Βιογραφία

Η «Τωρινή Ζωή»—Την Απολαμβάνω στο Πλήρες!

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΝΤ ΜΠΑΚΙΓΧΑΜ

Υπηρετούσα ήδη έξι χρόνια ως ολοχρόνιος διάκονος και ήμουν έξι μήνες παντρεμένος όταν ξαφνικά προσβλήθηκα από πολιομυελίτιδα. Αυτό συνέβη το 1950, και ήμουν μόλις 24 χρονών. Οι εννέα μήνες στο νοσοκομείο μού έδωσαν άφθονο χρόνο για να αναλογιστώ τη ζωή μου. Ενόψει των καινούριων μου περιορισμών, τι θα επιφύλασσε το μέλλον για τη σύζυγό μου την Τζόις και για εμένα;

ΤΟ 1938 ο πατέρας μου, ο οποίος δεν ήταν ποτέ θρησκευόμενο άτομο, έλαβε ένα αντίτυπο του βιβλίου Κυβέρνησις.a Πιθανότατα, η πολιτική αναταραχή και η προοπτική του πολέμου ήταν αυτά που τον ώθησαν να πάρει το βιβλίο. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, ποτέ δεν το διάβασε. Το διάβασε όμως η βαθιά θρησκευόμενη μητέρα μου. Η ανταπόκρισή της στο άγγελμα του βιβλίου ήταν άμεση. Εγκατέλειψε την Εκκλησία της Αγγλίας και, παρά την εναντίωση από τον πατέρα μου, έγινε πιστή Μάρτυρας του Ιεχωβά, παρέμεινε δε πιστή μέχρι το θάνατό της το 1990.

Η μητέρα μου με πήρε μαζί της σε μια Αίθουσα Βασιλείας στο Έψομ, νότια του Λονδίνου, όπου παρακολούθησα την πρώτη μου Χριστιανική συνάθροιση. Η εκκλησία συναθροιζόταν σε ένα πρώην κατάστημα, και εκεί ακούσαμε μια ηχογραφημένη ομιλία του Ι. Φ. Ρόδερφορντ, ο οποίος επέβλεπε το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκείνον τον καιρό. Αυτή η εμπειρία χαράχτηκε βαθιά μέσα μου.

Οι σφοδροί αεροπορικοί βομβαρδισμοί του Λονδίνου δημιουργούσαν αυξανόμενους κινδύνους. Έτσι λοιπόν, το 1940 ο πατέρας μου αποφάσισε να μετακομίσουμε ως οικογένεια σε πιο ασφαλή τοποθεσία—στο Μέιντενχεντ, μια μικρή πόλη 45 χιλιόμετρα δυτικά του Λονδίνου. Αυτό μας ωφέλησε, καθώς τα 30 μέλη της εκκλησίας εκεί αποδείχτηκαν σπουδαία πηγή ενθάρρυνσης. Ο Φρεντ Σμιθ, ο οποίος βαφτίστηκε το 1917, ένας πραγματικός πνευματικός «βράχος», με πήρε υπό την προστασία του και με εκπαίδευσε για να γίνω πιο αποτελεσματικός κήρυκας. Του είμαι βαθιά ευγνώμων για το παράδειγμα που μου έδωσε και για τη στοργική του βοήθεια.

Μπαίνω στην Ολοχρόνια Υπηρεσία

Το 1941, σε ηλικία 15 ετών, βαφτίστηκα μια κρύα μέρα του Μαρτίου στον ποταμό Τάμεση. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ο Τζιμ ήταν ήδη ολοχρόνιος κήρυκας των καλών νέων. Σήμερα, αυτός και η σύζυγός του η Ματζ μένουν στο Μπέρμιγχαμ, έχοντας διαθέσει όλη τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά στο έργο περιοχής και περιφερείας σε ολόκληρη τη Βρετανία. Η μικρότερη αδελφή μου η Ρομπίνα και ο σύζυγός της ο Φρανκ παραμένουν επίσης πιστοί υπηρέτες του Ιεχωβά.

