Εφόσον ο σεληνιακός μήνας άρχιζε πάντοτε με την εμφάνιση της νέας σελήνης (εβρ., χόδες), ο όρος «νέα σελήνη» κατέληξε να σημαίνει και «μήνας». (Γε 7:11· Εξ 12:2· Ησ 66:23)

Εφόσον, κατά μέσο όρο, το διάστημα από νέα σελήνη σε νέα σελήνη διαρκεί περίπου 29 ημέρες, 12 ώρες και 44 λεπτά, οι αρχαίοι σεληνιακοί μήνες είχαν είτε 29 είτε 30 ημέρες. Αρχικά, αυτό μπορεί να καθοριζόταν με την απλή παρατήρηση της εμφάνισης της νέας ημισελήνου, αλλά στην εποχή του Δαβίδ έχουμε στοιχεία ότι αυτό υπολογιζόταν εκ των προτέρων. (1Σα 20:5, 18, 24-29) Ωστόσο, στη μεταιχμαλωσιακή περίοδο το Μισνά (Ρος Χασανά 1:3–2:7) δηλώνει ότι το Ιουδαϊκό Σάνχεδριν συνεδρίαζε νωρίς το πρωί της 30ής ημέρας εφτά μηνών του έτους για να καθορίσει το πότε άρχιζε η νέα σελήνη. Τοποθετούνταν φρουροί σε στρατηγικά υψώματα γύρω από την Ιερουσαλήμ οι οποίοι ειδοποιούσαν αμέσως το Ιουδαϊκό δικαστήριο όταν έβλεπαν τη νέα σελήνη. Μόλις συγκέντρωνε επαρκή μαρτυρία, το δικαστήριο ανάγγελλε: “Καθαγιάστηκε”, κηρύσσοντας έτσι επίσημα την έναρξη του νέου μήνα. Αν η ορατότητα ήταν περιορισμένη λόγω νεφώσεων ή ομίχλης, τότε όριζαν ότι ο προηγούμενος μήνας είχε 30 ημέρες, και ο νέος μήνας άρχιζε την επομένη της σύγκλησης του δικαστηρίου. Λέγεται επίσης ότι η είδηση μεταδιδόταν περαιτέρω με συνθηματική φωτιά που άναβαν στο Όρος των Ελαιών, κάτι το οποίο στη συνέχεια επαναλαμβανόταν σε άλλα υψώματα όλης της χώρας. Προφανώς, αυτή η μέθοδος αντικαταστάθηκε αργότερα με την αποστολή αγγελιοφόρων οι οποίοι μετέφεραν την είδηση.

Τον τέταρτο αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, καθιερώθηκε ένα σταθερό ή συνεχές ημερολόγιο έτσι ώστε οι Ιουδαϊκοί μήνες απέκτησαν καθορισμένο αριθμό ημερών, εκτός από τον Εσβάν και τον Χισλέβ, καθώς και το μήνα Αδάρ, οι οποίοι εξακολουθούν να έχουν είτε 29 είτε 30 ημέρες ανάλογα με ορισμένους υπολογισμούς.

Τήρηση της Νέας Σελήνης. Για τους Ιουδαίους, κάθε νέα σελήνη έδινε το έναυσμα για να ηχήσουν οι σάλπιγγες και να προσφερθούν θυσίες σύμφωνα με τη διαθήκη του Νόμου. (Αρ 10:10· 2Χρ 2:4· Ψλ 81:3· παράβαλε Ησ 1:13, 14.) Οι επιβαλλόμενες θυσίες ήταν μάλιστα ακόμη μεγαλύτερες από εκείνες που προσφέρονταν φυσιολογικά τα κανονικά Σάββατα. (Αρ 28:9-15) Μολονότι δεν αναφέρεται συγκεκριμένα ότι η νέα σελήνη ήταν ημέρα ανάπαυσης, το εδάφιο Αμώς 8:5 υποδηλώνει παύση των εργασιών. Προφανώς ήταν καιρός συμποσίων (1Σα 20:5), καθώς επίσης ευκαιρία για σύναξη και εκπαίδευση από το νόμο του Θεού.—Ιεζ 46:1-3· 2Βα 4:22, 23· Ησ 66:23.

Η έβδομη νέα σελήνη κάθε έτους (που αντιστοιχούσε στην πρώτη ημέρα του μήνα Εθανίμ, ή αλλιώς Τισρί) ήταν σαββατιαία, και η διαθήκη του Νόμου όριζε ότι ήταν καιρός πλήρους ανάπαυσης. (Λευ 23:24, 25· Αρ 29:1-6) Ήταν «ημέρα σαλπίσματος», αλλά με μεγαλύτερη έννοια από ό,τι στις άλλες περιπτώσεις της νέας σελήνης. Προανάγγελλε την Ημέρα της Εξιλέωσης, η οποία γιορταζόταν τη δέκατη ημέρα εκείνου του μήνα.—Λευ 23:27, 28· Αρ 29:1, 7-11.