Το Ταξίδι μου από την Ντροπαλότητα στην Ιεραποστολική Υπηρεσία

Γεννήθηκα το 1951 στη Βιέννη της Αυστρίας σε Καθολική οικογένεια. Ήμουν συνεσταλμένη, αλλά πίστευα στον Θεό και προσευχόμουν συχνά. Όταν ήμουν εννιά χρονών, ο πατέρας μου άρχισε να μελετάει με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Λίγο αργότερα, άρχισε μελέτη και η μητέρα μου.

Σύντομα συνταυτιστήκαμε με την Εκκλησία Ντέμπλινγκ στη Βιέννη. Κάναμε πολλά πράγματα μαζί ως οικογένεια. Διαβάζαμε και μελετούσαμε τη Γραφή, παρακολουθούσαμε τις συναθροίσεις και υπηρετούσαμε ως εθελοντές στις συνελεύσεις. Ο πατέρας μου ενστάλαξε από νωρίς μέσα μου βαθιά αγάπη για τον Ιεχωβά. Μάλιστα, προσευχόταν να γίνουμε εγώ και η αδελφή μου σκαπάνισσες. Αλλά τότε εγώ δεν είχα αυτόν τον στόχο.

ΑΡΧΙΖΩ ΤΗΝ ΟΛΟΧΡΟΝΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

Βαφτίστηκα το 1965, σε ηλικία 14 ετών. Ωστόσο, δυσκολευόμουν να πλησιάζω αγνώστους στη διακονία. Επίσης, πάλευα με αισθήματα κατωτερότητας και ήθελα απεγνωσμένα να με αποδέχονται τα άλλα νεαρά άτομα. Έτσι λοιπόν, λίγο καιρό μετά το βάφτισμά μου, άρχισα να συναναστρέφομαι άτομα που δεν υπηρετούσαν τον Ιεχωβά. Αν και μου άρεσε η παρέα τους, η συνείδησή μου με ενοχλούσε επειδή περνούσα πάρα πολύ χρόνο με άτομα που δεν ήταν Μάρτυρες. Αλλά δεν είχα τη δύναμη να αλλάξω. Τι με βοήθησε;

Περίπου εκείνον τον καιρό, ένα 16χρονο κορίτσι, η Ντοροτέ, προχώρησε στην αλήθεια και συνταυτίστηκε με την εκκλησία μας. Ο ζήλος της για το έργο από σπίτι σε σπίτι με εντυπωσίασε. Εγώ ήμουν λίγο μεγαλύτερη από εκείνη αλλά δεν ήμουν πολύ δραστήρια στη διακονία. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν: “Οι δικοί μου γονείς είναι Μάρτυρες, αλλά η Ντοροτέ δεν έχει οικογένεια στην αλήθεια. Μένει με την άρρωστη μητέρα της, και όμως είναι όλη την ώρα στο έργο!” Το παράδειγμά της με υποκίνησε να κάνω περισσότερα για τον Ιεχωβά. Σύντομα, η Ντοροτέ και εγώ γίναμε συνεργάτιδες στο σκαπανικό. Πρώτα κάναμε βοηθητικό σκαπανικό, που τότε λεγόταν σκαπανικό διακοπών, και αργότερα αρχίσαμε μαζί το τακτικό σκαπανικό. Ο ενθουσιασμός της Ντοροτέ ήταν μεταδοτικός. Εκείνη με βοήθησε να αρχίσω την πρώτη μου Γραφική μελέτη. Με τον καιρό, άρχισε να μου γίνεται κάπως πιο εύκολο να πλησιάζω τους ανθρώπους στις πόρτες, στον δρόμο και αλλού.

