Αυτός ο ποταμός γενικά ταυτίζεται με τον Ναχρ Μπαράντα, ο οποίος πηγάζει από τα όρη του Αντιλιβάνου ΒΔ της Δαμασκού και, αφού διασχίσει τα βουνά, ξεπροβάλλει από ένα φαράγγι ακριβώς στα Δ της Δαμασκού. Κατόπιν διαρρέει το βόρειο τμήμα της πόλης και στη συνέχεια διακλαδίζεται ποτίζοντας μια μεγάλη περιοχή, προτού τελικά χαθεί σε μια ελώδη έκταση Α της πόλης. Τα νερά του, που μέσω καναλιών και αγωγών ποτίζουν χωράφια και περιβόλια, δημιουργούν μια τεράστια, καταπράσινη όαση. Μπορεί κάλλιστα να ειπωθεί ότι η Δαμασκός οφείλει την ύπαρξή της στον Μπαράντα. Από πολύ παλιά, αυτός παρέχει νερό για τις δεξαμενές, τα σιντριβάνια και τα λουτρά της πόλης. Οι κλασικοί συγγραφείς τον ονόμαζαν Χρυσορρόα. Επομένως, η μεγάλη εκτίμηση που έτρεφε ο Νεεμάν για τον ποταμό φαίνεται να είχε ισχυρή βάση.

Στο εδάφιο 2 Βασιλέων 5:12, η Αμερικανική Μετάφραση και η μετάφραση που εκδίδεται από την Ιουδαϊκή Εκδοτική Εταιρία της Αμερικής χρησιμοποιούν αντί του ονόματος «Αβανά» την απόδοση «Αμανά» ή «Αμανάχ», πράγμα που κάνει και το Μασοριτικό κείμενο στις περιθωριακές σημειώσεις, καθώς και η συριακή Πεσίτα. Στο εδάφιο Άσμα Ασμάτων 4:8 πολλές μεταφράσεις περιέχουν τη λέξη «Αμανά», η οποία θεωρείται ότι αναφέρεται στα όρη του Αντιλιβάνου από όπου πηγάζει ο υπό εξέταση ποταμός. Άρα ο ποταμός ίσως πήρε το όνομά του από τα βουνά όπου είχε τις πηγές του.

(Αβαρίμ) [Περάσματα (Διαβάσεις)· Παραμεθόριος (Οι Επέκεινα Περιοχές)].

Αυτή η ονομασία αναμφίβολα εφαρμόζεται σε μια περιοχή Α του Ιορδάνη Ποταμού και ειδικότερα Α της Νεκράς Θαλάσσης. Στο εδάφιο Ιερεμίας 22:20 μνημονεύεται μαζί με τις περιοχές του Λιβάνου και της Βασάν.

Στις άλλες περιπτώσεις όπου εμφανίζεται στο Βιβλικό υπόμνημα, συσχετίζεται με μια οροσειρά ή ορεινό συγκρότημα. Δεδομένου ότι ο όρος «Αβαρίμ» αναφέρεται στις «επέκεινα περιοχές», ίσως υποδηλώνει ότι εκείνοι που τον επινόησαν βρίσκονταν στη δυτική πλευρά του Ιορδάνη, είναι δε πιθανό να τον χρησιμοποίησε αρχικά ο Αβραάμ και να εξακολούθησαν να τον χρησιμοποιούν οι Ισραηλίτες την εποχή της εξόδου τους από την Αίγυπτο.

Προς το τέλος της 40χρονης οδοιπορίας στην έρημο, οι Ισραηλίτες έφτασαν σε αυτή την περιοχή και στρατοπέδευσαν «στα βουνά της Αβαρίμ». (Αρ 33:47, 48) Έπειτα, κατέβηκαν στις Πεδιάδες του Μωάβ, οι οποίες βρίσκονται Α του Ιορδάνη, στο βόρειο άκρο της Νεκράς Θαλάσσης. Εκεί στρατοπέδευσαν για τελευταία φορά προτού διασχίσουν τον Ιορδάνη Ποταμό. Επίσης, εκεί ο Ιεχωβά είπε στον Μωυσή: «Ανέβα σε αυτό το βουνό της Αβαρίμ, στο Όρος Νεβώ, που βρίσκεται στη γη του Μωάβ, που βλέπει προς την Ιεριχώ, και δες τη γη Χαναάν, την οποία δίνω ως ιδιοκτησία στους γιους του Ισραήλ».—Δευ 32:49· Αρ 27:12.

