Και στα δύο οράματα το τέταρτο τμήμα, ή «βασίλειο», εξετάζεται διεξοδικότερα, έχει την πολυπλοκότερη μορφή, εισάγει καινούρια στοιχεία και συνεχίζεται ως τον καιρό κατά τον οποίο εκτελείται θεϊκή κρίση πάνω του επειδή εναντιώνεται στη διακυβέρνηση του Θεού.

και ένα τέταρτο θηρίο που δεν αντιστοιχούσε σε κάποιο συγκεκριμένο ζώο, ασυνήθιστα ισχυρό, με μεγάλα σιδερένια δόντια, δέκα κέρατα και ένα ακόμη κέρατο το οποίο άρχισε να αναπτύσσεται και το οποίο είχε μάτια και «στόμα που έλεγε πομπώδη πράγματα». Μεγάλο μέρος του κεφαλαίου αφορά το τέταρτο θηρίο και το ασυνήθιστο κέρατο που είχε αυτό. Ενώ κάθε θηρίο ήταν «διαφορετικό από τα άλλα», αυτή η δήλωση ίσχυε ιδιαίτερα για το τέταρτο θηρίο.—Δα 7:3-8, 11, 12, 15-26.

Τελικά, η Ελληνική Αυτοκρατορία κατακτήθηκε ολοκληρωτικά από τη Ρώμη. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ξεπέρασε όλες τις προηγούμενες αυτοκρατορίες, όχι μόνο ως προς την έκταση της επικράτειάς της (κάλυπτε όλη την περιοχή της Μεσογείου και κάποια στιγμή έφτασε μέχρι τα Βρετανικά Νησιά), αλλά και ως προς την αποτελεσματικότητα της στρατιωτικής μηχανής της και τη σταθερότητα με την οποία επέβαλλε το ρωμαϊκό δίκαιο στις επαρχίες της αχανούς επικράτειάς της. Η Ρώμη, βέβαια, ήταν το πολιτικό όργανο που χρησιμοποιήθηκε για την εκτέλεση του Μεσσία, του Χριστού Ιησού, καθώς και για το διωγμό της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Η αυτοκρατορία συνεχίστηκε χίλια σχεδόν χρόνια ακόμη υπό διαφορετικές μορφές αλλά με την πάροδο του χρόνου διασπάστηκε σε διάφορα έθνη, εκ των οποίων η Βρετανία κατέλαβε τελικά την κυρίαρχη θέση.

Ο ιστορικός Χ. Τζ. Ουέλς κάνει τις ακόλουθες ενδιαφέρουσες επισημάνσεις σχετικά με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: «Αυτή η νέα ρωμαϊκή δύναμη η οποία ήρθε στο προσκήνιο και κυριάρχησε στο δυτικό κόσμο το δεύτερο και τον πρώτο αιώνα π.Χ. ήταν, από αρκετές απόψεις, κάτι το διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλη μεγάλη αυτοκρατορία που είχε επικρατήσει μέχρι τότε στον πολιτισμένο κόσμο. Αρχικά δεν ήταν μοναρχία ούτε ήταν δημιούργημα κάποιου μεγάλου κατακτητή. . . . Ήταν η πρώτη δημοκρατική αυτοκρατορία που διέφυγε τον αφανισμό και προχώρησε σε νέες εξελίξεις. . . . Ο πληθυσμός της ήταν λιγότερο χαμιτικός και σημιτικός από τον πληθυσμό οποιασδήποτε προηγούμενης αυτοκρατορίας. . . . Επρόκειτο για ένα καινούριο μέχρι τότε ιστορικό πρότυπο, για μια διευρυμένη άρια δημοκρατία. . . . Συνεχώς μεταβαλλόταν. Δεν καταστάλαξε ποτέ. Κατά μία έννοια το [διοικητικό] πείραμα απέτυχε. Κατά μία έννοια το πείραμα παραμένει ανολοκλήρωτο, και μέχρι σήμερα η Ευρώπη και η Αμερική εξακολουθούν να επεξεργάζονται τους γρίφους της τέχνης της παγκόσμιας διακυβέρνησης τους οποίους αντιμετώπισε πρώτος ο ρωμαϊκός λαός».—Συνοπτική Ιστορία του Κόσμου (The Pocket History of the World), 1943, σ. 149-151.