Τον πρώτο χρόνο που έκανα τακτικό σκαπανικό, ήρθε στην εκκλησία μας ένας αδελφός που λεγόταν Χάιντς. Ήταν Αυστριακός, αλλά είχε γνωρίσει την αλήθεια στον Καναδά, όπου είχε πάει να επισκεφτεί τον αδελφό του που ήταν Μάρτυρας. Ο Χάιντς διορίστηκε στην εκκλησία μας στη Βιέννη ως ειδικός σκαπανέας. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Αλλά ήθελε να γίνει ιεραπόστολος, και εγώ δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση. Γι’ αυτό, αρχικά δεν έδειξα τα αισθήματά μου για αυτόν. Αργότερα όμως αρχίσαμε να βγαίνουμε ραντεβού, παντρευτήκαμε και κάναμε σκαπανικό μαζί στην Αυστρία.

Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

Ο Χάιντς μού μιλούσε συχνά για την επιθυμία του να γίνει ιεραπόστολος. Αν και ποτέ δεν με πίεζε, έκανε υποκινητικές ερωτήσεις όπως: «Αφού δεν έχουμε παιδιά, μήπως μπορούμε να κάνουμε περισσότερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά;» Επειδή είμαι ντροπαλή εκ φύσεως, φοβόμουν να γίνω ιεραπόστολος. Είναι αλήθεια ότι έκανα σκαπανικό, αλλά η ιδέα ενός ιεραποστολικού διορισμού μού φαινόταν βουνό. Ωστόσο, ο Χάιντς ήταν υπομονετικός και δεν άφηνε τον στόχο να ξεθωριάσει. Επίσης, με πρότρεπε να νοιάζομαι περισσότερο για τους άλλους ανθρώπους και να ανησυχώ λιγότερο για τον εαυτό μου. Οι συμβουλές του με βοήθησαν πολύ.

Σταδιακά, ανέπτυξα την επιθυμία να γίνω ιεραπόστολος και έτσι κάναμε αίτηση για τη Σχολή Γαλαάδ. Εντούτοις, ο υπηρέτης τμήματος είπε ότι θα ήταν καλύτερα να βελτιώσω πρώτα τα αγγλικά μου. Τα επόμενα τρία χρόνια αγωνιζόμουν να βελτιώσω τα αγγλικά μου, αλλά τότε προς έκπληξή μας διοριστήκαμε σε μια γιουγκοσλαβική εκκλησία στο Σάλτσ­μπουργκ της Αυστρίας. Υπηρετήσαμε σε εκείνον τον αγρό τα επόμενα εφτά χρόνια, μεταξύ αυτών και έναν χρόνο στο έργο περιοχής. Η σερβοκροατική γλώσσα ήταν δύσκολη, αλλά είχαμε πολλές Γραφικές μελέτες.

Το 1979, μας ζητήθηκε να πάμε «διακοπές» στη Βουλγαρία. Το έργο κηρύγματος εκεί ήταν υπό απαγόρευση. Γι’ αυτό, δεν κηρύξαμε καθόλου σε εκείνες τις διακοπές. Αλλά περάσαμε κρυφά στη χώρα έντυπα μικροσκοπικού μεγέθους για τις πέντε αδελφές που ζούσαν στη Σόφια, την πρωτεύουσα. Ήμουν τρομοκρατημένη, αλλά ο Ιεχωβά με βοήθησε σε εκείνον τον συναρπαστικό διορισμό. Όταν είδα το θάρρος που έδειχναν εκείνες οι αδελφές και τη χαρά που ένιωθαν παρά τον κίνδυνο της φυλάκισης, πήρα θάρρος για να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό σε οτιδήποτε μου ζητούσε η οργάνωση του Ιεχωβά.

