Τα εδάφια Ιωάννης 1:1, 2 αναφέρουν το ουράνιο όνομα του προσώπου που έγινε ο άνθρωπος Ιησούς, λέγοντας: «Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν μαζί με τον Θεό, και ο Λόγος ήταν θεός [«ήταν θεϊκός», AT· Mo]. Αυτός ήταν στην αρχή μαζί με τον Θεό». Εφόσον ο Ιεχωβά είναι αιώνιος και δεν είχε αρχή (Ψλ 90:2· Απ 15:3), το ότι ο Λόγος ήταν μαζί με τον Θεό από την «αρχή» πρέπει εν προκειμένω να αναφέρεται στην αρχή των δημιουργικών έργων του Ιεχωβά. Αυτό επιβεβαιώνεται από άλλα εδάφια που προσδιορίζουν τον Ιησού ως “τον πρωτότοκο όλης της δημιουργίας”, “την αρχή της δημιουργίας του Θεού”. (Κολ 1:15· Απ 1:1· 3:14) Συνεπώς, οι Γραφές προσδιορίζουν τον Λόγο (τον Ιησού στην προανθρώπινη ύπαρξή του) ως το πρώτο δημιούργημα του Θεού, τον πρωτότοκο Γιο του.

Γιατί αποκλήθηκε «ο Λόγος». Το όνομα (ή, ίσως, ο τίτλος) «ο Λόγος» (Ιωα 1:1) προσδιορίζει προφανώς το λειτούργημα που επιτελούσε ο πρωτότοκος Γιος του Θεού αφότου πλάστηκαν και άλλα νοήμονα πλάσματα. Μια παρόμοια έκφραση βρίσκεται στο εδάφιο Έξοδος 4:16, όπου ο Ιεχωβά λέει στον Μωυσή αναφορικά με τον αδελφό του τον Ααρών: «Και εκείνος θα μιλάει αντί για εσένα στο λαό· και εκείνος θα είναι στόμα για εσένα και εσύ θα είσαι Θεός για εκείνον». Μιλώντας εκ μέρους του πρώτιστου εκπροσώπου του Θεού στη γη, ο Ααρών έγινε το «στόμα» του Μωυσή. Το ίδιο ίσχυε και στην περίπτωση του Λόγου, ο οποίος έγινε ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Ο Ιεχωβά χρησιμοποίησε προφανώς τον Γιο του για να μεταβιβάσει πληροφορίες και οδηγίες σε άλλα μέλη της οικογένειας των πνευματικών γιων του, όπως άλλωστε χρησιμοποίησε τον ίδιο Γιο για να μεταφέρει το άγγελμά του στους ανθρώπους στη γη. Δείχνοντας ότι ήταν ο Λόγος, ή αλλιώς ο Εκπρόσωπος, του Θεού, ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους ακροατές του: «Αυτά που διδάσκω εγώ δεν είναι δικά μου, αλλά είναι εκείνου που με έστειλε. Αν κανείς επιθυμεί να κάνει το θέλημά Του, θα γνωρίσει σχετικά με τη διδασκαλία αν είναι από τον Θεό ή αν εγώ μιλώ από δική μου επινόηση».—Ιωα 7:16, 17· παράβαλε Ιωα 12:50· 18:37.

