Λευίτες αποκαθίστατο και, σε επαλήθευση της υπόσχεσης του Ιεχωβά, δεν υπήρχαν καθόλου ελλείψεις.—2Χρ 31:4-12· Νε 10:37, 38· 12:44· 13:11-13.

Ο Νόμος δεν προέβλεπε κάποια ποινή για όποιον δεν έδινε το δέκατο. Ο Ιεχωβά τούς είχε θέσει όλους κάτω από την ισχυρή ηθική υποχρέωση να δίνουν το δέκατο. Στο τέλος κάθε τριετούς κύκλου δεκάτων, έπρεπε να δηλώνουν ενώπιόν του ότι είχαν καταβάλει τα δέκατα στο πλήρες. (Δευ 26:12-15) Οτιδήποτε είχαν παρακρατήσει αθέμιτα ήταν σαν να το είχαν κλέψει από τον Θεό.—Μαλ 3:7-9.

Τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες, ιδιαίτερα οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, έκαναν με προσποιητή ευλάβεια επίδειξη της προσφοράς των δεκάτων καθώς και άλλων έργων που έβλεπαν οι άνθρωποι, αλλά οι καρδιές τους ήταν πολύ απομακρυσμένες από τον Θεό. (Ματ 15:1-9) Ο Ιησούς τούς έλεγξε για την εγωιστική, υποκριτική στάση τους, εφιστώντας την προσοχή στο γεγονός ότι έδιναν με σχολαστικότητα το δέκατο ακόμη και από «το δυόσμο και τον άνηθο και το κύμινο»—κάτι που έπρεπε να κάνουν—αλλά ταυτόχρονα αδιαφορούσαν για «τα πιο βαρυσήμαντα ζητήματα του Νόμου, δηλαδή τη δικαιοσύνη και το έλεος και την πιστότητα». (Ματ 23:23· Λου 11:42) Σε μια παραβολή, ο Ιησούς αντιπαρέβαλε τον καυχησιολόγο Φαρισαίο που αυτοδικαιωνόταν για τις νηστείες και τις προσφορές δεκάτων που έδινε με τον εισπράκτορα φόρων ο οποίος, αν και θεωρούνταν μηδαμινός από τον Φαρισαίο, ταπεινώθηκε, ομολόγησε τις αμαρτίες του στον Θεό και εκλιπαρούσε για το θεϊκό έλεος.—Λου 18:9-14.

Οι Χριστιανοί Δεν Δίνουν Δέκατα. Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα δεν έλαβαν ποτέ την εντολή να δίνουν δέκατα. Ο πρωταρχικός σκοπός της διευθέτησης περί δεκάτων που προβλεπόταν από το Νόμο ήταν η υποστήριξη του ναού του Ισραήλ και του ιερατείου. Συνεπώς, η υποχρέωση για την καταβολή δεκάτων θα έπαυε όταν θα τερματιζόταν εκείνη η διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου εφόσον θα είχε εκπληρωθεί με το θάνατο του Χριστού στο ξύλο του βασανισμού. (Εφ 2:15· Κολ 2:13, 14) Είναι αλήθεια ότι οι Λευίτες ιερείς εξακολουθούσαν να υπηρετούν στο ναό της Ιερουσαλήμ μέχρι την καταστροφή αυτού του ναού το 70 Κ.Χ., αλλά οι Χριστιανοί από το 33 Κ.Χ. και έπειτα αποτέλεσαν μέρος ενός νέου πνευματικού ιερατείου, το οποίο δεν συντηρούνταν με δέκατα.—Ρω 6:14· Εβρ 7:12· 1Πε 2:9.