Στο μεταξύ, κάναμε ξανά αίτηση για τη Γαλαάδ, και αυτή τη φορά γίναμε δεκτοί. Νομίζαμε ότι θα παρακολουθούσαμε τη σχολή στα αγγλικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά τον Νοέμβριο του 1981, άρχισε να λειτουργεί το Παράρτημα της Σχολής Γαλαάδ στο γραφείο τμήματος στο Βισ­μπάντεν της Γερμανίας. Μπορέσαμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε τη σχολή στη μητρική μας γλώσσα, τη γερμανική. Αλλά πού θα διοριζόμασταν;

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΕ ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΧΩΡΑ

Διοριστήκαμε στην Κένυα! Ωστόσο, το γραφείο τμήματος της Κένυας μας ρώτησε αν θα ήμασταν πρόθυμοι να υπηρετήσουμε σε μια γειτονική χώρα, την Ουγκάντα. Πάνω από δέκα χρόνια νωρίτερα, η κυβέρνηση της Ουγκάντας είχε ανατραπεί από ένα πραξικόπημα υπό την ηγεσία του στρατηγού Ίντι Αμίν. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η δικτατορία του προξένησε χιλιάδες θανάτους και αναστάτωσε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Κατόπιν, το 1979, η κυβέρνηση της Ουγκάντας ανατράπηκε ξανά. Περιττό να πω ότι με φόβιζε η προοπτική να μετακομίσουμε σε μια χώρα που σπαρασσόταν από τον πόλεμο. Αλλά η Γαλαάδ μάς είχε μάθει να θέτουμε την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά. Έτσι είπαμε ναι.

Η κατάσταση στην Ουγκάντα ήταν χαοτική. Ο Χάιντς την περιέγραψε ως εξής στο Βιβλίο Έτους 2010: «Πολλές υπηρεσίες . . . όπως η ύδρευση και οι επικοινωνίες βρίσκονταν υπό διάλυση. . . . Οι πυροβολισμοί και οι ληστείες ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, ιδιαίτερα τη νύχτα. . . . Όλοι κλείνονταν στα σπίτια τους ελπίζοντας​—και συχνά προσευχόμενοι​—να περάσει η νύχτα χωρίς απρόσκλητους επισκέπτες». Παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες, οι ντόπιοι αδελφοί ευημερούσαν πνευματικά!

Το 1982, ο Χάιντς και εγώ φτάσαμε στην Καμπάλα, την πρωτεύουσα της Ουγκάντας. Τους πρώτους πέντε μήνες, μείναμε στο σπίτι του Σαμ και της Κριστίνα Γουάισουα, μαζί με τα πέντε παιδιά τους και τέσσερις άλλους συγγενείς. Η φιλοξενία που μας πρόσφερε αυτή η οικογένεια ήταν πραγματικά αξιοσημείωτη, αν σκεφτούμε ότι πολλές φορές έτρωγαν μόνο ένα γεύμα την ημέρα. Το διάστημα που μείναμε μαζί τους πήραμε πολλά πρακτικά μαθήματα τα οποία μας βοήθησαν στην ιεραποστολική ζωή. Για παράδειγμα, μάθαμε να εξοικονομούμε νερό κάνοντας μπάνιο με λίγα μόνο λίτρα και κρατώντας το χρησιμοποιημένο νερό για να το ρίχνουμε στην τουαλέτα. Το 1983, βρήκαμε δικό μας σπίτι σε μια σχετικά ασφαλή περιοχή στην Καμπάλα.

Απολαμβάναμε πραγματικά τη διακονία. Θυμάμαι ότι μέσα σε έναν μήνα δώσαμε πάνω από 4.000 περιοδικά! Αλλά το καλύτερο ήταν η ανταπόκριση των ανθρώπων. Σέβονταν τον Θεό και ήθελαν να μιλούν για την Αγία Γραφή. Ο Χάιντς και εγώ συνήθως είχαμε 10 με 15 Γραφικές μελέτες ο καθένας. Και μαθαίναμε πολλά από τους σπουδαστές μας. Για παράδειγμα, εκτιμούσαμε το θετικό πνεύμα που έδειχναν καθώς πηγαινοέρχονταν στις συναθροίσεις με τα πόδια κάθε εβδομάδα χωρίς ποτέ να παραπονιούνται, και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.