Αναμφίβολα, σε πολλές περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της προανθρώπινης ύπαρξής του ως Λόγου, ο Ιησούς ενήργησε ως ο Εκπρόσωπος του Ιεχωβά αναφορικά με διάφορα άτομα στη γη. Ενώ ορισμένα εδάφια παρουσιάζουν τον Ιεχωβά σαν να μιλάει απευθείας σε ανθρώπους, άλλα εδάφια διασαφηνίζουν ότι αυτό έγινε μέσω αγγελικού εκπροσώπου. (Παράβαλε Εξ 3:2-4 με Πρ 7:30, 35· επίσης Γε 16:7-11, 13· 22:1, 11, 12, 15-18.) Λογικά, στην πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων ο Θεός μίλησε μέσω του Λόγου. Πιθανότατα ενήργησε έτσι και στην Εδέμ, διότι στις δύο από τις τρεις περιπτώσεις όπου αναφέρεται ότι ο Θεός μίλησε εκεί, το υπόμνημα δείχνει σαφώς ότι κάποιος ήταν μαζί Του—αναμφίβολα ο Γιος του. (Γε 1:26-30· 2:16, 17· 3:8-19, 22) Ως εκ τούτου, και ο άγγελος που οδηγούσε τον Ισραήλ μέσα στην έρημο, στη φωνή του οποίου οι Ισραηλίτες έπρεπε να υπακούν προσεκτικά επειδή “το όνομα του Ιεχωβά ήταν σε αυτόν”, ίσως ήταν ο Γιος του Θεού, ο Λόγος.—Εξ 23:20-23· παράβαλε Ιη 5:13-15.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Λόγος είναι ο μόνος αγγελικός εκπρόσωπος μέσω του οποίου έχει μιλήσει ο Ιεχωβά. Οι θεόπνευστες δηλώσεις στα εδάφια Πράξεις 7:53, Γαλάτες 3:19 και Εβραίους 2:2, 3 διασαφηνίζουν ότι η διαθήκη του Νόμου διαβιβάστηκε στον Μωυσή μέσω αγγελικών γιων του Θεού διαφορετικών από τον Πρωτότοκό του.

Ο Ιησούς συνεχίζει να φέρει το όνομα «Ο Λόγος του Θεού» αφότου επέστρεψε στην ουράνια δόξα.—Απ 19:13, 16.

Γιατί μερικές μεταφράσεις της Γραφής χρησιμοποιούν για τον Ιησού τη λέξη «Θεός» με κεφαλαίο «Θ», ενώ άλλες λένε ότι ήταν «θεός» με μικρό «θ» ή «ένας θεός»;

Μερικές μεταφράσεις αποδίδουν το εδάφιο Ιωάννης 1:1 ως εξής: «Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν με τον Θεό, και ο Λόγος ήταν Θεός». Κατά λέξη, το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο αναφέρει: ᾿Εν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν, καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος. Ο μεταφραστής πρέπει να βάλει κεφαλαία γράμματα σύμφωνα με τις ανάγκες της γλώσσας στην οποία μεταφράζει το κείμενο. Είναι ασφαλώς ορθή η γραφή της λέξης «Θεός» με κεφαλαίο γράμμα στην απόδοση της φράσης τὸν θεόν, εφόσον αυτή πρέπει να προσδιορίζει τον Παντοδύναμο Θεό με τον οποίο ήταν ο Λόγος. Αλλά η χρήση κεφαλαίου γράμματος για τη λέξη θεὸς στη δεύτερη περίπτωση δεν έχει το ίδιο έρεισμα.

Πρώτα από όλα, πρέπει να σημειωθεί ότι το ίδιο το κείμενο δείχνει πως ο Λόγος ήταν «μαζί με τον Θεό» (πρὸς τὸν θεόν), επομένως δεν θα μπορούσε να είναι ο Θεός, δηλαδή ο Παντοδύναμος Θεός. (Υπόψη επίσης το εδ. 2, το οποίο δεν θα ήταν απαραίτητο αν το εδ. 1 έδειχνε όντως ότι ο Λόγος είναι ο Θεός.) Επιπρόσθετα, είναι σημαντικό το γεγονός ότι η λέξη θεὸς στη δεύτερη εμφάνισή της μέσα στο εδάφιο δεν έχει το οριστικό άρθρο ὁ. Αναφορικά με αυτό το γεγονός, ο Ερνστ Χένχεν δήλωσε τα εξής σε ένα σχολιολόγιο σχετικά με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη (κεφάλαια 1-6): «θεός και ὁ θεός (“θεός, θεϊκός” και “ο Θεός”) δεν ήταν ένα και το αυτό σε τούτη τη συντακτική περίοδο. . . . Στην πραγματικότητα, για τον . . . Ευαγγελιστή, μόνο ο Πατέρας ήταν “Θεός” ([ὁ θεός]· πρβλ. 17:3)· “ο Γιος” ήταν κατώτερος από αυτόν (πρβλ. 14:28). Αλλά αυτό απλώς υπονοείται στην εν λόγω περικοπή, επειδή εδώ η έμφαση δίνεται στην εγγύτητα του ενός προς τον άλλον. . . . Στον Ιουδαϊκό και στο Χριστιανικό μονοθεϊσμό, δεν ήταν καθόλου παράξενο να γίνεται λόγος για θεϊκά όντα τα οποία υπήρχαν δίπλα στον Θεό και υπό τον Θεό αλλά δεν ήταν ταυτόσημα με αυτόν. Τα εδάφια Φιλιπ 2:6-10 το αποδεικνύουν αυτό. Σε αυτή την περικοπή, ο Παύλος παρουσιάζει ακριβώς ένα τέτοιο θεϊκό ον, το οποίο αργότερα έγινε άνθρωπος ως Ιησούς Χριστός. . . . Συνεπώς, τόσο στην Επιστολή Προς τους Φιλιππησίους όσο και στο εδάφιο Ιωάννης 1:1, δεν πρόκειται για διαλεκτική σχέση μεταξύ δύο-σε-ένα, αλλά για προσωπική ενότητα δύο οντοτήτων».—Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη (Das Johannesevangelium), Τίμπινγκεν, 1980, σ. 116.

