Ας Προσφέρουμε τον Εαυτό μας Πρόθυμα για Κάθε Καλό Έργο
1 Ένα κοσμικό έντυπο αναφέρθηκε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, λέγοντας: «Είναι δύσκολο να βρει κανείς μέλη κάποιας άλλης ομάδας που να εργάζονται τόσο σκληρά για τη θρησκεία τους όσο οι Μάρτυρες». Γιατί εργάζονται τόσο σκληρά και με τόσο πρόθυμο πνεύμα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;
2 Ένας λόγος είναι ότι διαπνέονται από το αίσθημα του επείγοντος. Ο Ιησούς αντιλαμβανόταν ότι η χρονική περίοδος που είχε για να τελειώσει το έργο του πάνω στη γη ήταν περιορισμένη. (Ιωάν. 9:4) Ενώ ο ενδοξασμένος Γιος του Θεού σήμερα κατακυριεύει ανάμεσα στους εχθρούς του, τα μέλη του λαού του Ιεχωβά αντιλαμβάνονται ότι η χρονική περίοδος που έχουν για να τελειώσουν το έργο τους είναι περιορισμένη. Γι’ αυτό, προσφέρουν τον εαυτό τους πρόθυμα για ιερή υπηρεσία. (Ψαλμ. 110:1-3) Εφόσον χρειάζονται περισσότεροι εργάτες για να γίνει ο θερισμός, δεν μπορεί να υπάρξει κάποια διακοπή στις προσπάθειές τους. (Ματθ. 9:37, 38) Επομένως, αγωνίζονται να μιμηθούν τον Ιησού, ο οποίος έθεσε ένα τέλειο παράδειγμα προθυμίας και επιμέλειας στο έργο του.—Ιωάν. 5:17.
3 Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εργάζονται ολόψυχα όπως για τον Ιεχωβά είναι ότι η παγκόσμια οργάνωσή τους είναι διαφορετική από όλες τις άλλες ομάδες. Οι θρησκευτικές οργανώσεις του κόσμου συνήθως απαιτούν απλώς ελάχιστο χρόνο και προσπάθεια από μέρους των οπαδών τους. Το πιστεύω τους έχει λίγη, ή και καθόλου, επίδραση στην καθημερινή τους ζωή, στις σχέσεις τους με τους άλλους και στις επιδιώξεις τους στη ζωή. Επειδή τους λείπει η υποκινούσα δύναμη της αληθινής πίστης, αυτοί επιμένουν να τους ‘μιλούν κολακευτικά’ οι ποιμένες τους και να τους διαβεβαιώνουν ότι η υποτυπώδης προσπάθειά τους είναι αρκετή. (Ησ. 30:10) Οι κληρικοί τους τούς κάνουν τη χάρη, ‘γαργαλώντας τα αφτιά τους’, ενσταλάζοντας ένα πνεύμα αδιαφορίας και πνευματικής νωθρότητας.—2 Τιμ. 4:3.
4 Πόσο διαφορετικός είναι ο λαός του Ιεχωβά! Το καθετί στη λατρεία μας περιλαμβάνει προσπάθεια, αγώνα και εργασία. Κάθε ημέρα και σε οτιδήποτε κάνουμε, πράττουμε αυτό που πιστεύουμε. Μολονότι η αλήθεια μάς φέρνει πολλή χαρά, για να εκπληρώσουμε τα όσα αυτή απαιτεί χρειάζεται ‘μεγάλος αγώνας’. (Παράβαλε 1 Θεσσαλονικείς 2:2). Απλώς και μόνο η φροντίδα για τις ευθύνες της καθημερινής ζωής είναι αρκετή για να κρατήσει τους περισσότερους ανθρώπους πολυάσχολους. Ωστόσο, εμείς δεν επιτρέπουμε σε αυτές τις ανησυχίες να μας εμποδίζουν να θέτουμε τα συμφέροντα της Βασιλείας του Θεού πρώτα στη ζωή μας.—Ματθ. 6:33.
