ΝΕΒΡΩΔ

(Νεβρώδ).

Γιος του Χους. (1Χρ 1:10) Τα ραβινικά συγγράμματα ετυμολογούν το όνομα Νεβρώδ (εβρ., Νιμρώδ) ως προερχόμενο από το εβραϊκό ρήμα μαράδ, που σημαίνει «στασιάζω». Ως εκ τούτου, το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ (Ερουβίν 53α) δηλώνει: «Γιατί, λοιπόν, ονομάστηκε Νεβρώδ (εβρ., Νιμρώδ); Επειδή υποκίνησε ολόκληρο τον κόσμο να στασιάσει (χιμρίντ) εναντίον της κυριαρχίας Εκείνου [δηλαδή του Θεού]».—Εγκυκλοπαίδεια Βιβλικής Ερμηνείας (Encyclopedia of Biblical Interpretation), του Μεναχέμ Μ. Κάσερ, Τόμ. 2, 1955, σ. 79.

Φαίνεται ότι μετά το χτίσιμο του Πύργου της Βαβέλ, ο Νεβρώδ επέκτεινε την επικράτειά του εισχωρώντας στην περιοχή της Ασσυρίας όπου έχτισε «τη Νινευή και τη Ρεχωβώθ-Ιρ και τη Χαλάχ και τη Ρεσέν ανάμεσα στη Νινευή και στη Χαλάχ· αυτή είναι η μεγάλη πόλη». (Γε 10:11, 12· παράβαλε Μιχ 5:6.) Εφόσον η Ασσυρία προφανώς πήρε το όνομά της από τον Ασσούρ, το γιο του Σημ, ο Νεβρώδ, ως εγγονός του Χαμ, πρέπει να εισέβαλε σε σημιτική περιοχή. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Νεβρώδ ήταν ο πρώτος που έγινε κραταιός, ή αλλιώς ήρωας, όχι μόνο ως κυνηγός ζώων, αλλά και ως πολεμιστής, ως επιδρομέας. (Γε 10:8) Η Εγκυκλοπαίδεια (Cyclopædia) των Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ κάνει τις εξής παρατηρήσεις: «Το ότι αυτή η κραταιά κυνηγετική δράση δεν περιοριζόταν μόνο στη θήρευση ζώων γίνεται φανερό από τον άμεσο συσχετισμό αυτής της δράσης με την οικοδόμηση οχτώ πόλεων. . . . Αυτά που έκανε ο Νεβρώδ ως θηρευτής ζώων ήταν το αρχικό δείγμα για το τι επιτέλεσε ως κατακτητής. Διότι το κυνήγι και ο ηρωισμός θεωρούνταν στην αρχαιότητα πράγματα ιδιαιτέρως και εκ φύσεως αλληλένδετα . . . Τα ασσυριακά μνημεία επίσης απεικονίζουν πολλά κυνηγετικά κατορθώματα, και η λέξη “κυνήγι” χρησιμοποιείται συχνά για να υποδηλώσει τις εκστρατείες. . . . Γι’ αυτό, η θήρευση ζώων και η μάχη—που σε μεταγενέστερους χρόνους συνδέθηκαν τόσο στενά στην ίδια αυτή χώρα—μπορούν εδώ ουσιαστικά να συσχετιστούν ή να ταυτιστούν. Επομένως, το νόημα είναι ότι ο Νεβρώδ ήταν ο πρώτος μετά τον κατακλυσμό ο οποίος ίδρυσε κάποιο βασίλειο, συγκέντρωσε τις διασκορπισμένες ομάδες που κυβερνιούνταν πατριαρχικά και τις συνένωσε κάνοντας τον εαυτό του απόλυτο κυρίαρχο και ηγέτη τους—και όλα αυτά αψηφώντας τον Ιεχωβά, διότι επρόκειτο για βίαιη εισβολή μιας χαμιτικής δύναμης σε σημιτική περιοχή».—1894, Τόμ. 7, σ. 109.