Βρίσκω Διαρκή Χαρά στη Ζωή μου Κάνοντας το Θέλημα του Θεού

Αφήγηση από τον Μπιλ Γιάρεμτσουκ

Το Μάρτιο του 1947, μόλις λίγες εβδομάδες μετά την αποφοίτησή μου ως ιεραποστόλου από την όγδοη τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, η οποία βρισκόταν τότε στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης, στις ΗΠΑ, κατευθυνόμουν προς το διορισμό μου στο εξωτερικό​—τη μακρινή Σιγκαπούρη.

Ο ΝΤΕΪΒ ΦΑΡΜΕΡ, ένας Καναδός συμπατριώτης μου που είχε αποφοιτήσει από την έβδομη τάξη της Γαλαάδ, επρόκειτο να συνεργαστεί μαζί μου. Επιβιβαστήκαμε στο πρώην πολεμικό πλοίο Μαρίν Άντερ και αποπλεύσαμε από το Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας.

Το πρώτο λιμάνι στο οποίο αγκυροβολήσαμε στην Άπω Ανατολή ήταν το Χονγκ Κονγκ. Όσα είδαμε εκεί μας συγκλόνισαν. Παντού απλωνόταν ο όλεθρος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου​—έβλεπες ανθρώπους να είναι πεσμένοι στα πεζοδρόμια αργοπεθαίνοντας από την πείνα. Επιστρέψαμε σύντομα στο πλοίο και κατευθυνθήκαμε προς τη Μανίλα, την πρωτεύουσα των Φιλιππίνων.

Και εκεί είδαμε τις φρικτές συνέπειες του πολέμου. Στο λιμάνι ήταν σκορπισμένα τα κατάρτια των πλοίων που είχαν βυθιστεί από τα Συμμαχικά βομβαρδιστικά, ενώ η φτώχεια ήταν πανταχού παρούσα γύρω μας. Συναντηθήκαμε με μια χούφτα Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι μας πήγαν στην Αίθουσα Βασιλείας τους. Ήταν χαρούμενοι παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν.

Το επόμενο λιμάνι στο οποίο αγκυροβολήσαμε ήταν η Μπατάβια (σημερινή Τζακάρτα) στην Ινδονησία. Στην περιοχή μαινόταν εμφύλιος πόλεμος και γίνονταν μάχες εκεί κοντά, γι’ αυτό και δεν μας επέτρεψαν να κατεβούμε από το πλοίο. Καθώς σαλπάραμε προς τη Σιγκαπούρη, άρχισα να αναρωτιέμαι τι μας περίμενε εκεί. Άραγε αυτό ήταν ό,τι είχε απομείνει από την εξωτική Άπω Ανατολή για την οποία είχαμε διαβάσει σε ταξιδιωτικά φυλλάδια;

Μέσα σε λίγες μέρες, οι ανησυχίες μου εξανεμίστηκαν. Οι συναρπαστικές εξελίξεις που θα ακολουθούσαν θα αποδείκνυαν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Ντέιβ και εγώ βρισκόμασταν σε θεάρεστη αποστολή.

Πώς μας Επιτράπηκε να Μείνουμε

Περίπου έναν μήνα αφότου φύγαμε από το Σαν Φρανσίσκο, το πλοίο μας αγκυροβόλησε τελικά στο νησί Σεντ Τζον, το οποίο ήταν η περιοχή καραντίνας της Σιγκαπούρης. Οι υπάλληλοι της μεταναστευτικής υπηρεσίας ανέβηκαν στο πλοίο για να διεκπεραιώσουν τις διατυπώσεις με τους επιβάτες, και σφράγισαν τα διαβατήριά μας με την ένδειξη «Επιτρέπεται η Είσοδος στη Χώρα». Το επόμενο πρωί το πλοίο έδεσε στην προβλήτα. Αφού ένας αξιωματικός στο πλοίο έλεγξε τα χαρτιά μας, αποβιβαστήκαμε.

