Ο Νεβρώδ ήταν ο ιδρυτής και βασιλιάς της πρώτης αυτοκρατορίας που ήρθε σε ύπαρξη μετά τον Κατακλυσμό. Διακρίθηκε ως κραταιός κυνηγός «μπροστά» στον Ιεχωβά (με αρνητική χροιά· εβρ., λιφναί· «εναντίον»· παράβαλε Αρ 16:2· 1Χρ 14:8· 2Χρ 14:10) ή αλλιώς «ενώπιόν» του. (Γε 10:9, υποσ.) Μολονότι σε αυτή την περίπτωση ορισμένοι λόγιοι προσδίδουν θετική χροιά στην εβραϊκή πρόθεση που σημαίνει «ενώπιον», τα Ιουδαϊκά Ταργκούμ, τα συγγράμματα του ιστορικού Ιώσηπου, καθώς και τα συμφραζόμενα του 10ου κεφαλαίου της Γένεσης συγκλίνουν στο ότι ο Νεβρώδ ήταν ένας κραταιός κυνηγός ο οποίος αψηφούσε τον Ιεχωβά.

Φαίνεται ότι μετά το χτίσιμο του Πύργου της Βαβέλ, ο Νεβρώδ επέκτεινε την επικράτειά του εισχωρώντας στην περιοχή της Ασσυρίας όπου έχτισε «τη Νινευή και τη Ρεχωβώθ-Ιρ και τη Χαλάχ και τη Ρεσέν ανάμεσα στη Νινευή και στη Χαλάχ· αυτή είναι η μεγάλη πόλη». (Γε 10:11, 12· παράβαλε Μιχ 5:6.) Εφόσον η Ασσυρία προφανώς πήρε το όνομά της από τον Ασσούρ, το γιο του Σημ, ο Νεβρώδ, ως εγγονός του Χαμ, πρέπει να εισέβαλε σε σημιτική περιοχή. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Νεβρώδ ήταν ο πρώτος που έγινε κραταιός, ή αλλιώς ήρωας, όχι μόνο ως κυνηγός ζώων, αλλά και ως πολεμιστής, ως επιδρομέας. (Γε 10:8) Η Εγκυκλοπαίδεια (Cyclopædia) των Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ κάνει τις εξής παρατηρήσεις: «Το ότι αυτή η κραταιά κυνηγετική δράση δεν περιοριζόταν μόνο στη θήρευση ζώων γίνεται φανερό από τον άμεσο συσχετισμό αυτής της δράσης με την οικοδόμηση οχτώ πόλεων. . . . Αυτά που έκανε ο Νεβρώδ ως θηρευτής ζώων ήταν το αρχικό δείγμα για το τι επιτέλεσε ως κατακτητής. Διότι το κυνήγι και ο ηρωισμός θεωρούνταν στην αρχαιότητα πράγματα ιδιαιτέρως και εκ φύσεως αλληλένδετα . . . Τα ασσυριακά μνημεία επίσης απεικονίζουν πολλά κυνηγετικά κατορθώματα, και η λέξη “κυνήγι” χρησιμοποιείται συχνά για να υποδηλώσει τις εκστρατείες. . . . Γι’ αυτό, η θήρευση ζώων και η μάχη—που σε μεταγενέστερους χρόνους συνδέθηκαν τόσο στενά στην ίδια αυτή χώρα—μπορούν εδώ ουσιαστικά να συσχετιστούν ή να ταυτιστούν. Επομένως, το νόημα είναι ότι ο Νεβρώδ ήταν ο πρώτος μετά τον κατακλυσμό ο οποίος ίδρυσε κάποιο βασίλειο, συγκέντρωσε τις διασκορπισμένες ομάδες που κυβερνιούνταν πατριαρχικά και τις συνένωσε κάνοντας τον εαυτό του απόλυτο κυρίαρχο και ηγέτη τους—και όλα αυτά αψηφώντας τον Ιεχωβά, διότι επρόκειτο για βίαιη εισβολή μιας χαμιτικής δύναμης σε σημιτική περιοχή».—1894, Τόμ. 7, σ. 109.