λέξη, και αυτή που χρησιμοποιείται στα παλαιότερα σωζόμενα ελληνικά χειρόγραφα είναι η λέξη κάμηλος. Υπάρχουν, λοιπόν, βάσιμοι λόγοι για να πιστεύουμε ότι η ορθή απόδοση είναι «καμήλα».

Μέσω αυτής της παραβολής, η οποία δεν πρέπει να εκληφθεί κατά γράμμα, ο Ιησούς τόνιζε ότι, όπως ήταν αδύνατον να περάσει μια κατά γράμμα καμήλα μέσα από την τρύπα μιας κατά γράμμα βελόνας, έτσι ήταν ακόμη πιο αδύνατον να μπει στη Βασιλεία του Θεού ένας πλούσιος ενόσω εξακολουθούσε να προσκολλάται στα πλούτη του.—Βλέπε ΤΡΥΠΑ ΤΗΣ ΒΕΛΟΝΑΣ.

Καταδικάζοντας τους υποκριτές Φαρισαίους, ο Ιησούς είπε ότι “διύλιζαν το κουνούπι αλλά κατάπιναν την καμήλα”. Εκείνοι συνήθιζαν να διυλίζουν το κουνούπι από το κρασί τους, όχι απλώς επειδή ήταν έντομο, αλλά επειδή ήταν τελετουργικά ακάθαρτο. Ωστόσο, συμβολικά κατάπιναν καμήλες, οι οποίες ήταν επίσης ακάθαρτες. Ενώ θεωρούσαν επιτακτική τη συμμόρφωση με τις πιο μικρές απαιτήσεις του Νόμου, παρέβλεπαν εντελώς τα πιο βαρυσήμαντα ζητήματα—τη δικαιοσύνη, το έλεος και την πιστότητα.—Ματ 23:23, 24.

Θερμαντικός θάλαμος για την επεξεργασία διαφόρων υλικών. Η κατασκευή αυτή ήταν σχεδιασμένη κυρίως για (1) τον καθαρισμό μεταλλευμάτων και την παραγωγή ασβέστη, (2) την τήξη ήδη καθαρισμένων μετάλλων προκειμένου να χυτευτούν ή τη θέρμανσή τους προκειμένου να σφυρηλατηθούν και (3) το ψήσιμο αγγείων και άλλων κεραμικών, όπως και το ψήσιμο πλίθων. Μια από τις εβραϊκές λέξεις που αποδίδονται «καμίνι» μπορεί να δηλώσει και το «φούρνο» για το ψήσιμο του ψωμιού.—Μαλ 4:1· Λευ 2:4.

Εφόσον στα προκατακλυσμιαία χρόνια σημειώθηκε πρόοδος στη σφυρηλάτηση χάλκινων και σιδερένιων εργαλείων (Γε 4:22), τα καμίνια πρέπει να εφευρέθηκαν νωρίς στην ανθρώπινη ιστορία. Τα στοιχεία δείχνουν—έστω και αν αυτό δεν δηλώνεται ξεκάθαρα—ότι χρησιμοποιούνταν στις ημέρες του Νεβρώδ. Όταν οι άνθρωποι της μετακατακλυσμιαίας περιόδου επρόκειτο να χτίσουν τη Βαβέλ και τον πύργο της στη γη Σεναάρ, είπαν: «Εμπρός! Ας φτιάξουμε πλίθους και ας τους ψήσουμε στη φωτιά». (Γε 11:3) Αρχαία βαβυλωνιακά ερείπια φανερώνουν ότι οι οπτόπλινθοι ήταν σε χρήση από παλιά. Αυτοί οι ανθεκτικοί πλίθοι χρησιμοποιούνταν στα πιο σπουδαία οικοδομήματα για την επικάλυψη τοίχων και για τα πλακόστρωτα. Σε σπίτια που ανασκάφηκαν στην Ουρ (την πόλη όπου ζούσε κάποτε ο Αβραάμ) αποκαλύφτηκε ότι το χαμηλότερο επίπεδο ήταν χτισμένο με οπτόπλινθους, ενώ ο δεύτερος όροφος προφανώς με ωμόπλινθους. Οι ωμόπλινθοι, αν και όχι τόσο ανθεκτικοί όσο οι οπτόπλινθοι, ήταν φτηνοί, εύκολοι στην κατασκευή τους και επαρκείς για τα ξηρά κλίματα.—Βλέπε ΠΛΙΘΟΣ.