Την επομένη επιστρέψαμε στις αποβάθρες για να αποχαιρετήσουμε τους άλλους ιεραποστόλους με τους οποίους είχαμε συνταξιδέψει. Εκείνοι θα συνέχιζαν το ταξίδι τους ως την Ινδία και την Κεϋλάνη (σημερινή Σρι Λάνκα). Όταν μας είδε ο πλοίαρχος, κατέβηκε στην προβλήτα και μας αποπήρε. Ήταν εξοργισμένος και μας φώναζε ότι δεν θα έπρεπε να έχουμε βγει από το πλοίο. Νωρίτερα, ενόσω ήμασταν στη θάλασσα, ο υπεύθυνος της μεταναστευτικής υπηρεσίας, ο κ. Χάξγουορθ, τον είχε διατάξει να μη μας αφήσει να βγούμε από το πλοίο όταν αυτό θα έφτανε στο λιμάνι. Εμείς δεν γνωρίζαμε αυτή τη διαταγή, όπως δεν τη γνώριζε και ο αξιωματικός που μας επέτρεψε να βγούμε από το πλοίο.

Ο κ. Χάξγουορθ μας επιφύλαξε πολύ άγρια υποδοχή όταν μας οδήγησαν σε αυτόν. Μας έβαλε τις φωνές, λέγοντας ότι μας είχε απαγορευτεί η είσοδος στη Σιγκαπούρη. Εφόσον εμείς δεν είχαμε υπόψη μας καμία τέτοια απαγόρευση, του δείξαμε τα διαβατήριά μας στα οποία υπήρχε η επίσημη σφραγίδα «Επιτρέπεται η Είσοδος στη Χώρα». Εκείνος τα άρπαξε θυμωμένος από τα χέρια μας και έσβησε τη σφραγίδα. Αλίμονο, όμως, το πλοίο είχε ήδη φύγει! Ο κ. Χάξγουορθ κράτησε τα διαβατήριά μας έναν ολόκληρο χρόνο, και τελικά μας τα επέστρεψε με τη σφραγίδα «Επιτρέπεται η Είσοδος στη Χώρα».

Παραγωγική Διακονία στη Σιγκαπούρη

Όταν φτάσαμε στη Σιγκαπούρη τον Απρίλιο του 1947, ο μοναδικός Μάρτυρας εκεί ήταν κάποιος ονόματι Τζόσουα. Υπηρέτησε ως ολοχρόνιος διάκονος, δηλαδή σκαπανέας, μέχρι το θάνατό του στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Σύντομα, ορισμένα άτομα που είχαν μάθει τις αλήθειες της Αγίας Γραφής άρχισαν να τις μεταδίδουν και σε άλλους. Τώρα αρχίζαμε να βλέπουμε την απάντηση στις προσευχές μας για περισσότερους εργάτες στον πνευματικό θερισμό.​—Ματθαίος 9:​37, 38.

Το 1949, και ενώ ο κ. Χάξγουορθ έκανε παρατεταμένες διακοπές στην Αγγλία, έφτασαν στη Σιγκαπούρη έξι ιεραπόστολοι οι οποίοι είχαν αποφοιτήσει από την 11η τάξη της Γαλαάδ. Στο μεταξύ ο Ντέιβ, ο οποίος υπήρξε συνεργάτης μου στο ιεραποστολικό έργο επί σειρά ετών, αναγκάστηκε να φύγει από τη Σιγκαπούρη για λόγους υγείας. Μετανάστευσε στην Αυστραλία, όπου υπηρέτησε πιστά μέχρι το θάνατό του το 1973. Ανάμεσα στους έξι νεοφερμένους ήταν και η Αϊλίν Φρανκς, την οποία παντρεύτηκα το 1956.