5 Αυτά που μας έχουν δοθεί να κάνουμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά είναι τόσο ωφέλιμα και επείγοντα ώστε υποκινούμαστε να ‘εξαγοράζουμε’ χρόνο από άλλες επιδιώξεις και να τον χρησιμοποιούμε με πιο επωφελή τρόπο σε πνευματικά ζητήματα. (Εφεσ. 5:16) Επειδή γνωρίζουμε ότι η θεοσεβής αφοσίωσή μας και το πρόθυμο πνεύμα μας ευαρεστούν τον Ιεχωβά, έχουμε το ισχυρότερο κίνητρο προκειμένου να συνεχίσουμε τη σκληρή μας εργασία. Με τις πλούσιες ευλογίες που λαβαίνουμε τώρα, καθώς και τις προοπτικές μελλοντικής ζωής, η απόφασή μας είναι να συνεχίσουμε ‘να εργαζόμαστε σκληρά και να αγωνιζόμαστε’ για χάρη των συμφερόντων της Βασιλείας.—1 Τιμ. 4:10.
6 Αφοσίωση και Πνεύμα Αυτοθυσίας: Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι βάζουν τις υλικές ανάγκες και ενδιαφέροντα πάνω από καθετί άλλο. Πιστεύουν ότι δικαιολογούνται πλήρως να επικεντρώνουν την προσοχή τους στο τι θα φάνε, τι θα πιουν ή τι θα φορέσουν. (Ματθ. 6:31) Επειδή δεν είναι ικανοποιημένοι με τα αναγκαία, έχουν ως κίνητρό τους το στόχο να απολαμβάνουν πλήρως μια «καλή ζωή» τώρα, καθώς και να ‘έχουν πολλά αγαθά αποθηκευμένα για πολλά χρόνια, ώστε να μπορούν να ξεκουράζονται, να τρώνε, να πίνουν και να διασκεδάζουν’. (Λουκ. 12:19) Ο χαρακτηριστικός εκκλησιαζόμενος πιστεύει ότι οποιαδήποτε προσωπική προσπάθεια τυχόν απαιτείται από τη θρησκεία του αποτελεί παρέμβαση στα δικαιώματά του. Η ιδέα να εγκαταλείψει ή ακόμη και να περικόψει κάποια υλιστική επιδίωξη ή να απαρνηθεί κάποιο απολαυστικό ενδιαφέρον είναι αποκρουστική. Εφόσον ο τρόπος σκέψης ενός τέτοιου ατόμου περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, το να καλλιεργήσει το πνεύμα της αυτοθυσίας τού φαίνεται μη ρεαλιστικό, μη πρακτικό.
7 Εμείς βλέπουμε διαφορετικά αυτό το ζήτημα. Ο Λόγος του Θεού έχει εξυψώσει τον τρόπο σκέψης μας ώστε να σκεφτόμαστε όπως σκέφτεται ο Θεός και όχι όπως οι άνθρωποι. (Ησ. 55:8, 9) Στη ζωή μας έχουμε στόχους που ξεπερνούν τις σαρκικές επιδιώξεις. Η δικαίωση της κυριαρχίας του Ιεχωβά και ο αγιασμός του ονόματός του είναι τα πιο σημαντικά ζητήματα σε ολόκληρο το σύμπαν. Το μέγεθος αυτών των ζητημάτων είναι τόσο μεγάλο ώστε, συγκριτικά, όλα τα έθνη «ενώπιον αυτού είναι ως μηδέν». (Ησ. 40:17) Οποιαδήποτε προσπάθεια να ζήσουμε τη ζωή μας με τρόπο που αγνοεί το θέλημα του Θεού πρέπει να θεωρείται ανοησία.—1 Κορ. 3:19.
