Ο απόστολος Παύλος είπε ότι τα μακριά μαλλιά της γυναίκας τής έχουν δοθεί εκ φύσεως «αντί για κάλυμμα του κεφαλιού». Ο Παύλος έγραφε τότε στους Χριστιανούς της Κορίνθου, που ζούσαν ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Σημίτες, στους οποίους ίσχυε αυτή η φυσική διαφοροποίηση ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες όσον αφορά το μήκος των μαλλιών. Ξυρισμένα κεφάλια είχαν οι δούλες και όσες συλλαμβάνονταν να πορνεύουν ή να μοιχεύουν. Ο Παύλος επισήμανε ότι τα μακριά μαλλιά μιας γυναίκας αποτελούσαν απόδειξη και συνεχή υπενθύμιση από τον Θεό ότι η γυναίκα υπόκειται εκ φύσεως στον άντρα. Συνεπώς, η γυναίκα πρέπει να το αναγνωρίζει αυτό όταν εκτελεί καθήκοντα που εκτελούνται συνήθως από άντρες μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, όπως η προσευχή και η προφητεία, και πρέπει να φοράει κάποιου είδους κάλυμμα του κεφαλιού εκτός από τα μαλλιά της, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες έχει πάντοτε. Με αυτόν τον τρόπο θα δείχνει ότι αποδέχεται τη θεϊκά ορισμένη αρχή της ηγεσίας και ότι κάνει διάκριση ανάμεσα στις φυσιολογικές καθημερινές δραστηριότητές της και στην εκτέλεση ειδικών καθηκόντων μέσα στην εκκλησία όταν, για παράδειγμα, δεν είναι παρών κάποιος άρρενας με τα κατάλληλα προσόντα ή όταν αυτή διδάσκει άλλους ατομικά διεξάγοντας επισήμως Γραφική μελέτη παρουσία του συζύγου της ή κάποιου άρρενα που είναι μέλος της εκκλησίας.—1Κο 11:5, 11-15.

Ως έναν ισχυρό λόγο για τον οποίο η εκκλησία του Θεού πρέπει να ακολουθεί αυτή τη διαδικασία, ο απόστολος Παύλος υποδεικνύει τους αγγέλους του Θεού, οι οποίοι είναι “απεσταλμένοι να διακονούν για εκείνους που πρόκειται να κληρονομήσουν σωτηρία”. (Εβρ 1:13, 14) Μέριμνα και μέλημα αυτών των κραταιών πνευματικών προσώπων είναι το να παραμένουν οι Χριστιανοί στη θέση τους εντός της διευθέτησης του Θεού ώστε να διατηρείται ενώπιόν Του η θεοκρατική τάξη και η αγνή λατρεία.—1Κο 11:10.

Η ανάγκη για αυτή τη συμβουλή προς την εκκλησία της αρχαίας Κορίνθου κατανοείται καλύτερα όταν σκεφτούμε ότι, σύμφωνα με το έθιμο που επικρατούσε τότε, οι γυναίκες έπρεπε πάντοτε να φορούν πέπλο όταν βρίσκονταν σε δημόσιο χώρο. Μόνο οι γυναίκες χαλαρών ηθών κυκλοφορούσαν χωρίς πέπλο. Επίσης, οι ειδωλολάτρισσες ιέρειες στους ναούς ακολουθούσαν προφανώς την τακτική να βγάζουν το πέπλο τους και να αφήνουν τα μαλλιά τους ξέπλεκα όταν υποτίθεται ότι περιέρχονταν σε έκσταση. Μια τέτοια τακτική μέσα στη Χριστιανική εκκλησία θα ήταν ατιμωτική και θα εκδήλωνε περιφρόνηση για τη διευθέτηση της ηγεσίας και της υποταγής που έχει θέσει σε ισχύ ο Ιεχωβά Θεός. Ο Παύλος ολοκλήρωσε την επιχειρηματολογία του λέγοντας ότι, ακόμη και αν κάποιος λογομαχούσε υποστηρίζοντας οποιοδήποτε άλλο έθιμο και όχι αυτό που εξέθετε ο ίδιος, η εκκλησία έπρεπε παρ’ όλα αυτά να ακολουθήσει τη συμβουλή του αποστόλου σχετικά με τη χρήση καλύμματος του κεφαλιού. Αυτό καθιστά τη συγκεκριμένη οδηγία εφαρμόσιμη παντού και πάντοτε στη Χριστιανική εκκλησία. (1Κο 11:16)

Ο απόστολος Παύλος είπε ότι τα μακριά μαλλιά της γυναίκας τής έχουν δοθεί εκ φύσεως «αντί για κάλυμμα του κεφαλιού». Ο Παύλος έγραφε τότε στους Χριστιανούς της Κορίνθου, που ζούσαν ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Σημίτες, στους οποίους ίσχυε αυτή η φυσική διαφοροποίηση ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες όσον αφορά το μήκος των μαλλιών. Ξυρισμένα κεφάλια είχαν οι δούλες και όσες συλλαμβάνονταν να πορνεύουν ή να μοιχεύουν. Ο Παύλος επισήμανε ότι τα μακριά μαλλιά μιας γυναίκας αποτελούσαν απόδειξη και συνεχή υπενθύμιση από τον Θεό ότι η γυναίκα υπόκειται εκ φύσεως στον άντρα. Συνεπώς, η γυναίκα πρέπει να το αναγνωρίζει αυτό όταν εκτελεί καθήκοντα που εκτελούνται συνήθως από άντρες μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, όπως η προσευχή και η προφητεία, και πρέπει να φοράει κάποιου είδους κάλυμμα του κεφαλιού εκτός από τα μαλλιά της, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες έχει πάντοτε. Με αυτόν τον τρόπο θα δείχνει ότι αποδέχεται τη θεϊκά ορισμένη αρχή της ηγεσίας και ότι κάνει διάκριση ανάμεσα στις φυσιολογικές καθημερινές δραστηριότητές της και στην εκτέλεση ειδικών καθηκόντων μέσα στην εκκλησία όταν, για παράδειγμα, δεν είναι παρών κάποιος άρρενας με τα κατάλληλα προσόντα ή όταν αυτή διδάσκει άλλους ατομικά διεξάγοντας επισήμως Γραφική μελέτη παρουσία του συζύγου της ή κάποιου άρρενα που είναι μέλος της εκκλησίας.—1Κο 11:5, 11-15.