Συμμετείχαν στην Πολιτική οι Χριστιανοί του Πρώτου Αιώνα;

▪ Προτού αναληφθεί στον ουρανό, ο Ιησούς έδωσε στους μαθητές του ξεκάθαρες οδηγίες γύρω από το πώς να επιτελούν τη διακονία τους, αλλά δεν συμπεριέλαβε πολιτικές υποδείξεις. (Ματθαίος 28:18-20) Ως εκ τούτου, εκείνοι συνέχισαν να ζουν σύμφωνα με την αρχή που τους είχε δώσει νωρίτερα: «Αποδώστε αυτά που είναι του Καίσαρα στον Καίσαρα, αλλά αυτά που είναι του Θεού στον Θεό».​—Μάρκος 12:17.

Πώς βοήθησε αυτή η αρχή τους ακολούθους του Ιησού να ζουν στον κόσμο αλλά να μην είναι μέρος του; Πού έθεταν τη διαχωριστική γραμμή ως προς το τι ανήκει στο Κράτος, ή αλλιώς στον Καίσαρα, και το τι ανήκει στον Θεό;

Ο απόστολος Παύλος θεωρούσε ότι η συμμετοχή στην πολιτική ξεπερνάει αυτή τη διαχωριστική γραμμή. «Ο Παύλος αξιοποίησε τη ρωμαϊκή του υπηκοότητα για να απαιτήσει τη νομική προστασία που του εξασφάλιζε, αλλά δεν συμμετείχε σε κάποια ομάδα για την προώθηση πολιτικών ζητημάτων εκείνης της εποχής», αναφέρει το βιβλίο Πέρα από τις Καλές Προθέσεις​—Μια Βιβλική Θεώρηση της Πολιτικής (Beyond Good Intentions​—A Biblical View of Politics).

Τι είδους κατευθυντήριες γραμμές έδωσε ο Παύλος στους συγχριστιανούς του; Το ίδιο βιβλίο προσθέτει: «Οι επιστολές του προς τους πιστούς σε σημαντικές πόλεις, όπως η Έφεσος, η Κόρινθος ακόμη δε και η Ρώμη, μαρτυρούν μηδενικό ενδιαφέρον για τις πολιτικές διαμάχες». Επίσης, το βιβλίο σχολιάζει ότι ο Παύλος «παράγγελλε μεν υποταγή στην κυβέρνηση, αλλά σε καμιά από τις πολλές επιστολές του δεν κατονόμασε έστω ένα πολιτικό ζήτημα για το οποίο η τοπική εκκλησία θα έπρεπε να πιέσει τους δημόσιους φορείς».​—Ρωμαίους 12:18· 13:1, 5-7.

Δεκαετίες μετά το θάνατο του Παύλου, οι Χριστιανοί εφάρμοζαν απαρέγκλιτα τον ίδιο διαχωρισμό ανάμεσα στις υποχρεώσεις τους προς τον Θεό και στις υποχρεώσεις τους προς το Κράτος. Σέβονταν την πολιτική εξουσία αλλά απείχαν από την πολιτική δράση. Το σύγγραμμα Πέρα από τις Καλές Προθέσεις δηλώνει σχετικά με εκείνους τους πιστούς: «Οι πρώτοι Χριστιανοί θεωρούσαν υποχρέωσή τους να τιμούν τις κυβερνητικές αρχές, αλλά δεν πίστευαν στη συμμετοχή στις πολιτικές υποθέσεις».

Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν 300 περίπου χρόνια μετά το θάνατο του Χριστού. Ο θεολόγος Τσαρλς Βίγια-Βισένσιο αναφέρει: «Όταν οι πολιτικές δομές άλλαξαν υπό τον Κωνσταντίνο, οι Χριστιανοί προφανώς συνέρρεαν να πάρουν θέσεις σε δημόσιες υπηρεσίες και στο στρατό και να αναλάβουν πολιτικά αξιώματα». (Μεταξύ Χριστού και Καίσαρα [Between Christ and Caesar]) Με ποιο αποτέλεσμα; Στο τέλος του τέταρτου αιώνα Κ.Χ., αυτό το μείγμα θρησκείας και πολιτικής είχε γίνει η κρατική θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Σήμερα, πολλές θρησκείες που ισχυρίζονται ότι ακολουθούν τον Χριστό παροτρύνουν τα μέλη τους να συμμετέχουν στην πολιτική. Αυτές οι θρησκείες, όμως, δεν μιμούνται τον Χριστό ούτε ακολουθούν το παράδειγμα των Χριστιανών του πρώτου αιώνα.