Διαθήκη σε ισχύ «επί μία εβδομάδα». Το εδάφιο Δανιήλ 9:27 δηλώνει: «Και αυτός θα διατηρήσει τη διαθήκη σε ισχύ για τους πολλούς επί μία εβδομάδα [ή εφτά χρόνια]· και στο μισό της εβδομάδας θα κάνει να πάψει η θυσία και η προσφορά δώρων». Η «διαθήκη» αυτή δεν θα μπορούσε να είναι η διαθήκη του Νόμου, διότι η θυσία του Χριστού, τριάμισι χρόνια μετά την έναρξη της 70ής «εβδομάδας», κατέληξε στην απόσυρση αυτής της διαθήκης από τον Θεό: «Το έχει βγάλει από τη μέση [δηλαδή το Νόμο] καρφώνοντάς το στο ξύλο του βασανισμού». (Κολ 2:14) Επίσης, «ο Χριστός, μέσω εξαγοράς, μας απελευθέρωσε από την κατάρα του Νόμου . . . Ο σκοπός ήταν να γίνει η ευλογία του Αβραάμ πραγματικότητα για τα έθνη μέσω του Ιησού Χριστού». (Γα 3:13, 14) Ο Θεός, μέσω του Χριστού, πρόσφερε πράγματι τις ευλογίες της Αβραμιαίας διαθήκης στους φυσικούς απογόνους του Αβραάμ, αποκλείοντας τους Εθνικούς μέχρις ότου μεταδόθηκε το ευαγγέλιο σε αυτούς μέσω του κηρύγματος που έκανε ο Πέτρος στον Ιταλό Κορνήλιο. (Πρ 3:25, 26· 10:1-48) Αυτή η μεταστροφή του Κορνήλιου και του σπιτικού του συνέβη μετά τη μεταστροφή του Σαούλ από την Ταρσό, η οποία γενικά θεωρείται ότι έλαβε χώρα περίπου το 34 Κ.Χ. και μετά την οποία η εκκλησία απόλαυσε μια περίοδο ειρήνης, ενώ παράλληλα εποικοδομούνταν. (Πρ 9:1-16, 31) Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Κορνήλιος συνταυτίστηκε με τη Χριστιανική εκκλησία περίπου το φθινόπωρο του 36 Κ.Χ., δηλαδή στο τέλος της 70ής «εβδομάδας», 490 έτη μετά το 455 Π.Κ.Χ.

“Κάνει να πάψουν” οι θυσίες και οι προσφορές. Η έκφραση “κάνω να πάψει”, που χρησιμοποιείται σε συνάρτηση με τη θυσία και την προσφορά δώρων, σημαίνει κατά κυριολεξία «προκαλώ ή επιφέρω σάββατο, κάνω κάποιον να αναπαυτεί, να απέχει από εργασία». «Η θυσία και η προσφορά δώρων» που “θα έπαυαν”, σύμφωνα με το εδάφιο Δανιήλ 9:27, δεν θα μπορούσαν να σημαίνουν τη λυτρωτική θυσία του Ιησού ούτε θα μπορούσαν λογικά να εννοούν κάποια πνευματική θυσία από μέρους των πιστών ακολούθων του. Πρέπει να αναφέρονται στις θυσίες και στις προσφορές δώρων που έκαναν οι Ιουδαίοι στο ναό της Ιερουσαλήμ σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή.

Το «μισό της εβδομάδας» θα έπεφτε στο μέσο των εφτά ετών, δηλαδή μετά την παρέλευση τρεισήμισι χρόνων μέσα σε αυτή την «εβδομάδα» ετών. Εφόσον η 70ή «εβδομάδα» ξεκίνησε περίπου το φθινόπωρο του 29 Κ.Χ. όταν βαφτίστηκε ο Ιησούς και χρίστηκε ως Χριστός, το μισό αυτής της εβδομάδας (τριάμισι χρόνια) θα έφτανε ως την άνοιξη του 33 Κ.Χ., δηλαδή ως το Πάσχα (14 Νισάν) εκείνου του έτους. Αυτή η ημέρα φαίνεται ότι ήταν η 1η Απριλίου του 33 Κ.Χ. σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο. (Βλέπε ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ [Πότε Θεσπίστηκε].) Ο απόστολος Παύλος μάς λέει ότι ο Ιησούς “ήρθε για να κάνει το θέλημα του Θεού”, το οποίο ήταν “να καταργήσει το πρώτο [τις θυσίες και τις προσφορές σύμφωνα με το Νόμο] για να εδραιώσει το δεύτερο”. Το έκανε αυτό προσφέροντας ως θυσία το ίδιο του το σώμα.—Εβρ 10:1-10.

