελεύσεων έγινε κέντρο για τη φροντίδα εκτοπισμένων ατόμων. Οι αρχές εξεπλάγησαν που οι Χριστιανοί αδελφοί μας από αντίπαλες εθνοτικές ομάδες ζούσαν σαν μια ειρηνική οικογένεια κάτω από την ίδια στέγη στην Αίθουσα Συνελεύσεων. Τι θαυμάσια μαρτυρία αποδείχτηκε αυτό!

Ακόμη και οι μαχητές σεβάστηκαν την ουδετερότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτό μας έδωσε τη δυνατότητα να πείσουμε έναν από τους διοικητές να επιτρέψει τη διέλευση ενός φορτηγού το οποίο μετέφερε έντυπα και άλλες προμήθειες σε μια μικρή ομάδα αδελφών που ήταν αποκλεισμένοι πίσω από τις γραμμές του αντίπαλου στρατού. Όταν βρήκαμε τις οικογένειες που είχαν χωριστεί από εμάς επί μερικούς μήνες, δεν νομίζω ότι κατάφερε κανείς μας να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Πολλοί Λόγοι για να Είμαστε Ευγνώμονες

Αναπολώντας τη ζωή μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά, έχουμε πολλούς λόγους για να είμαστε ευγνώμονες. Ως γονείς, είχαμε την ευλογία να δούμε και τις δύο κόρες μας μαζί με τους συζύγους τους, τον Ρέι και τον Τζον, να συνεχίζουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά πιστά. Έχουν αποδειχτεί πραγματικό στήριγμα για εμάς στον ιεραποστολικό μας διορισμό.

Τα περασμένα 12 χρόνια, η Αν και εγώ έχουμε το προνόμιο να υπηρετούμε στο γραφείο τμήματος των Νησιών Σολομώντος και, στη διάρκεια αυτής της περιόδου, είδαμε τον αριθμό των διαγγελέων της Βασιλείας στα Νησιά Σολομώντος να διπλασιάζεται, ξεπερνώντας τους 1.800. Πρόσφατα, είχα το επιπρόσθετο προνόμιο να παρακολουθήσω τη Σχολή για τα Μέλη των Επιτροπών Τμήματος στο Πάτερσον της Νέας Υόρκης. Πράγματι, έχουμε απολαύσει μια πλούσια ζωή με πολλές ευλογίες επειδή διατηρήσαμε το ιεραποστολικό πνεύμα.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Την ημέρα του γάμου μας, το 1960

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Στην Ουγκάντα, ο Στάνλεϊ και η Εσινάλα Μακούμπα αποτέλεσαν πηγή ενθάρρυνσης για την οικογένειά μας

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Η Σάρα ενώ μπαίνει στην καλύβα ενός γείτονα

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Ζωγράφιζα εικόνες οι οποίες με βοηθούσαν να διδάσκω τους κατοίκους των Νησιών Σολομώντος

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Συνάντηση με μια απομονωμένη εκκλησία στα Νησιά Σολομώντος

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Η οικογένειά μας σήμερα