Πρόοδος του Έργου Μαρτυρίας από Μικρές Αρχές στη Ταϊβάν

(Από το Βιβλίον του Έτους 1972)

«ΙΛΧΑ ΦΟΡΜΟΖΑ!» ή «Νήσος Ωραία!» ανεφώνησαν οι Πορτογάλοι ναύτες όταν για πρώτη φορά είδαν την καταπράσινη αυτή νήσο από τα πλοία τους τον 18ον αιώνα. Πολλοί ακόμη ονομάζουν την νήσο Φορμόζα. Ο σημερινός επισκέπτης επίσης θα εντυπωσιασθή με την πρώτη του θέα της νήσου αυτής που έχει μήκος 240 μίλια και πλάτος 90. Βρίσκεται έξω από την ενδοχώρα της Κίνας, και πάντοτε είναι επιστρωμένη με πράσινο, από την παραλία μέχρι των κορυφών των βουνών της που φθάνουν σε ύψος δεκατριών χιλιάδων ποδών. Μολονότι μικρή—περί τα 13.885 τετρ. μίλια—η Ταϊβάν είναι η πυκνότερον κατωκημένη χώρα στον κόσμο, έχουσα πάνω από 1.000 άτομα σε κάθε τετραγωνικό μίλι.

ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΕΝΑΝΤΙΩΣΙΣ

Το 1938 στο χωριό Κουάν Σαν, εκτός από τον Αδελφό Του Τσιν Τενγκ υπήρχε ένας άλλος γραμματεύς ονομαζόμενος Λιν Τιέν Τινγκ. Τα νεωστί ενδιαφερόμενα άτομα άρχισαν να δίνουν εργασία στον Αδ. Του και όχι στον άλλον γραμματέα. Αυτό, μαζί με άλλους παράγοντας, έκαμε τον Λιν Τιέν Τινγκ να κλείση τις εργασίες του και να βρη εργασία στην αστυνομία. Ευθύς ως εγκατεστάθηκε καλά, άρχισε μια εκστρατεία εκφοβισμού εναντίον των αδελφών. Από μίσος τούς κατηγόρησε ότι υποτιμούσαν τον αυτοκράτορα και ότι αρνούνταν να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις της λατρείας στους ναούς του Σίντο. Τους κατηγόρησε ότι διεξήγαγον γυμνούς βαπτισμούς και ασκούσαν μοιχείαν. Αυτό ωδήγησε στη σύλληψι μερικών αδελφών. Όταν όμως το άκουσε ο Αδ. Όε έσπευσε στο Κουάν Σαν και επέτυχε την απόλυσί τους.

Εν τω μεταξύ η πλημμύρα του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας άρχισε να ανεβαίνη. Εθεωρήθη σκόπιμο να κλεισθή η μικρή αποθήκη στην Ταϊπέι και να μεταφερθή στη μικρότερη πόλι Χσιντσού, τριάντα μίλια προς νότον. Δεν πέρασε πολύς καιρός από την αλλαγή αυτή τον Απρίλιο του 1939 όταν συνελήφθησαν ο Αδ. Όε και Κοσάκα. Εξαπολύθηκε μια εκστρατεία για να θέσουν εκποδών τους Μάρτυρας από την Ταϊβάν. Τα μεσάνυχτα, 21 Ιουνίου, συνελήφθησαν οι Αδ. Ιδέη. Ο αδελφός κρατήθηκε στη φυλακή μέχρι τον Οκτώβριο μαζί μ’ έναν άλλο αδελφό. Η Αδ. Ιδέη απολύθηκε αφού κάθησε μια νύχτα στη φυλακή, κι αυτό γιατί ήταν διδασκάλισσα. Μολονότι δεν είχε άλλη πρόσοδο υποστηρίξεως, εσταμάτησε από του να διδάσκη, γιατί ως Χριστιανή δεν μπορούσε να ανταποκριθή στις απαιτήσεις του να διδάσκη μύθους της θρησκείας Σίντο και άλλη εθνικιστική προπαγάνδα.

Όταν απελύθη ο Αδ. Ιδέη μετεκόμισαν στην Ταϊπέι με την ελπίδα να έχουν μεγαλύτερη ελευθερία να λατρεύουν τον Ιεχωβά. Βέβαια, ακόμη ανησυχούσαν για τους Αδ. Όε και Κοσάκα. Αφού το σκέφθηκαν αποφασίσθηκε η Αδ. Ιδέη, που ήταν από το ίδιο μέρος της Ιαπωνίας ως ο Αδ. Όε, να προσπαθήση να τον δη στη φυλακή, και να φέρη ενδύματα, φρούτα και άλλα πράγματα για να λαμπρύνη τη ζωή των φυλακισμένων. Της είπαν ότι δεν επιτρεπόταν η συνέντευξις αλλά τα πράγματα που είχε φέρει θα εδίδονταν σ’ αυτούς. Καθώς κατέβαιναν τον υγρό διάδρομο τα πέδηλα της Ιδέη ηχούσαν μπρος και πίσω. Πίσω από κάθε πύλη ήταν ένας τσιμεντένιος τοίχος και έτσι το έσωθεν των κελλιών δεν ήταν ορατό από την πύλη. Καθώς επλησίασαν την πύλη στην περιφέρεια του Όε εμφανίσθηκε μια μορφή μεταξύ του τοίχου και της πύλης. Ήταν ο Αδ. Όε, κρατούσε μια σκούπα στο ένα χέρι και ένα φαράσι στο άλλο. Η Αδ. Ιδέη έτρεξε και έπιασε τα χέρια του μέσω της σιδερένιας πύλης. Μολονότι ήταν απαγορευμένο να συναντώνται, ο Ιεχωβά τούς έφερε μαζί!

