Ένα άλλο χαρακτηριστικό που συνδέεται με τον «καιρό του τέλους» είναι η έγερση “ενός βασιλιά με άγρια όψη” ο οποίος θα τασσόταν εναντίον «του Άρχοντα των αρχόντων» και τελικά θα συντριβόταν ή θα καταστρεφόταν. Αυτός ο «βασιλιάς» θα σηκωνόταν στο τελικό διάστημα των βασιλειών που προήλθαν από τα τέσσερα τμήματα στα οποία διαιρέθηκε η Ελληνική Αυτοκρατορία. (Δα 8:8-25) Εφόσον «ο βασιλιάς του βορρά» και «ο βασιλιάς του νότου» έχουν την ίδια προέλευση, έπεται λογικά ότι ο “βασιλιάς που έχει άγρια όψη” αντιστοιχεί σε έναν από αυτούς τους “βασιλιάδες” στο δικό του «καιρό του τέλους».

Η έκφραση “καιρός του τέλους” δηλώνει μια περίοδο χρόνου που κορυφώνεται με το τέλος ή την καταστροφή, όχι όλων των πραγμάτων, αλλά των πραγμάτων που αναφέρονται στην προφητεία. Οι Γραφές διασαφηνίζουν ότι ο ίδιος ο χρόνος δεν θα τελειώσει. Για παράδειγμα, ο ψαλμωδός είπε σχετικά με τη γη: «Δεν θα κλονιστεί στον αιώνα, και μάλιστα για πάντα». (Ψλ 104:5) Εφόσον η γη θα εξακολουθεί να υπάρχει, έπεται κατ’ ανάγκην ότι ο χρόνος, ως γήινη «διάσταση» ή μέγεθος, δεν θα σταματήσει. Μολονότι το εδάφιο Αποκάλυψη 10:6 λέει, σύμφωνα με το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο, χρόνος οὐκέτι ἔσται, τα συμφραζόμενα υποδεικνύουν ότι αυτό σημαίνει πως δεν θα δοθεί επιπλέον χρόνος. Άρα, τερματίζεται μια συγκεκριμένη περίοδος χρόνου η οποία είχε παραχωρηθεί. Για αυτό, άλλες μεταφράσεις λένε: «Δεν θα υπάρξη πλέον καθυστέρησις». (ΚΔΤΚ· βλέπε επίσης ΜΠΚ.) «Δεν θα υπάρξει πια καμιά καθυστέρηση». (ΜΝΚ) Σχολιάζοντας αυτό το εδάφιο, ο Ά. Τ. Ρόμπερτσον παρατηρεί: «Αυτό δεν σημαίνει ότι ο χρόνος . . . θα σταματήσει να υφίσταται, αλλά μόνο ότι δεν θα υπάρξει πλέον καθυστέρηση στην εκπλήρωση της έβδομης σάλπιγγας (εδάφιο 7), ως απάντηση στην ερώτηση: “Πόσο ακόμη;” (6:10)».—Λεκτικές Εικόνες της Καινής Διαθήκης (Word Pictures in the New Testament), 1933, Τόμ. 6, σ. 372.

(Καίσαρας).

Όνομα ρωμαϊκής οικογένειας που έγινε τίτλος. Το 46 Π.Κ.Χ., ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας διορίστηκε δικτάτορας της Ρώμης για δέκα χρόνια, αλλά δολοφονήθηκε το 44 Π.Κ.Χ. Καίσαρας ήταν το όνομα της οικογένειάς του (ενώ Γάιος ήταν το προσωπικό του όνομα και Ιούλιος το όνομα του γένους ή οίκου του). Το όνομα της οικογένειας πέρασε στον υιοθετημένο γιο του, τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα Οκταβιανό, ο οποίος τελικά τον διαδέχθηκε. Ο Οκταβιανός εδραίωσε την εξουσία του σε όλη την επικράτεια το 31 Π.Κ.Χ., ενώ το 27 Π.Κ.Χ. η Ρωμαϊκή Σύγκλητος του απένειμε τον τίτλο του Αυγούστου. Έτσι λοιπόν, αυτός έγινε γνωστός ως Καίσαρας Αύγουστος.—Λου 2:1-7.