Το 1985 και το 1986, έγιναν άλλες δύο πολεμικές συρράξεις στην Ουγκάντα. Συχνά βλέπαμε παιδιά-στρατιώτες με οπλοπολυβόλα να κάνουν ελέγχους στα οδοφράγματα. Εκείνο το διάστημα, προσευχόμασταν για διάκριση και ήρεμη καρδιά καθώς αναζητούσαμε ενδιαφερόμενα άτομα στη διακονία. Ο Ιεχωβά απαντούσε στις προσευχές μας. Συνήθως ξεχνούσαμε τους φόβους μας όταν συναντούσαμε κάποιον που ανταποκρινόταν στο άγγελμα της Βασιλείας.

Επίσης, μας άρεσε πολύ να δίνουμε μαρτυρία σε άτομα από άλλες χώρες που ζούσαν στην Ουγκάντα. Για παράδειγμα, κάναμε μελέτη με τον Μουράτ και την Ντιλμπάρ Ιμπατούλιν, ένα αντρόγυνο από το Ταταρστάν (Κεντρική Ρωσία). Ο Μουράτ ήταν γιατρός. Γνώρισαν την αλήθεια και παραμένουν δραστήριοι μέχρι σήμερα. Αργότερα, είχα το προνόμιο να γνωρίσω την Τατιάνα Βιλέισκα, μια γυναίκα από την Ουκρανία η οποία σκεφτόταν να αυτοκτονήσει. Μετά το βάφτισμά της, η Τατιάνα επέστρεψε στην Ουκρανία και αργότερα υπηρέτησε ως μεταφράστρια των εντύπων μας.a

ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Το 1991, ενόσω βρισκόμασταν στην Αυστρία για διακοπές, επικοινώνησε μαζί μας το τοπικό γραφείο τμήματος και μας ενημέρωσε ότι είχαμε λάβει νέο διορισμό: Βουλγαρία. Μετά την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά νομιμοποιήθηκε στη Βουλγαρία. Όπως ανέφερα προηγουμένως, ο Χάιντς και εγώ στο παρελθόν μεταφέραμε έντυπα κρυφά σε εκείνη τη χώρα όταν το έργο ήταν υπό απαγόρευση. Αλλά τώρα σταλθήκαμε εκεί για να κηρύξουμε.

Μας δόθηκε η οδηγία να πάμε κατευθείαν στη Βουλγαρία, χωρίς να πάμε πρώτα στην Ουγκάντα. Αντί λοιπόν να επιστρέψουμε στον ιεραποστολικό μας οίκο, να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να αποχαιρετήσουμε τους αδελφούς, πήγαμε στο Μπέθελ της Γερμανίας, πήραμε ένα αυτοκίνητο και ταξιδέψαμε στη Βουλγαρία. Διοριστήκαμε σε έναν όμιλο με περίπου 20 ευαγγελιζομένους στη Σόφια.

Αντιμετωπίσαμε αρκετές καινούριες προκλήσεις στη Βουλγαρία. Κατ’ αρχάς, δεν ξέραμε τη γλώσσα. Επιπρόσθετα, τα μόνα έντυπα που ήταν άμεσα διαθέσιμα στη βουλγαρική ήταν το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή και Το Βιβλίο μου με τις Βιβλικές Ιστορίες. Επίσης, ήταν δύσκολο να αρχίσουμε Γραφικές μελέτες. Παρ’ όλες αυτές τις προκλήσεις, ο μικρός αλλά γεμάτος ζήλο όμιλός μας έκανε πρόοδο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία το πρόσεξε και τότε άρχισαν τα πραγματικά προβλήματα.

