ΦΩΤΟΔΟΤΗΣ

Πηγή φωτός· λυχνάρι· ουράνιο σώμα από το οποίο φωτίζεται η γη.

Η αφήγηση της Γένεσης λέει ότι, στη διάρκεια της τέταρτης δημιουργικής “ημέρας”, ο Θεός έκανε να «γίνουν φωτοδότες στο εκπέτασμα των ουρανών». (Γε 1:14, 19) Αυτό δεν υπονοεί ότι ήρθε σε ύπαρξη το ίδιο το φως (εβρ., ’ωρ), εφόσον αυτό καταδεικνύεται ότι υπήρχε πρωτύτερα. (Γε 1:3) Ούτε λέγεται ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα δημιουργήθηκαν τότε. Το πρώτο εδάφιο της Αγίας Γραφής δηλώνει: «Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη». (Γε 1:1) Άρα, οι ουρανοί με τα ουράνια σώματά τους, μεταξύ των οποίων και ο ήλιος, υπήρχαν για ακαθόριστη περίοδο χρόνου πριν από τις διαδικασίες και τα γεγονότα που λέγεται ότι συνέβησαν στη διάρκεια των έξι δημιουργικών περιόδων οι οποίες περιγράφονται στα επόμενα εδάφια του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης.

Σκοπός τους ήταν να «διαχωρίζουν την ημέρα από τη νύχτα» και να «χρησιμεύουν ως σημεία και για εποχές και για ημέρες και έτη». Εκτός του ότι αποτελούν σημεία της ύπαρξης και της μεγαλειότητας του Θεού, με τις κινήσεις τους αυτοί οι φωτοδότες δίνουν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να σημειώνει με ακρίβεια τις φυσικές εποχές, τις ημέρες και τα χρόνια.—Γε 1:14-18· Ψλ 74:16· 148:3.