8 Έτσι, μολονότι μερικά υλικά πράγματα χρειάζονται ενώ άλλα είναι χρήσιμα για την επιτέλεση των δραστηριοτήτων μας που σχετίζονται με τη Βασιλεία, αντιλαμβανόμαστε ότι ουσιαστικά αυτά δεν είναι «τα πιο σπουδαία πράγματα». (Φιλιπ. 1:10) Συμμορφωνόμαστε με το πνεύμα του εδαφίου 1 Τιμόθεο 6:8 περιορίζοντας την από μέρους μας επιδίωξη υλικών συμφερόντων και προσπαθώντας σοφά να κρατήσουμε την καρδιά μας συγκεντρωμένη ‘σε αυτά που δεν βλέπονται και είναι αιώνια’.—2 Κορ. 4:18.
9 Όσο περισσότερο σκεφτόμαστε όπως σκέφτεται ο Θεός τόσο λιγότερη ανησυχία έχουμε για τα υλικά πράγματα. Όταν αναλογιζόμαστε τι έχει ήδη κάνει ο Ιεχωβά για εμάς και τις θαυμαστές ευλογίες που έχει υποσχεθεί για το μέλλον, είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε οποιεσδήποτε θυσίες μάς ζητάει. (Μάρκ. 10:29, 30) Οφείλουμε την ίδια την ύπαρξή μας σε αυτόν. Αν δεν υπήρχε το έλεος και η αγάπη του, δεν θα βρίσκαμε καμιά απόλαυση στη ζωή τώρα και δεν θα είχαμε κανένα απολύτως μέλλον. Νιώθουμε υποχρεωμένοι να δίνουμε από τον εαυτό μας, εφόσον οτιδήποτε κάνουμε στην υπηρεσία Του ‘είναι ό,τι οφείλουμε να κάνουμε’. (Λουκ. 17:10) Οτιδήποτε μας ζητιέται να δώσουμε πίσω στον Ιεχωβά, το αποχωριζόμαστε με χαρά, γνωρίζοντας ότι θα ‘θερίσουμε απλόχερα’.—2 Κορ. 9:6, 7.
10 Χρειάζονται Πρόθυμοι Εργάτες Τώρα: Από την αρχή της κιόλας, η Χριστιανική εκκλησία εισήλθε σε μια περίοδο έντονης δραστηριότητας. Έπρεπε να δοθεί πλήρης μαρτυρία πριν από την πτώση της Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ. Εκείνον τον καιρό οι μαθητές του Ιησού ‘ασχολούνταν εντατικά με το λόγο’. (Πράξ. 18:5) Η γοργή επέκταση κατέστησε αναγκαίο να εκπαιδευτούν περισσότεροι ευαγγελιστές και ικανοί ποιμένες και να ζητηθεί η βοήθειά τους. Χρειάζονταν άντρες με πείρα στις επαφές με τις κοσμικές εξουσίες καθώς και ικανά άτομα που θα μπορούσαν να επιβλέπουν τη συγκέντρωση και τη διανομή υλικών πραγμάτων. (Πράξ. 6:1-6· Εφεσ. 4:11) Αν και μερικοί υπηρετούσαν με εξέχοντα τρόπο, οι περισσότεροι παρέμεναν αφανείς. Όλοι τους, όμως, ‘αγωνίζονταν σθεναρά’, συνεργαζόμενοι ολόκαρδα για να επιτελέσουν το έργο.—Λουκ. 13:24.
11 Μολονότι υπήρχε σχετικά μικρή ανάγκη για σθεναρή δραστηριότητα σε παγκόσμια κλίμακα στη διάρκεια των πολλών αιώνων που ακολούθησαν, μια εκτεταμένη αναβίωση της δραστηριότητας της Βασιλείας άρχισε όταν ο Ιησούς ανέλαβε την εξουσία της Βασιλείας του Θεού το 1914. Στην αρχή, λίγοι αντιλαμβάνονταν ότι η ανάγκη για άτομα που θα εργάζονταν για τα συμφέροντα της Βασιλείας θα γινόταν τόσο μεγάλη, απαιτώντας τη βοήθεια εκατομμυρίων πρόθυμων ατόμων σε όλες τις χώρες της υδρογείου.