Αφού χρησιμοποιεί για το τρίτο σκέλος του εδαφίου Ιωάννης 1:1 την απόδοση «και θεϊκός (θεϊκής κατηγορίας) ήταν ο Λόγος», ο Χένχεν δηλώνει στη συνέχεια: «Σε αυτή την περίπτωση, το ρήμα “ήταν” (ἦν) απλώς εκφράζει κατηγόρηση. Επομένως, και το κατηγορούμενο πρέπει να το δούμε πιο προσεκτικά: άλλο θεός και άλλο ὁ θεός (άλλο “θεϊκός” και άλλο “Θεός” με κεφαλαίο «Θ»)». (σ. 118) Αναπτύσσοντας πιο λεπτομερώς αυτό το σημείο, ο Φίλιπ Μπ. Χάρνερ επισήμανε ότι η σύνταξη του εδαφίου Ιωάννης 1:1 περιλαμβάνει άναρθρο κατηγορούμενο—δηλαδή κατηγορούμενο χωρίς το οριστικό άρθρο ὁ—που προηγείται του ρήματος, σύνταξη η οποία εκφράζει πρωτίστως ποιότητα και υποδηλώνει ότι «ο λόγος έχει φύση θεού». Είπε επίσης: «Νομίζω ότι στο εδάφιο Ιωάννης 1:1 η ποιοτική χροιά του κατηγορούμενου είναι τόσο εξέχουσα ώστε το ουσιαστικό [θεός] δεν μπορεί να ερμηνευτεί σαν να είχε οριστικό άρθρο». (Περιοδικό Βιβλικής Φιλολογίας [Journal of Biblical Literature], 1973, σ. 85, 87) Άλλοι μεταφραστές, αναγνωρίζοντας και αυτοί ότι ο όρος που χρησιμοποιείται στο πρωτότυπο κείμενο έχει ποιοτική χροιά και περιγράφει τη φύση του Λόγου, αποδίδουν κατά συνέπεια τη φράση: «ο Λόγος ήταν θεϊκός».—AT· Sd· παράβαλε Mo· βλέπε ΜΝΚ με Υποσημειώσεις, παράρτημα 6Α, καθώς και Οι Χριστιανικές Γραφές, Απόδοση από τη Μετάφραση Νέου Κόσμου, παράρτημα, σ. 414, 415.

Ως εκ τούτου, η Μετάφραση Νέου Κόσμου στην αγγλική αποδίδει αυτό το εδάφιο: «Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν μαζί με τον Θεό, και ο Λόγος ήταν ένας θεός (a god)». Μολονότι δεν υπάρχει αόριστο άρθρο στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί αόριστο άρθρο κατά τη μετάφραση σε άλλες γλώσσες, επειδή η Κοινή Ελληνική των Βιβλικών χρόνων δεν είχε καθόλου αόριστο άρθρο. Γι’ αυτό και σε πολλές περιπτώσεις, από την αρχή ως το τέλος των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, οι μεταφραστές άλλων γλωσσών είναι υποχρεωμένοι είτε να χρησιμοποιούν το αόριστο άρθρο είτε όχι, ανάλογα με το πώς κατανοούν τη σημασία του κειμένου. Όλες οι αγγλικές μεταφράσεις των Ελληνικών Γραφών περιέχουν το αόριστο άρθρο εκατοντάδες φορές, όμως οι περισσότερες δεν το χρησιμοποιούν στο εδάφιο Ιωάννης 1:1. Ωστόσο, η χρήση του στην απόδοση αυτού του εδαφίου (στην αγγλική και σε άλλες γλώσσες) έχει σταθερή βάση. Η ελληνική Μετάφραση Νέου Κόσμου ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο, «και ο Λόγος ήταν θεός», εφόσον στη νεοελληνική γλώσσα εξακολουθεί να υφίσταται η σύνταξη με άναρθρο κατηγορούμενο, όπως συνέβαινε με την Κοινή Ελληνική των Βιβλικών χρόνων.