Στο διάβα των ετών, μελετήσαμε τη Γραφή με πολλά άτομα που έγιναν Μάρτυρες μαζί με τα παιδιά τους. Ακόμη και σήμερα, μερικά από αυτά τα άτομα βρίσκονται στην ολοχρόνια διακονία σε ξένες χώρες. Μια συγκινητική εμπειρία αφορά τον Λέστερ και την Τζόνι Χέινς, ένα αντρόγυνο Αμερικανών οι οποίοι ζούσαν στη Σιγκαπούρη. Αρχίσαμε Γραφική μελέτη μαζί τους τη δεκαετία του 1950. Το αντρόγυνο αυτό σημείωσε γοργή πνευματική πρόοδο και βαφτίστηκαν όταν επέστρεψαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετέπειτα, ο Λέστερ και η Τζόνι αποδείχτηκαν παραγωγικοί διάκονοι. Βοήθησαν πολλά άτομα να γίνουν Μάρτυρες, μεταξύ των οποίων και τα τρία παιδιά τους.

Η Τζόνι έγραψε: «Όταν αναπολώ εκείνον το χρόνο στη Σιγκαπούρη, αντιλαμβάνομαι ότι όντως έδωσε στη ζωή μας νέο προσανατολισμό. Αν δεν μας είχατε “υιοθετήσει”, πιθανότατα θα γυρίζαμε ακόμη όλο τον κόσμο. Χαίρομαι που δίδαξες εσύ στον Λες την αλήθεια, επειδή από την αρχή είχε έναν δάσκαλο ο οποίος του ενστάλαξε αγάπη για τον Ιεχωβά και για τους Χριστιανούς αδελφούς μας. Ποτέ δεν έχασε αυτή την αγάπη».

Υπηρετούμε ως Οικογένεια στη Σιγκαπούρη

Το 1962 συνέβη ένα απροσδόκητο γεγονός το οποίο επρόκειτο να δώσει νέα πνοή στο διορισμό μας. Ο οικογενειακός μας γιατρός ενημέρωσε την Αϊλίν ότι ήταν έγκυος. Θέλαμε να συνεχίσουμε το ιεραποστολικό μας έργο, αλλά πώς θα τα καταφέρναμε μεγαλώνοντας παράλληλα ένα παιδί; Ο Νάθαν Ο. Νορ, ο οποίος επέβλεπε τότε τη δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο, μας έγραψε μια επιστολή και με παρότρυνε να βρω εργασία ώστε να μπορέσουμε να μείνουμε στη Σιγκαπούρη. Αυτό αποδείχτηκε τεράστια πρόκληση.

Οι περισσότεροι αλλοδαποί εργάζονταν ως διοικητικά στελέχη σε ξένες εταιρίες. Εγώ δεν είχα πείρα στον επιχειρηματικό χώρο, εφόσον είχα αναλάβει την ολοχρόνια διακονία αμέσως μόλις τελείωσα το σχολείο, περίπου 23 χρόνια νωρίτερα. Γι’ αυτό, πλήρωσα ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας στο Λονδίνο ώστε να συντάξει ένα βιογραφικό με βάση το έργο που έκανα ως θρησκευτικός διάκονος σε ξένη χώρα, το οποίο και έστειλαν σε αρκετές πολυεθνικές εταιρίες που δραστηριοποιούνταν στη Σιγκαπούρη.

Έπαιρνα συνεχώς την εξής απάντηση: «Λυπούμαστε που δεν διαθέτουμε θέση εργασίας ανάλογη των προσόντων σας». Πίστευαν ότι είχα παραπάνω από τα απαιτούμενα προσόντα! Πέρασαν μήνες, και γεννήθηκε το μωρό μας, η Τζούντι. Ο αδελφός Νορ βρισκόταν τότε για επίσκεψη στη Σιγκαπούρη και πήγε να δει την Τζούντι και τη μητέρα της στο νοσοκομείο. Μας καθησύχασε, λέγοντας: «Μπορείτε να μείνετε στον ιεραποστολικό οίκο όσο χρειάζεται μέχρι να βρει δουλειά ο Μπιλ».