Το 1994, η νομική καταχώριση των Μαρτύρων του Ιεχωβά ακυρώθηκε και άρχισαν να μας αντιμετωπίζουν σαν απαγορευμένη αίρεση. Μερικοί αδελφοί συνελήφθησαν. Τα μέσα ενημέρωσης διέδιδαν τρομερά ψέματα για εμάς. Ισχυρίζονταν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σκοτώνουν παιδιά και ότι πείθουν άλλους Μάρτυρες να αυτοκτονήσουν. Ο Χάιντς και εγώ δυσκολευόμασταν να κηρύξουμε. Πολλές φορές συναντούσαμε επιθετικούς ανθρώπους οι οποίοι μας έβαζαν τις φωνές, καλούσαν την αστυνομία ή ακόμα και μας πετούσαν πράγματα. Δεν μπορούσαμε να εισάγουμε έντυπα στη χώρα, και έγινε πολύ δύσκολο να νοικιάζουμε αίθουσες για τις συναθροίσεις. Μάλιστα, η αστυνομία διέλυσε μια συνέλευσή μας. Εμείς δεν ήμασταν συνηθισμένοι σε τέτοιο μίσος. Τι διαφορά από τον παραγωγικό, φιλικό αγρό που είχαμε συνηθίσει στην Ουγκάντα! Τι μας βοήθησε να αντεπεξέλθουμε σε αυτή την αλλαγή;

Βρίσκαμε χαρά στη συναναστροφή με τους ντόπιους αδελφούς και αδελφές. Ήταν πανευτυχείς που είχαν βρει την αλήθεια και εκτιμούσαν τη βοήθεια που τους δίναμε. Παραμέναμε κοντά ο ένας στον άλλον και στηρίζαμε ο ένας τον άλλον. Από εκείνες τις εμπειρίες μάθαμε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι σε οποιονδήποτε διορισμό αν νοιαζόμαστε για τους άλλους αντί να εστιάζουμε στα δικά μας προβλήματα.

Με τον καιρό, η κατάσταση βελτιώθηκε. Η οργάνωσή μας καταχωρίστηκε και πάλι νομικά το 1998, και σύντομα έγιναν διαθέσιμα πολλά έντυπα στη βουλγαρική. Κατόπιν, το 2004, έγινε η αφιέρωση ενός νέου κτιρίου για το γραφείο τμήματος. Σήμερα υπάρχουν 57 εκκλησίες στη Βουλγαρία με 2.953 ευαγγελιζομένους. Το προηγούμενο υπηρεσιακό έτος, συνολικά 6.475 άτομα παρευρέθηκαν στην Ανάμνηση. Ενώ κάποτε υπήρχαν μόνο πέντε αδελφές στη Σόφια, τώρα έχουμε εννιά εκκλησίες! Είδαμε πραγματικά “τον ελάχιστο να γίνεται χίλιοι”.​—Ησ. 60:22.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

Στο διάβα των ετών, δεν μου έλειψαν και τα προβλήματα υγείας. Επανειλημμένα μου βρήκαν όγκους, ένας εκ των οποίων ήταν στον εγκέφαλό μου. Έκανα ακτινοθεραπεία, και κατόπιν πήγαμε στην Ινδία, όπου υποβλήθηκα σε μια 12ωρη εγχείρηση με την οποία αφαιρέθηκε το μεγαλύτερο μέρος του όγκου. Αφού ανέρρωσα στο γραφείο τμήματος της Ινδίας, επιστρέψαμε στον διορισμό μας στη Βουλγαρία.

Στο μεταξύ, ο Χάιντς προσβλήθηκε από μια σπάνια κληρονομική ασθένεια που λέγεται νόσος του Χάντινγκτον. Δυσκολευόταν να περπατήσει, να μιλήσει και να ελέγξει τις κινήσεις του. Καθώς η ασθένεια προχωρούσε, ο Χάιντς εξαρτόταν ολοένα και περισσότερο από εμένα. Κάποιες φορές ένιωθα ότι δεν άντεχα άλλο και ανησυχούσα για το πώς θα εξελισσόταν η κατάσταση. Ωστόσο, ένας νεαρός αδελφός, ο Μπόμπι, έπαιρνε τακτικά τον Χάιντς μαζί του στο έργο. Ο Μπόμπι δεν ένιωθε άβολα όταν ο Χάιντς δυσκολευόταν να μιλήσει ή να ελέγξει τις κινήσεις του. Όταν δεν ήμουν σε θέση να φροντίσω τον Χάιντς, μπορούσα πάντα να υπολογίζω στον Μπόμπι. Παρότι ο Χάιντς και εγώ αποφασίσαμε να μην κάνουμε παιδιά σε αυτό το σύστημα, νιώσαμε ότι ο Ιεχωβά μάς έδωσε έναν γιο στο πρόσωπο του Μπόμπι!​—Μάρκ. 10:29, 30.