Έκτοτε, οι επόμενοι τέσσερις Ρωμαίοι αυτοκράτορες (ο Τιβέριος, ο Γάιος [Καλιγούλας], ο Κλαύδιος και ο Νέρων) αξίωσαν να αποκαλούνται με αυτό το όνομα βάσει είτε πραγματικής συγγένειας είτε υιοθεσίας. Ως εκ τούτου, το όνομα αυτής της οικογένειας συνδέθηκε τόσο στενά με τη θέση του ανώτατου άρχοντα ώστε, ακόμη και μετά το τέλος της δυναστείας των Καισάρων, συνέχισε να χρησιμοποιείται ως βασιλικός τίτλος ισοδύναμος με τον τίτλο του αυτοκράτορα. Από αυτό το όνομα προήλθαν οι μεταγενέστεροι τίτλοι «κάιζερ» (στη γερμανική) και «τσάρος» (στη ρωσική).

Οι Καίσαρες που βρίσκονταν στην εξουσία κατά την περίοδο την καλυπτόμενη από τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, όπως και η διάρκεια της διακυβέρνησής τους και τα σημαντικά γεγονότα της Γραφής που έλαβαν χώρα τότε, σημειώνονται στο συνοδευτικό πίνακα. Από αυτούς, μόνο τρεις κατονομάζονται στην Αγία Γραφή: ο Αύγουστος, ο Τιβέριος και ο Κλαύδιος. Για περισσότερες πληροφορίες, βλέπε λήμματα με τα ονόματά τους.

Θεός και Καίσαρας. Η μόνη καταγραμμένη αναφορά του Ιησού στον Καίσαρα είναι στην περίπτωση που διατύπωσε την αρχή: «Αποδώστε, λοιπόν, αυτά που είναι του Καίσαρα στον Καίσαρα, αλλά αυτά που είναι του Θεού στον Θεό». (Ματ 22:17-21· Μαρ 12:14-17· Λου 20:22-25) Το ερώτημα που στάθηκε αφορμή για αυτή τη δήλωση είχε ως αντικείμενο την πληρωμή “κεφαλικού φόρου” από τους Ιουδαίους στο ρωμαϊκό Κράτος. Άρα, αφορούσε έναν εδραιωμένο νόμο, μια πάγια τακτική, και συνεπώς είναι φανερό ότι ούτε το ερώτημα ούτε η απάντηση διατυπώθηκαν με σκοπό να εφαρμοστούν αποκλειστικά στον Τιβέριο, ο οποίος κυβερνούσε τότε. (Παράβαλε Ματ 17:25.) Ο όρος «Καίσαρας» εννοούσε, ή αλλιώς συμβόλιζε, την πολιτική εξουσία, το Κράτος, όπως αυτό εκπροσωπούνταν από τους αρμόδιους εκπροσώπους του, για τους οποίους ο Παύλος χρησιμοποιεί τον όρο «ανώτερες εξουσίες», ο δε Πέτρος το χαρακτηρισμό “ο βασιλιάς” και οι «κυβερνήτες» του.—Ρω 13:1-7· Τιτ 3:1· 1Πε 2:13-17· βλέπε ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ.

Επομένως, «αυτά που είναι» του Καίσαρα ήταν η οφειλόμενη πληρωμή για τις υπηρεσίες που παρείχε η κοσμική κυβέρνηση, υπηρεσίες για τις οποίες επέβαλλε φόρους ή τέλη. Παρά τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του, το ρωμαϊκό Κράτος παρείχε πολλές υπηρεσίες στους υποτελείς λαούς, όπως η κατασκευή δρόμων, ένα είδος ταχυδρομικής υπηρεσίας, καθώς επίσης η διατήρηση της δημόσιας τάξης και η προστασία από διάφορα εγκληματικά στοιχεία. Οι άνθρωποι πλήρωναν για αυτές τις υπηρεσίες καταβάλλοντας φόρους. Αυτό τονίζεται από την αναφορά του Ιησού στο νόμισμα του Καίσαρα, το οποίο ονομάζεται «νόμισμα του κεφαλικού φόρου».—Ματ 22:19.

Το ότι η εξουσία που είχε ο «Καίσαρας» να απαιτεί πληρωμή ακόμη και από τους Χριστιανούς δεν