Εργαζόμουν ως λογιστής σε μια βιομηχανία ενδυμάτων. Κάποια μέρα ο διευθυντής με κάλεσε στο γραφείο του και μου πρόσφερε την προοπτική μιας πολλά υποσχόμενης καριέρας στο τμήμα αγορών της εταιρίας. Επειδή όμως σκεφτόμουν ήδη να ακολουθήσω το παράδειγμα του αδελφού μου, απέρριψα ευγενικά την προσφορά του διευθυντή, εξηγώντας το γιατί. Προς έκπληξή μου, με επαίνεσε θερμά για την επιθυμία που είχα να επιδιώξω μια τόσο αξιόλογη Χριστιανική δραστηριότητα. Έτσι λοιπόν, έπειτα από τη συνέλευση περιφερείας στο Νορθάμπτον το 1944, έγινα ολοχρόνιος κήρυκας των καλών νέων.

Ο πρώτος μου διορισμός ήταν στο Έξετερ, στην κομητεία Ντέβον. Αυτή η πόλη προσπαθούσε σιγά σιγά να συνέλθει από τους βομβαρδισμούς του πολέμου. Έμεινα σε ένα διαμέρισμα μαζί με δύο σκαπανείς που ήδη κατοικούσαν εκεί, τον Φρανκ και τη Ρουθ Μίντλετον, οι οποίοι ήταν πολύ καλοί μαζί μου. Ήμουν μόλις 18 χρονών και είχα μικρή πείρα στο πλύσιμο ρούχων και στη μαγειρική, αλλά τα πράγματα καλυτέρεψαν καθώς βελτίωνα τις ικανότητές μου.

Συνεργάτης μου στο κήρυγμα ήταν ο 50χρονος Ιρλανδός Βίκτορ Γκουρντ, ο οποίος κήρυττε από τη δεκαετία του 1920. Μου έμαθε πώς να προγραμματίζω το χρόνο μου επωφελώς, πώς να αναπτύξω βαθύτερο ενδιαφέρον για την ανάγνωση της Γραφής και πώς να εκτιμήσω την αξία διαφορετικών Βιβλικών μεταφράσεων. Σε εκείνα τα καθοριστικά για τη διάπλασή μου χρόνια, το σταθερό παράδειγμα του Βίκτορ ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν.

Η Δοκιμασία της Ουδετερότητας

Ο πόλεμος έφτανε στο τέλος του, αλλά οι αρχές ζητούσαν ακόμη νεαρούς άντρες για στρατιωτική υπηρεσία. Είχα ήδη εμφανιστεί ενώπιον του δικαστηρίου το 1943 στο Μέιντενχεντ, όπου παρουσίασα ξεκάθαρα επιχειρήματα για να λάβω απαλλαγή ως διάκονος του Ευαγγελίου. Μολονότι το αίτημά μου απορρίφθηκε, αποφάσισα να μετακομίσω στο Έξετερ για να αναλάβω το διορισμό μου. Εκεί, λοιπόν, ήταν που τελικά κλήθηκα να παρουσιαστώ ενώπιον του τοπικού δικαστηρίου. Όταν μου ανακοίνωσε την ποινή—έξι μήνες καταναγκαστικά έργα στη φυλακή—ο δικαστής μού είπε ότι λυπόταν που δεν μπορούσε να επιβάλει ακόμη μεγαλύτερη. Αφού εξέτισα εκείνη την εξάμηνη ποινή, στάλθηκα και πάλι στη φυλακή για άλλους τέσσερις μήνες.

Εφόσον ήμουν ο μόνος Μάρτυρας στη φυλακή, οι δεσμοφύλακες με αποκαλούσαν Ιεχωβά. Ήταν πολύ παράξενο να αποκρίνομαι σε αυτό το όνομα στη διάρκεια της αναφοράς, αλλά τι προνόμιο ήταν να ακούω το όνομα του Θεού να αναγγέλλεται κάθε μέρα! Αυτό έδειχνε στους άλλους φυλακισμένους ότι η βασισμένη στη συνείδηση στάση μου ως Μάρτυρα του Ιεχωβά ήταν εκείνη που με είχε φέρει ανάμεσά τους. Αργότερα, ο Νόρμαν Κάστρο στάλθηκε στην ίδια φυλακή και το όνομα άλλαξε. Γίναμε τότε ο Μωυσής και ο Ααρών.