Από αυτό ίσως φαίνεται ότι η περιοχή της Αβαρίμ, και μαζί η οροσειρά της, βρισκόταν στο βορειοδυτικό τμήμα της γης του Μωάβ. Ενδέχεται, όμως, να περιλάμβανε και ολόκληρη την απόκρημνη ορεινή αλυσίδα που υψώνεται καθ’ όλο το μήκος της ανατολικής πλευράς της Νεκράς Θαλάσσης από Β προς Ν. Στα εδάφια Αριθμοί 21:11 και 33:44 γίνεται λόγος για έναν ενδιάμεσο σταθμό στην πορεία των Ισραηλιτών, με το όνομα «Ιγέ-αβαρίμ», ο οποίος με βάση τα συμφραζόμενα εντοπίζεται στα Ν του Μωάβ και στο νότιο άκρο της Νεκράς Θαλάσσης. Η τοποθεσία αυτή ίσως αποτελούσε το νοτιότερο σημείο της περιοχής που λεγόταν Αβαρίμ.—Βλέπε ΙΓΕ-ΑΒΑΡΙΜ.

Το Όρος Νεβώ ήταν προφανώς ένα από τα ψηλότερα βουνά της Αβαρίμ.—Βλέπε ΝΕΒΩ Αρ. 3.

(Αββά).

Η αραμαϊκή λέξη ’αββά’ αντιστοιχεί στον εμφατικό ή οριστικό τύπο της λέξης ’αβ και σημαίνει κατά κυριολεξία «ο πατέρας» ή «Ω! Πατέρα». Ήταν μια οικεία ονομασία που χρησιμοποιούσαν τα παιδιά για τον πατέρα τους και ενέχει την οικειότητα που χαρακτηρίζει την ελληνική λέξη «μπαμπάς» ενώ ταυτόχρονα διατηρεί το κύρος της λέξης «πατέρας», συνδυάζοντας το ανεπίσημο στοιχείο με το σεβασμό. Επομένως, ήταν μια τρυφερή προσφώνηση μάλλον παρά τίτλος και περιλαμβανόταν στις πρώτες λέξεις που μάθαινε να λέει ένα παιδί.

Αυτή η αραμαϊκή λέξη εμφανίζεται τρεις φορές στις Γραφές. Συναντάται πάντα μεταγραμμένη στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο και συνήθως μεταφέρεται αυτούσια στις νεοελληνικές μεταφράσεις. Κάθε φορά ο όρος ακολουθείται αμέσως από τη μετάφρασή του, ὁ πατήρ, που σημαίνει «ο πατέρας» ή, όταν χρησιμοποιείται ως κλητική προσφώνηση, «Ω! Πατέρα». Σε κάθε περίπτωση χρησιμοποιείται αναφορικά με τον ουράνιο Πατέρα, τον Ιεχωβά.

Ο Μάρκος καταγράφει ότι ο Ιησούς χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο όταν προσευχήθηκε στον Ιεχωβά Θεό στη Γεθσημανή, λίγο πριν από το θάνατό του, λέγοντας: «Αββά, Πατέρα, τα πάντα είναι δυνατά για εσένα· απομάκρυνε αυτό το ποτήρι από εμένα. Εντούτοις, όχι αυτό που εγώ θέλω, αλλά αυτό που εσύ θέλεις». (Μαρ 14:36) Πρόκειται για την ένθερμη έκκληση ενός γιου προς τον αγαπημένο του πατέρα, η οποία ακολουθείται αμέσως από τη διαβεβαίωση που δίνει ο γιος ότι θα παραμείνει υπάκουος ό,τι και αν συμβεί.

Οι δύο άλλες περιπτώσεις στις οποίες εμφανίζεται αυτή η λέξη είναι στις επιστολές του Παύλου, στα εδάφια Ρωμαίους 8:15 και Γαλάτες 4:6. Και στα δύο αυτά σημεία η λέξη χρησιμοποιείται σε συνάρτηση