Λίγους μήνες αργότερα, βρήκα δουλειά ως αντιπρόσωπος πωλήσεων σε κάποια διεθνή αεροπορική εταιρία. Ο μισθός ίσα που έφτανε για να τα βγάζουμε πέρα. Δύο χρόνια αργότερα, με προσέλαβε μια αμερικανική αεροπορική εταιρία και διπλασίασε το μισθό μου. Τελικά, ανελίχθηκα στον τομέα των ταξιδιωτικών επιχειρήσεων, και κατάφερα να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μου και στη Χριστιανική διακονία.

Οικοδομήσαμε τη ζωή μας γύρω από την υπηρεσία του Ιεχωβά, δίνοντας προτεραιότητα στα πνευματικά ενδιαφέροντα. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσω πολλά προνόμια στην οργάνωση. Η Αϊλίν άρχισε ξανά την ολοχρόνια διακονία. Στο μεταξύ, το έργο κηρύγματος της Βασιλείας άκμαζε στη Σιγκαπούρη. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, αγοράσαμε ένα ωραίο διώροφο κτίριο στο κέντρο της πόλης το οποίο χρησιμοποιούσαμε ως Αίθουσα Βασιλείας. Τέσσερις εκκλησίες συναθροίζονταν εκεί.

Το Έργο μας Τίθεται υπό Απαγόρευση!

Αργότερα, μαζεύτηκαν στον ορίζοντα μαύρα σύννεφα εναντίωσης. Στις 14 Ιανουαρίου 1972, πήγαμε, ως συνήθως, στην Αίθουσα Βασιλείας για να παρακολουθήσουμε τη συνάθροισή μας. Αλλά στην εξώπορτα υπήρχε αλυσίδα με λουκέτο και ένα σημείωμα που έλεγε ότι η Εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Σιγκαπούρη είχε διαγραφεί από τον κατάλογο των καταχωρισμένων εκκλησιών. Είχαμε τεθεί υπό απαγόρευση!a

Το σφράγισμα της Αίθουσας Βασιλείας δεν έβαλε τέλος στη λατρεία μας προς τον Ιεχωβά, αλλά στο μυαλό μου πλανιόταν το ερώτημα: “Ποιο είναι το θέλημα του Θεού για την οικογένειά μου;” Έκανα τη σκέψη ότι, αν κάποια στιγμή μάς απέλαυναν, δεν θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε ποτέ για να δούμε τους φίλους μας στη Σιγκαπούρη. Γι’ αυτό, ρώτησα το διευθυντή της εταιρίας μου αν θα μπορούσα να εργαστώ στην Κουάλα Λουμπούρ, στη Μαλαισία. Η οικογένειά μου θα μπορούσε σε αυτή την περίπτωση να πηγαινοέρχεται χωρίς δυσκολία. Προς έκπληξή μου, εκείνος μου πρότεινε να εργαστώ ως διευθυντής του γραφείου στην Κουάλα Λουμπούρ, με διπλάσιο μισθό και άλλα πλεονεκτήματα.

Τότε αναρωτήθηκα: “Είναι θέλημα Θεού να φύγουμε από τη Σιγκαπούρη και τους αδελφούς μας;” Ως οικογένεια, θέσαμε το ζήτημα στον Ιεχωβά με προσευχή. Καταλήξαμε ότι ο Ιεχωβά ήταν αυτός που μας είχε φέρει εκεί. Γι’ αυτό πήρα την οριστική απόφαση​—θα μέναμε. Ο διευθυντής μου έμεινε έκπληκτος που απέρριψα τη γενναιόδωρη προσφορά του.