Από το Έξετερ μεταφέρθηκα στο Μπρίστολ και τελικά στις φυλακές Γουίντσεστερ. Οι συνθήκες δεν ήταν πάντα ευχάριστες, αλλά βοηθούσε η αίσθηση του χιούμορ. Ο Νόρμαν και εγώ χαρήκαμε που τηρήσαμε την Ανάμνηση μαζί ενώ ήμασταν στο Γουίντσεστερ. Ο Φράνσις Κουκ, ο οποίος μας επισκέφτηκε στη φυλακή, μας εκφώνησε μια υπέροχη ομιλία.

Αλλαγές στα Μεταπολεμικά Χρόνια

Στη συνέλευση περιφερείας που διεξάχθηκε στο Μπρίστολ το 1946, όπου κυκλοφόρησε το βοήθημα Γραφικής μελέτης «Έστω ο Θεός Αληθής», γνώρισα μια όμορφη κοπέλα, την Τζόις Μουρ, που επίσης έκανε σκαπανικό στο Ντέβον. Η φιλία μας προχώρησε και παντρευτήκαμε τέσσερα χρόνια αργότερα στο Τίβερτον, όπου βρισκόμουν από το 1947. Φτιάξαμε το σπιτικό μας σε κάποιο νοικιασμένο δωμάτιο για το οποίο πληρώναμε 15 σελίνια (1 ευρώ) την εβδομάδα. Πόσο υπέροχα περνούσαμε!

Τον πρώτο χρόνο του γάμου μας, μια ακόμη μετακίνηση μας έφερε νότια στο Μπρίξμαν, ένα όμορφο λιμάνι όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά η τεχνική ψαρέματος με τράτα. Προτού περάσει, όμως, πολύς καιρός, προσβλήθηκα από πολιομυελίτιδα ενώ ταξιδεύαμε για μια συνέλευση περιφερείας στο Λονδίνο. Έπεσα σε κώμα. Τελικά, έπειτα από διάστημα εννέα μηνών—όπως ανέφερα πιο πάνω—βγήκα από το νοσοκομείο. Το δεξί μου χέρι και τα δυο μου πόδια έπαθαν σοβαρή βλάβη—και παραμένουν σε άσχημη κατάσταση—οπότε έπρεπε να χρησιμοποιώ μπαστούνι. Η αγαπημένη μου σύζυγος ήταν συνεχώς για εμένα ευχάριστη συντροφιά και πηγή ενθάρρυνσης, ιδιαίτερα καθώς κατόρθωνε να συνεχίζει την ολοχρόνια διακονία. Αλλά τι θα κάναμε τώρα; Σύντομα θα μάθαινα ότι το χέρι του Ιεχωβά ποτέ δεν σμικρύνεται.

Τον επόμενο χρόνο παρακολουθήσαμε μια συνέλευση στο Γουίμπλετον του Λονδίνου. Τότε περπατούσα χωρίς το μπαστούνι μου. Εκεί συναντήσαμε τον Πράις Χιουζ ο οποίος επέβλεπε το έργο στη Βρετανία. Αμέσως με χαιρέτησε και είπε: «Κοίτα να δεις! Σε χρειαζόμαστε στο έργο περιοχής!» Ήταν η μεγαλύτερη ενθάρρυνση που θα μπορούσα να λάβω! Ήμουν όμως αρκετά υγιής; Η Τζόις και εγώ αμφιβάλλαμε για αυτό, αλλά με εκπαίδευση μιας εβδομάδας και πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, επιστρέψαμε στο νοτιοδυτικό τμήμα της Αγγλίας, όπου είχα διοριστεί να υπηρετήσω ως επίσκοπος περιοχής. Τότε ήμουν μόλις 25 χρονών, αλλά ακόμη αναπολώ με βαθιά εκτίμηση την καλοσύνη και την υπομονή εκείνων των Μαρτύρων που ήταν τόσο υποβοηθητικοί για εμένα.