Ως Χριστιανοί, αυτοί παροτρύνονταν να υποστηρίζουν τη Χριστιανική διακονία τόσο με τη δική τους διακονική δραστηριότητα όσο και με υλικές συνεισφορές. Αντί να καταβάλλουν πάγια, καθορισμένα ποσά για την κάλυψη των εκκλησιαστικών εξόδων, έπρεπε ο καθένας να συνεισφέρει «σύμφωνα με ό,τι έχει», δίνοντας «όπως έχει αποφασίσει στην καρδιά του, όχι απρόθυμα ή αναγκαστικά, γιατί ο Θεός αγαπάει το χαρωπό δότη». (2Κο 8:12· 9:7) Παροτρύνονταν να ακολουθούν την αρχή: «Οι πρεσβύτεροι, που προΐστανται με καλό τρόπο, ας θεωρούνται άξιοι διπλής τιμής, ειδικά εκείνοι που εργάζονται σκληρά στην ομιλία και στη διδασκαλία. Διότι η γραφή λέει: “Δεν πρέπει να φιμώσεις ταύρο όταν αλωνίζει”· επίσης: “Ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του”». (1Τι 5:17, 18) Ωστόσο, ο απόστολος Παύλος έθεσε το παράδειγμα αποφεύγοντας να προξενήσει αδικαιολόγητη οικονομική επιβάρυνση στην εκκλησία.—Πρ 18:3· 1Θε 2:9.

(Δεκέρ) [Τρύπημα].

Ο πατέρας ενός από τους 12 διαχειριστές του Σολομώντα. Ο γιος του Δεκέρ προμήθευε τροφή για τον Σολομώντα και το σπιτικό του έναν μήνα το χρόνο, προφανώς από τα νότια της περιοχής του Δαν.—1Βα 4:7, 9.

(Δελαΐας) [Ο Ιεχωβά Έχει Τραβήξει Προς τα Πάνω [για να ελευθερώσει]].

1. Ααρωνικός ιερέας της εποχής του Δαβίδ ο οποίος κληρώθηκε να είναι επικεφαλής της 23ης ιερατικής υποδιαίρεσης.—1Χρ 24:1, 5, 18.

2. Γιος του Σεμαΐα και ένας από τους άρχοντες της αυλής του Βασιλιά Ιωακείμ στους οποίους ο Βαρούχ διάβασε το βιβλίο που είχε γράψει ο Ιερεμίας και οι οποίοι στη συνέχεια ανέφεραν προφανώς το όλο θέμα στο βασιλιά. Έπειτα, την ώρα που διαβαζόταν ο ρόλος ενώπιον του Ιωακείμ, ο Δελαΐας και δύο άλλοι άρχοντες παρακαλούσαν μάταια το βασιλιά να μην τον κάψει.—Ιερ 36:11-26.

3. Προπάτορας κάποιων οι οποίοι ήρθαν στην Ιερουσαλήμ με τον Ζοροβάβελ το 537 Π.Κ.Χ. αλλά δεν μπόρεσαν να αποδείξουν ότι ήταν Ισραηλίτες.—Εσδ 2:1, 59, 60· Νε 7:61, 62.

4. Γιος του Μεεταβεήλ και πατέρας του Σεμαΐα τον οποίο είχαν μισθώσει ο Σαναβαλλάτ και ο Τωβίας για να εκφοβίσουν τον Κυβερνήτη Νεεμία.—Νε 6:10-13.

5. Ένας από τους εφτά γιους του Ελιωηναΐ, απόγονος του Δαβίδ μέσω του Σολομώντα.—1Χρ 3:10, 24.

[εβρ. κείμενο, ‛ετς· ελλ. κείμενο, δένδρον].

Στην Παλαιστίνη και στις γειτονικές χώρες, επειδή το κλίμα παρουσιάζει μεγάλες διαφοροποιήσεις, φύονται πάρα πολλές ποικιλίες δέντρων—από τους κέδρους του Λιβάνου ως τις χουρμαδιές της Ιεριχώς και τα σπάρτα της ερήμου. Στην Αγία Γραφή αναφέρονται περίπου 30 είδη δέντρων, το καθένα από τα οποία εξετάζεται σε αυτό το σύγγραμμα στο αντίστοιχο λήμμα.

Συχνά, είναι δύσκολος ο προσδιορισμός του δέντρου που υποδηλώνει η πρωτότυπη εβραϊκή ή ελληνική λέξη και, σε αρκετές περιπτώσεις, ο προσδιορισμός