“Αυτός που Ακούει Προσευχή”. Ολόκληρο το Βιβλικό υπόμνημα πιστοποιεί ότι ο Ιεχωβά είναι Εκείνος στον οποίο πρέπει να απευθύνονται οι προσευχές (Ψλ 5:1, 2· Ματ 6:9), ότι είναι “Αυτός που ακούει προσευχή” (Ψλ 65:2· 66:19) και ότι έχει τη δύναμη να ενεργεί υπέρ των δεόμενων προς αυτόν. (Μαρ 11:24· Εφ 3:20) Η προσευχή σε ψεύτικους θεούς και στα ειδωλολατρικά τους ομοιώματα καταδεικνύεται ότι είναι ανοησία, διότι τα είδωλα είναι ανίκανα να ακούσουν ή να ενεργήσουν, οι δε θεοί τους οποίους αντιπροσωπεύουν είναι ανάξιοι να συγκριθούν με τον αληθινό Θεό. (Κρ 10:11-16· Ψλ 115:4, 6· Ησ 45:20· 46:1, 2, 6, 7) Η αναμέτρηση ανάμεσα στον Βάαλ και στον Ιεχωβά στο Όρος Κάρμηλος, η οποία αποσκοπούσε στο να καταδειχτεί ποιος ήταν ο αληθινός Θεός, κατέστησε φανερό πόσο ανόητο είναι να προσεύχεται κανείς σε ψεύτικες θεότητες.—1Βα 18:21-39· παράβαλε Κρ 6:28-32.

Ποιους Εισακούει ο Θεός. «Κάθε σάρκα» μπορεί να πλησιάσει “Εκείνον που Ακούει προσευχή”, τον Ιεχωβά Θεό. (Ψλ 65:2· Πρ 15:17) Ακόμη και ενόσω ο Ισραήλ ήταν «η ατομική ιδιοκτησία» του Θεού—ο λαός με τον οποίο είχε συνάψει διαθήκη ο Θεός—οι αλλοεθνείς μπορούσαν να πλησιάζουν τον Ιεχωβά μέσω προσευχής, αναγνωρίζοντας τον Ισραήλ ως το διορισμένο όργανο του Θεού και το ναό στην Ιερουσαλήμ ως τον τόπο που είχε εκλέξει Εκείνος για να προσφέρονται θυσίες. (Δευ 9:29· 2Χρ 6:32, 33· παράβαλε Ησ 19:22.) Αργότερα, με το θάνατο του Χριστού, η διάκριση μεταξύ Ιουδαίων και Εθνικών καταργήθηκε διαπαντός. (Εφ 2:11-16) Στο σπίτι του Ιταλού Κορνήλιου, ο Πέτρος αναγνώρισε ότι «ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, αλλά σε κάθε έθνος όποιος τον φοβάται και εργάζεται δικαιοσύνη είναι ευπρόσδεκτος σε αυτόν». (Πρ 10:34, 35) Επομένως, ο καθοριστικός παράγοντας είναι η καρδιά του κάθε ατόμου, καθώς και το τι τον υποκινεί η καρδιά του να κάνει. (Ψλ 119:145· Θρ 3:41) Εκείνοι που τηρούν τις εντολές του Θεού και κάνουν «αυτά που είναι αρεστά στα μάτια του» έχουν τη διαβεβαίωση ότι και τα «αφτιά» του είναι ανοιχτά για αυτούς.—1Ιω 3:22· Ψλ 10:17· Παρ 15:8· 1Πε 3:12.