προειδοποιήθηκε για τις συνέπειες της ανυπακοής. Άρα, είναι προφανές ότι ο Θεός θέτει τον κανόνα για το τι είναι καλό και τι κακό. Ο άνθρωπος δεν έχει τη δικαιοδοσία να το κάνει αυτό ανεξάρτητα από τον Θεό. Παρότι ο Αδάμ παραβίασε το ρητό νόμο του Θεού, δεν ευθύνεται ο Ιεχωβά για αυτή την παράβαση, «διότι ο Θεός δεν μπορεί να δοκιμαστεί με κακά πράγματα [κακῶν, Κείμενο] ούτε και αυτός δοκιμάζει κανέναν. Αλλά ο καθένας δοκιμάζεται με το να ελκύεται και να δελεάζεται από την ίδια του την επιθυμία».—Ιακ 1:13, 14· Γε 2:16, 17· 3:17-19.

Ο Ιεχωβά Δεν Προξενεί το Κακό. Ορισμένες μεταφράσεις της Αγίας Γραφής λένε ότι ο Ιεχωβά δημιουργεί το «κακό». (Ησ 45:7, KJ, AS.) Ωστόσο, η εβραϊκή λέξη ρα‵ σε αυτά τα συμφραζόμενα μεταφράζεται εύστοχα «συμφορά» (NW, By), «αλίμονο» (NAB, RS) ή «καταστροφή» (NIV). Αυτό το εδάφιο δεν μεταδίδει την ιδέα ότι ο Θεός θα δημιουργούσε κάτι κακό ή ηθικά εσφαλμένο. (Δευ 32:4· Ψλ 25:8) Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε μια συμφορά και σε κάτι που είναι ηθικά κακό ή εσφαλμένο. Σε αυτά και σε παρόμοια συμφραζόμενα, η λέξη ρα‵ χρησιμοποιείται για να δείξει ότι ο Θεός φέρνει συμφορά ως απόδοση δικαιοσύνης. Παραδείγματα συμφορών που δημιούργησε ο Ιεχωβά είναι ο Κατακλυσμός των ημερών του Νώε και οι Δέκα Πληγές που έπληξαν την Αίγυπτο. Και στις δύο περιπτώσεις, το ζήτημα ήταν η δικαιολογημένη απόδοση δικαιοσύνης κατά των αδικοπραγούντων. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο Ιεχωβά, χάρη στο έλεός του, δεν επέφερε τη συμφορά που είχε υπόψη του στα πλαίσια της εκτέλεσης της δίκαιης κρίσης του επειδή τα άτομα που περιλαμβάνονταν εκδήλωσαν μετάνοια. (Ιων 3:10) Επιπλέον, προειδοποιεί τους πονηρούς για να τους δώσει ευκαιρίες να αλλάξουν την πορεία τους και να συνεχίσουν να ζουν.—Ιεζ 33:11.

Αποφυγή του Κακού. Εφόσον ο Ιεχωβά θέτει τον κανόνα για το ορθό και το εσφαλμένο, ο καθένας χρειάζεται να εξοικειωθεί πλήρως με αυτόν τον κανόνα, έτσι ώστε να είναι σε θέση να διακρίνει ποια πορεία πρέπει να ακολουθήσει. (Εβρ 5:14) Η φιλαργυρία είναι ένα από τα κακά πράγματα που πρέπει να αποφεύγονται. (1Τι 6:10) Είναι άσοφο να ανησυχούμε για τα υλικά πράγματα, γιατί, όπως είπε ο Ιησούς, «αρκετό είναι για την κάθε ημέρα το δικό της κακό [κακία, Κείμενο]», δηλαδή τα προβλήματα ή οι ταλαιπωρίες της κάθε ημέρας. (Ματ 6:34) Προκειμένου να φορέσουμε τη νέα προσωπικότητα, πρέπει να απαλείψουμε μεταξύ άλλων τη «βλαβερή επιθυμία». (Κολ 3:5) Όπως ο Διάβολος έβαλε τον Ιησού σε πειρασμό χρησιμοποιώντας το κακό, έτσι και οι Χριστιανοί διαπιστώνουν ότι κακές σκέψεις γεννιούνται στη διάνοιά τους ή τους παρουσιάζονται από άλλους. Για να αποφύγει όμως ο Χριστιανός να ελκυστεί στην αμαρτία όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ιησού και να απορρίψει αυτό το κακό αμέσως. (Ιακ 1:13-15· Ματ 4:1-11· Φλπ 4:8) Αν και λόγω της ανθρώπινης ατέλειας ο Χριστιανός βρίσκεται, σαν τον Παύλο, σε συνεχή σύγκρουση με την ξεπεσμένη σάρκα, και μπορεί να κάνει το κακό το οποίο δεν θέλει να πράττει, δεν πρέπει να ενδώσει στη σάρκα, αλλά πρέπει να συνεχίσει να μάχεται εναντίον της. (Ρω 7:21· 8:8) Ο κίνδυνος του να αποτύχει κάποιος να ζει σύμφωνα με τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού φαίνεται καθαρά από τα λόγια που είπε ο Ιησούς σχετικά με τον πιστό δούλο. Αυτός ο δούλος θα τιμωρούνταν με τον αυστηρότερο τρόπο αν αποτύγχανε να επιληφθεί των ευθυνών που του είχαν ανατεθεί και έφτανε ακόμη και στο σημείο να χτυπάει τους συνδούλους του.—Ματ 24:48-51.