Οι Εβραϊκές Γραφές δείχνουν ξεκάθαρα και με συνέπεια ότι υπάρχει μόνο ένας Παντοδύναμος Θεός, ο Δημιουργός των πάντων, ο Ύψιστος, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. (Γε 17:1· Ησ 45:18· Ψλ 83:18) Γι’ αυτόν το λόγο, ο Μωυσής μπορούσε να πει στο έθνος του Ισραήλ: «Ο Ιεχωβά ο Θεός μας είναι ένας Ιεχωβά. Και πρέπει να αγαπάς τον Ιεχωβά τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά και με όλη σου την ψυχή και με όλη τη ζωτική σου δύναμη». (Δευ 6:4, 5) Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δεν αντιφάσκουν με αυτή τη διδασκαλία, την οποία είχαν αποδεχτεί και πίστευαν οι υπηρέτες του Θεού επί χιλιάδες χρόνια, αλλά τουναντίον την υποστηρίζουν. (Μαρ 12:29· Ρω 3:29, 30· 1Κο 8:6· Εφ 4:4-6· 1Τι 2:5) Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ο Πατέρας είναι μεγαλύτερος από εμένα», και αναφέρθηκε στον Πατέρα ως τον Θεό του, «τον μόνο αληθινό Θεό». (Ιωα 14:28· 17:3· 20:17· Μαρ 15:34· Απ 1:1· 3:12) Σε πολυάριθμες περιπτώσεις, ο Ιησούς εξέφρασε την κατωτερότητά του και την υπεξουσιότητά του σε σχέση με τον Πατέρα του. (Ματ 4:9, 10· 20:23· Λου 22:41, 42· Ιωα 5:19· 8:42· 13:16) Ακόμη και μετά την ανάληψη του Ιησού στον ουρανό, οι απόστολοί του εξακολούθησαν να παρουσιάζουν την ίδια εικόνα.—1Κο 11:3· 15:20, 24-28· 1Πε 1:3· 1Ιω 2:1· 4:9, 10.

Αυτά τα στοιχεία υποστηρίζουν βάσιμα την απόδοση «ο Λόγος ήταν θεός» για το εδάφιο Ιωάννης 1:1. Η προεξάρχουσα θέση που κατέχει ο Λόγος ανάμεσα στα δημιουργήματα του Θεού ως ο Πρωτότοκος, ως εκείνος μέσω του οποίου ο Θεός δημιούργησε τα πάντα και ως ο Εκπρόσωπος του Θεού παρέχει ουσιαστική βάση για να αποκαλείται «θεός», δηλαδή κραταιός. Η Μεσσιανική προφητεία στο εδάφιο Ησαΐας 9:6 προείπε ότι θα αποκαλούνταν «Κραταιός Θεός», όχι όμως ο Παντοδύναμος Θεός, και ότι θα ήταν ο «Αιώνιος Πατέρας» όλων εκείνων που θα είχαν το προνόμιο να ζουν ως υπήκοοί του. Ο ζήλος του Πατέρα του, του «Ιεχωβά των στρατευμάτων», θα το επιτελούσε αυτό. (Ησ 9:7) Σίγουρα, αν ο Αντίδικος του Θεού, ο Σατανάς ο Διάβολος, αποκαλείται «θεός» (2Κο 4:4) λόγω της κυριαρχίας του σε ανθρώπους και δαίμονες (1Ιω 5:19· Λου 11:14-18), τότε είναι πολύ πιο λογικό και κατάλληλο για τον πρωτότοκο Γιο του Θεού να αποκαλείται «θεός», «ο μονογενής θεός» όπως τον αποκαλούν τα πλέον αξιόπιστα χειρόγραφα στο εδάφιο Ιωάννης 1:18.