Ο Χάιντς πάλεψε επίσης με τον καρκίνο. Δυστυχώς, ο αγαπημένος μου σύζυγος πέθανε το 2015. Μετά τον θάνατό του ένιωσα τρομερή ανασφάλεια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε φύγει. Αλλά στη μνήμη μου είναι ολοζώντανος! (Λουκ. 20:38) Πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας θυμάμαι τα καλοσυνάτα λόγια του και τις σοφές συμβουλές του σαν να τα ακούω τώρα. Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τα χρόνια πιστής υπηρεσίας που περάσαμε μαζί.

ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Ο Ιεχωβά ασφαλώς με έχει στηρίξει σε όλες μου τις δοκιμασίες. Με βοήθησε επίσης να υπερνικήσω την ντροπαλότητά μου και να γίνω ιεραπόστολος που νοιάζεται για τους ανθρώπους. (2 Τιμ. 1:7) Χάρη στον Ιεχωβά, η μικρότερη αδελφή μου και εγώ είμαστε τώρα και οι δύο στην ολοχρόνια υπηρεσία. Σήμερα, εκείνη και ο σύζυγός της βρίσκονται στο έργο περιοχής και υπηρετούν σε μια σερβική περιοχή στην Ευρώπη. Οι προσευχές που έκανε ο πατέρας μου πριν από τόσα χρόνια απαντήθηκαν!

Η μελέτη της Γραφής μού χαρίζει εσωτερική ειρήνη. Στις δύσκολες στιγμές έχω μάθει να προσεύχομαι «πιο ένθερμα», όπως ο Ιησούς. (Λουκ. 22:44) Ένας τρόπος με τον οποίο λαβαίνω απάντηση στις προσευχές μου είναι η αγάπη και η καλοσύνη των αδελφών στην εκκλησία μου στην Ναντέζντα, στη Σόφια. Με προσκαλούν να κάνουμε παρέα και εκφράζουν συχνά την εκτίμησή τους, πράγμα που μου δίνει μεγάλη χαρά.

Κάνω συχνά στοχασμούς γύρω από την ανάσταση. Φαντάζομαι ότι βλέπω τους γονείς μου μπροστά στο σπίτι μας, πανέμορφους όπως ήταν όταν παντρεύτηκαν. Βλέπω την αδελφή μου να ετοιμάζει ένα γεύμα για να τους καλωσορίσουμε. Οραματίζομαι τον Χάιντς να στέκεται δίπλα στο άλογό του. Τέτοιες εικόνες διώχνουν από το μυαλό μου τα αρνητικά αισθήματα και γεμίζουν την καρδιά μου με ευγνωμοσύνη για τον Ιεχωβά.

Καθώς συλλογίζομαι τη ζωή μου και αποβλέπω στο μέλλον, συμφωνώ ολόκαρδα με τα λόγια του Δαβίδ που βρίσκονται στα εδάφια Ψαλμός 27:13, 14: «Πού θα ήμουν αν δεν πίστευα ότι θα δω την αγαθότητα του Ιεχωβά στη γη των ζωντανών; Έλπιζε στον Ιεχωβά· να είσαι θαρραλέος και να είναι ισχυρή η καρδιά σου. Ναι, έλπιζε στον Ιεχωβά».