Από όλους τους διαφορετικούς τομείς της θεοκρατικής μας δραστηριότητας, η Τζόις και εγώ διαπιστώσαμε ότι οι επισκέψεις στις εκκλησίες μάς έφερναν πιο κοντά στους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μας. Δεν είχαμε αυτοκίνητο, οπότε ταξιδεύαμε με τρένο ή με λεωφορείο. Αν και ακόμη προσπαθούσα να προσαρμοστώ στους περιορισμούς που προκαλούσε η αρρώστια μου, απολαύσαμε τα προνόμιά μας ως το 1957. Η ζωή μας μάς γέμιζε, αλλά εκείνον το χρόνο βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια μεγαλύτερη πρόκληση.

Στην Ιεραποστολική Υπηρεσία

Λάβαμε τη συναρπαστική πρόσκληση να παρακολουθήσουμε την 30ή τάξη της Γαλαάδ. Εφόσον μπορούσα πλέον να αντιμετωπίζω καλά την παράλυσή μου, η Τζόις και εγώ δεχτήκαμε την πρόσκληση με χαρά. Εκ πείρας, ξέραμε ότι ο Ιεχωβά παρέχει πάντα τη δύναμη εάν εμείς επιδιώκουμε να κάνουμε το θέλημά του. Οι πέντε μήνες εντατικής εκπαίδευσης στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς, η οποία έδρευε στο όμορφο Σάουθ Λάνσινγκ, στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ, πέρασαν γρήγορα. Οι σπουδαστές ήταν κυρίως αντρόγυνα που υπηρετούσαν στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Όταν η τάξη ρωτήθηκε ποιοι θα ήθελαν να υπηρετήσουν εθελοντικά σε ξένο ιεραποστολικό αγρό, ήμασταν ανάμεσα σε εκείνους που προσφέρθηκαν. Πού θα πηγαίναμε; Στην Ουγκάντα, στην ανατολική Αφρική!

Εφόσον το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ουγκάντα βρισκόταν υπό απαγόρευση εκείνον τον καιρό, με συμβούλεψαν να εγκατασταθώ στη χώρα και να βρω εργασία. Έπειτα από μακρύ ταξίδι με τρένο και πλοίο, φτάσαμε στην Καμπάλα της Ουγκάντας. Οι αξιωματούχοι της υπηρεσίας μετανάστευσης δεν χάρηκαν όταν μας είδαν και μας επέτρεψαν να μείνουμε για λίγους μόνο μήνες. Έπειτα μας διέταξαν να φύγουμε. Ακολουθώντας την κατεύθυνση που λάβαμε από τα κεντρικά γραφεία, ταξιδέψαμε στη Βόρεια Ροδεσία (σημερινή Ζάμπια). Χαρήκαμε πολύ καθώς εκεί συναντήσαμε τέσσερις από τους συμμαθητές μας στη Γαλαάδ—τον Φρανκ και την Κάρι Λιούις καθώς επίσης τον Χέις και τη Χάριετ Χόσκινς. Από εκεί, λίγο αργότερα διοριστήκαμε στη Νότια Ροδεσία (σημερινή Ζιμπάμπουε).

Ταξιδέψαμε με τρένο και είδαμε για πρώτη φορά τους υπέροχους Καταρράκτες της Βικτόριας πριν φτάσουμε στο Μπουλαουάγιο. Μείναμε για ένα διάστημα με την οικογένεια Μακ Λάκι, η οποία συγκαταλεγόταν στους πρώτους Μάρτυρες που εγκαταστάθηκαν εκεί. Ήταν προνόμιο για εμάς να γνωριστούμε καλά μαζί τους τα επόμενα 16 χρόνια.