Το να ζούμε και να εργαζόμαστε υπό απαγόρευση μας δημιουργούσε μεγάλο άγχος, εφόσον αντιμετωπίζαμε συνεχώς την απειλή της σύλληψης και της φυλάκισης. Υπήρξαν περιπτώσεις που μας έκαναν να εκτιμήσουμε πραγματικά τα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 34:7: «Ο άγγελος του Ιεχωβά στρατοπεδεύει γύρω από εκείνους που τον φοβούνται και τους διαφυλάττει».

Καινούριος Διορισμός

Τελικά, το 1993, αφού είχαμε υπηρετήσει επί 46 και πλέον χρόνια στη Σιγκαπούρη, μας ζητήθηκε να μετακομίσουμε στη Νέα Ζηλανδία, όπου θα μπορούσαμε να υπηρετήσουμε με λιγότερο άγχος και ανησυχία. Περιττό να πω ότι λυπόμασταν που θα αφήναμε τους προσφιλείς μας αδελφούς στη Σιγκαπούρη, τους οποίους είχαμε αγαπήσει πάρα πολύ. Ωστόσο, μας ενθάρρυνε το γεγονός ότι η πίστη τους είχε οικοδομηθεί σε στερεό θεμέλιο με πυρίμαχα υλικά. Αυτό τους επέτρεψε να μείνουν σταθεροί παρά τις δοκιμασίες τις οποίες συνεχίζουν να υπομένουν.​—1 Κορινθίους 3:​12-14.

Τώρα, ύστερα από 14 και πλέον χρόνια στη Νέα Ζηλανδία, η Αϊλίν και εγώ, παρά την προχωρημένη μας ηλικία, εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε τη διακονία μας ως ειδικοί σκαπανείς. Δύο από τα αδέλφια μου​—ο Μάικ, ο οποίος είναι 94 ετών, και ο Πίτερ, ο οποίος είναι 90 ετών—​ζουν ακόμη και υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά στον Καναδά.

Το 1998, η κόρη μας, η Τζούντι, γύρισε στην Άπω Ανατολή και υπηρέτησε εκεί αρκετά χρόνια. Σε ένα από τα γράμματα που μας έστειλε, έλεγε: «Δεν περνάει μέρα που να μην ευχαριστώ τον Ιεχωβά για το θαυμάσιο προνόμιο που έχω να υπηρετώ εδώ! Ευχαριστώ επίσης και εσάς τους δύο για όλη τη στοργική σας εκπαίδευση και για τις θυσίες που κάνατε και συνεχίζετε να κάνετε ώστε να είναι όλα αυτά εφικτά». Το 2003 επέστρεψε στη Νέα Ζηλανδία για να προσφέρει στην Αϊλίν και σε εμένα τη βοήθεια που χρειαζόμασταν.b

Είμαστε ευγνώμονες στον Ιεχωβά για το ότι οι περιστάσεις μας μάς επέτρεψαν να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του Κυρίου για περισσότερους εργάτες στο θερισμό. Αυτό μας έχει φέρει απερίγραπτη χαρά. Και όταν “ο κόσμος παρέλθει”, όπως λέει η Γραφή ότι θα συμβεί, θα δούμε να πραγματοποιείται η υπέροχη υπόσχεση του Θεού: «Αυτός που κάνει το θέλημα του Θεού παραμένει για πάντα».​—1 Ιωάννη 2:17.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Ο Τζόσουα ήταν ο μοναδικός Μάρτυρας στη Σιγκαπούρη όταν φτάσαμε το 1947

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Με τον Ντέιβ Φάρμερ στο Χονγκ Κονγκ, ενώ κατευθυνόμασταν προς τη Σιγκαπούρη το 1947

[Εικόνα στη σελίδα 29]

Με την Αϊλίν το 1958

[Εικόνα στη σελίδα 31]

Με την κόρη μας, την Τζούντι

[Ευχαριστίες]

Kimroy Photography

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 28]

Kimroy Photography