12 Σήμερα, η οργάνωση του Ιεχωβά ασχολείται εντατικά με μια μεγάλη ποικιλία προγραμμάτων τα οποία έχουν εξαντλήσει τους πόρους μας σε μεγάλο βαθμό. Η δραστηριότητα της Βασιλείας προχωρεί σε μεγαλειώδη κλίμακα. Το επείγον των καιρών μας μάς υποκινεί να αγωνιζόμαστε και να χρησιμοποιούμε οτιδήποτε έχουμε στη διάθεσή μας για να επιτελέσουμε το έργο που πρέπει να γίνει. Εφόσον το τέλος ολόκληρου του πονηρού συστήματος πραγμάτων πλησιάζει τόσο πολύ, αναμένουμε ακόμα πιο έντονη δραστηριότητα στο άμεσο μέλλον. Ο κάθε αφιερωμένος υπηρέτης του Ιεχωβά καλείται να προσφέρει τον εαυτό του πρόθυμα για το επείγον έργο της συγκομιδής.
13 Τι Χρειάζεται να Γίνει; Μπορούμε ειλικρινά να πούμε ότι υπάρχουν ‘πολλά να κάνουμε στο έργο του Κυρίου’. (1 Κορ. 15:58) Σε πολλούς τομείς ο θερισμός είναι ώριμος, αλλά οι εργάτες είναι λίγοι. Καλούμαστε να κάνουμε το μέρος μας, όχι μόνο με το να είμαστε πιο σχολαστικοί στην επίδοση μαρτυρίας σε ολόκληρο το δικό μας τομέα, αλλά επίσης με το να ανταποκριθούμε στην πρόκληση να υπηρετήσουμε εκεί που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη.
14 Είναι αξιέπαινο να βλέπουμε πώς οι Μάρτυρες σε όλα τα μέρη του κόσμου προσφέρουν τον εαυτό τους πρόθυμα για άλλες δραστηριότητες. Αυτές μπορεί να κυμαίνονται από την εθελοντική υπηρεσία στην οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας, την υπηρεσία σε συνελεύσεις και τη συμμετοχή στην προσφορά βοήθειας σε περιπτώσεις καταστροφής μέχρι την καθαριότητα της τοπικής Αίθουσας Βασιλείας σε τακτική βάση. Σχετικά με την τελευταία αυτή δραστηριότητα, πρέπει πάντοτε να βεβαιωνόμαστε ότι αφήνουμε την Αίθουσα Βασιλείας καθαρή και τακτοποιημένη ύστερα από κάθε συνάθροιση. Το να κάνουμε εργασίες που μπορεί να θεωρούνται ταπεινές δείχνει ότι έχουμε κατανοήσει ορθά τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Λουκάς 16:10: «Ο πιστός στο ελάχιστο είναι πιστός και στο πολύ, και ο άδικος στο ελάχιστο είναι άδικος και στο πολύ».
■ Υποστήριξη των Δραστηριοτήτων της Εκκλησίας: Μολονότι η κάθε εκκλησία λειτουργεί ως μέρος ολόκληρης της οργάνωσης του Ιεχωβά και λαβαίνει κατεύθυνση από ‘τον πιστό και φρόνιμο δούλο’, ωστόσο αποτελείται από άτομα που είναι ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας. (Ματθ. 24:45) Τα επιτεύγματά της εξαρτιούνται σε μεγάλο βαθμό από το πόσα είναι πρόθυμος και ικανός να κάνει ο κάθε Μάρτυρας. Η εκκλησία συγκεντρώνει την προσοχή της στο κήρυγμα των καλών νέων στον τομέα της, στη μαθήτευση καινούριων ατόμων και κατόπιν στην πνευματική τους ενίσχυση. Ο καθένας μας μπορεί να συμβάλει σε αυτό το έργο. Μπορούμε επίσης να θέσουμε στόχους για τον εαυτό μας στην προσωπική μελέτη, στην τακτική παρακολούθηση και στην ουσιαστική συμμετοχή στις συναθροίσεις, καθώς και στην υποβοήθηση άλλων που έχουν ανάγκη μέσα στην εκκλησία. Αυτές οι δραστηριότητες προσφέρουν πολλές θαυμάσιες ευκαιρίες για να εκδηλώνουμε την προθυμία μας.