Προσαρμοζόμαστε στις Αλλαγές

Έπειτα από δύο εβδομάδες εκπαίδευσης με σκοπό την εξοικείωση με τον αφρικανικό αγρό, διορίστηκα να υπηρετώ ως επίσκοπος περιφερείας. Το να δίνουμε μαρτυρία στην αφρικανική ύπαιθρο σήμαινε ότι έπρεπε να κουβαλάμε νερό, τροφή, σκεπάσματα, τα ρούχα μας, κινηματογραφική μηχανή προβολής και ηλεκτρική γεννήτρια, μια μεγάλη οθόνη και άλλα αναγκαία. Όλα αυτά τα φορτώναμε σε ένα φορτηγό αρκετά γερό ώστε να μπορεί να μας μεταφέρει σε τραχύ έδαφος.

Εγώ συνεργαζόμουν με τους Αφρικανούς επισκόπους περιοχής ενώ η Τζόις βοηθούσε με χαρά τις συζύγους και τα παιδιά τους που μας συνόδευαν. Το περπάτημα στα αφρικανικά λιβάδια μπορεί να είναι κουραστικό, ιδιαίτερα το καταμεσήμερο, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι αυτό το κλίμα ευνοούσε την αντιμετώπιση των σωματικών μου περιορισμών, κάτι για το οποίο ήμουν ευγνώμων.

Γενικά μιλώντας, οι άνθρωποι ήταν φτωχοί. Πολλοί βρίσκονταν βουτηγμένοι στις παραδόσεις και στις δεισιδαιμονίες και ήταν πολύγαμοι. Ωστόσο, έδειχναν βαθύ σεβασμό για τη Γραφή. Σε μερικές περιοχές, οι συναθροίσεις διεξάγονταν κάτω από μεγάλα, σκιερά δέντρα, ενώ τα βράδια ο φωτισμός προερχόταν από κρεμαστές λάμπες πετρελαίου. Πάντοτε νιώθαμε δέος καθώς μελετούσαμε το Λόγο του Θεού ακριβώς κάτω από τον έναστρο ουρανό, ένα τόσο θαυμαστό κομμάτι της δημιουργίας Του.

Η προβολή ταινιών της Εταιρίας Σκοπιά σε αφρικανικούς καταυλισμούς ήταν μια ακόμη αξέχαστη εμπειρία. Η εκκλησία μπορεί να αριθμούσε 30 Μάρτυρες, αλλά σε εκείνες τις περιστάσεις ξέραμε ότι μπορούσαμε συχνά να αναμένουμε 1.000 ή και περισσότερους παρόντες!

Στις τροπικές περιοχές, η κακή υγεία μπορεί να αποτελέσει βεβαίως πρόβλημα, αλλά πάντοτε είναι απαραίτητο να έχεις θετική άποψη. Η Τζόις και εγώ μάθαμε να τα καταφέρνουμε αρκετά καλά—εγώ με τις περιοδικές μου κρίσεις ελονοσίας και η Τζόις με ασθένειες που οφείλονταν στις αμοιβάδες.

Αργότερα διοριστήκαμε στο γραφείο τμήματος στο Σόλζμπερι (σημερινή Χαράρε), όπου ήταν προνόμιό μας να συνεργαζόμαστε με άλλους πιστούς υπηρέτες του Ιεχωβά, όπως ο Λέστερ Ντέιβι και ο Τζορτζ και η Ρούμπι Μπράντλεϊ. Το κράτος με διόρισε να υπηρετώ ως λειτουργός γάμων, πράγμα που μου έδωσε τη δυνατότητα να τελώ γάμους Αφρικανών αδελφών, ενισχύοντας έτσι το δεσμό του Χριστιανικού γάμου στις εκκλησίες. Λίγα χρόνια αργότερα, μου δόθηκε ένα άλλο προνόμιο. Επρόκειτο να επισκέπτομαι όλες τις εκκλησίες της χώρας στις οποίες δεν μιλιούνταν αφρικανικές γλώσσες. Επί μία δεκαετία και πλέον, η Τζόις και εγώ χαιρόμασταν πολύ να γνωρίζουμε τους αδελφούς μας με αυτόν τον τρόπο και απολαμβάναμε την πνευματική τους πρόοδο. Κατά την περίοδο εκείνη επισκεπτόμασταν επίσης αδελφούς μας στην Μποτσουάνα και στη Μοζαμβίκη.

