Ανασκευάζει την ψευδή κατηγορία των Φαρισαίων. Ύστερα από μια τέτοια θεραπεία που έκανε ο Ιησούς, οι εχθροί του, οι Φαρισαίοι, πρόβαλαν την κατηγορία: «Αυτός ο άνθρωπος δεν εκβάλλει τους δαίμονες παρά μόνο μέσω του Βεελζεβούλ, του άρχοντα των δαιμόνων». Αλλά η αφήγηση συνεχίζει: «Γνωρίζοντας τις σκέψεις τους, τους είπε: “Κάθε βασίλειο που διαιρείται εναντίον του εαυτού του ερημώνεται, και κάθε πόλη ή σπίτι που διαιρείται εναντίον του εαυτού του δεν θα σταθεί. Με τον ίδιο τρόπο, αν ο Σατανάς εκβάλλει τον Σατανά, έχει διαιρεθεί εναντίον του εαυτού του· πώς, λοιπόν, θα σταθεί το βασίλειό του; Εξάλλου, αν εγώ εκβάλλω τους δαίμονες μέσω του Βεελζεβούλ, οι γιοι σας μέσω τίνος τους εκβάλλουν; Να γιατί αυτοί θα είναι κριτές σας”».—Ματ 12:22-27.

Οι Φαρισαίοι ήταν αναγκασμένοι να παραδεχτούν ότι χρειαζόταν να έχει κανείς υπερανθρώπινη δύναμη για να εκβάλλει δαίμονες. Ήθελαν, όμως, να αποτρέψουν το λαό από το να πιστέψει στον Ιησού. Γι’ αυτό, απέδωσαν τη δύναμή του στον Διάβολο. Τότε ο Ιησούς επισήμανε τις συνέπειες του επιχειρήματός τους δείχνοντας το λογικό συμπέρασμα στο οποίο οδηγούσε αυτό. Απάντησε ότι, αν ο ίδιος ήταν υποχείριο του Διαβόλου και εξουδετέρωνε ό,τι είχε κάνει ο Σατανάς, τότε ο Σατανάς στην πραγματικότητα ενεργούσε εναντίον του εαυτού του (κάτι που δεν θα έκανε κανένας ανθρώπινος βασιλιάς) και επομένως σύντομα θα έπεφτε. Επιπλέον, έστρεψε την προσοχή στους “γιους” τους, δηλαδή στους μαθητές τους, που και αυτοί ισχυρίζονταν ότι εξέβαλλαν δαίμονες. Αν το επιχείρημα των Φαρισαίων ήταν αληθινό, ότι δηλαδή όποιος εξέβαλλε δαίμονες το έκανε αυτό με τη δύναμη του Σατανά, τότε και οι δικοί τους μαθητές ενεργούσαν υπό την επιρροή αυτής της δύναμης, πράγμα που οι Φαρισαίοι δεν ήθελαν βέβαια να παραδεχτούν. Συνεπώς, όπως είπε ο Ιησούς, οι «γιοι» τους ήταν κριτές που καταδίκαζαν και τους ίδιους και το επιχείρημά τους.

Αυτό που είπε ο Ιησούς Χριστός για την εκβολή δαιμόνων δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι σημαίνει πως οι «γιοι» των Φαρισαίων και όλοι οι άλλοι που ισχυρίζονταν ότι έβγαζαν δαίμονες ήταν οπωσδήποτε όργανα του Θεού. Ο Ιησούς ανέφερε ότι θα υπήρχαν διάφορα άτομα που θα ρωτούσαν: «Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου, και δεν εκβάλαμε δαίμονες στο όνομά σου, και δεν εκτελέσαμε πολλά δυναμικά έργα στο όνομά σου;» Αλλά η απάντησή του σε αυτούς θα ήταν: «Ποτέ δεν σας γνώρισα! Φύγετε από εμένα, εργάτες της ανομίας». (Ματ 7:22, 23) Εφόσον δεν θα ήταν αληθινοί μαθητές του Ιησού Χριστού, αυτοί οι εργάτες της ανομίας θα ήταν παιδιά του Διαβόλου. (Παράβαλε Ιωα 8:44· 1Ιω 3:10.) Επομένως, οποιαδήποτε εκβολή δαιμόνων και αν ισχυρίζονταν ότι επιτελούσαν θα οφειλόταν, όχι στο ότι ήταν όργανα του Θεού, αλλά στο ότι ήταν υποχείρια του Διαβόλου. Χρησιμοποιώντας ανθρώπους ως εξορκιστές, που μάλιστα θα ενεργούσαν εν ονόματι του Ιησού (παράβαλε την προσπάθεια των εφτά γιων του Σκευά στα εδ. Πρ 19:13-16), ο Σατανάς δεν θα διαιρούνταν εναντίον του εαυτού του. Απεναντίας, με αυτό το φαινομενικά καλό έργο απαλλαγής από το δαιμονισμό, ο Σατανάς θα μετασχηματιζόταν σε «άγγελο φωτός», αυξάνοντας έτσι τη δύναμη και την επιρροή του πάνω στους εξαπατημένους ανθρώπους.—2Κο 11:14.