■ Ανάληψη της Ηγεσίας σε Θέσεις Επίβλεψης: Ο Ιεχωβά έχει εμπιστευτεί την επίβλεψη της κάθε εκκλησίας στους διορισμένους πρεσβυτέρους της. (Πράξ. 20:28) Αυτοί είναι άντρες που έχουν επιδιώξει να αποκτήσουν τα προσόντα για αυτό το προνόμιο. (1 Τιμ. 3:1) Σχεδόν κάθε αδελφός στην εκκλησία έχει κάποιες προοπτικές να αποκτήσει τα προσόντα για μεγαλύτερες ευθύνες. Πολλοί αδελφοί αναπτύσσονται πνευματικά και χρειάζεται να συνεχίσουν να αυξάνουν υπό την κατεύθυνση και τη στοργική υποβοήθηση των πρεσβυτέρων της εκκλησίας. Αυτοί οι άντρες θα πρέπει να είναι επιμελείς σπουδαστές της Αγίας Γραφής και των εντύπων μας. Μπορούν να εκδηλώνουν την προθυμία τους με το να είναι υποτακτικοί στους διορισμένους από το πνεύμα πρεσβυτέρους, μιμούμενοι την πίστη τους και καλλιεργώντας τις ιδιότητες που αναμένονται από τους επισκόπους.—Εβρ. 13:7, 17.
■ Ενασχόληση στην Ολοχρόνια Υπηρεσία: Η εκκλησία λειτουργεί κυρίως για να κηρύττει τα καλά νέα. (Ματθ. 24:14) Πόσο θαυμάσιο είναι που μας απασχολεί όλους να πετύχουμε το στόχο ο οποίος έχει τεθεί για 2.000 τακτικούς σκαπανείς! Τι ευλογία είναι όταν τα γεμάτα ζήλο άτομα εντείνουν τις προσπάθειές τους με το να αρχίζουν την υπηρεσία σκαπανέα! Αυτό συνήθως συνεπάγεται προσαρμογές στην προσωπική τους ζωή. Μπορεί να απαιτηθεί να κάνουν επιπρόσθετες προσαρμογές για να συνεχίσουν να βρίσκονται σε αυτόν τον ειδικό τομέα υπηρεσίας. Αλλά εκείνοι που παραμένουν σε αυτό το προνόμιο αντί να παραιτηθούν ύστερα από έναν και πλέον χρόνο εξαιτίας κάποιας προσωρινής αποθάρρυνσης είναι βέβαιο ότι θα δοκιμάσουν την πλούσια ευλογία του Ιεχωβά. Οι στοργικοί πρεσβύτεροι και άλλα ώριμα άτομα μπορούν να συμβάλουν στην επιτυχία των σκαπανέων, ενθαρρύνοντάς τους με λόγια και πράξεις. Τι θαυμάσιο πνεύμα εκδηλώνουν τα νεαρά άτομα τα οποία αρχίζουν το έργο σκαπανέα αμέσως μόλις τελειώσουν το σχολείο! Το ίδιο αληθεύει και για τους ενηλίκους που αρχίζουν την υπηρεσία τακτικού σκαπανέα μόλις μειωθούν οι κοσμικές τους υποχρεώσεις. Τι ικανοποίηση αποκομίζει ένας αφιερωμένος Χριστιανός όταν συμβάλλει με αυτόν τον τρόπο στην επιτάχυνση του έργου συγκομιδής την οποία πραγματοποιεί ο Ιεχωβά!—Ησ. 60:22.