Παρότι οι Ιουδαίοι ιερείς εξακολούθησαν να προσφέρουν θυσίες στο ναό της Ιερουσαλήμ μέχρι την καταστροφή της το 70 Κ.Χ., οι θυσίες για αμαρτία έπαψαν να γίνονται αποδεκτές και να θεωρούνται έγκυρες από τον Θεό. Ακριβώς πριν από το θάνατό του ο Ιησούς είπε στην Ιερουσαλήμ: «Ο οίκος σας εγκαταλείπεται σε εσάς». (Ματ 23:38) Ο Χριστός «πρόσφερε μία θυσία για αμαρτίες παντοτινά . . . Διότι με μία θυσιαστική προσφορά έχει τελειοποιήσει παντοτινά εκείνους που αγιάζονται». «Εκεί δε που υπάρχει συγχώρηση [αμαρτιών και άνομων πράξεων], δεν υπάρχει πια προσφορά για αμαρτία». (Εβρ 10:12-14, 18) Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει ότι η προφητεία του Ιερεμία μίλησε για μια νέα διαθήκη, η οποία καθιστά την προηγούμενη (τη διαθήκη του Νόμου) παλιά και γερασμένη και τη φέρνει “πλησίον αφανισμού”.—Εβρ 8:7-13.

Ερημώσεις στην πόλη και στον άγιο τόπο. Τα γεγονότα που περιγράφονται στα τελευταία τμήματα των εδαφίων Δανιήλ 9:26 και 27 εκπληρώθηκαν μετά τις 70 «εβδομάδες», αλλά ήταν άμεσο αποτέλεσμα της απόρριψης του Χριστού από τους Ιουδαίους κατά την 70ή «εβδομάδα». Η ιστορία αναφέρει ότι ο Τίτος, ο γιος του Αυτοκράτορα Βεσπασιανού της Ρώμης, ήταν ο αρχηγός των ρωμαϊκών δυνάμεων που επιτέθηκαν στην Ιερουσαλήμ. Αυτά τα στρατεύματα εισέβαλαν πράγματι στην Ιερουσαλήμ και στον ίδιο το ναό σαν πλημμύρα και ερήμωσαν την πόλη και το ναό της. Η παρουσία ειδωλολατρικών στρατευμάτων μέσα στον άγιο τόπο τα κατέστησε «αηδιαστικό πράγμα». (Ματ 24:15) Όλες οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν πριν από το τέλος της Ιερουσαλήμ για να κατευνάσουν την κατάσταση απέτυχαν, επειδή το διάταγμα του Θεού ήταν: «Αυτό που έχει αποφασιστεί είναι ερημώσεις», και «μέχρις εξόντωσης, το πράγμα που έχει αποφασιστεί θα εκχέεται επίσης πάνω σε αυτό που κείτεται έρημο».

Επιχειρώντας να δικαιολογήσουν την άποψή τους, αυτοί οι Ιουδαίοι λόγιοι λένε ότι οι «εφτά εβδομάδες» είναι, όχι 7 φορές το 7, δηλαδή 49 έτη, αλλά 70 έτη—εντούτοις, υπολογίζουν τις 62 εβδομάδες ως 7 επί 62 έτη. Ισχυρίζονται ότι αυτό αναφέρεται στην περίοδο της βαβυλωνιακής εξορίας. Θεωρούν ότι ο «χρισμένος» αυτού του εδαφίου (Δα 9:25) είναι ο Κύρος ή ο Ζοροβάβελ ή ο Αρχιερέας Ιησούς, ενώ ο «χρισμένος» του εδαφίου Δανιήλ 9:26 είναι άλλο πρόσωπο.