Το κλειδί των Βιβλικών χρόνων ήταν συνήθως ένα επίπεδο κομμάτι ξύλου με προεξοχές που αντιστοιχούσαν σε οπές μέσα σε έναν σύρτη ο οποίος βρισκόταν στην εσωτερική πλευρά της πόρτας του σπιτιού. Ένα τέτοιο κλειδί χρησίμευε στο να σπρώχνει την μπάρα ή το σύρτη που υπήρχε στο εσωτερικό της πόρτας, αντί να περιστρέφεται το ίδιο στο εσωτερικό της κλειδαριάς, όπως το σύγχρονο κλειδί. Το κλειδί το έβαζαν συνήθως στη ζώνη ή το έδεναν σε κάποιο άλλο αντικείμενο και το μετέφεραν στον ώμο.—Ησ 22:22.

Μεταφορική Χρήση. Με μεταφορική έννοια, η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί τον όρο «κλειδί» ως σύμβολο εξουσίας, διακυβέρνησης και δύναμης. Όταν ο Ελιακείμ εξυψώθηκε σε έμπιστη και τιμημένη θέση, τέθηκε στον ώμο του «το κλειδί του οίκου του Δαβίδ». (Ησ 22:20-22) Στη Μέση Ανατολή, πιο πρόσφατα, το να έχει κάποιος στον ώμο του ένα μεγάλο κλειδί τον προσδιόριζε ως σημαίνον ή εξέχον άτομο. Στην αρχαιότητα, ο σύμβουλος του βασιλιά που ήταν διορισμένος ως κλειδούχος ενδεχομένως είχε τη γενική επίβλεψη των βασιλικών διαμερισμάτων και επέλεγε, ανάμεσα από υποψηφίους, άτομα για την υπηρεσία του βασιλιά.