Το φθινόπωρο του 1940 οι δυο μετεφέρθηκαν στη Φυλακή Χσιντσού Μάινορς όπου τους δόθηκε μεγαλύτερα ελευθερία, με το αποτέλεσμα ότι η Αδ. Ιδέη τούς επισκεπτόταν τακτικά. Τον Οκτώβριο του 1941, μεταφέρθηκαν στη Φυλακή της Ταϊπέι, και η μετάθεσις αυτή ελήφθη ως απόδειξις ότι γρήγορα θ’ απελύοντο. Η Αδ. Ιδέη εξακολουθούσε να φροντίζη για τις ανάγκες τους. Ήταν αποφασισμένη να προσπαθήση να τους βλέπη ακόμη και στην Ταϊπέι, μολονότι η προοπτική δεν ήταν καλή. Προς έκπληξί της οι αξιωματούχοι ήσαν συνεργατικοί και γρήγορα μιλούσε με τον Αδ. Κοσάκα μέσω συρματοπλέκτου παραθύρου. Με την πρώτη ματιά κατάλαβε ότι υπέφερε από φυματίωσι. Έλαβε την εντύπωσι, καθώς αυτή λέγει, διότι το πρόσωπο του ήταν λευκό ως το χαρτί και τα χείλη του τόσο κόκκινα ως οι φρέσκες φράουλες.»

Ύστερα ήλθε η σειρά του Όε. Αναφέρει η Αδ. Ιδέη: «Με μια δυνατή φωνή και ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του, αυτός είπε: ‘Αυτή είναι καλή φυλακή—δεν υπάρχουν κοργιοί ούτε ψήρες. Αν πληρώσης σου δίνουν ένα προσκέφαλο, φιδέ, καλή τροφή ακόμη και μια ιδιωτική βίλλα.’ Ο φύλακας γέλασε με την καρδιά του. Ήταν μια αλησμόνητη συνέντευξις, γιατί μου έδειξε ότι ο Αδ. Όε δεν θα ενέδιδε ποτέ, και υπερείχε των αιχμαλωτιστών του. Αυτή ήταν η τελευταία μου συνέντευξις μ’ αυτόν.» Ύστερ’ από δέκα μέρες, την νύκτα της 30ής Νοεμβρίου, το ζεύγος Ιδέη συνελήφθησαν επίσης. Μετά δύο μήνες στην Αδ. Ιδέη είπαν ότι ένας από τους φυλακισμένους είχε πεθάνει από φυματίωσι. Χωρίς αμφιβολία ήταν ο Αδ. Κοσάκα. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, και όλοι οι αιχμάλωτοι αφέθησαν ελεύθεροι, η Αδ. Ιδέη έγραψε σε διάφορες φυλακές για να μάθη τι απέγινε ο Αδ. Όε, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μεταγενέστερες έρευνες έδειξαν ότι είχε φονευθή. Έμαθε περί της βασιλείας του Θεού στην Ιαπωνία όταν ήταν δεκαεπτά ετών και σ’ όλο αυτό το διάστημα μέχρι του 1945 αγωνίσθηκε τον καλόν αγώνα της πίστεως.

Εν τω μεταξύ, στο ανατολικό μέρος της νήσου δεν υπήρξε ανάπαυλα στις ενοχλήσεις που υποκινούνταν από τον μοχθηρό Λιν Τιέν Τινγκ. Η προγραφή του έργου στην Ιαπωνία και την Ταϊπέι το 1939 επρόσθεσε στην έντασι της εναντιώσεως. Οι αδελφοί αναγκάζονταν να εργάζωνται σκληρά για την αστυνομία και την κυβέρνησι. Κάποτε ένα συμπόσιο διευθετήθηκε στο χωριό Τα Πι. Το κυριώτερο φαγητό ήταν ένας βούβαλος τον οποίον εσφετερίσθησαν από τους Μάρτυρας. Η απώλεια αυτή στον κάτοχο συμπαραβάλλεται με την απώλεια του τρακτέρ του σ’ ένα αγρότη της Δύσεως. Μερικοί αδελφοί εγυμνώθησαν και εδάρησαν ανιλεώς με πασσάλους από ινδοκάλαμο. Τουλάχιστον δυο αδελφές εγυμνώθησαν, τις έρριξαν κατά γης, και η αστυνομία άρχισε να σουβλίζη με μυτερά καλάμια τα γεννητικά όργανά τους. Μια απ’ αυτές τις αδελφές είναι ακόμη στη ζωή, και συνεχίζει να υπηρετή ως μια πιστή λάτρις του Ιεχωβά.

Σ’ ένα χωριό του δήμου Τσιχ Σανγκ ιδρύθηκε ένας καταυλισμός ως κέντρο για συστηματική και επίμονο προπαγάνδισι. Ο στόχος ήταν οι διάνοιες της νεολαίας της περιφερείας. Ως 500 άτομα μια φορά αναγκάσθηκαν να πάρουν το μάθημα αυτό, με επιπρόσθετες στρατιωτικές και Σιντοϊστικές ιεροτελεστίες. Όλοι εκτός των πιο δυνατών αδελφών υπέκυψαν στις μεθόδους αυτές. Εν το μεταξύ, φήμες εκυκλοφόρησαν ότι μερικοί από τους πιο εξέχοντας αδελφούς συμβιβάσθηκαν, πράγμα που έφερε μεγάλη σύγχυσι.

(Έπεται συνέχεια)