Όταν Κακοπαθούν οι Χριστιανοί. Οι Γραφές δεν δίνουν στον Χριστιανό το δικαίωμα να επιφέρει κακό σε άλλους ή να ανταποδίδει τα ίσα. Η Αγία Γραφή συμβουλεύει: «Να μην ανταποδίδετε κακό αντί κακού σε κανέναν». «Να μην παίρνετε εκδίκηση για τον εαυτό σας . . . “Η εκδίκηση είναι δική μου· εγώ θα ανταποδώσω, λέει ο Ιεχωβά”». «Να μην αφήνεις τον εαυτό σου να νικιέται από το κακό αλλά να νικάς το κακό με το καλό». (Ρω 12:17, 19, 21) Επιπλέον, καθώς οι υπηρέτες του Θεού δείχνουν σχετική υποταγή στις κυβερνήσεις που τους εξουσιάζουν, δεν πρέπει ποτέ να βρεθούν ένοχοι διάπραξης κακού, επειδή αυτές οι κυβερνήσεις—μέσω των ηγετών τους οι οποίοι διαθέτουν, άλλος σε μεγαλύτερο βαθμό και άλλος σε μικρότερο, θεόδοτη συνείδηση—αναλαμβάνουν δράση ενάντια στο κακό σύμφωνα με τους νόμους της χώρας, και ασκούν δικαιωματικά την εξουσία που έχουν να τιμωρούν όσους αδικοπραγούν. (Ρω 13:3, 4) Για οποιαδήποτε κατάχρηση της εξουσίας τους, αυτές θα είναι υπόλογες στον Υπέρτατο Κριτή. Ο Χριστιανός που υποφέρει ή κακοπαθεί για χάρη της δικαιοσύνης συμμετέχει στο προνόμιο της ενδόξασης του αγίου ονόματος του Θεού.—1Πε 4:16.

Έτσι αποδίδεται η λέξη καταλαλιά του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου. Το συγγενικό ρήμα καταλαλέω σημαίνει κατά κυριολεξία «μιλώ εναντίον», μάλιστα αδικαιολόγητα και συνήθως με μοχθηρό ή εχθρικό τρόπο. (1Πε 2:12· 3:16) Ο μαθητής Ιάκωβος συνέδεσε αυτή την έκφραση με την άδικη κρίση ή καταδίκη, μεταδίδοντας έτσι την έννοια της αδικαιολόγητης επίκρισης.—Ιακ 4:11· παράβαλε Ψλ 50:20.

Οι κακολόγοι, δηλαδή τα άτομα που μιλούν με μοχθηρία εναντίον άλλων πίσω από την πλάτη τους, είναι ανάμεσα σε εκείνους κατά των οποίων στρέφεται η οργή του Ιεχωβά, ο δε Λόγος του δείχνει ότι όλοι όσοι συνεχίζουν να ενεργούν με αυτόν τον τρόπο είναι άξιοι θανάτου. (Ρω 1:18, 28-30, 32) Ο απόστολος Παύλος εξέφρασε μεγάλη