Η άλλη εβραϊκή λέξη που χρησιμοποιείται είναι η λέξη ’αλάχ, η οποία σημαίνει «όρκος, κατάρα». (Γε 24:41, υποσ.) Μπορεί επίσης να μεταφραστεί ως «όρκος υποχρέωσης». (Γε 26:28) Ένα λεξικό της εβραϊκής και της αραμαϊκής των Κέλερ και Μπαουμγκάρτνερ (Λεξικό των Βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης [Lexicon in Veteris Testamenti Libros], Λέιντεν, 1958, σ. 49) ορίζει αυτή τη λέξη ως «κατάρα (απειλή συμφοράς σε περίπτωση παραβίασης) που επιβάλλει κάποιος στον εαυτό του ή του επιβάλλεται από άλλους». Στους αρχαίους εβραϊκούς χρόνους, το να κάνει κάποιος όρκο θεωρούνταν βαρυσήμαντο ζήτημα. Ο όρκος έπρεπε να τηρείται, ακόμη και αν αποδεικνυόταν επιζήμιος για τον ορκιζόμενο. (Ψλ 15:4· Ματ 5:33) Ένα άτομο θεωρούνταν ένοχο ενώπιον του Ιεχωβά αν μιλούσε αστόχαστα σε μια ένορκη δήλωση. (Λευ 5:4) Η αθέτηση όρκου είχε σοβαρότατες συνέπειες, καθώς επέσυρε την τιμωρία του Θεού. Ανάμεσα στα αρχαιότερα έθνη, και ιδιαίτερα μεταξύ των Εβραίων, ο όρκος ήταν κατά μία έννοια θρησκευτική πράξη, η οποία περιλάμβανε τον Θεό. Όταν οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν τη λέξη ’αλάχ, αυτή καθιστούσε κατ’ επέκταση τον Θεό συμμέτοχο στον όρκο και δήλωνε ότι οι ίδιοι ήταν πρόθυμοι να υποστούν όποια κρίση ευαρεστούνταν εκείνος να επιφέρει σε περίπτωση παραβίασης του όρκου. Η λέξη αυτή δεν χρησιμοποιείται ποτέ από τον Θεό για τους δικούς του όρκους.

Η λέξη ἀναθεματίζω του πρωτότυπου κειμένου αποδίδεται “δεσμεύω με κατάρα” στα εδάφια Πράξεις 23:12, 14 και 21.

Ενίοτε οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν εκφράσεις επίσημης φύσης, όπως: «Έτσι να κάνει ο Ιεχωβά σε εμένα [ή εσένα] και έτσι να προσθέσει σε αυτό, αν . . . » δεν τηρήσω (ή δεν τηρήσεις) τον όρκο. (Ρθ 1:17· 1Σα 3:17· 2Σα 19:13)

Σε μερικές πολύ σοβαρές περιπτώσεις ή όταν περιλαμβάνονταν έντονα συναισθήματα στην επίσημη διακήρυξη, κατονομάζονταν συγκεκριμένα οι κατάρες ή οι τιμωρίες που θα συνόδευαν ενδεχόμενη παραβίαση του όρκου. (Αρ 5:19-23· Ψλ 7:4, 5· 137:5, 6) Ο Ιώβ, υποστηρίζοντας την ευθύτητά του, ανασκοπεί τη ζωή του και δηλώνει διατεθειμένος να υποστεί τις πιο τρομερές τιμωρίες αν διαπιστωθεί ότι παρέβηκε τους νόμους του Ιεχωβά περί οσιότητας, δικαιοσύνης και ηθικής.—Ιωβ 31.

Στη δίκη που διεξαγόταν εξαιτίας της ζήλιας ενός συζύγου, όταν η σύζυγος απαντούσε «Αμήν! Αμήν!» κατά την ανάγνωση του όρκου και της κατάρας από τον ιερέα, στην ουσία ορκιζόταν για την αθωότητά της.—Αρ 5:21, 22.