Το ότι οι φυσικοί ουρανοί είναι μόνιμοι αποδεικνύεται από το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται σε παρομοιώσεις σχετικές με πράγματα που είναι αιώνια, όπως οι ειρηνικοί, δίκαιοι καρποί της Δαβιδικής βασιλείας την οποία κληρονομεί ο Γιος του Θεού. (Ψλ 72:5-7· Λου 1:32, 33) Συνεπώς, κάποιες περικοπές όπως τα εδάφια Ψαλμός 102:25, 26 που λένε ότι οι ουρανοί «θα αφανιστούν» και ότι “θα αντικατασταθούν σαν φθαρμένο ένδυμα” δεν πρέπει να εκλαμβάνονται κυριολεκτικά.

Τα εδάφια Ψαλμός 102:25-27 τονίζουν ότι ο Θεός είναι αιώνιος και άφθαρτος, ενώ τα φυσικά δημιουργήματά του, οι ουρανοί και η γη, είναι φθαρτά, δηλαδή θα μπορούσαν να καταστραφούν—αν αυτό ήταν σκοπός του Θεού. Αντίθετα με την αιώνια ύπαρξη του Θεού, η μονιμότητα οποιουδήποτε τμήματος της φυσικής του δημιουργίας δεν είναι αυτόνομη. Όπως φαίνεται από την περίπτωση της γης, η φυσική δημιουργία πρέπει να ανανεώνεται συνεχώς προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει ή να διατηρηθεί. Το ότι οι φυσικοί ουρανοί εξαρτώνται από το θέλημα και τη στηρικτική δύναμη του Θεού καταδεικνύεται στον 148ο Ψαλμό όπου, αφού γίνεται λόγος για τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα, καθώς και για άλλα τμήματα της δημιουργίας του Θεού, το εδάφιο 6 δηλώνει ότι ο Θεός «φροντίζει να στέκονται για πάντα, στον αιώνα. Έδωσε διάταξη η οποία δεν θα παρέλθει».

Τα λόγια των εδαφίων Ψαλμός 102:25, 26 εφαρμόζονται στον Ιεχωβά Θεό, αλλά ο απόστολος Παύλος τα παραθέτει αναφερόμενος στον Ιησού Χριστό. Αυτό συμβαίνει επειδή ο μονογενής Γιος του Θεού ήταν ο Παράγοντας που χρησιμοποίησε προσωπικά ο Θεός για τη δημιουργία του φυσικού σύμπαντος. Ο Παύλος αντιδιαστέλλει τη μονιμότητα του Γιου με τη μονιμότητα της φυσικής δημιουργίας, την οποία ο Θεός, αν ήθελε, θα μπορούσε να “τυλίξει σαν μανδύα” και να την απομακρύνει.—Εβρ 1:1, 2, 8, 10-12· παράβαλε 1Πε 2:3, υποσ.