Οι Ισραηλίτες είχαν φύγει από την Αίγυπτο βιαστικά, πιεζόμενοι από τους Αιγυπτίους. Αυτό όμως δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο ότι ήταν ανοργάνωτοι: «Αλλά σε σχηματισμό μάχης, έτσι ανέβηκαν οι γιοι του Ισραήλ από τη γη της Αιγύπτου», δηλαδή πιθανόν σαν στράτευμα αποτελούμενο από πέντε μέρη—εμπροσθοφυλακή, οπισθοφυλακή, κυρίως σώμα και δύο πτέρυγες.

Εξ 13:18

Αν είχαν ακολουθήσει τη συντομότερη διαδρομή θα είχαν κάνει ένα χερσαίο ταξίδι περίπου 400 χλμ. από τα βόρεια της Μέμφιδος μέχρι, ας πούμε, τη Λαχείς στην Υποσχεμένη Γη. Αλλά με αυτή τη διαδρομή οι Ισραηλίτες θα πήγαιναν από τα παράλια της Μεσογείου και διαμέσου της γης των Φιλισταίων. Στο παρελθόν, οι προπάτορές τους, ο Αβραάμ και ο Ισαάκ, είχαν αντιμετωπίσει δυσκολίες με τους Φιλισταίους. Ο Θεός, γνωρίζοντας ότι μπορεί να αποκαρδιώνονταν από μια επίθεση των Φιλισταίων—δεδομένου ότι δεν ήταν εξοικειωμένοι με τον πόλεμο και είχαν μαζί τους τις οικογένειες και τα ποίμνιά τους—διέταξε τον Ισραήλ να κάνει μεταβολή και να στρατοπεδεύσει μπροστά στην Πιαϊρώθ, ανάμεσα στη Μιγδώλ και στη θάλασσα, απέναντι από τη Βάαλ-σεφών. Εδώ στρατοπέδευσαν δίπλα στη θάλασσα.—Εξ 14:1, 2.

Επιπρόσθετα, η διαδρομή μέσα από το Ουάντι Τουμίλατ έχει προτιμηθεί λόγω της δημοφιλούς σύγχρονης θεωρίας ότι η διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας στην πραγματικότητα δεν έλαβε χώρα στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά σε κάποια τοποθεσία Β από αυτήν. Μάλιστα μερικοί μελετητές υποστήριξαν ότι η διάβαση έλαβε χώρα στη λίμνη Σερβωνίδα, μια λίμνη που εκτείνεται παράλληλα με την ακτή της Μεσογείου, ή κοντά σε αυτή τη λίμνη, οπότε οι Ισραηλίτες, αφού βγήκαν από το Ουάντι Τουμίλατ, στράφηκαν προς το Β, προς τα παράλια. Αυτή η άποψη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη σαφή δήλωση της Αγίας Γραφής ότι ο ίδιος ο Θεός οδήγησε τους Ισραηλίτες μακριά από την οδό που θα τους έφερνε στη γη των Φιλισταίων. (Εξ 13:17, 18) Κάποιοι άλλοι αποδέχονται και αυτοί τη διαδρομή μέσα από το Ουάντι Τουμίλατ, αλλά υποστηρίζουν ότι η διάβαση της «θάλασσας» έλαβε χώρα στην περιοχή των Πικρών Λιμνών, Β του Σουέζ.

Ερυθρά Θάλασσα, όχι “θάλασσα των καλαμιών”. Αυτή η δεύτερη άποψη στηρίζεται στο επιχείρημα ότι το εβραϊκό όνομα γιαμ-σουφ (που μεταφράζεται «Ερυθρά Θάλασσα») σημαίνει κατά κυριολεξία «θάλασσα των βούρλων, ή αλλιώς των καλαμιών, των σκίρπων», και ότι επομένως οι Ισραηλίτες δεν διέσχισαν το βραχίονα της Ερυθράς Θάλασσας που είναι γνωστός ως Κόλπος του Σουέζ, αλλά μια θάλασσα καλαμιών, έναν ελώδη τόπο όπως είναι η περιοχή των Πικρών Λιμνών. Διατυπώνοντας, όμως, αυτή την άποψη, έρχονται σε σύγκρουση με τους μεταφραστές της αρχαίας Μετάφρασης των Εβδομήκοντα, οι οποίοι μετέφρασαν το όνομα γιαμ-σουφ με το ελληνικό όνομα «Ερυθρά Θάλασσα». Αλλά κάτι πολύ σπουδαιότερο είναι ότι τόσο ο Λουκάς—ο συγγραφέας των Πράξεων (ο οποίος παρέθεσε τα λόγια του Στεφάνου)—όσο και ο απόστολος Παύλος χρησιμοποίησαν αυτό το ίδιο ελληνικό όνομα αφηγούμενοι τα γεγονότα της Εξόδου.—Πρ 7:36· Εβρ 11:29· βλέπε ΕΡΥΘΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ.

Εκτός αυτού, η διάβαση ενός απλού βάλτου δεν θα συνιστούσε μεγάλο θαύμα, και οι Αιγύπτιοι δεν θα ήταν δυνατόν να “καταποντιστούν” στην Ερυθρά Θάλασσα καθώς «τα ορμητικά νερά τούς σκέπασαν» ούτε να κατεβούν “στα βάθη σαν πέτρα”. (Εβρ 11:29· Εξ 15:5) Όχι μόνο μνημονεύτηκε αργότερα αυτό το φοβερό θαύμα από τον Μωυσή και τον Ιησού του Ναυή, αλλά και ο απόστολος Παύλος είπε ότι οι Ισραηλίτες βαφτίστηκαν στον Μωυσή μέσω του σύννεφου και της θάλασσας. Αυτό δείχνει ότι περιβάλλονταν εντελώς από νερό, καθώς η θάλασσα βρισκόταν και από τις δύο πλευρές και το σύννεφο από πάνω και από πίσω τους. (1Κο 10:1, 2) Αυτό δείχνει επίσης ότι η υδάτινη μάζα ήταν πολύ βαθύτερη από οτιδήποτε θα μπορούσε να διασχίσει κάποιος πεζός.

Η πορεία της Εξόδου εξαρτάται κατά μεγάλο μέρος από δύο παράγοντες: από το ποια ήταν εκείνη την εποχή η πρωτεύουσα της Αιγύπτου και από το ποια ήταν η υδάτινη μάζα στην οποία έλαβε χώρα η διάβαση. Εφόσον οι θεόπνευστες Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές χρησιμοποιούν την έκφραση «Ερυθρά Θάλασσα», έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι αυτή την υδάτινη μάζα διέσχισε ο Ισραήλ.