«Δικαίων και αδίκων». Ο απόστολος Παύλος είπε σε μια ομάδα Ιουδαίων οι οποίοι έτρεφαν την ελπίδα της ανάστασης ότι «πρόκειται να γίνει ανάσταση δικαίων και αδίκων».—Πρ 24:15.

Η Αγία Γραφή καθιστά σαφές ποιοι είναι οι “δίκαιοι”. Κατ’ αρχάς, ανακηρύσσονται δίκαιοι εκείνοι που πρόκειται να έχουν ουράνια ανάσταση.—Ρω 8:28-30.

Κατόπιν, η Αγία Γραφή αποκαλεί δίκαιους κάποιους ανθρώπους της αρχαιότητας, όπως ο Αβραάμ, οι οποίοι ήταν πιστοί. (Γε 15:6· Ιακ 2:21) Πολλοί από αυτούς κατονομάζονται στο 11ο κεφάλαιο της επιστολής προς τους Εβραίους, και ο συγγραφέας λέει σχετικά με αυτούς: «Και εντούτοις όλοι αυτοί, μολονότι δόθηκε μαρτυρία σχετικά με αυτούς διαμέσου της πίστης τους, δεν έλαβαν την εκπλήρωση της υπόσχεσης, επειδή ο Θεός προείδε κάτι καλύτερο για εμάς [τους γεννημένους από το πνεύμα, χρισμένους Χριστιανούς όπως ήταν ο Παύλος], ώστε αυτοί να μην τελειοποιηθούν χωρίς εμάς». (Εβρ 11:39, 40) Επομένως, η τελειοποίηση αυτών των ανθρώπων θα λάβει χώρα μετά την τελειοποίηση εκείνων που συμμετέχουν στην «πρώτη ανάσταση».

Επιπλέον, υπάρχει το «μεγάλο πλήθος» που περιγράφεται στο 7ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, τα μέλη του οποίου δεν ανήκουν στους 144.000 “σφραγισμένους” και ως εκ τούτου δεν έχουν την «εγγύηση» του πνεύματος ως άτομα γεννημένα από το πνεύμα. (Εφ 1:13, 14· 2Κο 5:5) Για τα άτομα αυτά αναφέρεται ότι έρχονται ως επιζώντες «από τη μεγάλη θλίψη», στοιχείο που φαίνεται να τοποθετεί τη σύναξη αυτής της ομάδας στις τελευταίες ημέρες λίγο πριν από εκείνη τη θλίψη. Αυτοί είναι δίκαιοι μέσω πίστης, εφόσον είναι ντυμένοι με λευκές στολές που τις έπλυναν στο αίμα του Αρνιού. (Απ 7:1, 9-17) Ως τάξη, δεν θα χρειαστεί να αναστηθούν, ωστόσο τα πιστά άτομα από αυτή την ομάδα τα οποία πεθαίνουν πριν από τη μεγάλη θλίψη πρόκειται να αναστηθούν στον ορισμένο καιρό του Θεού.

Επίσης, υπάρχουν πολλά “άδικα” άτομα που βρίσκονται θαμμένα στον Σιεόλ (Άδη), τον κοινό τάφο της ανθρωπότητας, ή στον υγρό τάφο της “θάλασσας”. Η κρίση αυτών των ατόμων, καθώς και των «δικαίων» που θα αναστηθούν στη γη, περιγράφεται στα εδάφια Αποκάλυψη 20:12, 13: «Και είδα τους νεκρούς, τους μεγάλους και τους μικρούς, να στέκονται ενώπιον του θρόνου, και ανοίχτηκαν ρόλοι. Και ανοίχτηκε άλλος ρόλος· αυτός είναι ο ρόλος της ζωής. Και οι νεκροί κρίθηκαν με βάση εκείνα που ήταν γραμμένα στους ρόλους σύμφωνα με τα έργα τους. Και η θάλασσα έδωσε εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτήν, και ο θάνατος και ο Άδης έδωσαν εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτούς, και εκείνοι κρίθηκαν ατομικά σύμφωνα με τα έργα τους».

Συνεπώς, η σκοπιά από την οποία εξετάζει τα πράγματα το εδάφιο Ιωάννης 5:29 δεν συμπίπτει με εκείνη του εδαφίου Πράξεις 24:15, όπου ο Παύλος μιλάει για την «ανάσταση δικαίων και αδίκων». Ο Παύλος αναφέρεται ξεκάθαρα σε εκείνους που είχαν δίκαιη ή άδικη υπόσταση ενώπιον του Θεού κατά τη διάρκεια της παρούσας ζωής, και οι οποίοι θα αναστηθούν. Πρόκειται για “όσους είναι στα μνημεία”. (Ιωα 5:28· βλέπε ΜΝΗΜΑ.) Στο εδάφιο Ιωάννης 5:29, ο Ιησούς εξετάζει την κατάσταση αυτών των ατόμων αφού έχουν βγει από τα μνημεία και αφού έχουν καταδείξει με την πορεία ενέργειάς τους, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιησού Χριστού και των συμβασιλέων και συνιερέων του, ότι είναι είτε υπάκουοι, με ανταμοιβή την αιώνια “ζωή”, είτε ανυπάκουοι, και επομένως άξιοι «[καταδικαστικής] κρίσης» από τον Θεό.