Τα αιγυπτιακά καμίνια που χρησιμοποιούνταν για τα κεραμικά είχαν σχήμα κωνοειδούς καπνοδόχου, με ένα διάτρητο χώρισμα ανάμεσα στην εστία που βρισκόταν από κάτω και στο θερμαντικό θάλαμο από πάνω. Τα κεραμικά τοποθετούνταν σε αυτόν το θάλαμο πριν από την ανάφλεξη του καυσίμου. Η σωστή θέρμανση του καμινιού αποτελούσε επαγγελματικό μυστικό των Αιγύπτιων αγγειοπλαστών, απαιτούνταν δε επιδεξιότητα για να έχουν τα τελικά προϊόντα τις επιθυμητές ιδιότητες. Το ρεύμα που δημιουργούσε ο αέρας καθώς ανέβαινε ορμητικά από την εστία στον αγωγό παρέσερνε τη φωτιά μέσα από το διάτρητο χώρισμα και της επέτρεπε να κυκλοφορεί γύρω από τα κεραμικά προτού βγει από την κορυφή της καπνοδόχου.

Όταν ο Ιεχωβά ετοίμαζε το έκτο Του χτύπημα εναντίον της Αιγύπτου και του υπερήφανου Φαραώ της, πρόσταξε τον Μωυσή και τον Ααρών: «Πάρτε με τις δύο χούφτες σας καπνιά από ένα καμίνι και ο Μωυσής θα τη σκορπίσει προς τους ουρανούς μπροστά στα μάτια του Φαραώ». Ενεργώντας σύμφωνα με αυτές τις οδηγίες, εκείνοι «πήραν . . . την καπνιά από ένα καμίνι και στάθηκαν μπροστά στον Φαραώ, και ο Μωυσής τη σκόρπισε προς τους ουρανούς και αυτή έγινε μεγάλα σπυριά με φουσκάλες που εκδηλώνονταν πάνω σε άνθρωπο και σε ζώο».—Εξ 9:8-10.

Τα καμίνια της Παλαιστίνης των Βιβλικών χρόνων ήταν πλινθόκτιστα ή λιθόκτιστα. Κυκλικά καμίνια χαλκού που πιστεύεται ότι ανάγονται στην περίοδο των Κριτών βρέθηκαν στο Τελλ Κασίλε, στα βόρεια περίχωρα του Τελ Αβίβ-Γιάφο, και στο Τελλ Τζέμε (Τελ Γκάμα), Ν της Γάζας. Αυτά τα καμίνια διέθεταν μεγάλους πλίθινους αγωγούς οι οποίοι διοχέτευαν αέρα στο θερμαντικό θάλαμο. Στις στάχτες της φωτιάς μέσα στο καμίνι τοποθετούνταν πέτρινα πλακίδια πάνω στα οποία έβαζαν τις πήλινες χοάνες που περιείχαν το χαλκό. Τα καμίνια που ανακαλύφτηκαν στη Μεγιδδώ έχουν διαστάσεις περίπου 2,5 επί 3 μ. και είναι φρεατοειδή. Σε αυτό το είδος καμινιού, η εστία βρίσκεται στην εσωτερική καμπή της κατασκευής. Προφανώς, το ρεύμα που εισχωρούσε κάτω από την πόρτα της εστίας έσπρωχνε τις φλόγες μέσα από τους δύο θερμαντικούς θαλάμους και τις οδηγούσε έξω μέσω των δύο αγωγών που βρίσκονταν στο πίσω μέρος του καμινιού.

Οι τρεις πιστοί Εβραίοι σύντροφοι του Δανιήλ ρίχτηκαν σε πύρινο καμίνι από τον Ναβουχοδονόσορα επειδή αρνήθηκαν να προσκυνήσουν τη χρυσή εικόνα που είχε στήσει ο βασιλιάς. (Δα 3) Η αφήγηση δεν αναφέρει αν αυτό το καμίνι κατασκευάστηκε ειδικά επί τούτου ή χρησιμοποιούνταν κανονικά για άλλους κοινούς σκοπούς.