■ Συμμετοχή στην Οικοδόμηση και στη Συντήρηση Αιθουσών Βασιλείας και Αιθουσών Συνελεύσεων: Έχουν οικοδομηθεί κυριολεκτικά εκατοντάδες σύγχρονες Αίθουσες Βασιλείας καθώς και πολλές Αίθουσες Συνελεύσεων. Το εκπληκτικό είναι πως σχεδόν όλη η εργασία έχει γίνει από αδελφούς και αδελφές μας οι οποίοι πρόσφεραν εθελοντικά και πρόθυμα το χρόνο και τις ικανότητές τους. (1 Χρον. 28:21) Χιλιάδες πρόθυμοι εθελοντές διατηρούν αυτές τις εγκαταστάσεις σε καλή κατάσταση, κάνοντας οποιαδήποτε εργασία απαιτείται. (2 Χρον. 34:8) Εφόσον αυτό το έργο αποτελεί μια πτυχή της ιερής υπηρεσίας, εκείνοι οι οποίοι βοηθούν προσφέρουν τον εαυτό τους πρόθυμα, χωρίς να ζητούν να αποζημιωθούν για την υπηρεσία που παρέχουν σε αυτούς τους τομείς, όπως δεν θα ζητούσαν να πληρωθούν για να κηρύξουν από σπίτι σε σπίτι, για να εκφωνήσουν δημόσιες ομιλίες στην εκκλησία, ή για να βοηθήσουν σε εργασίες συνελεύσεων περιοχής ή περιφερείας. Αυτοί οι εθελοντές προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους σε σχέση με το σχεδιασμό και την οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας και Αιθουσών Συνελεύσεων προς αίνο του Ιεχωβά. Βοηθούν με προθυμία σε υποθέσεις όπως είναι η συμπλήρωση νομικών εγγράφων, η τήρηση λογιστικών αρχείων, η σύνταξη συμβολαίων αγοράς και ο υπολογισμός των υλικών που χρειάζονται. Αυτοί οι όσιοι υπηρέτες του Ιεχωβά δεν χρεώνουν κάποιο επιπλέον χρηματικό ποσό ούτε με κάποιον άλλον τρόπο επιζητούν να κερδίσουν από υλικής πλευράς είτε άμεσα είτε έμμεσα από τις υπηρεσίες που αποδίδουν, εφόσον όλα τα ταλέντα και οι πόροι τους είναι αφιερωμένα στον Ιεχωβά. (Βλέπε Η Διακονία Μας της Βασιλείας, Ιούνιος 1995, σελίδα 4, παράγραφος 10). Αυτό το έργο απαιτεί επιμελείς εθελοντές οι οποίοι εκτελούν τις υπηρεσίες τους «ολόψυχα όπως για τον Ιεχωβά».—Κολ. 3:23.
15 Τι είναι, λοιπόν, εκείνο που κάνει την προθυμία του λαού του Ιεχωβά μοναδική; Είναι το πνεύμα της γενναιοδωρίας. Οι γενναιόδωρες προσφορές τους περιλαμβάνουν κάτι περισσότερο από χρήματα ή υλικά πράγματα—αυτοί ‘προσφέρουν τον εαυτό τους πρόθυμα’. (Ψαλμ. 110:3, ΜΝΚ) Αυτή είναι η ουσία της αφιέρωσής μας στον Ιεχωβά. Ανταμειβόμαστε με έναν ειδικό τρόπο. Απολαμβάνουμε «περισσότερη ευτυχία» και ‘θερίζουμε απλόχερα’ επειδή αυτό που κάνουμε το εκτιμούν οι άλλοι, και με τη σειρά τους αυτοί δίνουν και σε εμάς. (Πράξ. 20:35· 2 Κορ. 9:6· Λουκ. 6:38) Ο μεγαλύτερος Ευεργέτης μας είναι ο ουράνιος Πατέρας μας, ο Ιεχωβά, ο οποίος «αγαπάει το χαρωπό δότη». (2 Κορ. 9:7) Εκείνος θα μας ανταμείψει εκατονταπλάσια, με ευλογίες που θα διαρκέσουν για πάντα. (Μαλ. 3:10· Ρωμ. 6:23) Έτσι, όταν γίνονται διαθέσιμα σε εσάς προνόμια στην υπηρεσία του Ιεχωβά, θα προσφέρετε τον εαυτό σας εθελοντικά και πρόθυμα, και θα απαντήσετε όπως ο Ησαΐας: «Ιδού, εγώ, απόστειλόν με»;—Ησ. 6:8.