Μετακομίζουμε και Πάλι

Έπειτα από πολλά χαρούμενα χρόνια στο νότιο τμήμα της Αφρικής, το 1975 λάβαμε νέο διορισμό για τη Σιέρα Λεόνε, στη δυτική Αφρική. Σύντομα εγκατασταθήκαμε στο γραφείο τμήματος για να απολαύσουμε τον καινούριο μας τομέα δραστηριότητας, αλλά αυτό δεν θα κρατούσε πολύ. Αρρώστησα και εξασθένησα εξαιτίας μιας σοβαρής προσβολής από ελονοσία και τελικά χρειάστηκε να νοσηλευτώ στο Λονδίνο, όπου με συμβούλεψαν να μην επιστρέψω στην Αφρική. Λυπηθήκαμε πολύ για αυτό, αλλά η οικογένεια Μπέθελ στο Λονδίνο μας υποδέχτηκε θερμά. Οι πολυάριθμοι Αφρικανοί αδελφοί που υπάρχουν σε πολλές από τις εκκλησίες του Λονδίνου μας έκαναν επίσης να αισθανόμαστε σαν στο σπίτι μας. Καθώς βελτιωνόταν η υγεία μου, προσαρμοστήκαμε σε έναν ακόμη τρόπο ζωής και μου ζητήθηκε να φροντίζω για το Τμήμα Αγορών. Δεδομένης της επέκτασης που έχουμε δει να πραγματοποιείται στα χρόνια που ακολούθησαν, αυτή ήταν ενδιαφέρουσα εργασία.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η αγαπημένη μου Τζόις προσβλήθηκε από μια νόσο των κινητικών νευρώνων και πέθανε το 1994. Είχε αποδειχτεί στοργική, όσια και πιστή σύζυγος, πάντα πρόθυμη να προσαρμόζεται στις διάφορες καταστάσεις που αντιμετωπίσαμε μαζί. Έχω δει πόσο σπουδαίο είναι να διακρατεί κάποιος ξεκάθαρη πνευματική στάση και να συνεχίζει να κοιτάζει μπροστά ώστε να τα βγάλει πέρα με μια απώλεια σαν και αυτήν. Η διατήρηση με τη βοήθεια της προσευχής ενός καλού θεοκρατικού προγράμματος, περιλαμβανομένου του έργου κηρύγματος, με βοηθάει επίσης να έχω πλήρως απασχολημένη τη διάνοιά μου.—Παροιμίες 3:5, 6.

Η υπηρεσία στο Μπέθελ αποτελεί προνόμιο και είναι εξαίρετος τρόπος ζωής. Υπάρχει πληθώρα νεαρών συνεργατών και πολλές χαρές για να μοιραζόμαστε. Μια από τις ευλογίες είναι οι πολυάριθμοι επισκέπτες τους οποίους υποδεχόμαστε εδώ στο Λονδίνο. Μερικές φορές συναντώ αγαπητούς φίλους από τους διορισμούς μου στην Αφρική, και με κατακλύζουν ευχάριστες αναμνήσεις. Όλα αυτά με βοηθούν να συνεχίζω να απολαμβάνω πλήρως «την τωρινή ζωή» και να στοχάζομαι με πεποίθηση και ελπίδα τη ζωή «που θα έρθει».—1 Τιμόθεο 4:8.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Με τη μητέρα μου το 1946

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με την Τζόις τη μέρα του γάμου μας, το 1950

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Σε συνέλευση στο Μπρίστολ το 1953

[Εικόνες στη σελίδα 27]

Επίσκεψη σε απομονωμένο όμιλο (επάνω) και σε εκκλησία (αριστερά) στη Νότια Ροδεσία, σημερινή Ζιμπάμπουε